Alþýðublaðið - 24.08.1969, Blaðsíða 14

unni, og var hann þá látihn éíga
sig. ' r
ÍSf mér það vel minnisstætt,
þegar Steini kom berjáhdi á býtt
unhi, og fórti þá nókkrir. karl*
merirt ofan á' T’anga til 'þess ;að“ir
taka á móti karlínum og sétja--
með honum. ■'
Það voru ósköp að sjá útgarig-'
inn' á Steina, þegar hann kóm i
land'. Var hann állur höldvotur.
frá hvirfli 'til ilja óg slorugur.
Hanri hafði misst af sér hattræfil
innj þegar’ stofmuririn kom; ber-- -
ar tærnar stóðu 'frarn ur - skó-
ræflunum, o’g var allur útgangrtr
inri ■&' honúm eftir því. Byttan
var hóiffull áfejó’o. s.' frv. Harin '
hafðr lítið -’orðið var bg ekki
dregið nema nokkur kóð. — En'
þó hafði Þorsteini áskotnast
haþþaörátiur ekki svó iítill. Það
var fuliörðin ' lúða,' sérrt hánh
hafði í skutnrifn, og Skildu menn
ekkert í því, 'hvernig í fjandan-
urri kárlinn hfefði farið að- því .
að' inribyrða hana, annar< einS ’
klau'fi; o'g brostu nú margir að
Steina. Það lá vel' á honufn
yfir þvi;' áð fá lúðuna, og starn-1
aði hartn svo ' mikið um tíma,
þegar 'hann Var að segja frá við-
urelgn 'sinni við lúðuna, að ftrað-
ur varð áð bíða langan tíma eft- '
ir 'hverju órði'.
Hánri setti í lúðuna rétt áður
en stormurinn kom, og þegar
hánri var búinn að draga: hana'
upþ tindir borðið, hafði Hún op-:
inn kjaftinh, og hafði hann þá
ekki önnur ráð, en áð fara upp
í hana með vinstri hendina ;og
láta hana bíta utan um hand- >
legginn, og sagðist hann þá hafa
gripið skorðu, barið hana í haus- -
inn og rot-að hana í einu 'höggi •
á borðstokknum. ■ ■ \ >
•Lítið fékkst Þorsteinn Gríms-.
son við að yrkja, og var ekki;
mikið haft eftir honum: a£ því
tæi. Þó man ég; eftir því, að ;
górungarnir voru ~ eitthvað að
koma honum til þess að hnoða,
saman einhverri vitleysu, og.
fékkst Þorsteinn ekki til þess
með nokkru móti, Þá var honum
tiléinkuð ein vísa, sejn ég.lærði,.
' 14 Alþýffublaffið Helgarblaff
þegar -ég var strákur innan við
fermingu. '
Það var í Flatey roskin kona,
sem RagnheiðUr hét. -Reyndist
hún Steina ■' velf- og laumaði hún
stundum til' hans aukabitum á
kvöldin, svo lítið bar á; eftir að
aðrir -vóru sofnaðir. Er eftirfar-
an'di; vísa til Ragnheiðar-, eftir
Þorstein Grímsson;
„Kferlingin • með kdppana kemur
inn á kvöldin.
Margan spón og bita gefur hún
>:■;■: ■ - - - mér,-
Blindir. hún þá, — Halelú ‘ já!“>
Á síðustu- áru . n- Tryggva - heit-
ins Gunnarssonar, þegar hann
bjór á Hallgilsstöðum í Fnjóska-
dal, var Þorsteinn Grímsson hjá
honum -.til dvalar um tíma. Þor-
steinn- var þá; ungur og upp á
sitt bezta. En snemma tók þó að
bi-vdda -á óbægð í honum eftir
sögn. eg letiköstum, og kom hann
cór - bá stundum illa- við hjúin-
p beimilinu. • ■ - .
Það bar nú. einu sinni við að
vetrarlagi, að nokkrir heJdri-
menn; senrr kallaðir voru, komu
að Hallgilsstöðum 1 • heimsókn til
Ti-yggva • Gunnarssonar. Þeir
varu með marga klára, og varð
að Týjna til fyrir þeim og moka
mtklir hrossataði ,út úr hesthús-
inu.. Stakk Tryggvi Gunnarsson
bá upp á því, að Þorsteini Gríms
syni væri falið það verk á hend-
ur. og nefndi hann það. við ráðs
manninn. Tók hann því illa og
mælti; • ..Hvað ætli hann gangi
almennilega frá því verki,- hálf-
vitinn sá arna“, o,. s. :,frv. Tal-
aði hann þetta -þar úti á bæjar-
hlaðinu í nálægð Þorsteins og
gestanna. sem , komnir voru.
Gegndi, Steini -því engu, en brá
fljó.tt við,- fékk sér sterka og.
mikla reku, hljóp með hana út í
hasthús og rótaði þar út. hrossa-;
t.aðinu með svo miklum ham-
förum og krafti, að piltunum
bl.öskraði. — ■ Lét þá ráðsmað-
urinn hann eiga sig og skipti
rév. ekkert af honum meir,
Þegar. Þorsteinn hafði mokað
húsið, brá hann sér heim og
beina leið inn í stofu til Tryggva
Gunnarssonar, þar sem harm sat
hjá ^ges.tunum. Krafðist hánn.
þess, að Tryggvi -færi með sér
út.í hesthús að vörmu spori með
alla gectina. sem votta að því, að
hann væri nú einn búinn að
moka hesthúsið. og var það á
mjög stuttum tíraa — Var nú
brosað að þessu og gerði Tryggvi
hað honum til eítirlætis að ganga
’-^?ð honum út i hesthúsið og
^ttrlíta verkrð. ■ og allir gestirn-
i>\ —- Dáðist, þá Tryggvi að því
í viðurvist gestanna, hvað vel
og hreinlega'Væri frá hessu geng
ið;. og var líkast því. að hesthús-
ið væri allt saman strokið, haug-
urinn allur borinn unp og klapp-
aður- utan með rekunni. Létu
ge.stirnir það í ljós, að þeir hefðu
aldrei séð betur upp borinn haug
við hesthúsdyr. ■
Snýr Þorsteinn sér nú að
Tryggva ■ Gunnarssyni og segi.r
með miklu stami: — . „Já! ;—
en ^— hetta — hefði — enginn
— hálfviti-----gert“. -— Átti
ript.ta svo vel yið Trvggva, að
hann launaði Þorsteini þetta
handarvik og gaf honum mikið
tóhak.- ■
Ég man eftir því, að ungling-
um • var tekinn vari - á -því að
stríða Steina eða glettast við
hann á nokkurn hátt.. Hann gat
’^við uoDstökkur og fólskur, ef
Rví, var að skipta, ,og þá ekkert
barnameðfæri. ef bað snérist í
honum á annað horð-.. Enda var
hað -siður hjá sumum. að hræða
hörn á-Þorsteini Grímssyni, eins
og á. Grvlu og Dúðadurti. —.
Mér er ekki kunnugt um bað.
hvað. drifið hefir á. daga Þor-.
tteins Grímssonar. eftir það að
hann fór úr Flatey, Flæktist
hann há aftur fram i Fnjóska-
dal. og mun þá hafa verið tekið
með honum af sveitinni. sem
kallað var. Hann var þá orðinn
ttirður og boginn í baki. Heyrði
ég vmsar sögur af því. að .það
hefði verið farið illa með hann
cíð.i,ist.u ár ævi hans.
Bein Þorsteins Grimssonar,
hvíla í Draflastaðakirkjugarði,