Alþýðublaðið - 24.08.1969, Blaðsíða 14

Alþýðublaðið - 24.08.1969, Blaðsíða 14
unni, og var hann þá látihn éíga sig. ' r ÍSf mér það vel minnisstætt, þegar Steini kom berjáhdi á býtt unhi, og fórti þá nókkrir. karl* merirt ofan á' T’anga til 'þess ;að“ir taka á móti karlínum og sétja-- með honum. ■' Það voru ósköp að sjá útgarig-' inn' á Steina, þegar hann kóm i land'. Var hann állur höldvotur. frá hvirfli 'til ilja óg slorugur. Hanri hafði misst af sér hattræfil innj þegar’ stofmuririn kom; ber-- - ar tærnar stóðu 'frarn ur - skó- ræflunum, o’g var allur útgangrtr inri ■&' honúm eftir því. Byttan var hóiffull áfejó’o. s.' frv. Harin ' hafðr lítið -’orðið var bg ekki dregið nema nokkur kóð. — En' þó hafði Þorsteini áskotnast haþþaörátiur ekki svó iítill. Það var fuliörðin ' lúða,' sérrt hánh hafði í skutnrifn, og Skildu menn ekkert í því, 'hvernig í fjandan- urri kárlinn hfefði farið að- því . að' inribyrða hana, annar< einS ’ klau'fi; o'g brostu nú margir að Steina. Það lá vel' á honufn yfir þvi;' áð fá lúðuna, og starn-1 aði hartn svo ' mikið um tíma, þegar 'hann Var að segja frá við- urelgn 'sinni við lúðuna, að ftrað- ur varð áð bíða langan tíma eft- ' ir 'hverju órði'. Hánri setti í lúðuna rétt áður en stormurinn kom, og þegar hánri var búinn að draga: hana' upþ tindir borðið, hafði Hún op-: inn kjaftinh, og hafði hann þá ekki önnur ráð, en áð fara upp í hana með vinstri hendina ;og láta hana bíta utan um hand- > legginn, og sagðist hann þá hafa gripið skorðu, barið hana í haus- - inn og rot-að hana í einu 'höggi • á borðstokknum. ■ ■ \ > •Lítið fékkst Þorsteinn Gríms-. son við að yrkja, og var ekki; mikið haft eftir honum: a£ því tæi. Þó man ég; eftir því, að ; górungarnir voru ~ eitthvað að koma honum til þess að hnoða, saman einhverri vitleysu, og. fékkst Þorsteinn ekki til þess með nokkru móti, Þá var honum tiléinkuð ein vísa, sejn ég.lærði,. ' 14 Alþýffublaffið Helgarblaff þegar -ég var strákur innan við fermingu. ' Það var í Flatey roskin kona, sem RagnheiðUr hét. -Reyndist hún Steina ■' velf- og laumaði hún stundum til' hans aukabitum á kvöldin, svo lítið bar á; eftir að aðrir -vóru sofnaðir. Er eftirfar- an'di; vísa til Ragnheiðar-, eftir Þorstein Grímsson; „Kferlingin • með kdppana kemur inn á kvöldin. Margan spón og bita gefur hún >:■;■: ■ - - - mér,- Blindir. hún þá, — Halelú ‘ já!“> Á síðustu- áru . n- Tryggva - heit- ins Gunnarssonar, þegar hann bjór á Hallgilsstöðum í Fnjóska- dal, var Þorsteinn Grímsson hjá honum -.til dvalar um tíma. Þor- steinn- var þá; ungur og upp á sitt bezta. En snemma tók þó að bi-vdda -á óbægð í honum eftir sögn. eg letiköstum, og kom hann cór - bá stundum illa- við hjúin- p beimilinu. • ■ - . Það bar nú. einu sinni við að vetrarlagi, að nokkrir heJdri- menn; senrr kallaðir voru, komu að Hallgilsstöðum 1 • heimsókn til Ti-yggva • Gunnarssonar. Þeir varu með marga klára, og varð að Týjna til fyrir þeim og moka mtklir hrossataði ,út úr hesthús- inu.. Stakk Tryggvi Gunnarsson bá upp á því, að Þorsteini Gríms syni væri falið það verk á hend- ur. og nefndi hann það. við ráðs manninn. Tók hann því illa og mælti; • ..Hvað ætli hann gangi almennilega frá því verki,- hálf- vitinn sá arna“, o,. s. :,frv. Tal- aði hann þetta -þar úti á bæjar- hlaðinu í nálægð Þorsteins og gestanna. sem , komnir voru. Gegndi, Steini -því engu, en brá fljó.tt við,- fékk sér sterka og. mikla reku, hljóp með hana út í hasthús og rótaði þar út. hrossa-; t.aðinu með svo miklum ham- förum og krafti, að piltunum bl.öskraði. — ■ Lét þá ráðsmað- urinn hann eiga sig og skipti rév. ekkert af honum meir, Þegar. Þorsteinn hafði mokað húsið, brá hann sér heim og beina leið inn í stofu til Tryggva Gunnarssonar, þar sem harm sat hjá ^ges.tunum. Krafðist hánn. þess, að Tryggvi -færi með sér út.í hesthús að vörmu spori með alla gectina. sem votta að því, að hann væri nú einn búinn að moka hesthúsið. og var það á mjög stuttum tíraa — Var nú brosað að þessu og gerði Tryggvi hað honum til eítirlætis að ganga ’-^?ð honum út i hesthúsið og ^ttrlíta verkrð. ■ og allir gestirn- i>\ —- Dáðist, þá Tryggvi að því í viðurvist gestanna, hvað vel og hreinlega'Væri frá hessu geng ið;. og var líkast því. að hesthús- ið væri allt saman strokið, haug- urinn allur borinn unp og klapp- aður- utan með rekunni. Létu ge.stirnir það í ljós, að þeir hefðu aldrei séð betur upp borinn haug við hesthúsdyr. ■ Snýr Þorsteinn sér nú að Tryggva ■ Gunnarssyni og segi.r með miklu stami: — . „Já! ;— en ^— hetta — hefði — enginn — hálfviti-----gert“. -— Átti ript.ta svo vel yið Trvggva, að hann launaði Þorsteini þetta handarvik og gaf honum mikið tóhak.- ■ Ég man eftir því, að ungling- um • var tekinn vari - á -því að stríða Steina eða glettast við hann á nokkurn hátt.. Hann gat ’^við uoDstökkur og fólskur, ef Rví, var að skipta, ,og þá ekkert barnameðfæri. ef bað snérist í honum á annað horð-.. Enda var hað -siður hjá sumum. að hræða hörn á-Þorsteini Grímssyni, eins og á. Grvlu og Dúðadurti. —. Mér er ekki kunnugt um bað. hvað. drifið hefir á. daga Þor-. tteins Grímssonar. eftir það að hann fór úr Flatey, Flæktist hann há aftur fram i Fnjóska- dal. og mun þá hafa verið tekið með honum af sveitinni. sem kallað var. Hann var þá orðinn ttirður og boginn í baki. Heyrði ég vmsar sögur af því. að .það hefði verið farið illa með hann cíð.i,ist.u ár ævi hans. Bein Þorsteins Grimssonar, hvíla í Draflastaðakirkjugarði,

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.