Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.11.1945, Blaðsíða 6

150
SUNNUDAGUrt
um, sem stendur þar. Guði sé lof,
það er bílstjórinn minn. Eg verð
ekki strandaglppur í þetta sinn.
Á A'kranesbryggju stendur Páll
hjá bílnum sínum og hefur yfir
sér heklu mikla. Það. finnst að
viti á vont veður og ég fer að gá
til lofts, grunur minn styrkist við
að koma auga á kólgumekkina,
sem þeytast suður yfir Akrafjall-
ið.
Eg tíni draslið mitt upp á
bryggjuna og spyr Pál, hvort ég
eigi að vera með honum. Nei, ég
á að vera með Ara. Svo ber ég
draslið að bíl Ara og hleð því upp,
aftan við bílinn, því Ari var enn
ókominn. En í sömu svifum kem-
ur hann og spyr mig hvort ég sé
með allt þetta drasl. Eg játti því,
en þá spyr hann mig hvort ég sé
galinn að hafa svona mikið. Eg
segi honum, sem er, að ég haldi
að ég sé ekki galinn. Þá spyr hann
mig hvort ég viti ekki að far-
þegar megi ekki hafa meir en 10
kg. Og þegar ég játa honum fá-
fræði mína innbyrðir hann drasl-
ið í skott bílsins án frekari yfir-
heyrslu.
Svo höldum við af stað. Billinn
er ekki nema liðlega hálfur, flest
bændur úr Húnavatnssýslu og
Skagafirði, álykta ég. Lengi vel
ríkir alger þögn. En svo kemur
áð'því að tveir bændur framarlega
í bílnum og sessunautar, taka að
ræðast við. Eg heyri það á við-
ræðum þeirra að þeir eru Fram-
sóknanmenn. Þeir fara að tala um
nýju stjórnina og hafa á henni
lítið dálæti. Þó mæltu þeir af fuUu
viti og engri ósanngimi og fannst
mér það stinga átakanlega í stúf
við æðið, sem var á Tímanum um
þessar- mundir. Þeir töluðu um
nýsköpunina. Reyndar fannst mér
að þeim þætti hún frekar þunn, í
roði, en, samt virtust þeir ekki
vonlausir um að eitthvað af henni
myndi takast. Þeir töluðu um 10
ára áætlun Framsóknar og létu
þess getið að hugmyndin væri frá
Brynjólfi Bjarnasyni og eiginfega
hefði Framsókn ekki Jekið hana
upp fyrr en hún var orðin úrelt.
Annar þessara manna var stór
en hinn lítill. Samræðum þeirra
var háttað á þá lund að litli mað-
urinn hafði aðallega orðið og átti
jafnan frumkvæði að öllu sem á
góma bar, en stóri maðurinn kink-
aði kolli í sífellu og sagði já við
öllu sem litli maðurinn mælti, eða
endurtók hluta af því til frekari
áherzlu.
Stundum ræddust þeir við af
hljóði og hölluðu sér hvor að öðr-
um, líkt og ungir elskendur. Mátti
ég þá ekki nema orðaskil, en
skáldgáfa mín blés mér því í brjóst
að þá myndu þeir vera að harma
það, að Framsókn skyldi ekki hafa
tekið þátt í stjórnarsamvinn-unni,
eða þeir hafa verið að tala um
hvílí'kur kross Jónas væri orðinn.
Tíminn leið, við mjökuðumst
áfram með nokkrum töfum þó.
Fólkið þagði, en Framsóknarmenn
irnir töluðu, og svo vorum við í
Fornahvammi. Þar var hríðarfjúk^
andi af norðri, en snjómokstrar-
mennirnir að norðan sögðu okkur
að veðrið væri betra á heiðinni og
það var kvíðafullum farþegum
nokkur fróun. — Svo leggjum við
af stað út í hríðina, endurnærð af
hrossakjötsbollunum í Forna-
hvammi.
Allt gengur vel upp undir
Hæðastein, nálega enginn mokst-
ur, — en þar verður allt í einu
steinstopp. Það berast fregnir inn
í bílinn til okkar, að bað hafi
brotnað öxull hjá Páli, sem var á
undan, og það sem verra var:
Hann hafði engan titt nógu lang-
an til þess að reka brotið út úr
gatinu. Samt fara þeir nú að berja
og berja. Það er sagt að þeir hafi
tvo titti hvern á eftir öðrum til
þess að reka á eftir brotinu, en
þetta kvað vera mikið seinlégra
heldur en ef að staridurinn hefði
verið í heilu lagi. Tíminn líður —
einn klukkutími og annar til. Það
er orðið kalt í bílnum því bíl-
stjórinn þorir ekki að láta vél-
ina gan^a af ótta við benzínþrot.
Framsóknarmennirnir bretta upp
kápukragana, þrýsta hatt'kúfun-
um niður á höfuðin og faha í trans.
Eg lofa guð fyrir loðhúfuna mína
sem ég hafði haft rneð mér að
heiman, og blessa húsfreyjuna í
Garðastræti 19 fyrir það að lána
mér peysuna utan af bónda sín-
um.
Alltaf eru þeir að berja þarna
úti. Þeir, sem fróðastir eru í bíln-
um, telja að nú hljómi höggin
öðruvísi en áður og draga af því
þá ályktun að komið sé að koll-
hríðinni. Eg fer út til þess að
vita hvers ég geti orðið áskynja.
Það stóðst á endum, þegar ég kem
er PáP búinn að losa brotið úr
gatinu og er að renna nýja öxl-
inum inn. Hefur hann nú snör
handtök með að skrúfa allt fast,
Eg gef mig á tal við snjómok-
arana að norðan sem stóðu í hnapp
við bílirin, og spyr þá hvort þeim
sé ekki kalt, en þeir láta lítt yiir,
Einhvern veginn finnst mér að ég
sé kominn á réttan stað þár sejp
ég stend meðal þessara vinnu-
klæddu veðurbitnu manna. EinS
og við höfum ekki allir verið
skapaðir tií bess að moka möl,
skít og snjó?
Þegar ég kem inn í bílinn aftpr
voru Framsóknarmennirnir vakn-
aðir og farnir að tala um Staiín.
Það skyldist mér á ræðu þeirrá,
að ekki frýðu þeir honum vits, en
væru ekki fjarr\ því að gruna
hann um græsku. Af stáð héldum
við, eftir, nálega þriggja sturida
Framhald á hls. 152.
t