Alþýðublaðið - 06.10.1969, Qupperneq 9

Alþýðublaðið 6. ofetóber 1969 9
um í blaðinu á imorgun.
Jar á nýja heimilinu sínu.
átíðlega, að þau létu lýsa
rúðkaupið fór fram í allri
og allir þekkja alla — já, og
frjálslegra á sinn hátt“.
„Við förum út á land ef ég
fæ nokkra vinnu úti á landi“,
segir Garðar. „Viltu ekki aug-
lýsa eftir vinnu handa mér í
blaðinu um leið?“
Það er gert hér með, en lík-
lega væri vissara að bæta við
„Geymið auglýsinguna“ eins
og sumir gera, því að Garð'ar
verður ekki tilbúinn að taka að
sér lögfræðilegu störfin úti í
dreifbýlinu fyrr en eftir tvö ár.
KARLMENN f
HÚSVERKUM — ÚHA!
Þau gera sér engar áhyggj-
ur af fjárhagnum, þótt Sölvína
verði aðalfyrirvinnan meðan
Garðar er við nám. „Hvort mað
ur telur sig hafa fjárhagslegan
grundvöll til að ganga í hjóna-
band, fer fyrst og fremst eftir
kröfunum sem gerðar eru“,
segh- hann og talar eins og lög-
fræðihandbók fyrir almenning.
„Ef það á að vera nauðsynlegt
að eiga íbúð og bíl, ísskáp og
sjónvarp og hvaðeina, þá hlýt-
ur að verða bið á því hjá flest-
um“.
„Við byrjuðum með það sem
við áttum til“, segir Sölvína,
„og svo fehgum við góðar cg
skynsamlega valdar gjafir, ein-
tóma hentuga hluti sem er
miklu þægilegra að fá í byrj-
un búskapar en einhverjar l.úx-
usvörur, t.d. ýmiss konar heim-
ilistæki, potta og pönnur, ís-
skáp og vöfflujárn. Sem betur
fer er Garðar hrifinn af vöffl-
um, því að það tæki er mjög
oft notað“.
Hún er ekki ein þeirra hús-
mæðra sem vilja gjarnan
þiggja aðstoð eiginmannsins við
húsverkin. „Ja, hann hellti allt-
af upp á könnuna fyrst, en nú
er ég farin að geta búið til kaffi
sem honum finnst drykkjar-
hæft. Og einstöku sinnum fær
hann að hjálpa til við uppþvott
inn. Annars get ég ekki hugsað
mér leiðinlegra en að sjá karl-
menn í húsverkum — úha. Þú
trúir því bara ekki hvað mér
finnst gaman að taka til, þvo og
bóna gólf. Nei, þó að ég væri
komin með fimmtán börn,
skyldi Garðar ekki fá að gera
húsverkin. Hann mætti fara í
búðir, en það er nóg“.
Ekki hefur hún samt neina
löngun til að helga sig heimil-
inu eingöngu. „Nei, ég held, að
ég myndi hreinlega rotna niður
ef ég gerði ekkert annað en
húsverk frá morgni til kvölds
og kæmi aldrei út fyrir hússins
dyr. Það heldur manni lifandi
og frískum að fara út og vinna,
umgangast fleira fólk og sjá
hvað aðrir eru að gera og
hugsa“.
Hverjir eru svo helztu fram-
tíðardraumarnir?
„O, bara þetta venjulega smá-
borgaralega“, segir Garðar. „Bú
og býli og börn, gott og ánægju
legt líf“.
„Jú, mig langar að eiga hús
sem er ekki eins og öll önnur
hús“, bætir Sölvína við. „Glæsi
legt hús í gömlum stíl með gam
aldags háu þaki og skyggni yfir
dyrum, svipað og Stjórnarráð-
ið, ekki flatt þak og' glugga-
veggir. Og stofan á að vera stór
eins og veizlusalur og húsgögn-
in upp með veggjunum eins og
í konungshöllum frá fyrri öld-
um. Því miður verður þetta
aldrei hægt, en það skaðar
ekki, þó að maður láti sig
dreyma . .. . “
MIKIÐ ÚRVAL
EIGULEGRA HLUTA
Næst lítum við inn hjá
Kristínu og Ómari. Hún heitir
Kristín Geirsdóttir og vinnur í
Austurbæjarapóteki, og hann
heitir Ómar Kristinsson, vann
hjá IBM í sumar, en verður við
viðskiptafræðinám í vetur, bú-
inn með fyrrihlutann, á eftir
tvö og hálft til þrjú ár. Hún er
21 og hann 22 ára, þau giftu
sig í Háteigskirkju 29. júní og
eru nýlega flutt í indæla
tveggja herbergja íbúð í Álf-
heimum.
„Við kynntumst á dansleik í
Glaumbæ, en trúlofuðum okk-
ur ekki fyrr en við vorum búin
að þekkjast í 2 ár“, segir
Kristín. „Svo vorum við trúlof-
uð í rúm 2 ár, og fólk var far-
ið að spyrja hvort þetta ætti
að verða eilífðartrúlofun. Ef
Ómar væri ekki í Háskólanum,
hefðum við gift okkur fyrr, en
peningaráðin eru ekki eins mik-
il meðan við getum aðeins reikn
að með minni vinnu á veturna.
Til dæmis getur maður ekki
hugsað um að kaupa íbúð eins
og þeir sem ekki eru að læra
þegar bæði hjónin vinna úti og
hafa þannig hærri tekjur. En
skyldusparnaðurinn kom að
góðum notum þegar við vorum
að safna í búið. Það eru svo
ótrúlega margir smáhlutir sem
þarf að kaupa, og það dregur
sig saman“.
„Fólk segir, að það sé erfitt
að byrja búskap núna“, segir
Ómar, „en það er ekki hægt
að líkja því við ástandið þegar
foreldrar okkar stofnuðu heim-
ili. Þá fékkst bókstaflega ekk-
ert í búðunum. Núna er úrvalið
mikið, og það er þó munur þeg-
ar maður getur keypt það sem
mann langar að eiga — eftir
að búið er að safna fyrir því“.
GJARNAN TVÍBURA
J
Þau byrjuðu með þau hús-
gögn sem þau áttu fyrir, og
þegar á vantaði, tók Ómar lil
við smíðarnar. Þarna er ágætis
hægindastóll sem hann bjó lil
úr stórri vínámu, og áklæðið
er eins og á sófanum, svo að
þetta gæti varla betur farið.
„Það er stórkostlegt að vera
komin á sitt eigið heimili“, seg
ir Kristín, „en það var líka
sárt að slíta sambandinu þegar
ég fór að heiman frá mömmu.
Hún er mikið ein, því að pabbi
er sjómaður og ég var lang-
yngst af systkininum. En hún
býr stutt frá okkur, og auðvit-
að er ekki rétt að tala um að
slíta sambándinu, þó að það
togni kannski svolítið á því
fyrst eftir breytinguna“.
Hún kann vel við sig í hús-
móðurstarfinu,. enda þótt hún
eigi eftir að venjast frúartítl-
inum og hinni nýju ábyrgð.
FyrsVvoru viðbrigðin töluverð
að þurfa að fara að hugsa um
heimili, hagsýn innkaup og svo
eldamennskuna á kvöldin að
aflokinni vinnu. En Ómar hjálp
ar til við húsverkin. „Hingað til
að minnsta kosti — ég lofa
engu um framtíðina“.
Þau vilja gjarnan eignast
fjögur börn, ætla þó að bíða
um tíma. „Helzt eitt ár“, segir
Kristín. „Mig langar mest að
eignast tvíbui’a eða tvö börn
með stuttu millibili til að byrja
með. Og meðan börnin eru lítil,
vona ég, að ég geti verið heima
hjá þeim. Aftur á nióti finnr.t
mér ágætt þegar krakkarnir
fara að stálpast, að konan drífi
sig aftur út í lífið og vinni úti
hluta af degi, svo framarlega
sem hún hefur heílsu til þess.
Það er ekki gott að hanga
heima yfir sjálfri sér og hafa
of lítið að gera. Og mér finnst
alls ekki mega ætlast til, að
maðurinn hjálpi til við hús-
verkin nema konan vinni úti
eins og hann eða sérstaklega
standi á“.
Hún lauk prófi úr Kennara-
skólanum í fyrravor, en hefur
ekki löngun til að leggja fyrir
sig kennslu enn sem komið er,
hvað sem síðar verður. Svo var
hún eitt sumar úti í Noregi hjá
giftri systur sinni áður en þau
Ómar' tóku endanlega ákvörð-
un. „Það er betra að hugsa sig
vel um áður og vera viss í
sinni sök. En þegar ég var að
velja snið á brúðarkjólinn, var
ég svo óákveðin, að saumakon-
an spurði hvort ég. væri áreið-
anlega búin að velja mér
mann“.
i
EKKERT STOLIÐ
Þau eru staðráðin í að 'áta
skíra börnin sín í kirkju, svo
hrifin voru þau af brúðkaups-
Framhald á bls. 11.
Kristín og Ómar fóru líka eftir ýmsum fornum gift-
ingarsiðum, og' það átti að boða gott, þegar I þau
dreymdi bæði það sama á brúðkaupsnóttina — rif-
rildi!