Alþýðublaðið - 25.03.1969, Side 13

Alþýðublaðið 25. imarz 1969 13
Leó Jónsson síldarmatsstjóri
IN MEMORIAM
Um langan aldur !hafa trú-
menns'ka og hæfni í-starfi og
drengskapu'r vierið áH.tin
mestiai prýði og aðall hvers
igóðs mianns í þessu landi sem
og í öðrurn gömlum memntng-
arlöndum. Þótt nú virðist sem
íslendingar hafi margir hverj
ir misst um stundarsafair
sjónar af þýðingu þejssara eig
inleikai í mannlegu farþ hefur
engin þesara dyiggða rýrnað í
gildi, — nema síður sé, efttr
að sneiðast tók um þær.
Margar iaf þörfustu opin-
beru stofnunum í þessu lamdi
voru á sínum tíma hyiggðar
upp af hóglátum, traustum
forustumönnum. sem höfðu
þá víðsýni cg andans mennt
til að bera, að haguir þjóðar-
innar var þeim ætíð í fyrir-
rúnri, en eiginn hagur sfaipti
þá litlu máli Við ísleindingar
þekkjum aftur á móti af bit-
urri reynslu hinar nýju leið-
arstjörnur í fani margra
þeirra, er rækja eiga störf í
þágu h'Jns opinhera: sýndar-
mennskuna, persónulega for-
dild og bruðlhneigðina.
Það er þó gæfa þessa lands
að enn hafa ekkli allar opin-
berar istofnanlr færzt í hinn
ógurlega álagaham skrif-
finnsku og uppþembu eins og
þó getur að lita of viða á op-
inberum vettvangi. Enn eru
það algild sannindp,, að öll hin
mikilvægustu og þörfustu
störf eru unnin í kyrrþey, af
alúð og ást á sjálfiu starfinu.
Leó Jónsson, síldarmats-
stjóri ríkisins, lézt hinn 18.
þ.m. eftir erfiða sjúkdðms-
legu. Hann dó um aldur
firam og varð harmdauði öl'l-
um þeim fjölmörgu, er Icynnt-
ust honum annað hvort per-
sónulega, eða vegna emhætt-
isstarfa hans víða um land.
Með honum er genginn einn
ósérhlífmasti oig grandvarasti,
•embættismaður, |sem ég hef
ikynnzt, — emhættismaður,
sem varði öllum starfskröft-
rum sínum óskiptum í þágu
áslenzkra þjóðarhagsmuna.
Leó Jónson var borinn og
barnfæddur á íSuðurlandi, og
þótt hann ætt/1 heimili sitt á
S;glufirði í nær 40 ár, sled
hainn aldrei tengsbn víð Suð-
url'and og bernskustöðvar sín
ar á Stokkseyri. En það var
á Siglufirði, sem starfsferill
hans mótað'st. Hann vann
eins oe aðrir Siglfirð'ngar v;ð
margvíslega verkun á síld til
útfilu-fcmings, og kvnintist þá
giöria, bvermig síld burfti að
meðhöndlast frá upphafi til
að verkaist sem fyrsta flokks
vara, og hann kynntist einn-
ig þeim hættum, sem gátu
valdlið stórskemmdum á þess
um vandmeðfama fiski á ýms
um verkunarstigum. Hvergi
hefiur slagæð íslenzks atvinnu
lífs sl'egið jafn ört og á Siglu-
firði á blómaárum síldveið-
anna fyrir Norðurlandi, þeg-
ar kaupstaðuirinn rninnti frem
ur á stórborg en fámennarn,
íslenzkan kaupstað. Tengslin
við útlönd voru náin, vegna
þýðlngar útflutn'ingsins frá
Siglufirði, og þær kröfur, sem
Síldarmatið gerði frá upp-
hafi um sérstaka vöndun á
gæðum síldar til útflutmngs
skópu gæðamerkið „íslands-
síld“ sem enn þann dag í dag
er ein eftirsóttasta íslenáka
tútflutningsvaran á mörkuð-
um í Evrópu og Ameríku.
Leó Jónsson var starfsmað-
ur Síldarmats ríkisins frá
stofnuin þess 1939 og var í
mörg ár nánasii starfsmaður
Magnúsar Vagnssonar, mats-
stjóra. Þegar Leó var skipað-
rur eftirmaður Magnúsar árið
1951, þótti öllum, sem gerzt
þekktu til hæfileika hans og
færni í gæðamati og síldar-
verkun, hann sjálfskipaður í
embættið-
Starfsfeiriill' Leós sem síldar-
matsstjéra ríkisins var frá-
upphafi farsæll ,enda rækti
hann. ©mbætti slitt af frá-
bærri samvizkusemi og hlífði
sjáilfum. sér hvergi. Hann
igerði strangar kröfur um
igæði vörunnar og hvikaði
BRÚÐUR TIL SÖLU
aldrei frá settum matsreglmn
sem hann vissi, að einar gátu
komið í veg fyrir, að álit er-
lendra kaupemda á vörumerk-
inu „Íslandssíld“ biði e.t.v. ó-
bætanlegan hnekki, Qft var
þetta erfitt, vandmeðfarið og
vanþakklátt verkefni, t.d. þeg
ar mikið framboð var á síld
í landimu eins og á undanförn
um metaflaárum. Einmitt við
þannág aðlstæður vildi brenna
við, að verkun sildairinnar
tækist á stimdum misjafnlega
vel á sumum stöðvunum. Þá
(reyndi hvað |mest á hæfni
síldarmatsstjóra að hafa eft
irlit með og leiðbeina um með
höndlun vörunnar. ÍÞað vált
á miklu, að eftirlitið og mat-
ið væri.réttláitlega og vel fram
kvæmt, því hér var árlega u/m
útfilutinlimgsverðmæti fyrir
tugi og humdruð milljónir
króna að ræða.
Leó Jónsson valdi samstarfs
menn sína í matinu af mikilli
faostgæfmi og eingöngu' eftir
hæfni þeirra til starfans og
dugnaði, — önnur sjónarmið
hvörfluðu ialdrei að honum
váð ráðrfingu til1 starfa. Hitt
kom engum á óvart, sem
þekktu Leó persónulega, að
samstarfsmenn hans urðu und
antekningarlaust einnig vin-
ir hans og mátu hann afar
mlkils, 'safair drengsfcapar
hans, og eiustakrar, fölskva-
lausrar ljúfmennsku jafnt við
'háa sem lága. Það var þá
einniig vegnia þeSsara eigtln-
leika' Leós, samfara víðtækri
Frh. á 12. síðu.
— Segðu þetta ekk,\ Ivor. Þér... þér skjátlast um hann. Hann
er ekki. . ..
Hann virti hana orðlaus fyrir sór. — Þú — þú ert þó ekki að verja
hann! Þú hlýtur að vera .. þú talar svo fiallegaí um hann og virðist
svo hrifiin, en þú... Þú elskar hanni þó ekfci- Skamastu þín, litla...
Hún sló hann svo fast utan undir, að hann fékk blóðnasir. Svo
hljóp hún eins og í blindni niður stígijnni.
12. KAFLI.
Hún vildn, ekki viðurkenna það fyrir sjálfri sér, en dagannir Vlrt-
ust svo lángir, meðan Huigh var að heiman. Hún igat ekki um annað
hugsað lem kyrrlát kvöld þe'lnra samarn á 'búgarðinum, þegar hún
hafði verið andvaka og horft á tungisgeislana silfra herbergið, með-
an hún hugsaði til Hughs, sem svaf í næjsta herbergi 'við hliðina á
henni. Aðeins þunnt slf lrúm aðskildi' þau, og dymar voru ólæstar.
Hún hafði mairgoft vell því fyrir sér, hvont haun lægi líka andvaka
og hugsaði um hana, og hún hafði sagt við sjálfa sig: Ef dyrnar
opnuðust nú, og hnn kæmi til mín og tæfci mig í faðm sér ...
ÞetLa var hættulegur hugsanaháttur, og blóðið streymdi hraðar
í æðum hennar, æðaslátturinn örvaðist um leið og hún fyivrleit
sjálfa s'ig fyrir þeinnan veikleika sinn.
hitabeltissjúkdómi, sem þejr eru að reyna að lækna. Þeir erui í
kapphlaupi við dauðann.
— En dr. Lennartz leit svo vel út síðast, þegar ég faitti hann.
Hvernig...?
•— Þetta er sýki, sem kemur innan frá, sagði Jimmy og geispaði
og rejis á fætur.
Þegar Sheila var úti í garðinum daginn eftir, kom Ivor í heimsókn.
Húni var með barðabreiðain stráhatt, og var að skera rósnrinar af
stilkunum. Deancourt hafði alltaf verið þekkt fyrir rósimar sínar
og þetta sumar hlómstruðu þær fegurri en nokkrui sinrfi fyrr.
Ivor stóð lengi og virti hana fyrir sér. Hún hafði ekki séð, þegar
hann kom, eu inú leit hún upp og hljóp llil hans.
— Ivor ...
Hanin hljóp til hennar og greip hana í fang sér, en hún sleit sig
lausa af honum. Hún mimmtist þess skyndilega, að hún hafði verfð
gift svo vikum skipti, en aldrei verið kysst. Hvers vegna sfciptu
kossar Ivors hana þá engu máli? Kosar hans voru heitir og ástríðu-
þrumgmlr, ©n hún buigsaði aðeins um harðar og brosaindli varir Huighs.
Henirii fanmst einhvern veginn, að kossar hans hlytu aið vera ástríðu-
þrungnari og jafnframt ástúðlegri ein þessir kossar, sem nú rigndi
yfir varir hennar. Kynlegt, iað velta því fyrir sér, hvernig kossar
eiginmanns hennar hlytu að vera, og hún skellti upp úr við til-
hugsunina. Ivor, sem hafði hald.ð henni í faðmi sér, slepptii henni
og leit undrandi á hana. Jafn undrandi og Jimmy ihafði verið.
— Ég trúi þessu ekki, Shqila.
— Hverju trúirðu ekki? Ætlarðu að verða jafn vonsvikinn og
Jimmy, vegna þess að ég er ekki föl og þjökuð?
— Ég igerði aldrei ráð fyr'jr að hitta þig föla og þjafcaða, en hins
76
73