Alþýðublaðið - 10.02.1970, Blaðsíða 14

14 Þriðjudagur 10. febrúar 1970
Fred Hoyle:
ANDRÓMEDA
30.
Hawn. snieri sér aftur að dyr-
unum. Dawnjey yppti aðeins
öxium.
Gears ihólt dyrunum opnum,
meðan Andromede gekk inn í
fylgd-með Hunter. Hún var stíf
í hreyfingum, en glaðvakandi.
róleg á svip og virti al'lt fyíir
sór með athygli.
— Þetta er stjórnherbergi
rafeindaheilans, sagði 'Geers
•við hana. — Þú manst, að ég
sagði þér ifrá honum.
— Hví skyldi ég hafa gleymt
því?
Rödd hennar var svipsterk og
aðlaðandi, leins og andlitið.
Geers fór. með hana innar í
■herbergið. — Þetta er mötunar
'einingin. Við get.um ekki veitt
iheilan'um neinar upplýsingar
n!ema með því að skrifa þær
þarna inni. Það tekur lan'gan
tíma.
— Það hlýtur að vera.
— Ef við viljum tala við
hann. hélt Geers áfram, er
bezta aðferðin að taka eitt-
Ihvað af útkomunni og mata
'hann á því aftur.
— Það er ákaflega stirt í vöf
■um, sagði hún.
Davvney gekk til hennar. —
Skrímslið í hinu herberginu
getur matað hann beinr um
þennan Iþráð.
— Viljið þið að ég geri það?
—Við viljum reyna það,
isagði Geeiis.
Stúllkan leit upp og sá Flem-
ing, sem starði á -hana. Hún
ihafði ekki séð hann fyrr og
ihorfði á hann á móti.
— Hver er þetta?
— Doktor Fleming, sagði
Dawney. — Hann bjó til raf-
•eindaheilann.
Stúlkan gekk til hans og rétti
fram höndina.
— Komið þér sælir. Fleming
tók lekki í höndina, en hélt
'áfram að horfa á hana. Eftir
smástund lét hún handlegginn
síga.
— Þér 'hljótið að -vera vitur
maður, sagði hún blátt áfram.
Pleming hló. — Hvers vegna
gerið þér þetta?
- Hvað?
:— Hlærðf — það er víst orð-
ið.
'*Fleming yppti öxlum. —•
Fólk ihlær, þegar það er kátt,
og grætur, þegar það er sorg-
bitið. Stundum hlæjum við,
þegar okkur líður illa.
— Hvers vegna? Hún hélt á-
fram að stara á andlit lians. —
Hvað er kátt og sorgbitið?
— Það leru tilfinningar.
— Ég finn þær ekki.
— Nei, við því er ekki að
búast.
Geers fór að verða óþolin-
móður.
— Er allt í lagi með hann,
F'.eming. Það er ekkert líf á
mælaborðinu.
— Hvað er mælaborðið?
spurði hún og sneri sér við.
Geers sýndi henni það og liún
hreyfði sig ekki, meðan Geers
og Davvney skýrðu það út fyr-
ir 'henni og til hvers rafskaut-
in tvö voru notuð.
— Við vildum hiðja þig að
standa á milli þeirra, sagði
hann.
Hún gekk upp að mælaborð-
inu. Þegar hún nálgaðist það,
fóru ljósin að blika. Hún hik-
aði.
— Það er alveg óhætt, sagði
Dawney. Geers tók hlífarnar
af rafskautunum og hvatti
•stúlkuna að halda áfram. 'Flem
ing fyigdist með án þess að
siegja orð. Stúlkan gekk fast
upp að mælaborðinu og stað-
næmdist þar með rafskautin
aðeins fáeina þumlunga frá
'höfðinu. Ljósablikkið varð ör-
ara, og suðið í ra'feindaheilan
um varð háværara en óður. Þá
lyfti hún höndunum ‘hægt upp
að skautunum, án þess að
(henni væri sagt að gera það.
Um lieið og stúlkan snerti
málmplöturnar með höndun-
um, fór titringur um hana. —
Hún stóð kyrr svipbrigðalaus
í fáeinar sekúndur, en síðan
sleppti hún takinu og gekk ó-
styrkum fótum burt. Dawney
og Geers hjálpuðu henni til að
setjast í stól.
— Er allt í ilagi með hana?
spurði Geers.
Dawney kinkaði kolli til sam
þykkis. — En lítið á þetta.
Öil Ijósin á mælaborðinu
voru kviknuð og suðið i raf-
'eindafli'eilanu'm var hærra en
nokkurn tíma áður.
— Hvað gerðist?
— Hann talaði við mig,
isagði stúlkan. — Hann veit um
mig.
— Hvað segir hann? spurði
Dawney. — Hvernig fer hann
.... Hún fékk ekki lokið setn-
ingunni, því að allt í einu
glumdi við sprenging í hinu
herberginu. Ljósin á mælaborð
inu 's'lokknuðu og suðið þagn-
aði.
— Hvað kom fyrir? spurði
Geers.
Fleiming gekk, án þess að
srvara Geers, inn í tilraunastof
una, þar sem skrímslið var í '
geymi sínum. Reyk lagði a£
þráðunum ofan á geymnum.
Hann dró þá til sín, og end-
arnir vor.u svartir og eitthvert
kl'istur Var fast við þá. Hann
feit inn í geyminn og vai-ir
Ihans herptust saman.
— Hvað hefur komið fyrir
iþað? Dawniey flýtti sér inn og
G e'ers á hælia henni.
— Það hefur verið drepið.
Geers leit inn í geyminn og
hörfaði frá tfullur viðbjóðg.
— Hvað gerðuð þér við
'stjórntækin? spurði hann.
Fleming fleygði þráðaleif-
unum frá sér. — Eg gerði ekki
'neitt. Raf'eindaheiUnn kann að
ddepa.
— En hvers vegna? spurði
Geers.
Stúlkan birtist í dyrunum. —
Fleming gekk hratt til hennar.
— Vegna hennar, sagði
hann. — Þið voruð að segja
Ihonum frá henni, var það ekki?
Nú veit hann, að hann hefur
fengið betri þræl. Hann þarf
ekki lengur á skrímslinu að
halda. Var það ekki það, sem
hann sagði?
Hún leit á hann. — Jú.
— Þarna sjáið þið. Hann
sneri sér að Geers. — Þér sitjið
uppi með imorðingja. Það kann
að hafa verið slys með Bridg-
er, einnig með Kristínu. En
þetta var m'orð. Hann sneri s!ér
aftur að stúlkunni. — Er það
ekki rétt?
— Það var fyrir honum,
svaraði hún,
— Og næst getur það Verið
þú, sem ert fyrir, — eða ég
eða hver okkar sem er.
— Við erum aðeins að ic'sa 8
okkur við það, sem er óæski- |
I hendingum
Umsjón: Gestur Guðfinnsson
Þ j ó r s á er mikið vatnsfall
á íslenzkan mælikva'rða og í
henni eru margir svipmi'klii’
fossar. Einn þessara fossa heit-
ir Búði. Dregur hann níafn af
þingstað og búðum, sem fyrr-
um voru þarna skammt frá,
og enn sér greini'leg merki
þeirra. Mikið dynur í Búða og
er tal'ið að viti á landsynnings
hvassviðri, þegar mest heyrist
í fossinum. Sumir segj'a, iað
dynurinn heyrist stundum al'la
leið suður á Hellisheiði. Að
fosshljóðinu lýtur þessi gamla
vísa um Búða :
Búði hefur bág hljóð,
bylur oft í þeim hyl.
Þekkja margir þann fors.
Það er gjá í Þjórsá.
Núpsvötn hafa löngum þótt
erfið yfirferðair og viðsjál í
mei'ra lagi. Enn eru þau óbrú-
uð, eins og fleiri ár á þeim
slóðum, þótt nú séu uppi ráða-
gerðir um að ljúka við hring-
veg um landið, en brýr á Skeið-
ará og Núpsvötn eru ei'nmitt
liður í þeirri áætlun. En þótt
brú verði smíðuð á Núpsvötn,
skulum við ek'ki gleyma þess-
ari eftirminni'legu stö'ku Árna
Gísl'asonar sýslumanns S'kaft-
fell’inga, sem sj álfsagt hefur
átt margar slarksamar ferðir
yfir vatnsföllin á Skeiðarár-
sandi;
Skröl't hef ég yfir hann
Skeiðarársand,
Skemmt mér eftir vonum.
Nú er ég kominn lífs á land
úr Ijótu Núpsvötnonum.
Páll Ól'afsson kveður á
Steinsárklettunum á Eskifjarð-
arheiði:
Til að horfa á tangana
tylli ég mér nú klettinn á,
sem allir teygja angana
út í þeninan slétta sjá.
Þessum töngum þykir hnoss,
þegar báran líður hjá,
iað faðma hana og fá sér koss.
Það finust mér ekki gott
að lá.
En eg held það sé ekki vert
að unna hafsins báronum,
þó sjálfur hafi ég sitthvað
gert
svipað hérna á áronum.
ÖMum töngum ræð eg ráð,
að reyna ekki að kyssa þær.
Það er sæla og sætt í bráð,
en svíður lika .að missa þær.
Sjálfsagt kannast margir við
vísuna um hann Skjóna, sem
bar hann litla Jón, en hún er
svona:
Skjoni hraður skundar frón,
Skjóni veður lax’alón,
Skjóíii kemur skammt fyrir
nón,
Skjóni ber hann litla Jón.
Hérna er líka önnur rfsa um
reiðskjóta, en þar kemur ekiki
li'tli Jón við sögu, heldui’ mæðir
eili báða tvo, karl og klái’;
Held ég ekki hratt um veg,
horfin beztu áirin.
Hann er orðinin eins og ég
eMihrumur kl'árinn.
Eftirfarandi vísa þarf eklci
skýringai’ við, utn höfundinn
kann ég ekkeit að segja:
Þótt mörg sé hérna meyjan fín,
og mi'kið sumar státi,
blíðuna fyrir br'ennivín
býst ég við þær láti.
Sigurður Helgason á Jörfa
kvað um stjúpdóttur sína:
Rannveig þykist mikiil mær
meður hvítum lokkum.
Á brúði standa berar tær
báðum fram úr sokikum.
Magnús Kristjánsson kaup-
maður, þingmaður Akureyr-
inga, flutti frumvarp til laga
um húsmæðraskóia á Norður-
landi. Þá var þetta kveðið;
Móður var í mörgum þar,
móður þegar fram harun bar
í móSurörmum mælskunnar
. móðurskólaræðurnar.
Örn Arnarson kveður á þessa
leið:
Vinsemd brásit o'g bróðurást,
breyttist ást hjá konum.
Matarást var skömmirmi
akást,
skjaldnast brást hún honum.
Þessi víaa er sömuleiðis eftir
Öm:
Prédikaði presturinn
píalir vítisglóða.
Amen, sagði andskotinn,
Aðra aetti hljóða.
Að lokum vísan um Kyndil-
messuna ;
Ef í heiði sólin sést
á sjálfa Kyndilmessu,
snjóa vænta máttu mest,
maður, upp frá þessu.
Sumir hafa hana .aftur á móti
svona :
\
Ef að í heiði sólin sezt
á sjálfri Kyndilmessu,
vænta snjóa máttu mest,
maður upp frá þessu.
ÓTTARYNGVASON
héraðsdómslögmoSur
MÁLFLUTNINGSSKRIFSTOFA
BLÖNDUHLfÐ 1 • SfMI 21296