Dagblaðið Vísir - DV - 06.02.2003, Síða 13

+
12 FIMMTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2003 FIMMTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2003 13
11 -jagasín I>V DV Uyíagasín

Hjartaknúsarinn Egill Ólafsson
fimmtugur um helgina:
Löðrungar enda
í faðmlögum
„Tilfmningin að eldast er góð. í raun
fmnst mér að leynt og Ijóst hafi ég beðið eftir
að aldurinn færðist yfir. Annars er aldur helst
spurning um hugarfar. Líkaminn eldist en
okkar innri maður er hinn sami. Það er mikil-
vægt að aldrinum fylgi viss sátt við sjálfið og
að okkur líði þokkalega með öðru fólki,“ segir
Egill Ólafsson söngvari, leikari og Stuðmaður.
Á sunnudag um komandi helgi verður hann
fimmtugur og ætlar af því tilefni að gera sér og
sínum dagamun. Þó það nú væri! DV-Magasín
settist niður með Agli í vikunni þar sem við
ræddum um líf og list í margræðri merkingu
þeirra orða.
Erfitt en gefandi
1 reisulegu húsi við Grettisgötu búa Egill og
Tinna Gunnlaugsdóttir, kona hans, ásamt dótt-
urinni Ellen Erlu sem er fimmtán ára. Til dyra
kemur Egill strokinn, reffilegur og jakkafata-
klæddur - nýkominn frá jarðarfór þar sem
hann var einsöngvari.
„Söngur við jarðarfór er erfiður en gefandi,"
segir Egill. „Yfirleitt er hljómburður í kirkjum
góður. Þeir sem sækja athöfnina koma með
opnum og fallegum huga til að eiga sína síð-
ustu stund með hinum látna. Kirkjugestir
leggja vel við hlustir. Ég finn fyrir góðum anda
í kirkju og jarðarfarir geta verið mínar bestu
stundir í tónlist. Stundum gengmr mér þó ekki
sem skyldi við þessi tilefni enda mennskur
eins og allir aðrir. Þvi sýnir fólk lika skiln-
ing.“
Að öllu leyti óþolandi
í bollann skenkir Egill mér kaffi. Við sitjum
i píanóherberginu. Ægifagrir stássmunir eru í
hverju horni - og fjölskyldumyndir þekja heil-
an vegg. Læsilegar bækur annan. Þetta er
menningarheimili.
En hér býr líka gamall íþróttamaður sem i
æsku var býsna kappsamur. Ungur æfði Egill
fótbolta með Fram og sló ekki af. Æviskeiðið
segir hann að sumu leyti ekki ólíkt fótboltaleik
- og þegar árin eru orðin fimmtíu sé síðari
hálfleikur hafinn.
„Keppinauturinn er maður sjáifur. í mínu
starfi er mikilvægt að vera i góðu líkamlegu og
andlegu formi og að jafnvægi sé þar á. Því
hreyfi ég mig eins og kostur er og reyni að
vera öllum vænn, án þess að leggjast lágt. Það
jafnvægi vona ég að geri mér betur kleift að
mæta árunum. Yfirleitt er ég jafnlyndur en get
orðið reiður og að öllu leyti óþolandi. Tuðari
með hlægilega fullkomnunaráráttu. En ég
vona að mér takist með fjölgandi árum að
vinna betur á þessu.“
Hégómi og gríntitlar
Kunnara er en frá þurfi að segja að margir
af karlpeningi þjóðarinnar mæta fjölgandi ár-
um með örvæntingu - gripa til sérkennilegra
ráða í vamarbaráttu. Stundum er í þessu sam-
bandi talað um gráa fiðringinn sem raunar er
nafnið á einni plötu Stuðmanna.
Egill er sá maður sem hefur einna oftast
verið valinn kynþokkafyllsti maður landsins.
Sjarmatröll og hjartaknúsari. Okkar maður
hlær þegar ég spyr hann hvort þessar nafnbæt-
ur geti honum léttbærara að mæta árunum.
„Þetta eru bara gríntitlar og ég hef aldrei
tekið þetta alvarlega, þó það veki hégómatil-
fimtingu um stund," segir Egill. „Fólk er í
sviphendingu spurt svona spurninga og þá er
nærtækast að nefna þá sem eru áberandi í fjöl-
miðlum. Þetta hefur aldrei þvælst fyrir mér.
Ég gæti allt eins hafa verið valinn leiðinleg-
asti maður lýðveldisins. Það er eins með þann
titil og kynþokkann, ég gæti ómögulega tekið
slíkt inn á mig. En þetta fylgir því að vera
þekktur og nauðsyn að viðhafa ákveðinn kulda
gagnvart ýmsu þar að lútandi."
Apaköttur í ísaksskóla
Það var þann 9. febrúar á því herrans ári
1953 sem hjónunum Margréti Erlu Guðmunds-
dóttur kaupkonu og Ólafi Egilssyni sjómanni
fæddist sonur sem skírður var Egill. Þau
bjuggu víða um borgina á írumbýlingsárum
sínum og um hríð á Skipaskaga.
„Fyrst man ég eftir mér þegar við bjuggum
við Mánagötu í Norðurmýri. Var þá í Isaks-
skóla. Þar var Isak Jónsson sjálfur skólastjóri;
merkilegur karl með ýmsar nýjungar í skóla-
starfi. Þama voru eftirminnilegir kennarar,
eins og Herdís Egilsdóttir og Sigríður Soffia
Sandholt, kennari minn. Hún lék með Leikfé-
lagi Kópavogs. Var einhverju sinni að æfa
Linu langsokk og kom þá með apakött í skól-
ann. Það var eftirminnilegur skóladagur."
þeirrar dularfullu sveitar haustið 1970. Siðan
liðu nokkur ár uns Valgeir Guðjónsson sagði
að einboðið væri að fá Egil og Sigurð Bjólu í
sveitina. Það var þegar úti í London var tekin
upp fyrsta plata Stuðmanna, Sumar á Sýr-
landi.
„í gegnum árin hefur verið skemmtilegt í
Stuðmönnum; skapandi og gefandi. Það er ekki
algengt að vinahópur haldist saman í nánu
samstarfi svo áratugum skiptir. Fyrir það er
ég þakklátur. Þótt við félagamir séum ekki
alltaf sammála þá er þetta vinátta sem er okk-
ur mikils virði og dýrrnæt," segir Egill. Hami
segir vinabönd flestra í sveitinni ná aftur til
menntaskólaára - í tilviki sínu og Þórðar
Árnasonar aftur til þess tíma er þeir voru
þriggja ára.
Örsögur af fólki
Egill hefur verið jafnvígur sem söngvari og
leikari. Hlutverkin sem hann hefur túlkað í
leiklist eru 52 talsins. Eru kvikmyndimar þá
meðtaldar en fáir hafa leikið í jafnmörgum ís-
mmmmtmmmmmmammmmamammmmmmaamma
„í mínu starfi er mikilvægt að vera í góðu líkam-
legu og andlegu formi og að jafnvægi sé þar á.
Því hreyfi ég mig eins og kostur er og reyni að
vera öllum vœnn, án þess að leggjast lágt. Það
jafnvægi vona ég að geri mér betur kleift að
mæta árunum. Yfirleitt er ég jafnlyndur en get
orðið reiður og að öllu leyti óþolandi. Tuðari með
hlægilega fullkomnunaráráttu."
Egill segist annars telja að kennsluhættim-
ir í ísaksskóla hafi að mörgu leyti orðið til að
vekja með sér vitund um hvert stefna skyldi í
lífinu. í skólanum hafi tónlist verið gert hátt
undir höfði; sömuleiðis leiklist, framsögn og
lestri. „Þetta átti vel við mig,“ segir Egill.
Hann bætir við að á sínu æskuheimili hafi
líka verið mikið sungið. Afi hans og móðir hafi
verið miklir óperuunnendur og gjaman sett
perlur þeirrar tónlistar á fóninn. Stillt á hæsta
styrk. Állt þetta hafði áhrif á ungan svein.
Glampar, Dótar og Spilverk
Þegar kom á gagnfræðaskólaárin fór lista-
maðurinn Egill að blómstra. Þá var hann í
hljómsveitinni Glömpum sem gerðu lukku,
meðal annars á dansæfingum í skólum.
Einn af toppunum var að spila sem pásu-
hljómsveit hjá Dátum. Ekki spillti fyrir að
hitta átrúnaðargoðið, Rúnar Gunnarsson.
Þetta var 1965, einmitt þegar Bítlarnir voru að
sigra heiminn og breyta honum.
Á áttunda áratugnum var Menntaskólinn
við Hamrahlíð gróðrarstía mikilla þjóðfélags-
breytinga. Ein birtingarmynd þess vom krakk-
ar í skólanum sem saman léku sér með söng og
hljóðfæraleik. Söngflokkur þeirra gekk undir
ýmsum nöfnum. Hljómsveit Áma Vilhjálms-
sonar var eitt nafnið en liðsmenn sveitarinnar
voru Egill, Valgeir Guðjónsson, Sigurður Bjóla
og Diddú. Seinna nefndu þau sig Spilverk þjóð-
anna og náðu þjóðarhylli. Og ekki er hægt að
gleyma Kór Hamrahlíðarskólans, undir stjóm
Þorgerðar Ingólfsdóttur. Þar söng Egill og var
hvattur þar til söngnáms.
Vináttan mikils viröi
Síðan komu Stuðmenn. Fyrst sá Egill til
lenskum bíómyndum og Egill. Ekki er þó með-
talið hér að Stuðmenn eru, auk þess að vera
hljómsveit, kannski líka leikflokkur. Textar og
lög sveitarinnar eru gjaman myndir úr mann-
lífinu. Leikþættir. Örsögur af hvunndagsfólki.
„Ég er forvitinn um náungann. Mér finnst
til dæmis gaman að fara á kaffihús og stend
mig oft að þvi að horfa á fólk. Velta fyrir mér
ímynduðu lífi þess,“ segir Egill. Bætir við að
syngjandi uppi á sviðum á böllum hafi hann
oft gaman af því að horfa á fólkið úti i sal.
„Stundum er ferlið langt og dramað mikið.
Maður horfir á líkamstjáningu og þarf að geta
í eyðurnar.“
lilgresiö vex hratt
„Stundum sér maður löðrungana dynja en
oftar en ekki eru þeir helst til þess fallnir að
skerpa á kærleika. Gjaman endar þetta síðan í
faðmlögum," segir Egill og getur ekki varist
brosi þegar tal okkar berst á þessar brautir.
„Gangvirkið i sambandi milli karls og konu er
alveg eins og í dýraríkinu og hollt að fólk viti
aö það tilheyrir því. Hins vegar er maðurinn
grimmari en fjórfætlingamir eru nokkru
sinni. Merkilegt að maðurinn ráðist á eigiö
kyn. Það gerir engin skepna önnur."
Sjálfur segist Egill hafa fengið hvolpavitið
seint. „Afi minn sagði hins vegar að ég skyldi
engar áhyggjur hafa því það væri illgresið sem
yxi hratt. En þetta varð komplex og ekki laust
við að minnimáttarkennd brytist út. Af þess-
um sökum varð mér nauðsyn að vera uppi á
sviði og hreykja mér hátt.“
Hallærislegir brandarar
Hlutverk leikarans og popparans segir Egill
ólíkt - þótt því svipi saman líka. „Það er oft
ansi töff að standa vaktina á dansleikjum
fram undir morgun fyrir framan fullan sal af
fólki. En maður þarf að halda fólki við efnið -
rétt eins og í leiklistinni. Nema hvað þar
stendur maður uppi á sviði í myrkvuðum sal
þar sem allir þegja, einbeita sér og hlusta."
í gegnum árin hafa Stuðmenn stundum kall-
að sig hljómsveit allra landsmanna - enda not-
ið vinsælda allra aldurshópa.
„Ef hlutunum er haldið að nógu lengi fara
þeir að síast inn í vitund fólks,“ segir Egill.
„Stuðmenn hafa nú starfað uppstyttulítið frá
1982, þegar við gerðum Með allt á hreinu. Vin-
átta milli manna hefur mikið að segja í sam-
starfinu; þessi góða kemía. Síðan höfum við
verið með frábæra lagahöfunda, eins og Val-
geir, Jakob, Þórð og Ragnhildi. Við getum ver-
ið stolt af ýmsu því sem við höfum gert. Ann-
ars held ég að Með allt á hreinu hafi fleytt okk-
ur langt. Lögin urðu vinsæl og myndin - og
þessir hallærislegu brandarar urðu fleygir."
Harmóníkan hápunktur
Hinn fimmtugi Egill Ólafsson er með mörg
járn í eldinum. 1 janúar sl. tók hann ásamt Oli-
vier Manoury bandoneonleikara og Le Grand
Tango þátt í tangótónleikum í Salnum í Kópa-
vogi, auk þess sem hann gerði texta við lögin.
Hópurinn hljóðritaði efnið á tveimur dögum.
Afurðin er væntanleg með haustinu. Af öðr-
um verkefnum má meðal annars nefna grunn-
skólaheimsóknir Egils og finnska harmoníku-
leikarns Tatu Kantomaa sem heflast í næstu
viku. Þær eru undir merkjum verkefnisins
Tónlist fyrir aOa. íslenska dægurlagið heitir
dagskráin. Þar er snöggsoðið farið yfir ís-
lenska tónlistarsögu fram til okkar daga - al-
veg írá því tónlistarfræðsla hófst á íslandi ár-
ið 1110 á Hólum í Hjaltadal, fyrir tilstilli Jóns
biskups Ögmundarsonar.
„Hápunkturinn í þessari sögu er þegar
harmoníkan kom hingað tfl lands 1850. Svona
rekjum við söguna fram tfl dagsins í dag og
nemendur varða leiðina með innskotum úr
mannkynssögunni víðri og breiðri," segir Eg-
01.
Þá er hann á leið tO Noregs að vinna þar
fyrir Rigskonserterne, að þessu sinni tónleika-
hald fyrir skólabörn á Óslóarsvæðinu.
Horn til a& ná sér í so&ið
Sköpunargleðin er aðafl EgOs Óiafssonar.
„Það er náttúra í mér að hafa gaman af því að
skapa. Sjá verða tfl hluti sem síðan Iffa sjáff-
stæðu lffi. Segja má að ég fáist viö margt í
þeim efnum en fyrst og siðast get ég verið
lunkinn við litla melódíu en er fráleitt besti
malestripper in town,“ segir Egfll sem utan
listarinnar braflar sitthvað skemmtflegt ann-
að.
í gluggakistunni í herberginu, þar sem við
sitjum, er prófskírteini sem hann fékk nýlega,
en það gefur honum þrjátíu tonna skipstjórn-
arréttindi. Þetta er pungaprófið svonefnda sem
hann fékk eftir námskeið í Stýrimannaskólan-
um í haust. „Ætlunin er að fara utan tO Sví-
þjóðar næsta sumar og sigla þar um sænsku
vötnin, Það var megintOgangurinn með því að
ná mér í þessi réttindi," segir EgOl. „Annars
væri gaman að eignast trOlu þegar maður fer
að hafa meiri tíma fyrir sig sjálfan. Eiga hom
tfl leika sér á og fara út á Faxaflóabugt tfl að
ná sér í soðið. Það er rómantískur draumur.
Mér líður vel úti á sjó og þar færist ró yfir mig.
Rétt eins og ég finn að gerist í mínu eigin lifi
með árunum fimmtíu." -sbs
Gáfulegur meö hönd undir kinn Egill árift iqto -
■““sssrisKspœ.
geir meö lyklakippu í hendi. £
sem kom ut fyrir fáum árum. J
+