Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.11.1945, Blaðsíða 5

SUNNUDAGUR
149
Skúli Guðjónsson:
HEIMLEIÐIS
Það var í fyrravetur, þegar ég
starfaði með Játvarði Jökli, sem
ritari bændaráðstefnunnar, sællar
minningar, að hann hefst upp úr
eins manns hljóði og hvíslar að
mér: Eg er nú farinn að hugsa
um Kerlingarskarðið. Eg gapti af
undrun eitt andartak og mér
flaug e'tthvað í hug, sem ekki
verður sett á prent. En svo áttaði
ég mig og minntist þess, að vest-
ur á Snæfellsnesi er fjallvegur
sem heitir Kerlingarskarð. Yfir
þennan fjallveg þurfti Játvarður
að fara til þess að komast heim
til sín á Miðjanes.
En þegar ég las svo ferðasögu
Játvarðar í Þjóðviljanum nokkru
síðar, þar sem hann skýrir frá
að hann hafi sloppið slysalítið
gegnum skarðið og alla leið heim,
þá vaknaði hjá mér löngun til
þess að segja mína sögu, svo ekki
hallaðist á truntunni.
Eg var að flækjast í Reykjavík
nokkra daga eftir að Jökull var
farinn, fyrst á flokksþinginu og
síðar v;ð að ganga frá greinar-
korni fyrir Tímarit Máls og menn-
ingar.
Kvöldið sem útvarpsumræðurn-
ar hófust labbaði ég með handritið
til Kristins. Þá var Hermann byrj-
aður að tala. Það var kominn í
mig ferðahugur, svo ég nam ekki
orðin, skynjaði bara raddblæinn.
Mér fannst hann fjandi grimmur.
Vafalaust hefur hann.verið að
tukta til ríkisstjórnina. Ekki var
ég laus við Hermann, þótt ég kæm-
ist út á götuna. Hann talaði út
um hvern glugga vestur alla Njáls
! götu. Þá fannst mér hann dulúfg-
ur og spámannlegur, líkt og hann
væri að segja fyrir te'kn á sói og
tungli, eða jafnvel boða komu
dómsdags. Vafalaust hefur hann
þá verið að spá hruninu. Síðast
heyrði ég til hans neðarlega á
Skólavörðustígnum. Þá fannst mér
hann vera orðinn meyr og blíður
cg mér flugu í hug orð Hallgríms
sáluga Péturssonar:
Lætur hann lögmál byrst
lemja og.hræða.
Eftir það fer hann fyrst
að fr'ða og græða. ‘
Sennilega hefur hann þá verið
að bjóða hinn vihuráfandi lýð
velkominn í náðarfaðm Framsókn-
ar, eftir hrunið.
Þegar ég kem í Garðastræti 19,
en þar hafði Halldór Jakobsson
vistað mig hjá ágaótu fólki, af vís-
dómi sinnar náðar, var einhver
kommúnisti kominn í útvarpið.
En ég léði honum ekki eyra frem-
ur en Hermanni, því hugurinn var
kominn norður í Hrútafjörð,
Eg fór að taka saman draslið
m'tt, sem var orðið býsna mikið.
Fólkið, sem ég hafði flutt smjör-
pinklana til, að norðan, þurfti að
endurgjalda þá og senda pinkla
til baka. Sumt hafði meira að
segja haft upp á dvalarstað mín-
um með alveg óskiljanlegum hætti.
Þetta drasl lá nú umhverfis mig
í flekk, þó ég væri búinn að fylla
þrjár töskur. Þá sótti húsbóndinn
stóran poka niður í kjallara. Við
tróðum hann fullan og reyrðum
fyrir líkt og blóðbelg.
— Eg var alltaf að vakna um
nótt'na af ótta við Vlað að é® «fvæfi
of 'engi og yrði strandaglógur.
Hrísla í Hallormsstaða.skógi.
Það rifjuðust upp fyrir. mér sögur
um fólk sem hafði orðið stranda-
glópar af því að það svaf yfir sig.
Einu s'nni, endur fyrir löngu,
sváfu tveir menn að norðan einni
minútu of lengi. Báturinn var að
leggja frá, þegar þeir komu. Þeir
báðu skipstjórnarmenn að leggja
að aftur, en fengu þau svör, að
þetta væri þeim mátulegt fyrst
þeir hefðu verið svoria lengi að
kyssa kvenfól'kið. Þeir komust
samt með fiskibát upp á Akra-
nes, en urðu að ganga þaðan alla
leið norður í land.
Klukkan 15 mín. fyrir sjö stend
ég svo með alU drasl'ð á götunni
fyrir utan Garðastræti 19. Bíllinn
sem ætlar að flytja mig ofan á
hafnarbakkann er enn ókominn.
Mínúturnar líða hver af annarri.
10 min. þangað til skiDið fer.
Skyldi nú bílstjórinn hafa sofið
yfir sig og ég verða strandaglóp-
ur eftir allt saman? — Eg hleyp
af stað niður á Vesturgötu — en
þar átti ég bílstjórans von. En þá
kemur maður skálmandi upp
strætið og gengur að einum bún-
t