Dagblaðið - 01.11.1977, Blaðsíða 16

28
DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 1. NÓVEMBER 1977.
ÉG KEYPTIMÉR NÝIT ANDUT
— Dálkahöf undurinn Constance Hall þoldi ekki að horf a í spegil og f ékk sér því andlitslyftingu
Sífellt heyrum við um hina
og þessa, aðallega frægar kvik-
myndastjörnur sem láta lyfta á
sér andlitinu. Andiitslyfting
virðist af þessum frásögnum að
dæma jafn sjálfsögð og eðlileg
og að drekka vatn. En hvernig
skyldi því fólki líða sem lætur
lyfta á sér andlitinu. Við
rákumst á frásögn einnar konu
um það og fer hún hér á eftir
nokkuð stytt. Kona þessi heitir
Constance Hill og er dálka-
höfundur hjá blaðinu Womans
Own.
Andlitið hrundi saman
I september á síðasta ári varð
ég allt í einu vör við það að
andlitið á mér eins og hrundi
saman. Þetta getur jafnvel hafa
byrjað fyrr en ég ekki hafa séð
það vegna slæmrar birtu og
vonds spegils. Ég hugsa að
breytingin stafi af því að ég
breytti um tegund af P-pillu og
ostrogen hormónarnir fóru í
einhverja vitleysu. Breytingin
lýsti sér fyrst og fremst í því að
pokar mynduðust í kring um
munnvikin og fita safnaðist
undir og í kring um augu.
Eg hætti að geta tjáð
tilfinningar minar með andlits-
svip og það sem verra var að
fólk las eitthvað allt annað út
úr svip mínum en mér fannst.
Ég var kannski himinglöð og þá
sagði einhver „Hva, af hverju
ertu svona fúl“.
Ég veit vel að það er talinn
persónuleiki manna sem mestu
máli skiptir. En hvaða persónu-
leiki? Þér finnst kannski að þú
sért vingjarnlegasti maður
undir sólinni á meðan aðrir
telja þig hið mesta skass og
dæma þá eingöngu eftir útliti
þínu. Og andlit þitt er þar
stærsti þátturinn.
Áður farið í aðgerð
Eg hafði áður farið í
plastiska skurðaðgerð. Fyrir
mörgum árum var ég með
óþægilega stór brjóst og lét
taka af þeim nokkrar tommur.
Það kostaði þá 300 pund (108
þúsund kr.) og ég hef sjaldan
fengið meira fyrir peninga. Ég
ákvað því að láta reyna á hvort
svipað gæti átt sér stað með
andlitið á mér.
En það varð að vera réttur
Constance Hall eins og hún var
fyrir aðgerðina.
maður. Það var ekki nóg að
hann væri skurðlæknir heldur
varð hann einnig að vera lista-
maður. Ég vildi ekki líta út eins
og einhver allt önnur
manneskja. En upplýsingar um
það hver væri góður og hver
ekki lágu ekki á lausu, því að
læknum var bannað að auglýsa
sig á einn eða annan hátt.
Það tók mig því tvö og hálft
ár að finna þann rétta. Ég get
ekki sagt hver það er vegna
auglýsingabannsins.
Aðgerðin sjálf tók eina
klukkustund. En áður hafði
læknirinn sýnt mér nokkur
sýnishorn af því hvað hann
hefði áður gert og hverjir
möguleikar mínir væru. Hann
taldi mig á að láta gerameiraon
ég hafði ætlað í fyrstu, þar á
meðal að rétta nefið á mér, sem
mér hafði aldrei dottið í hug að
væri nauðsynlegt. Klukku-
tíminn á skurðarborðinu var
þvi vel þess virði.
Nýja andlitið mitt er eins og
það gamla var, aðeins betur
formað. Og mér finnst ég sjálf
falleg og líður orðið vel þegar
ég lít í spegil.
Fyrstu vikurnar
voru hörmung.
En ég varð ekki falleg
strax eftir aðgerðina. Fyrstu
vikurnar var hrein hörmung að
sjá mig. En traustið á
lækninum hjálpaði mér. Hann
hafði sagt að ég mætti ekki gera
mér allt of háar vonir og ég
reyndi að fara eftir þeim
orðum. En nýja andlitið fór
fram úr þeim glæstustu sem ég
hafði.
Ég þurfti þó ekki að liggja í
rúminu eins og margir hafa
þurft að gera eftir svona aðgerð
og gat farið út strax á fjórða
degi og þá aðeins með dökk
gleraugu. Innan viku gat ég svo
farið út að borða gleraugnalaus
og mér leið eins og fegurðar-
drottningu. Eg vissi strax fyrsta
morguninn, þrátt fyrir örin og
það allt, að þetta yrði í lagi.
Fyrst hafði ég nokkra verki í
eyrunum og ennþá (16 vikum
eftir uppskurð) finnst mér eins
og nálar séu í kinnunum á mér.
Einnig hafði ég nokkra verki í
hálsinum. Uppskurðurinn var
því alls ekki sársaukalaus fyrir
mig en ég hef heyrt um fólk
sem ekki hefur fundið neitt
fyrir verkjum. Það er víst mjög
misjafnt eftir einstaklingum.
En verstur var þó óttinn sem
stundum sótti að mér um það að
sársaukinn væri ekki eðlilegur.
En mér var sagt að þetta myndi
lagast með tímanum og ég ætti
að vera þolinmóð. Fullur
árangur næðist ekki fyrr en
eftir þrjá mánuði. Þetta reynd-
ist rétt. Og jafnvel þó ég finni
ennþá örlitlar nálarstungur i
kinnunum, sem jafnvel eiga
eftir að lagast finnst mér þetta
vera þess virði.
Engin sýnileg ör
Engin ör er hægt að greina á
andliti mínu jafnvel þó ég sé
ekkert til höfð á neinn hátt.
Sum öranna eru reyndar falin í
hárinu. Og jafnvel þau sjást
ekki þó ég sé stuttklippt.
Fyrst var ég dauðhrædd um
það þegar ég vaknaði á
morgnana að fallega nýja and-
litið mitt væri horfið. Ég svaf
því með spegil við rúm-
stokkinn. Og fyrst brá mér
alltaf ögn þegar ég leit í hann.
Mér fannst eins og ég horfði
framan í annan mann. Ég var
líka, guð fyrirgefi mér, óvön að
vera falleg og maður metur
aldrei fegurð fyrr en maður
venst henni.
Viðbrögð fólks
Bezt held ég til þess að lýsa
viðbrögðum fólks sé að segja
eina iitla sögu. í veizlu einni
viku áður en ég var skorin stóð
ég og ræddi við mjög fagra og
sólbrúna konu. Hún var afar
grönn- og greinilega úthvíld
eftir sumarfrí. Enda var hún
miðpunktur athyglinnar. Ég
hefði svo sem þess vegna getað
verið ósýnileg. „Svona er lifið,“
hugsaði ég döpur með mér.
Þremur vikum seinna hitti
ég einn veizlugestanna aftur.
Hann sagði „Þú litur aldeilis
vel út, Connie. Já, þú lítur mjög
vel út. í rauninni ertu bara allt
önnur manneskja að sjá, alveg
stórkostleg."
Venjulega nefnir fólk að eitt-
hvað sé breytt og allir telja það
til batnaðar. Sumir hafa þó gef-
ið í skyn að aðgerðin sé alltof
dýr (hún kostaði 725 pund eða
261 þúsund krónur) En menn
eyða alltaf einhverju i munað.
Þetta er minn munaður og ég
vann fyrir honum sjálf.
Fólk segir að ég hafi breytzt í
heild, jafnvel röddin. Ég veit
það að útlitið hefur þessi áhrif.
En hversu lengi endist and-
litslyftingin? Mér var sagt að
hún væri svipuð og að færa
klukkuna aftur á bak. Ég myndi
byrja að eldast aftur en ekkert
hraðar en fyrr. En ég verð þó að
breyta svolítið til. Til dæmis er
mælt með þvi að láta sólina
ekki skina mikið á andlitið.
I þjóðfélagi þar sem æskan
er dýrkuð finnst mér ég hafa
gert rétt. Ég er í þeim
umbúðum sem mér eru virtar
og ég hugsa til þess með
ánægju. Mér finnst eins og inér
hafi verið gefið annað
tækifærið.
-DS.
Kjallarinn
Verkfall sem frægt er
og verður af endemum
Þegar þetta er skrifað heni
verkfall BSRB staðið alllengi.
Borgarstarfsmenn Reykjavikur
hafa samið og flestir bæjar-
starfsmenn úti á landi. Það má
segja að þetta fyrsta verkfall
„hinna opinberu“ sé að flestu
líkt öðrum verkföllum en þó í
nokkru frábrugðið. Ég fullyrði
að þetta óhugnanlega verkfall,
sem önnur verkföll siðastliðin
3-5 ár, séu bæði þjóðhættuleg,
skaðleg og óþörf. Það ætti að
vera óþarfi að minna á hinn
eilífa sultarsöng sem forystu-
menn launþega kyrja sýnkt og
heilagt. Það er líka orðið æði
hvimleitt grátkjölturhljóð
verkalýðsrekendaforystunnar
framan í hina lægstlaunuðu og
gamla fóikið.
Allir sem enn þá nenna að
hugsa en látackl'■ forsprakkana
hugsa fyrir mg hijóta að sja
falsið og hræsnina gegnum
helgislepjugrímuna, sem þeir
setja uþp fyrir framan þetta
fólk. Verk þessara manna
sanna þetlaáreiðanlega í hverju
verkfalli. 1 sioasiú l erkfalli
ASl var hinum lægstlaunuöu
og verst settu sigað úi í vcik-
fallið og ckki greiddur eyrir úr
verkfallksjóði. (Hann er kann-
ski kominn i lúxushallir eða
fyrirtæki viTkalýðsforystunn-
ar).
Fyri, ,.imM uiii ui uiii var
fjöldi fólks rekinn dauðveikur
heim af spítölum, en vegna
kröftugra mótmæla hafa
foringjarnir ekki þorað það
síðan. En hvað stendur það
lengi? í flestum verkföllum
hefir sjúkum og öldruðum
verið gert mjög erfitt um vik að
ná í nýmjóik, sem heita má af
þessu fólki lífsnauðsyn.
Stöðvun strætisvagna kemur
verst niður á öldruðum, van-
færum og þeim sem ekki hafa
efni á því að eiga bíl. Verkfalls-
verðir vaða inn á spitala og
valda þar truflunum. Öskalög
sjúklinga eru felld niður. Ekki
dettur verkfallsforystunni í
hug að útvarpa einhverju léttu
efni til dæmis tvc tíma á kvöldi.
Það hefði þó á engan hátt
dregið úr gildi verktallsins.
Hún er sannarlega ekki smálítil
umhyggjan fyrir hinum
öldruðu og lægstlaunuðu
Framkvœmd
með endemum
Framkvæmd yfirstandandi
verkfalls mun lengi verða
minnst að endemum. Það má
segja að skorið sé á lífæð
þjóðarinnar á mörgum sviðum.
Samband var rofið við umheim-
inn. Erlendir menn eru kyrr-
settir hér í marga daga og
Islendingar erlendis. komast
ekki heim. Nokkrir mcnn, sem
vel er hægt að vera án í nokkra
tíma, eru látnir loka æðri
skólum landsins. Það eru þó
smámunir hjá því að stöðva
flutningaflota landsmanna og
leyfa þeim ekki einu sinni að
komast i örugga höfn. Hún er
ekki lítil virðingin fyrir
sjómannastéttinni hjá verk-
fallsforystu BSRB.
Það er augljóst að þessar
aðgerðir gegn skipaflotanum og
sjómönnum valda skipa-
félögum og þjóðinni í heild
óbætaniegu tjóni. Enginh af
áhöfn skipanna er í verkfalli
og þess vegna verða skipafélög
að greiða fullt kaup meðan
verkfallið stendur. Ég held að
sjómenn ættu að ganga í land
og sýna með því 'bæði heiðar-
leika stéttarinnar og mótmæla
þessum svívirðilegu verkfalls-
aðgerðum.
Þykir kannski nútímafólki
heiðarlegt að taka fullt kaup
fyrir alls ekki neitt (ekki gæti
ég það). Meðan þetta gerist er
veitt undanþága til að flytja inn
stóra sendingu af erlendum
öskur hljómplötum, ifka er
leyfður flutningur á tuttugu
þúsund pílagrímum frá Kano í
Nigeríu og Oran í Alsír til
Jedda. Þessi þjónusta við
Afríkunegra og Alsírbúa má
ekki niður falla, en íslenzkum
sjómönnum og ferðamönnum
er haldið i gislingu, hinum fyrr-
nefndu í stórhættu ef veður
versnar. Þetta framferði
minnir óhugnanlega á hina
ýmsu ofbeldishópa víða um
heim, sem ekki skirrast við að
myrða alsaklaust fólk, til þess
að flýta því að sósíalismi, líkur
þeim sem nú er í Rússlandi,
verði ríkjandi um allan heim.
Það skyldi þó ekki vera „skylt
skeggið hökunni".
Velsœlulyaar
Launþegaforystan hefir
lengi hamrað það inn í fslenzka
alþýðu að launakjör séu allt að
helmingi hærri í nálægum
löndum en hér. Vegna þessara
lyga hafa margir Islendingar
flutt úr eymdinni hér í hina
erlendu sælu. Þar á meðal
dóttir mín og tengdasonur sem
fluttu til Svíþjóðar. Hann
vinnur við vélvirkjun og hefir
fagkaup. Hann hefir 172 þús.
íslenzkar krónur á mánuði.
Skattar 49.450 kr. á mánuði.
Eftir verða 122.500. Þar frá
dregst húsaleiga, sem er 24.940
á mánuði. Eftir er þá til allra
annarra lifsins þarfa um 97.000
kr. íslenzkar. Ibúðirnar sem
almenningur býr í væru tæpast
taldar íbútíarhæfar á Islandi.
Þetla er þá iill norðurlandavel-
sadan sem lygameistarar
sósialista liafa básúnað gegnum
Ingjaldur Tómasson
ríkisfjölmiðla og í blöðum
sínum.
Það er líka aðeins eitt land í
okkar nágrenni, sem hefir að
mestu sloppið við núverandi
efnahagskreppu. Ég þekki
færeyska konu sem fór til
Færeyja fyrir tiu árum og svo
aftur á þessu ári. Hún sagðist
hafa orðið mjög undrandi á
hinni miklu efnahagslegu vel-
megun sem allir byggju við.
Skýringin á þessu er með öðru
sú að hið tröllaukna ríkisbákn,
sem nú hefir tekið sér hús-
bóndavald á Islandi, er ekki í
Færeyjum. Mestöll þjóðin
vinnur þjóðnýt framleiðslu-
störf og afætukrabbameinið er
þar óþekkt fyrirbæri. Ef til vill
skýri ég þetta nánar í næstu
grein.
Ingjaldur Tómasson.
verkamaður