Alþýðublaðið - 15.06.1969, Síða 4

cello Mastroanni og Sophia Loren. Og
Gandhi! Hún ráðleggur mér að forðast
alla þá, sem fæddir eru undir merki Sporð
drekans, og bætir því við, að tíu ára göm-
ul dóttir húsvarðarins hafi vakið áhuga
sinn á stjörnuspeki.
Þegar Tyrone Power lézt, voru þær
Linda Christian og dætur hennar í Mexí-
kó, heimalandi Lindu, sem er mexíkönsk
að uppruna. Romina var þá sex ára og
minnist föður síns aðeins óljóst:
þetta, sem þeir Gandhi — en ég er vön
að sökkva mér niður i rit hans, þó að ég
skilji ekki allar hans keningar — og
Martin Luther King geta kenrrt okkur aö
forðast. Beitið ekki aðra ofbeldi, segia
þeir, heldur réttið þeim hjálparhönd ..
Romina Power á fáar vinkonur, ef und
an er skilin dóttir húsvarðarins; sú, er
áður er getið. Hún segst eiga svona
„tvær-þrjár vinstúlkur" — og um stráka
er henni ekkert gefið. Hún fullyrðlr
ur svo „margt" gerzt, eins og hún segir
sjálf, og ef til vill er þetta liðna leiðinda-
atvik og einhver fleiri, sem valda því,
hve hún virðist siðavönd og afturhaldssöm
í skoðunum. Og hún dregur enga dui á
það sjálf: „Ég vildi gjarnan, að ég hefði
verið uppi einhvern tímann fyrr," segir
hún. „Það er allt orðið svo yfirborðslegt,
svo óekta, — skýskafarnir, maturinn, allt.
Romina fylgir mér til dyra, er ég fer.
Ég er komin langt niður eftir götunni,
^LINDA likist fööur sinum
— Það hefur svo margt gerzt síðan,
segir hún, slítur blað af pottaplöntu, sem
stendur í gluggakistunni og bítur í það.
Mér verður hugsað til þessa „margs" og
brýt heilanrr um það, hvort hún eigi við
hina mörgu „kærasta" móður sinnar, öll
taugaáföll hennar, eiturlyfjaneyzluna, veizl
urnar, sem gjarnan stóðu fram í morguns-
árið o.s.frv. o.s.frv. En hér er hvorki tími
né tækifæri til að velta því fyrir sér, —
og ég, spyr, hvað hún hafi nú fyrir stafni,
þegar hún sé svorra mikið ein. Hvort hún
eigi ekki einhverja vini, „beatnikka" og
„hippía" kannski?
Nei, ég get ekki þolað þessa „hippía,"
segir hún og hristir höfuðið. Það eru bara
strákar og stelpur, sem errgu nenna,
nema reykja hasj og sníkja aura af fólki.
Mér finnst heimskulegt að afneita þjóð-
félaginu á þann hátt, þó að eitthvað megi
að því finna. Heimurinn batnar ekkert þó
að fólk sökkvi sér niður í eiturvímu og
slæpist frá morgni til kvölds og láti ekki
einu sinni svo lítið að þvo sér. Ég held,
að þetta fólk afneiti herþjónustu og þjóð-
félaginu í heild af einskærri leti, en ekki
vegna neinrrar köllunar. Annars færi það
heldur ekki í bíó til að sjá njósna- og
glæpamyndir og hasarmyndir úr villta
vestrrnu og aðrar þær myndir, sem byggj-
ast á ofbeldi og manndrápum. Það er
meira að segja, að hún hafi aldrei orðið
skotin! Dansleikjum og veizluhöldum kynnt
ist hún ung og hefur þegar fengið nóg
af þess háttar lystisemdum; þær freista
hennar ekki lengur. „Það er svo mikil
tóbakssvælarr á þessum næturklúbbum,"
segir hún, „og lífsþreyta í daðrinu!" Það
eina, sem henni finnst verulega skemmti-
legt, er að fara í bíó. En hún fer ekki
mjög oft í bfó, og er ákaflega strangur
gagnrýnandi. Það eru fáar kvikmyndir,
sem finna náð fyrir augum hennar, flest-
ar eru þær „ekkert sérstakar" að hennar
sögn. „Það getur svosem verið gaman að
vera leikari," segir hún, en heldur ekk-
ert meira!
Hvað um uppáhaldsleikara? Jú, Greta Gar
bo og Bette Davis eru ágætar. — ,.Já, en
þær eru svo gamlar í hettunni," segi ég:
„Hvað um Audrey Hepburn?" Romirra: —
Júú, ekki sem verst. En henni er ekkert
um Sophiu Lorerr gefið; þá er nú Faye
Dunaway betri! Hvað þá um karlmennina?
Jú, Valentínó er beztur. Valentínó? hvái
ég vantrúuð. Já, ég hef að vísu aldrei séð
hann í bíómynd, en hann er hræðilega
sætur á Ijósmyndum!
Romina Power var aðeins fjórtán ára
gömul, þegar hún sat fyrir í baðkeri ásamt
móður sinni — á mynd, sem Linda Christ
ian hafði selt sorpriti einu. Síðan þá hef-
þegar hún snýr loks við — og hverfur
inn til allra myndanna af Tyrone Power.
Lítil, einmana stúlka í stórum, þysmiklum
heimi.
4 Alþýðublaðið — Helgarblað