Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 07.10.1945, Blaðsíða 4

SUNNUDAGUR
,116
Hann áleít,' að Strætisvagnafé-
lagið væri Íandi og þjóð til minnk-
unnar — ætti að hafa sérstaka
vagna handa vinnuklæddum
mönnum. Hann drap jafnvel á
þann möguleika, að verkamenn
hefðu fataskipti á vinnustaðnum.
„En hvernig væri að flytja aðra
farþega í pappírsumbúðum?“
spurði húsbóndinn.
Þær frú Sigríður og Borghildur
náðu í skyndi í steinolíu, benzín
blettavatn, salmiaksspíritus og
terpentínu — ásamt pressujárni,
heitu vatni og þremur burstum af
mismunandi gerð.
En til allrar guðs lukku var
þetta bara mold og hristist af, því
að blettirnir voru orðnir þurrir.
Þetta hafði þó tafið hann. Hann
var stundvís og bað systur sína að
hringja eftir bíl, á meðan hann
lauk við kaffið.
„Frá „Hraða“ eða „Eldingu?"
spurði hún.
„Þeð eru hreinlegri bílar hjá
„Hraða“ svaraði hann.
Enn fór Borghildur að hugsa
margt.
Það var í fyrrahaust. Hún stóð
á Vegamótunum og var að bíða
eftir áætlunarbílnum. Þá kom
vörubíll, sem var að flytja slátur
úr kaupstaðnum. Tveir piltar, sem
hún þekkti, stóðu á pallinum. Þeir
kölluðu til hennar og buðu henni
að vera með. „Það er ókeypis
hérna á fyrsta farrými“, sögðu
þeir. Og svo drógu þeir hana upp
á bílinn. Vegurinn var vondur og
blautur. Bíllinn skjögraði og skalf.
Þau sátu innan um kindarhausa
og gorvambir. Hún var bara í
gamalli regnkápu og vaðstígvél-
um. Sá ekki á svörtu. Þau skröf-
uðu og hlógu. Skemmtu sér kon-
unglega.
Þetta voru eiginlega bara dreng-
ir. Fermingarbræður hennar. Átján
ára. Hún skildi ekkert í því nú,
hvað það var, sem henni hafði
þótt svona gaman. Eikki var
snyrtimennskan.
Einn góðan veðurdag kom alvara
lífsins og drap á dyr. Hún kom
þó ekki í biðilsgervi. Svo alvarlegt
var það ekki. Heldur var það dauð-
inn með reiddan ljáinn, sem stóð
við rúmstokkinn hennar — ekkert
snyrtilegur.
„Lungnabólga", sagði læknirinn
í fyrsta sinn, sem hann kom.
„Vottur af brjósthimnubólgu“,
bætti hann við næst.
Hún lá í sex viikur.
Þegar hún kom á fætur og stóð
frammi fyrir speglinum í forstof-
unni, ætlaði hún varla að þekkja
grönnu, liðlegu stúlkuna, sem hún
sá. Þessi nýja stúlka var föl og
stóreyg með dökka bauga um aug-
un. Þetta var stúlka, sem lítandi
var á. Hún var ekkert nema sálin.
„Góða Borghildur“, sagði frú
Sigríður. „Þú ert eins og beina-
grind. Þú verður að fita þig. Það
getur staðið á lífi þínu“.
Lífið! Hún var að hugsa um ást-
ina, hvað sem lífinu leið. Vinstúlk-
ur hennar sem alltaf höfðu sagt
í huggunarrómi, að hún væri „rétt
mátulega feit“, ráku nú upp undr-
unaróp og sögðu í hjartans ein-
lægni: „Jesús Kristur! Hvað þú
hefur slankazt! Þetta klæðir þig
svo vel“. Þær sóttu málband. Sex-
tíu og sex centimetrar!
Og ekki hafði hún verið nema
fjóra daga á fótum, þegar Sigur-
björn bauð henni á bíó. Þegar þau
l^omu þaðan út, horfði hann á hana
í laumi, þar sem hún var að lag-
færa á sér hattinn frammi fyrir
spegli, grönn og tíguleg. Þá hugs-
aði hann sig ekki um lengur og
bauð henni á „Borgina".
Þar sat hún í sælli leiðslu á móti
honum við borð, með rjúkandi
kaffi og rjómakökur fyrir framan
s:g. Hann sagði henni deili á-
helztu mönnum bæjarins. Þama
voru heildsalar, útgerðarmenn,
þingmenn, allavega skáld og lista-
menn, blaðamenn, prófessorar, dós-
entar og jafnvel Petsamofarar.
Hún hafði einu sinni komið hér
áður með vinstúlku sinni. En þær
þekktu enga merka menn.
Þau sátu þarna í ilmsterkum
tóbaksreyk, við dynjandi hljóð-
færaslátt, innan um frægð og
andagift og töluðu um skáldskap,
nýjar fræðibækur og merkismenn
sögunnar.
Aftur á móti heyrði hún að tveir
prófessorar við næsta borð voru
að tala um, hvað þeir hefðu feng-
ið að borða á ferðalagi um sumar-
ið.
Þau héldu af stað heim undir
stjörnubjörtum himni. Og framtíð-
arvonirnar glitruðu eins og jóla-
tré.
— Hann sagðist raunar ekki
sækja oft dansleiki. En — karla-
kórinn „Lómar“ ætlaði að hafa
skemmtun. — Hann var í kórnum.
Þá datt honum allt í einu í hug,
að henni gæti orðið kalt. Og þá
tóku þau sér bíl frá „Hraða“ og
óku heim.
„Elsku, góða Borghildur mín“,
sagði frú Sigríður. „Þú ert alltaf
að horast. Þú lifir ekki lengi með
þessu móti. Hérna læt ég rjómann
þinn. Góða nótt“.
Það hefðu ekki allar konur ver-
ið svona örlátar á rjómann, eins og
hann var orðinn dýr. Og ekki áttu
vinstúlkur Borghildar húsmæður,
sem voru að skipta sér af því,
hvort þær lifðu lengur eða skem-
ur. Þær um það.
En Borghildur Jiellti úr -rjóma-
bollanum saman við mjólk, sem
var í könnu. Hún var að hugsa um
dansleik:nn hjá karlakórnum. —