Frjáls verslun - 01.01.1945, Blaðsíða 4

manna áhöfn. Ég sit í hægindastól og reyki
vindil. Aðbúnaður er svo, að á betra verður ekki
kosið. En hvað er þetta, vélin hreyfist ekkert.
Höfum við lent aftur? Nei, ekki alveg. Við erum
komnir í 6000 feta hæð og svífum áfram í há-
loftunum með 200 mílna hraða á klukkustund-
Ég hafði búið mig vel, hvað kom sér vel síðar.
Til mín kemur maður og spyr mig, hvort mér sé
ekki of heitt í öllu þessu. Vilji ég blunda, þá
megi halla stólnum aftur, og þá sé hann eins
og rúm. Ég geri það; mjög þægilegt. En vellíðan
er það þó ekki. Það er einhver ónotatilfinning,
sem fer um mig. Hræðsla eða hvað ? Eða er það
hraðinn ?
Mér flaug í hug saga E. H. Kvaran „Ander-
son“, þar sem hann lýsir fyrstu bílferð austur
yfir Hellisheiði. „Eg held það hafi verið gamall
„Ford“, en hann fór þó hraðar en alþingismenn-
irnir liugsuðu,“ segir hann. En nú er það af.
Öllu fleygir fram. Nú snýst enginn flugvéla-
hreyfill hraðar en stjórnmálamenn geta snúizt.
Það er orðið bjart- Útsýni er þó ekki mikið.
Grá og þykk ísþoka læsir sig um flugvélina. Við
erum yfir New Foundland, og hér áttum við að
lenda, en því hamlar þokan. Höfum við þó
sveimað hér yfir flugvöllunum í hálfa þriðju
klukkustund árangurslaust. Eftir 12 tíma flug
lendum við á hvítri og freðinni jörð. Við erum
komnir til Canada. Við höfum flogið yfir At-
lantshafið án þess að hafa nokkurn tíma séð
glytta í það og eiginlega án þess að hafa vitað af
því, að við værum á ferð. Eftir að hafa neytt
hádegisverðar og þegar flugvélin hafði verið
hlaðin benzínforða, var lagt af stað á ný, eftir
tveggja tíma dvöl, í logni og glampandi sól. Nú
var öll ónotakennd horfin. Ég var samgróinn
flugvélinni og naut ferðarinnar í ríkum mæli.
Útsýnið er dásamlegt. Við fljúgum meðfram
ströndinni. Það er vinalegra og tilbreytingar-
ríkara. öldurnar, sem stundum faðma þessa
tanga og nes af ofsa kæti, eru féimnar í dag.
Þær vilja láta sem minnst á sér bæra- Það er
eins og þær viti af því, að þær hafa áhorfendur.
Járnbrautarlestirnar skríða áfram, eins og ör-
mjóir og hægfara ánamaðkar. Bílanir sjást af
heyfingunni, en enga pöddu þekki ég svo litla og
hægfara. Loks sést alauð jörð. Enda erum við
komnir suður til Boston. Við svífum yfir borg-
inni. Hinar voldugu stórbyggingar eru eins og
brúðuhús. Svo þetta er Boston, þar sem svo
margir íslenzkir sjómenn hafa getið sér góðan
orðstír. Og íslenzki ræðismaðurinn þar var tog-
araskipstjóri. „Reykingar bannaðar. Spennið
ykkur í sætin,“ blasir við okkur í rauðu ljósa-
letri. Og um leið heyrum við svolítinn hrykk.
Flugvélin hefur látið hjólin falla og eftir ör-
skamma stund verðum við þess varir, að hún
snertir jörðina. Við erum lentir á La Guardia-
flugvellinum í New York eftir 15 tíma flug frá
íslandi-
Æfintýrið: „Fljúgðu, fljúgðu, klæði,“ var orð-
ið að veruleika. Við borðuðum árdegisverð
á fslandi, hádeglsmatinn í Canada og kvöldverð
í New York sama daginn. ótrúlegt en satt. Okk-
ar klukka er að vísu orðin 11, en klukkan hér í
New York er aðeins sjö, því að á þeim er 4
tíma munur.
Fyrstu móttökurnar.
Rauðakross-systir tekur á móti okkur og býð-
ur okkur nýmjólk að drekka, og var hún vel
þegin, enda sú bezta, er við höfðum bragðað
lengi — lengi. Rauðakross-bíll ekur okkur líka
bráðlega að bústað okkar, Harvard Club, sem er
hinn virðulegasti bústaður. Þar tók á móti okkur
framkvæmdastjóri ráðstefnunnar, hr. Reginald
Orcutt, sem margir íslendingar kannast við.
Hann ávarpar mig á íslenzku: „Sæll og blessað-
ur, Magnús minn. Fyrst ofurlítinn skvett. Sam-
taka nú.“ Orcutt hafði séð um allan undirbúning
ráðstefnunnar og unnið að því tvö ár og farizt
það starf prýðisvel úr hendi. Hann er mikill vin-
ur vor, enda komið hingað 8 sinnum. Hann gerði
sér sérstakt far um að hampa okkur, íslenzku
fulltrúunum og fána okkar, sem var ávallt á
áb.erandi stað á ráðstefnunni.
Næstu daga notuðum við til að átta okkur svo-
lítið, enda veitti mér ekki af því. Mikið hefur
New York breytzt frá því ég dvaldi þar um
tveggja mánaða skeið fyrir röskum aldarfjórð-
ungi. Þá var Woolworth langhæsta byggingin,
54 hæðir. Nú tekur maður vart eftir henni. í
Rockefeller Center einu vinna um 40.000 manns,
eða nálega sama tala og allir Reykvíkingai'.
Dagarnir líða fljótt, en dagsverkin ekki stór.
Vegalengdirnar miklar og gestrisni landa tak-
markalaus.
Ráðstefnan byrjar á morgun, en formaður
okkar og ráðunautur ókomnir. Daginn eftir
fréttum við þó, að þeir væru komnir, eftir hálfu
fleiri sólarhringa ferð á sjó, en við vorum
ldukkustundir í lofti. En ráðstefnan bíður þeirra
ekki. Hún er sett, eins og til stóð, föstudaginn
10. nóv. úti í Rye, eins og áður er sagt- Rye er
eiginlega uppi í sveit. Nálega klukkutíma akstur
frá New York. Fundirnir eru haldnir í húsi, er
nefnist Westchester Country Club. Staðurinn er
dásamlegur. Húsið sjálft fallegt og vistlegt með
alls konar þægindum, sundlaug hvað þá annað.
En umhverfið unaðslegt. Fagurt og friðsælt.
Annað eins litskrúð hefi ég sjaldan séð. Enda
eru haustlitir laufsins einna fegurstir og fjöl-
4
ITiJALS YliliZLUN