Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.11.1945, Síða 3

Ingimundarson sonur ekkjunnar
í Hleiðargarði og Þórdís dóttir
ekkjunnar í Tjarnarlandi. Þau
voru öll á svipuðum aldri, gengu
saman til prestsins á Eiðum því
það var skemmra fyrir Dísu en að
Hjaltastað. Öll voru þau efnileg.
Jón var dökkhærður, . móeygur,
glæsilegur unglingur. Sigfús bjart-
ur, bráðþroska og snemma þrek-
mikill. Um Tjarnarlandssystur Þór
dísi og Steinunni var haft eftir
Wiium sýslumanni, að þær væru
fríðastar konur á Austurlandi. Jóni
vpr mjög sýnt um allar smíðar.
Sigfús var kallaður íþróttamaður.
Þeir voru mjög ólíkir, en mjög
samrýmdir. Þau felldu hugi saman
í æsku Jón og Þórdís, en fór þó
leynt, því, Hleiðargarðsfólkið var
fátækt.
Jón komst til járnsmíðanáms í
Kaupmannahöfn fyrir meðmæli
kaupmanns. Átti hann að vera þar
tvö ár. Þótti honum þá sem ha,nn
hefði leitað sér þess frama sem
hann þyrfti, til þess að leita gjaf-
orðs við Þórdísi. Nú varð það sam-
komulag þeirra þriggja, að Sigfús
skyldi vera milligöngumaður með
bréf á milli þeirra Jóns og Þór-
dísar. Var þetta aUt með mikilli
leynd ráðið.
Svo leið hátt á annað ár. Bréfin
gengu milli þeirra gegnum hendur
Sigfúsar. Jón kom sér ágæta vel
hjá sínum meistara og lét hann
hjð bezta af sér; þóttist þó enn
ekki hafa lært nógu mikið. Við
þessi trúnaðarmál uxu kynni
þeirra Fúsa og Dísu og er Jón lét
í Jjós áform sitt að dvelja í Höfn
þriðja árið hvíslaði andskotinn
því að Sigfúsi, að misfara bréf-
unum. Taldi síðan Þórdísi trú um,
að Jón væri henni afhuga o*g
mundi ei framar koma hér til
lands. Svo fór að hún lagði trúnað
á þetta. Fólk þeirra var þess fýs-
andi að þeirra ráðahagur tækist
SUNNUDAGUR
Og þriðja haustið giftust þau og
tók Sigfús þá við búi á Tjarnar-
landi. En um vorið kom Jón og
saknaði nú vinar í stað og varð
þungt í skapi.
Þóra fleygði skónum til drengs-
ins; Hana! Lommér sjá hinn garm-
inn.
Drengurinn leysti af sér hinn
skóinn og fékk henni.
— Grunaði mig ekki. Þessi er
sosum lítið betri en hinn. — Það
var sagt að þau Þórdís og Jón
hefðu hitzt við Eiðakirkju um
vorið og hann hefði kallað hana á
eintal að kórbaki og bríxlað henni
um brigðmælgi við sig. Munu þau
þá bæði hafa komizt að hvernig í
öllu lá. Talað var, að kólnað hefði
hjónaband þeirra Sigfúsar upp frá
því. Hneigðist hann þá enn meira
til víns, en hann var nokkuð
drykkfelldur áður. Ekki vissu
menn til, að þeir fornvinirnir töl-
uðu §aman.
Þá var það um haustið að ^g-
fúsi varð vant tveggja hrossa. Þótt
ist hann vita að þau hefðu leitað
inn í sveit til átthaga sinna. Hann
kom síðla dags að Hleiðargarði,
hitti smala þar á túni og spurði að
hrossunum en varð einskis vísari
og er hann sneri brott, kom Jón
út í smiðjudyr sínar, kastaði
kveðju á hann að fyrra bragði og
bauð honum að sjá smíðar sínar.
Sigfús þáði boð hans og var Jón
léttur í máli, tók upp tveggja potta
tunnu af brennivíni. og báuð hón-
,um. Sagði að þeir skyldu láta alla
fáleika falla niður milli sín, „því
það er komið sem kömið er og
minnumst ekki á það“.
Drukku þéir fyrst í smiðjunni,
en Jón mun aðeins hafa bragðað
á, enda var hann ekki vínmaður.
Síðan bauðst hann til þess að koma
með honum í hestaleitina. Brá
hann sér bak við smiðjualflinn áð-
147
. ■ ■ i.-....
ur en þeir fóru og stakk á sig hlut
nokkrum.
Heimafólk á Hieiðargarði mun
ekki hafa orðið vart við burtför
þeirra. Sigfús hafði snærishönk í
hendinpi. Jón tæmdi kútinn á
flösku og var hún vel full. Síðán
héldu þeir vestur í Eiðaskóg.
Jón kom seint til húsa um kvöld-
ið. Sagðist hafa verið lengur í
smiðju en hann ætlaði sér og hátt-
aði þegar.
En Sigfús kom ekki heim þessa
nótt og hvergi til bæja. Leið svo
næsti dagur og ekki fréttist af
honum. Var þá farið að leitá ag
fannst hann loksins, einmitt á þess-
um sama bala sem við sitjum nú
á. Hann var steindauður og stirðn-
aður fyrir löngu. Leit svo út, sem
hann hefði sofnað, þar út úr drukk
inn og tóm vínflaska lá þar hjá
honum. Þótti þetta með ólíkind-
um um svo hraustan mann, þó
kaldar væru orðnar næturnar. Var
líkið flutt he!m að Tjarnarlandi og
búið til greftrunar. Orðasvejmur
gaus upp síðar um það, að þeim
mæðgum hefði orðið sundurorða
við kistulagninguna. Minntust
menn þessa orðasveims síðar.
Jarðað var á Hjaltastað. Faðir
Sigfúsar mun þá hafa verið flutt-
ur að Rauðholti — næsta bæ — og
þar gisti móðir Þórdísar og va.f
sagt, að faðir Sigfúsar og hún
hefðu setið á einmæli fram eftir
nóttu. v ■ .
Var nú allt kyrrt um sinn, Um
veturinn brá Rauðholtöbóndinn
sér í kynnisför til Norðfjarðar.
Hann mun hafa átt tal við Brynj-
ólf son Gísla á Höskuldsstöðum í
Breiðdal. Gísli var þá fullmektug-
ur fyrir sýslumann, en var orð-
!nn gamall og vildi . víst gjarnan
hliðra sér hjá langferðum. Svo
samdist milli þeirra feðga að Brynj
pl.fur skyldi þinga í Útmannasvéit
og Eiðaþinghá um vorið.