Dagblaðið - 21.09.1976, Blaðsíða 9

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 21. SEPTEMBER 1976.
9
Góðaksturs-
keppni i
Kópavogi
ó laugardag
Efnt veröur til góðaksturs-
keppni á vegum Reykjavíkur-
deildar Bindindisfélags öku-
manna á laugardaginn kemur.
Keppnin fer nú aðallega fram í
Kópavogi. Verður ekið vítt og
breitt um bæinn og ýmsar þrautir
lagðar fyrir keppendur á leiðinni.
Keppninni lýkur á opnu svæði,
sem afmarkast af Melaheiðir,
Lyngheiði, Tunguheiði og Gagn-
heiði og þar verða keppendur að
leysa af hendi margs konar
þrautir, sem reyna á ökuleikni
þeirra.
Það verða aðeins 17 ökumenn
sem komast að sem keppendur og
hver þeirra verður að greiða 1500
kr. þátttökugjald. Skráning til
þátttöku fer fram á miðvikudag
og fimmtudag á skrifstofu BFÖ.
Tilgangurinn með góðakstri hjá
BFÖ er að hvetja ökumenn til
góðra aksturshátta og þekkingar á
bílunum og umferðarreglunum,
um leið og þeir taka þátt í
skemmtilegum leik. Jafnframt
vonast BFÖ til að keppni sem
þessi hvetji menn almennt til um
hugsunar um umferðarmál, sem
gæti leitt til farsælli umferðar.
A.St.
Sjónvarpsfólk
fœr
baráttukveðjur
Sjónvarpsfólki bárust bar-
áttukveðjur nú um helgina, en
eftirfarandi samþykkt var gerð á
fundi starfsfólks Tryggingar-
stofnunar ríkisins sl. föstudag:
„Stjórn Starfsmannafélags
Tryggingastofnunar ríkisins
sendir starfsfólki Sjónvarpsins
kveðjur og lýsir yfir fullum
stuðningi við aðgerðir þess í
baráttu ríkisstarfsmanna fyrir
mannsæmandi launum.“
Nœr 10 þúsund
skipafarþegar af
41 þjóðerni sóttu
ísland heim
í ár hafa komið hingað 9269
ferðamenn með skemmtiferða-
skipum og ekki þarf að taka það
fram að þetta eru auðvitað allt
saman útlendingar. Þessir ferða-
menn eru af margs konar þjóð-
erni. Má þar nefna farþega frá
Suður-Afríkusambandinu, San
Marió og Zaire. Vestur-Þjóðverjar
voru langfjölmennastir á þessum
skipum, eða alls 6325, en næstfjöl-
mennastir voru Bandaríkjamenn,
eða 1116.
— þrátt fyrir
að ekki varð
úr Tristar-
kaupunum
höldum því áfram með þær vélar,
sem við höfum á Atlantshafsleið-
inni. Við hefðum líklega selt
a.m.k. eina þeirra véla, fljótlega
ef af kaupunum hefði orðið . Við
fylgjumst með öllum möguleikum
til að auka og bæta vélakostinn,
en við höfum ekkert alveg sér-
stakt á prjónunum eins og er,“
sagði Sigurður Helgason, for-
stjóri, að lokum.
Leiklist
Vondamól í farangrinum
Þjoöleikhusiö:
SÓLARFERD
eftir Guömund Steinsson
Leikmynd og buningar: Sigurjón Jóhannsson
Leikstjóri: Brynja Benediktsdóttir.
Það er í Sólarferð Guðmund-
ar Steinssonar einhvers konar
tvískinnungur, sem vera má að
dragi mátt bæði úr leikritinu og
sýningunni. Annars vegar og í
fyrsta lagi er leikurinn rakinn
farsi, dáralegt spé um islenska
túrista á Spáni og hætti þeirra.
Hins vegar er ekki því að neita
að í eðli sínu er leikritið
alvörugefins efnis. Hinir
algengu túristar á Costa del Sol
hafa með sér í farangrinum að
heiman vandamál dagsdaglegs
hjónalífs sem leikurinn snýst
eða ætti að snúast um: lífs-
firringu og -leiða, tilfinninga-
lega einangrun og örbirgð, kyn-
ferðislega neyð undir yfirskini
farsællar hversdagssambúðar.
Það er raunsæislega að þessu
efni farið í Sólarferð: sjálfsagt
er einatt svo að einmitt í sumar-
leyfi koma vandamál hvers-
dagslífsins fram í dagsljósið,
skýrast og skerpast þær and-
stæður og átök sem annars
felast að baki hinni daglegu
lífsbaráttu sem svo er nefnd.
En það verður líka að segjast
eins og er að Guðmundur
Steinsson nær ekki í leikritinu
neinu eiginlegu valdi á
viðfangsefni sínu. Texti
Ieiksins lætur í té efnivið ýktr-
ar og einfaldaðrar skopmyndar
hversdagsfólks og lífshátta
þess. Ahorfandi er alveg til
með að hlæja að því. En þegar
höfundur allt í einu vill fara að
reifa vandamál þessa fólks „í
alvöru" — þá er líka hætt við
að tiltrú áhorfandans bregðist.
Eftir að sjá Nínu (Þóru
Friðriksdóttur) gera hitt undir
rúmi með Manolo þjóni
(Sigurði Pálssyni) var að
minnsta kosti mér lífsins
ómögulegt að taka hana í
alvöru sem einhvers konar
dæmi upp á „nútímakonuna"
og margumtöluð vandamál
hennar, eins og þó virtist mér
að væri tilætlun höfundar í
sjötta atriði leiksins.
Eðlisþættir öfgafengins farsa
og sálfræðilegs gamanleiks
liggja sem sé ómeltir hlið við
hlið í Sólarferð. Úrlausnarefni
leikstjóra og áhafnar leiksins
'verður augljóslega að sætta
þessa efnisþætti eins og unnt
er, njóta farsans án þess þó að
klúðra niður hinni raunsæis-
legu niðurstöðu efnisins.
Þetta virðist mér að tækist
bara merkilega vel í
Sólarferð. Hjónin þrenn í
leiknum, Stefán og Nína:
Róbert Arnfinnsson og Þóra
Friðriksdóttir, Jón og Stella:
Bessi Bjarnason og Guðrún
Stephensen, Pétur og Elín:
Gísli Alfreðsson og Sigríður
Þorvaldsdóttir, urðu allt skýrar
og skemmtilegar mannlýsing-
ar, leikin skopfærsla algengra
manngerða. En til hins er ekki
hægt að ætlast að leikendur og
leikstjóri taki til við að yrkja
efnið þar sem andagift
höfundarins þrýtur.. Fólkið í
leiknum er allt einfaldar skop-
gervingar upp úr auðþekktum
efnivið daglegs lifs, ekki þær
útfærðu skapandi mann-
lýsingar, sem á þyrfti að halda
til að gera „vandamál" þess að
lifandi veruleika og veita þeim
skáldlega úrlausn á sviðinu.
Brynja Benediktsdóttir
hefur áður sýnt svo ekki er um
að villast að hún er okkar hag-
virkasti og hugkvæmasti leik-
stjóri um þessar mundir. Það
held ég líka að henni takist í
sýningu Þjóðleikhússins að
nýta nokkurn veginn til hlítar
efnivið Sólarferðar: það gaman
sem hafa má af sýningunni, og
það er umtalsvert a.m.k. fyrir
hlé, stafar áreiðanlega miklu
frekar af meðferð hlut-
verkanna og leiksins í heild en
frásagnarefni eða texta hans.
Þóra og Róbert, Guðrún og
i ■ m i
Ekki til eftirbreytni
Sólarferð í Þjóðleikhúsinu
var raunar ekki fyrsta
frumsýning haustsins. Um fyrri
helgi var sænskur gestaleikur í
félagsheimilinu á Seltjarnar-
nesi: flokkur áhugaleikara,
NTO teaterstudio frá
Mölnlycke, lék þar leikþátt sem
nefndist Sovande oskuld á veg-
um Bandalags íslenzkra leik-
félaga.
Þessi sýning var víst ekki
mikið auglýst og hafa fáir vitað
af henni. Færri mættu þó
til leiks: það held ég að
áhorfendur hafi verið innan við
tuginn. Þá er kannski líka lítil
ástæða til að fara nú að segja
frá sýningunni. En eftirtekt-
arverð er hún einkum til marks
um áhugaflokk sem orðinn er
furðu sjálfstæður, virðist hafa
bæði fjárhagslegt og listrænt
bolmagn til að fara sinna eigin
ferða að nokkru, eins og sýnir
sig á ferðalagi hans hingað til
lands, en flokkurinn mun
einnig hafa sýnt á nokkrum
stöðum utan Reykjavíkur.
Leikurinn er eftir Jan Wenn-
ergren, sem einnig fór með eitt
hlutverk hans og annaðist leik-
stjórn. Þetta er eins lags
draumleikur, táknlegur hálf-
súrrealískur þáttur, sem gerist
í alþjóðlegu umhverfi á eftir-
stríðsárum, nánast með pata af
gyðingaofsóknum nasista, dul-
ur og næsta torráðinn texti,
leikurinn stílfærður, og aukinn
kátlegum upp'átækjum, allt að
farsaleik. Það er ekkert
óskemmtilegt að horfa á þetta,
enda var leikurinn blessunar-
lega stuttur, þótt ekki virtist
efnið neitt knýjandi.
Hitt má svo sem vera að
aðhlátursefni leiksins, farsaleg'
úttekt á sólarferðum og
túrisma, nytu sín betur ef ekki
væri til að dreifa hinni
alvörugefnu, sálfræðilegu uppi-
stöðu efnisins. Samt er það
loflegt um sýninguna að hún
vanmetur ekki eða misvirðir
þetta efni leiksins, heldur
reynir að gera einnig því
einhver skil, eftir því sem það
hrekkur til. Á hinn bóginn
hefur leikstjóri aukið við
leikinn nýjum efnisþætti, lát-
bragsleik með tveimur verka-
mönnum inn á milli atriða
hans, eins konar sjónrænum til-
brigðum við efni þeira. Dæma-
laust naut Þórarinn K. Guð-
mundsson sín vel í gervi hins
eldri verkamanns! Fyrir minn
smekk var þetta samspil í
sýningunni það sem skáldlegast
bar fyrir augu i leikhúsinu á
laugardagskvöld.
Slappaö af á svölunum.
Hjónin Stefán og Nína (Róbert og Þóra) og Jón og Stella, (Bessi og
Guðrún) skemmta sér.
En af hverju fara sænskir
áhugaleikarar í tvinnabænum
Mölnlycke að fást við svona
hluti? Svo má spyrja þótt fátt
verði um svör. Kannski er NTO-
hópurinn dæmi áhugaflokks
sem vaxið hefur burt frá sínum
upprunalegu kjörum og kring-
umstæðum, einhverra hluta
vegna, kominn í sjálfstæðisins
og listarinnar nafni á kaf í
heimatilbúinn absúrd- og
avantgardismus. Þrátt fyrir
vandvirknisleg vinnubrögð
flokksins held ég að fordæmi
hans sé ekki til eftirbreytni.
Bessi erti líka auðvitað
leikendur sem hafa fullkomið
vald á efnivið sem þessum:
gildi sýningarinnar hygg ég að
felist fyrst og fremst í þeirri
skopmynd hversdagsfólks og
lífshátta sem þau bregða upp
sín í milli, samsettri úr ótal
raunhæfum smámunum,
viðbrögðum, töktum og
tilsvörum hversdagsins sjálfs.
Að þessu leyti að minnsta
kosti gat áreiðanlega margur
sem í salnum sat þekkt sjálfan
sig á sviðinu þetta kvöld.
—BS