Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1963, Síða 10

10
nokkrum vafa um hvaða sérnám hann skuli velja, en virðist
jafnvel helzt hugsa um fiskifræði. En ekki virðist hann þá óra
fyrir, hversu skjótt muni breytast um hag hans.
Rúmu ári eftir að Stefán hóf háskólanám kom nýr prófessor
að kennslu í grasafræði í háskólann, var það Eug. Warming.
Hafði hann þá um skeið kennt við háskólann í Stokkhólmi.
Warming flutti að mörgu leyti nýja siði inn í hinn aldna há-
skóla. Með honum færðist áhugi og fjör meira en áður inn í
náttúruvísindi Dana. Warming var um sína daga tvímælalaust
einn hinn mesti grasafræðingur og kennari 'um norðanverða
Evrópu. Auk annarra kosta hans, kunni hann manna bezt að
sjá, hvað í nemendum hans byggi, og lét hann einskis ófreist-
að að hvetja þá og styðja, bæði við nám, og að því loknu. Hann
var eldhugi í skapi og kom það fram í öllum hans störfum,
ekki sízt í kennslunni. Voru þeir nemendur fáir, sem ekki
urðu snortnir af eldmóði hans og áhuga, og öllum mönnum
lét honum betur að kenna fræði sín, eins og kennslubækur
lians bera ljósast vitni um.
Warming mun brátt hafa veitt hinum íslenzka lærisveini
sínum athygli, m. a. vegna þess, að Stefán sótti mjög fundi í
Naturhistorisk Forening, en þar var Warming einn af forystu-
mönnunum, og síðar í Botanisk Forening. Veturinn 1887 tek-
ur Warming mjög að telja Stefán á að gera grasafræðina að
aðalgrein sinni. Má vera, að þar hafi einnig stutt að, að hann
var þá tekinn mjög að fást við arktískan gróður, og hafi ver-
ið í mun að ala upp íslenzkan grasafræðing. Getur Stefán hans
oft í dagbók sinni og segir þar meðal annars frá atviki, sem
lýsir viðhorfi Warmings til nemenda sinna einkarvel. Hinn
6. apríl var bókauppboð í Naturhistorisk Forening. „Ég bauð
þar í eina bók, einn kollega minn bauð á móti mér. Þegar hún
var orðin nokkuð dýr hætti ég. F.n þá bauð Warming og hon-
um var slegin hún. Eftir dálitla stund sendi Warming mér
bókina með miða í og spurði mig, hvort ég vildi ekki hafa hana
fyrir það, sem ég hafði boðið í hana. Mér þótti ákaflega vænt
um þetta. Eftir uppboðið kom hann til mín, og þakkaði ég
honum fyrir boðið. Hann sagði, að hann lvefði ekki viljað, að
ég missti bókina, því hún væri mjög góð, og því hefði hann