Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.11.1945, Blaðsíða 4

148
SUNNUDAGUR
Lagarfljót og Hallormsstaðaskógur
Sjá grein á bls. 145 og 152. — Ljósmyndirnar tók Siguröur GuÖmunds-
son Ijósmyndari.
er gekk bar hjá, hafi haft þau um-
Brynjólfur fór upp yfir laust
fyrir þing og gisti í Rauðholti. Sagt
var að þeir Brynjólfur og faðir
S'gfúsar hefðu farið nótt eina fyr-
ir þingið á Eiðum að Hjaltastað og
grafið upp lík Sigfúsar, og væri
það óskemmt í kistunni. Fundu
þeir áverka, sem stunga væri, und
ir vinstra herðablaði Sigfúsar og
virtist þar járn inni fyrir. Skáru
þeir til járnsins og náðu. Var það
stingvopn þrístrent, líkt því sem
sagt ér að útlendingar kalli „stíletó“
og stóð gegnum hjartað og hafði
verið brotið af skafti í sárinu. Stað
festist nú grunur sá er þe'r höfðu
haft á Jóni Ingimundarsyni og
móðir Þórdísar mun fyrst hafa
vakið upp. Riðu þeir síðan til Eiða
og mættu bændur á þingi og með-
al þeirra Jón smiður frá Hleiðar-
garði. Lét Brynjólfur þegar taka
hann höndum, bar á hann glæpinn
og sýndi vopnið. Hann mun þegar
hafa meðgengið. Tjarnarlands-
mæðgur synjuðu bess, að hafa
veitt áverkanum eftirtekt við lík-
þvottinn. Síðár gaus upp sú saga
að gamla konan hefði rannsakað
likið nóttina áður en kistulagt ,var
og síðan sagt föður Sigfúsar grun
sinn. Brynjólfur lét hinsvegar
berast út þá sögu að Sigfús hefði
vitrazt honum í draumi og sýnt
sér stunguna í bakið og sagt:
Svona fór hann Jón vinur minn
með mig.
Jón meðgekk að hafa smíðað
vopnið sjálfur og sætf færis við
Sigfús. Fyrst hefði hann ætlað
að gera hann út úr drukknn en
svo hugkvæmdist honum að fá Sig-
fús til að þreyta við sig glímu og
ýmsar aðrar íþróttir hér í rjóðr-
inu. Hafði Sigfús jafnan betur í
þeim öllum þó drukkinn væri. Þá
spurði Jón, hvort hann kynni að
leysa sig úr Tyrkjaböndum. Hann
kunni það ekki og var ófús að
leyfa Jóni að binda sig. Jón hló
þá og sagðist vel þora að leyfa
honum að binda sig. Batt Sigfús
hann þá rammlega á höndum og
fótum, en Jón leysti sig fljótt og
hældist um, að þarna væri hann
honum snjallari. Sigfús féhst nú
á að reyna og leyfði Jóni að binda
s'g. Skipti það þá engum togum að
Jón velti honum á grúfu, fletti
hann klæðum á bakinu og stakk
hann undir vinstra herðablaðið
með vopni sínu, sem hann hafði
leynt í barmi sínum. Dó Sigfús
þegar, en Jón lét vopnið standa
í sárinu bar til líkið hreyfðist ekki,
braut hnífinn af skafti og blæddi
aldrei úr sárinu. Síðan leysti hann
Sigfús og bjó þannig um, að út
liti sem hann hefði dáið eðlilegum
dauða.
Jón Ingimurdarson var háls-
höggvinn á Alþingi og höfuð
hans sett á stöng, eins og venja
var til. Sagt er að e;n hefðarfrú
mæli að það væri grátlegt að sjá
jafn fagurt höfuð sæta svo hrylli-
légri meðferð. — Og þarna hef-
urðu söguna og hérna er skórinn
þinn. Eg held ég sé alveg gahn, að
slóra svona. Það verður líklegast
allt háttað á Eiðum. Reyndu svo
að koma þér af stað rýjan mín og
leitaðu vel í Grafartöngunum. Þar
voru að nfnnsta kosti tvær kind-
ur svo blakkar á bjórinn, að það
gætu vel verið kvíær.
Gamla konan stóð snögglega
upp, dustaði af pilsinu sínu, kast-
aði lauslega kveðju á drenginn og
gekk léttilega af stað.
Drengurinn hafði nú bundið á
sig skóna; hann stóð einnig á fæt-
ur og hraðaði sér í gagnstæða átt.
Hann þóttist nú viss um að finna
ærnar einmitt í Grafartöngunum.
Einar ‘Sveinn Frímanns.