Dagblaðið Vísir - DV - 23.02.2001, Side 6

Páll Rósinkranz er
frelsaðri en
Heimdallur en þó
að popplög með
trúarlegu stefi séu
hans hlutskipti nú
reynist honum erfitt
að hrista af sér
gamlar rokkflær.
Hinn íslenski
Marshall
Mathers
Eftir að hafa
tyllt niður tám
á sjóöandi
glapstigu
rokks og róls
ákvað Páll
Rósinkranz
að kæla sig
niður í
frysti með
Kristi og
forða sér
frá popps-
ins aftaníossum
með Gunna í Krossinum.
Gamli rokkberserkurinn úr Jet
Black Joe heitnum er búinn að
skipta út „Eika-Hauks-haddinum“
fyrir danska „konfirmations-
greiðslu" og, það sem meira er,
þetta eru engin tíðindi nema fyrir
lesblinda. Hitt er þó markverðara
að syndum drifni rokkhamurinn
varð augsýnilega ekki allur eftir á
gólfi rakarastofunnar því þó Palli
sé búinn að venda sínu kvæði í
kross og farinn að syngja óska-
lagalista KSS og júróvisjónballöð-
ur geðlækna (sem hann gerir
reyndar kristilega vel) þá gat
hann ekki stillt sig um að flagga
löngutöng í hálfa innan í umslagi
nýju plötunnar sem kom út rétt
fyrir afmæli Jesú. Já, sussumsvei
ef aðdáendur hins nýja eða nýlega
Páls fá ekki bara fingurinn sem
meðlæti við safaríka Eminem-
pósu kauða. Það er, eins og sagt er
vestur á fjörðum, að erfitt sé að
venja gamlan verbúðahund af því
að fróa sér á buxnaskálmum að-
komumanna. Nafnið á nýju Rósen-
kranzplötunni lýsir þessu ef til
vill best: „No Turning Back“.
Það eru ekki bara þeir Bubbi og Fjölnir spæs sem eru baráttumenn fyrir hnefa-
eikum því nú hafa boxarar tekið sig til og stofnað Félag áhugamanna um ólympíska
hnefaleika. Fókus hafði uppi á einum félaga og tók púlsinn á honum og baráttunni
fyrir að fá að þjálfa og keppa í ólympísku boxi.
„Við ætlum út að keppa í
hnefaleikum. Þetta gerum við til
að ná okkur í reynslu og líka til
að mótmæla þvi að hnefaleikar
séu bannaðir á íslandi," segir
Snorri Barón Jónsson í Félagi
áhugamanna um ólympíska
hnefaleika. „Það eru um fimmtán
strákar á aldrinum 15 til 30 ára
sem eru að fara til Duluth í
Minnesota að boxa.“
Bara bannað á íslandi
ísland er eina landið í heimin-
um þar sem ólympískir hnefa-
leikar eru bannaðir. „Það eru
samt í það minnsta um hundrað
manns að æfa box hér á landi.
Nú eru líka komin félagasamtök
sem hjálpa okkur að standa sam-
an og láta í okkur heyra,“ segir
Snorri og bætir því við að allir
sem hafa áhuga á hnefaleikum og
eru sammála afstoðu félagsins
séu velkomnir i hópinn.
Nú liggur í annað sinn fyrir
frumvarp á Alþingi og eru boxar-
arnir að vonast til að þetta gangi
í gegn í þetta sinn. „Síðast var
frumvarpið fellt á einu atkvæði
sem sýnir að það eru síður en
svo allir á móti okkur.“ Snorri
fullyrðir að íþróttin sé mjög vin-
sæl hjá konum líka og ólympísk-
ir hnefaleikar kvenna séu að
verða ein af keppnisgreinum á
Ólympíuleikunum. „Hnefaleikar
snúast ekki um ofbeldi heldur er
þetta umfram allt holl hreyfing.
Það þarf ekki að fara í hring og
skiptast á höggum við aðra
manneskju til að stunda hnefa-
leika, það er bara eitt afbrigði af
mörgum. íslendingar hafa allt í
að geta náð langt i þessari íþrótt
og þess vegna er mjög slæmt að
mega ekki keppa. Hnefaleikar
frá The American
Youth Safety Council
þar sem íþróttir eru
skráðar eftir tíðni
meiðsla og ályktað
hve hættulegar
þær séu út frá því.
„Hnefaleikar eru
númer 71 á þeim
lista og
langt fyrir
neðan til
dæmis fót-
bolta, bad-
m i n t o n ,
körfubolta og klappstýruíþrótt-
ina.“ Hann bendir líka á að fólk
geri ekki greinarmun á
ólympískum hnefaleikum og at-
vinnuhnefaleikum sem maður
sér í sjónvarpinu.
„Þetta eru tvær ólíkar íþrótta-
greinar og atvinnuhnefaleikar
hafa allt aðrar áherslur. í
ólympískum hnefaleikum skora
menn stig en fyrir rothögg
fær maður engin aukastig
og því er mest lagt upp
úr hröðum og léttum
höggum. í ólympísk-
um hnefaleikum
eru einnig mun
strangari reglur
um öryggisbún-
að, grimur,
punghlífar og
mjúka hanska
en slíkt fyrir-
finnst ekki í
atvinnuboxi.
Svo eru lot-
urnar í
ólympískum
hnefaleikum
miklu færri
og styttri."
Finnst ykk-
ur þá í lagi aö
atvinnuhnefa-
leikar séu
bannaðir?
„Maður skil-
ur að minnsta
kosti að það eru
nægileg rök fyrir
því,“ segir Snorri. „En
persónulega er ég á móti öllum
þessum bönnum og finnst að fólk
eigi að eiga kost á að gera það
sem það vill innan skynsamlegra
marka.“
gætu orðið að þjóð-
arstolti okkar ís-
lendinga; hand-
boltalandsliðið
hefur allavega
ekki staðið undir
væntingum að
undanförnu,“ segir
Snorri og bendir
einnig á að við eig-
um íslenskan
júdómeistara sem
vann til
brons-
verðlauna á
Ólympíuleikun-
um. „Það er ekk-
ert sem segir að i
við getum ekki I
eignast ólympíu- i
meistara í hnefa- i
leikum."
Boxið er j
númer 71
Snorri segir að I
þeir félagar hafi I
komist yfir lista |

Himr
landið erfa
Kannski er það bara febr-
úarskammdegið sem er að gera út af við mig. Ég
hef allavega fundið fyrir leiða þegar ég gerist svo
djarfur að horfa á fréttirnar. Alltaf þessi sömu
smetti á þessu gamla þreytta stjórnmálagengi.
Gamalkunnugir kjammar að röfla um gamalkunn-
ug efni - alltaf sama helvítis röflið og leiðindin.
Allt á sömu bókina lært, aldrei brugðið út af
þeirri trú á pólitískan sannleika sem þetta fólk er
búið aö koma sér upp. Aldrei spurt spurninga
sem skipta máli, heldur endalaust tönglast á
smámálum sem enginn nennir að pæla í eftir
viku. Endalaust verið að tuða um ekki neitt en
samt reynt að æsa þjóðina upp í einhvern ham.
Fyrst áttu allir að hafa skoðun á réttindamálum
öryrkja og hæstarétti. Nú á maður að mynda sér
skoðun um flugvöll eða hvort
Júróvisjón megi vera á ensku. Æi, fokk itt.
Menntaskólinn ísland
Mér frnnst stundum eins og ég sé enn þá I
menntaskóla. Þar fór allt leiðinlegasta liðið í fé-
lagsstörf og bauð sig fram til formanns eða í alls
konar nefndir og ráð. Almennilegt fólk með heil-
brigð áhugamál hafði nóg annað að gera en að
standa í þessu félagsmálabulli. Eintómum ösn-
um með lélega sjálfsmynd datt í hug að reyna að
gerast formenn skólafélagsins.
Svo var klínt upp á mann kosningum ár eftir ár.
Leiðindapúkarnir í framboði komu í stofurnar og
röfluðu eintóm leiðindi og bulluðu eitthvað sem
fór inn um eitt og beint út um annað. Ég man lít-
ið eftir þessu kosningastússi nema helst árið
sem fatlaði strákurinn bauð sig fram á móti
sæta stráknum. Sá fatlaði var allur geiflaður í
framan og staulaðist um með lappirnar í kross.
Sá sæti var svona alveg eins og sætu strákarnir
í ameriskum unglingamyndum. Ég man eftir
stelpunum sem ég var með í bekk að velta
þessu heimspekivandamáli fyrir sér: „Sá fatlaði
á náttúrlega að vinna siðferðilega séð - hann
yrði svo glaður og svona - en við getum samt
ekki verið þekkt fyrir að láta svona stórfatlaðan
mann vera andlit skólans út á við."
Svona pældu stelpurnar í frimínútum en sá sæti
rúllaði kosningunum auðvitað upp og var fastur
liður I myndasyrpu skólablaðsins: Gummi for-
maður heldur ræðu, Gummi borðar snúð í frimín-
útum, Gummi formaður í sleik við Siggu sport á
skólaballi. Maður var ekki var við þessa formenn
nema þessa fáu daga sem þeir voru að snapa
sér atkvæði og svo í skólablaðinu. Maður fór (
gegnum skólann án þess að leiðindapúkunum
kæmi það mikið við eða höfðu eitthvað um það
að sega.
Svo útskrifast maður og gengur í skóla lífsins,
eins og það heitir. Þar er leiðindaliðið úr menntó
orðið aðeins merkilegri formenn, er búið að
vinna sig upp hjá einhverjum lummulegum stjórn-
málaflokki úti í bæ og er loksins komið í alvöru
stjórnmál og farið að reyna að hlutast til um líf
okkar. Það hefur ekki enn þá fundið sér heilbrigð
áhugamál og hefur ákveðið að gerast stjórnmála-
menn af því það er svo afskiptasamt og með lé-
lega sjálfsmynd. Á sama hátt og þetta lið úr
menntó kom manni ekki við, koma stjórnmála-
menn manni ekki viö. Maður útskrifast í gröfina
og sólin rís á morgun án þess að þessir leiðinda-
púkar hafi eitthvað um það að se^a.
Fólk vill ekki stífa fýlupoka
„Ég er að þessu af heilum hug fyrir þjóð mína,"
munu
fullyrða stjórnmálamenn, en allir vita að þeir eru
að þessu fyrir sjálfa sig og
helstu vini. Enginn trúir því þessari fullyrðingu
nema kannski þegar Guðni Ágústsson segir
hana. Hann er nefnilega svo álkulegur að honum
hlýtur að vera alvara. Guðni er jafn álkulegur og
venjulegt fólk. Fólk finnur því samhug meö hon-
um og hann mun ná langt. Guðna sem varafor-
mann, já strax!
Guöni er gott dæmi um hressan stjórnmálamann
sem þjóðin kann vel við. Stjórnmálamenn eru
alltof oft of stífir, a.m.k. í sjónvarpinu. Þeir halda
að þjóðin vilji að þeir séu stífir, að stífnin þýði trú-
verðugleiki og festa, en dæmin sýna auðvitað
annað. Þegar Ingibjörg féll í öngvit stífnaði Össur
upp og varð stífari en allt sem stíft er - og hann
sem var alltaf svo hress. Daginn eftir vildi enginn
þennan stífa karl lengur. Halldór Ásgrimsson er
alltaf svaka stífur. Hann er á svipinn eins og
hann sé með opið klóak fyrir framan sig og talar
eins og hann sé að herma eftir loöfíl. Ég veit
samt að Halldór getur veriö hress. Á sunnudags-
kvöldið síðasta var hann að kaupa fjölskyldu-
pakka á Kentucky Fried Chicken og geislaði af
stuöi í selskinnsjakkanum sínum, enda guðs lif-
andi feginn að vera nýkominn úr hundleiðinlegum
umræðuþætti í sjónvarpinu. Svona eiga bændur
að vera, hugsaöi ég, og var næstum búinn að
skrá mig í Framsókn.
Öll dæmi sýna að fólk vill hressa stjórnmála-
menn, ekki stífa fýlupoka. Bill Clinton var alltaf í
stuði og svaka vinsæll, allir vildu Steingrim Her-
mannsson af því að hann var svo mannlegur og
hress og vinsældir Steingríms Joð eru komnar til
af því hann er frekar hress og að auki einstak-
lega gáfulegur, eins og allir menn með rauða hár-
kraga. Ef liðsmenn VG væru almennt hressari
færi fýlgið enn hærra hjá þeim. Það hrapar þeg-
ar Kolbrún og kerlingin sem vill hækka tóbakiö
skjótast fram og eru svo reiðar að maður verður
lafhræddur; í hvert skipti sem dyrabjallan hringir
Stjómmálamenn hafa fylgt mannkyninu síðan amma var
ung, ef ekki lengur. Dr. Gunni setur sig hér í spekingslegar
stellingar og spáir í þetta fólk.
Guöni er jafn álkulegur og venjulegt fólk. Fólk finnur því samhug með honum
dagana eftir að þær hafa fengiö að tjá sig í sjón-
varpinu býst maður annaöhvort við Kollu að
skamma mann fyrir að vera saurlífisseggur eða
kerlingunni sem vill hækka tóbakið að banna
manni að reykja.
Sjáið bara hvernig þetta er hjá Davíð: Hann er bú-
inn að segja okkur fimm aura brandara í tuttugu
ár og ennþá tístir í okkur. Það tístir a.m.k. í okk-
ur á meðan hann fær ekki fýluköst og dregur
flóttalegu vinina sína fram á leiksviðið til að
styðja við bakið á sér í fýlunni. Þá hættir að tísta
í flestum, margir verða hræddir og sumir fara að
grenja, enda ekki að furða; þessi æsingur í þeim
getur verið furðu geggjaður.
Stjórnmálabox í beinni
Stjórnmálafólk er stundum að kvarta yfir því að
ungt fólk nenni ekki að pæla í stjórnmálum.
Hvers vegna ætti ungt fólk að nenna því þegar
nokkurn veginn allt annað í lífinu er skemmti-
legra og áhugaverðara? Eru fyrirmyndirnar svona
eftirsóknarverðar? Er það eftirsóknarvert hlut-
skipti að enda sem rauðþrútinn karl með ris-
vandamál, hjartabilun á næsta leiti og forljótt
bindi, eða sem fýld miðaldra kona með klunna-
lega skartgripi í Silfri Egils nöldrandi yfir einhverj-
um leiöindum? Ég er eiginlega alveg hættur að
nenna að glápa á þetta hjá honum Agli, er löngu
búinn að sjá hvernig skemmtiatriðið endar og
það endar alltaf eins. Til að slá fjölmargar flugur
í einu höggi sting ég því upp á að ólympískt box
verði leyft og í stað þess að fólk röfli og rífist og
enginn vinni og ekkert gerist, þá útkljái stjórn-
málamenn og aðrir sín deilumál í boxhring í Silfri
Egils. Þá gætu t.d. Davíö og Jón Ólafsson slegist
eins og menn í stað þess að gera sig breiða sinn
I hvoru horninu, Mörður gæti boxað við poppara-
landsliðið ogÁrni Johnsen og Helgi Hjörvargætu
tuskast út af þessum flugvelli. Brátt yrðu stjórn-
mál það heitasta hjá unga fólkinu og landinu
væri borgið.
PS. Muna að vera hress.
6
f Ó k U S 23. febrúar 2001