Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1963, Qupperneq 76

76
ir hann liggur prentað um þau efni. En vísindarit verða ekki
mæld eftir blaðsíðufjölda, heldur því hvernig þau eru unnin,
livað nýtt þau hafi að færa, og hversu haldgott efni þeirra sé.
Og Flóra Stefáns er þeim eiginleikum gædd, að hún skapar
undirstöðu þekkingar vorrar á gróðurríki lands vors, og þeirri
undirstöðu verður ekki haggað þótt tímar líði. Það má fylla
upp í hana og hlaða ofan á, en hinir traustu hornsteinar hagg-
ast eigi.
Skólasveinn tekur til máls.
Þess er fyrr getið, að Latínuskólinn hafi lítinn þátt átt í því,
að hvetja Stefán Stefánsson eða aðra nemendur sína til nátt-
úrufræði iðkana. Embættisvon eða þjóðfélagsaðstæður gerðu
það ekki fremur. Það var meðfæddur áhugi einn, sem gat leitt
unga menn inn á þá braut. En þótt skólinn gerði ekkert, til
að leiðbeina nemendum sínum í þessum efnum, er jafnvíst,
að Stefán tók þegar á skólaárum sínum að líta eftir gróðri
hvar sem hann fór, og lesa það, sem til var, og hann náði til
af bókum um þessi efni. Naumast mun hann þó hafa haft önn-
ur hjálpartæki en hina gömlu Grasafræði Odds Efjaltalíns og
sennilega Flóru Grönlunds hin síðari ár sín í skóla, en sú bók
kom út 1881, og verður hennar nánar getið síðar. Þegar Flóra
Grönlunds birtist, réðst íslenzkur læknastúdent í Kaupmanna-
höfn, Móritz Halldórsson-Friðriksson harkalega á hana. Var
hvort tveggja, að ýmislegt mátti út á bókina setja, en þó senni-
lega meira hitt, að Grönlund hafði þá fyrir nokkrum árum
gert mjög lítið úr Grasafræði Odds Hjaltalíns og endurtekið
sumt af því í Flórunni. Mun Móritz liafa fundið sig knúinn
til að taka svari Odds. Spannst út að þessu hörð deila milli
þeirra Grönlunds og Móritzar.
Svo er að sjá, sem Móritz hafi þá um skeið hugsað sér að
taka betur til við íslenzkar plöntur, því að árin 1883—84 birti
hann í Almanaki Þjóðvinafélagsins greinarkorn „Grasaríkið á
íslandi", sem er skrá um þær tegundir æðfi plantna, sem hann
taldi að fundizt hefðu hér á landi. I inngangsorðum að skránni
fer hann svofelldum orðum um bók Grönlunds: „Þeirri bók
er mjög svo ábótavant, einkum að því leyti, að þar er látið