Alþýðublaðið - 15.06.1969, Qupperneq 14

SMÁSAGAN —
Framhald af bls. 13.
dagblöðunum, setti hann sér það gjarnan
þannig fyrir sjónir, að það væri Lucuyer,
sem orðið hefði fórnarlambið.
Svo var það einn daginn, að skrifstofu-
stjórinn kom þjótandi, bálreiður, inn í
kompuna til Dutilleuil og veifaði bréfi í
hendinni:
— Skrifið þér þetta bannsett krass
upp aftur hrópaði hann. Svona della er
til skammar fyrir stjórnarráðið!
Dutilleuil vildi mótmæla, en komst ekki
að fyrir hávaðanum í skrifstofustjóranum.
Hann jós skömmunum yfir vesalings Du-
tilleuil, bögglaði bréfinu saman og henti
því í hausinn á undirmanni sínum. Síðarr
þaut hann út, en Dutilleuil sat eftir, hvít-
glóandi af rétílátri reiði. Ailt í einu datt
honum nokkuð ; hug. Hann stóð upp og
gekk að veggnum, sem var á milli hans
og skrifstofusjórans. Svo stakk hann höfð
inu ósköp varlega í gegn — en gætti
þess, að aðrir líkamshlutar sæjust ekki.
Þannig sýndist höfuðið sitja á veggnum,
tins og útstoppaður haus einhvers sjald-
gæfs veiðidýrs, frá skrifstofustjóranum
séð. Og í þokkabót sagði það:
-- Herra minn. Þér eruð hvorki meira
né minna en bölvaður bjáni og helvítis
háfur.
Lucuyer varð mállaus af urrdrun og ótta
en tókst þó ioks að styðja sig upp úr
stólnum og staulast fram á ganginn, inn
í korp'ina til Dutilleuiis. En þar sat Du-
tillei'j' eiss og ekkert hefði í skorizt,
iðinn og ssmvizkusamur að vanda. Skrif-
stofustiórinn starði á hann, eins cg naut
á rrývirki, stamaði upp nokkrum orðum
og gekk svo burt. En varla var hann setzt-
ur í sæti sitt aftur, þegar höfuð Dutill-
euils birtist aftur á veggnum:
— Þér eruð auli, afglapi og erkihálf-
viti!
Þennan eina og sama dag sást þetta
glæfralega höfuð hvorki meira né minna
en tuttugu sinnum í skrifstofu Lecuyers,
og á þessu gekk alla næstu daga. Dutill-
euil var nú farið að þykja gaman að þess-
um leik, og hann lét sér ekki lerrgur
nægja að hreyta úr sér skammaryrðum
um skrifstofustjórann, heldur bætti hann
við hinum uggvænlegustu hótunum og tal-
aði þá með draugaröddu, rofinni af djöf-
ullegum hlátrum.
— Ég er varúlfur, varúlfur skrækti
hann á milli hláturhviðanna. Og varúlfarn-
ir ganga af’ uglum og ófétum dauðum!
Þegar aumingja skrifstofustjórinn heyrði
þessi ósköp, varð honum ekki um sel;
hárin risu á höfði hans og fram á ennið
spratt kaldur sviti Fyrsta daginn léttist
hann um tvö pund, svo fór hann að taka
upp alls konar undarlega siði: hann fór að
myndast við að borða súpu með gaff.'i -,g
heilsa lögregluþjónunum á götunni að
hermannasið. Eftir rúma viku var and’egt
ástarrd hans orðið slíkt, að ekki þótti mv’-
að vænna en hringja á sjúkrabifre'ö og
láta flytja hann á sjúkrahús.
Þegar Dutilleuil var laus undan oki skrif-
stofustjórans, gat hann aftur farið að
skrifa eins og fyrr,- „Með tilvísun til heiðr-
aðs bréfs yðar o.s.frv."
En hann var samt ekki ánægður. Það
fór að verða árátta á honum að ganga í
gegnum veggi. Og ekkert var auðveldara!
Vitanlega var þó gjörsamlega tilgangs-
laust að vera að slíku, nema í því fæiist
eitthvert markmið. Dutilleuil fann, að
hann bjó yfir hæfileika, sem nýta þurfti;
í honum óx því þörf til athafna, og sú
þörf krafðist framrásar í athöfn. En hann
vissi bara ekki til hvers hann ætti eipin
lega aö nota þennan sérstaka hæfileika
sínn. Hann fór nú að leita að einhverju
tilefni í blöðunum, einkum þeim hlutum
þeirra, sem fiölluðu um íþróttir og stiórn-
mál, en á hvorugum þeim vettvangi fann
hann nokkur verkefni fyrir mann, sem
hefði sér það til ágætis að geta gengið
í gegnum veggi. Og því sneri hann sér að
öðrum hlutum!
Fyrsta „innbrotið," sem Dutilleuil
framdi, var í stóran banka á hægri bakka
Signu. Eftir að hann hafði gengið í gegn-
um fjöldanrr allan af alls konar veggjum
og skilrúmum, kom hann inn í aðskiljan-
legar peningageymslur, þar sem hann not-
aði tækifærið til að fylla vasa sína af
seðlum — og skildi síðan eftir miða, þar
sem á var ritað með rauðkrít: „Varúlfur-
inn.“
Að viku liðinni var nafrrið „Varúlfur-
inn" orðið frægt um alla París, því að
blöðin birtu dag eftir dag fréttir af hin-
um fífldjörfu og ótrúlegu innbrotum 'nans.
Athygli almennings beindist óskipt að
þessum slungna þjófi, og hannr fékk sam-
úð fólksins vegna þess, hve léttilega
hann fór á bak við lögregluna. Á hverju
kvöldi framdi hann nýja stuldi og skildi
ávallt eftir miða með nafninu ,,Varulfur-
inn“ á. Stundum brauzt hann inn í banka
en stundum inn í gimsteinabúðir — og
jafnvel inn til ríkra einstaklinga.
Þar kom, að það var ekki til sú dreyrnna
og rómantíska stúlka í allri Parísarborg
og þó að víðar væri leitað, sem ekki ósk-
aði sér þess að vera ástmær „Varúlfsins."
Eftir þjófnaðirrn á hinum fræga Burdigala
demanti og innbrotið í stóru veðlánastof-
una, sem gerðust í einni og sömu vikunni
varð almenningur hneykslaður. Innanrík-
isráðherrann neyddist til að segja af sér
og dró hann forsætisráðherrann með sér í
fallinu. En Dutilleuil, sem nú var oröinn
einn af auðugustu mönnum Parísar, kom
alltaf á tilsettum tíma á skrifstofuna, cg
það var talað um, að hann mundi fá orðu.
Á morgnana þótti honum gaman að hlusta
á starfsbræður sína, þegar þeir voru að
tala um síðustu „afrek Varúlfsins."
— Þessi „Varúlfur" — það er hræði
legur maður — hreirrasta ofurmenni!
Dutilleuil roðnaði af ánægju, þegar
hann heyrði þessi írósyrði, og augun
Ijómuðu á bak við nefklemmurnar. Einn
góðan veðurdag var hann orðinn svo á-
nægður, að hann gat ekki lengur stillt
sig —hann mátti til með að gefa sig
fram. Hann virti starfsbræður sínn fyrir
Framhald á bls. 12
14 Alþýðublaðið — Helgarblað