Alþýðublaðið - 27.04.1970, Side 9

Mánudagur 27. apríl 1970 D
kkona spjallar um
eins konar heimur í hnotskurn.
Ég er efcki að Segjia, að leifcar-
inn þurfi áð eiga allax' hugmynd
irnar sjálfur, því fer fjarri, en
hann verður að tileinfka sér
þær og gera þær að sínum eig-
in ef hamn á að geta fylgt þeim
eftir af sannfæringu og meiin-
inigu. Lieikstjórinn getur hjálp-
að og örvað, og hann gefur bent
á nýjar leiðir og komið leifcar-
anum yfir á aðna skoðun en
hann hafði uppbaflega, en eng-
um 'góðum leifcstjóira myndi
detta í hug að þvtega hug-
myndum símum upp á leikar-
ana. >að er grunnuriinn undir
ailri sammri leikiist að meina-
það sem maður er að segja og
gera. Hitt hlyti að verða utan-
að lært og fallla máttlaust nið-
ur. >iað er efcki nóg að sýna
hlutinn, maður verður að lifa
hamn“.
TÚLKUN LEIKARANS
ER SJÁLFSTÆÐ SMÍÐ
„Sfcaparðu þér vissa heildar-
mynd af persónunni og túlfcar1
hama síðan ininan þess ramma,
„Hún á sér draumaveröld og þráir það s em e»r ævintýralegt og stórbrotið, ofar
öllu þessu hversdagslega mennska“. Þau hjónin, Helga Bachmann og Helgi
Skúlason, léku Heddu og manninn sem hún komst næst því að elska, Eilert
Lövborg.
■
lllliP
t sinni sem öðru, Í Jauninni á hún hræði-
lg^u þegar hún lók Heddu Gahler í sjón-
fyigir sérstafcri ‘línu‘?“
„Ég.reyni að forðast að stilia
þessu upp fyrirfram áður en ég
fer að vinna það. Fyrst í stað
sér maður kannski persónuna.
frá einum ákveðnum sjónar-
hóli, en það getur orðið hættu-
legt ef það lofcar öllum öðrum
leiðum. Mér ftenst mjö’g áríð-
andi að balda einmitt öllum
leiðum opmim sem lengst með-
an ég er að vinna hlutverkið.
Bn smátt og smátt byggist
persónan upp eða réttara sagt
manngerðin, og stærri og
smærri atriði renna saman í
heild. Og þegar Tnann'gerðin er
orðin heilieg, er. hún á vigsan
hátt sjálfri sér saimfcvæm frá
byrjun tffl enda eftir því aem
lifandi manneskjur geta orðið
það. >annig má segja. að hún
sé' tenah sérstaks ramma, og
það þarf ekki nema éina ranga
hreyfingu til að gereyðileggja
þá mynd sem búið er að byggýa
upþ .. við getum tefcið sem
dæmi ef Halla í Fjalia-Eyvindi
færi iallt í einu að yppta öjtl-
um á fransfcan máta — mynd
hennár hlvti að hrynja 'í mola
á sariiri stund’*.
„Hugsarðu út hverja hreyf-
ingu og lætur hana merkjia eitt-
hvað?“
„Ég ákveð ekki að hafa
hreyfingu þarna og þarna á
þessum og hinum staðnum, held
ur gerist þetta meira og minhia
ósjálfrátt, það kemur yfir mann
eiinhvers konar óþol sem fær
útrás í hreyfingunni. AHar
hreyfihgar þurfa að segja eitt-
hvað og ytri einfcenni að mót-
ast af hugsun persómmnar.“
„Nú gefa höfundamir mis-
munandi miklar leiðbeiningar
um. þessi ytri atriði — finnst ,
þér of nákvæmar leiðbeiningar
frá þeim geta verfcað trufl-
andi?“
„Ég held, að- það-sé' sjaldan
eða aldrei farið algerlega eftir
þeim, þó áð þær fylgi textan-
um, og ég er afveg vi'ss um, að
enginn ieikátf'i finhúr • náfcvæm-
lega það Sí' ma pg vakti fyrir
höfundinum á sínum tíma þeg-
ar hann vair að skrifa vérkið.
Og í því sambándí verð ég að
segja, að' ég álít það fcórviliu
að- 'tiala um leifclist sém- <'túifc-
andi starf éingöngu. Að sínu
leyti er túlkun leifcarans — ja,
skáldskapur, sjálfstæð smíð út
a.f fyrir sig . . . senniljega væri
hægt að finnia eitthvert fínt
niafn yfir það, en hann er að
skapa mynd sem sýndr hans
skiíning á því sem ainnar mað-
ur bjó til, ebkd aðefas að túika
fyrirfram tilbúna manmeskju.
Ef svo væri, þyrftum við ekki!
á leilfcurum að halda; róbotar
gætu skilað því eáns vel eða
betur“,
•„Ef þú lei'kur persónurmart
svo mikið ,innan frá‘, að hugar-
ástandið móti hverja hreyfingu,
hefurðu þá á tiMinningunni, að
þú sért persónan hverju steni
og glevmir sjálfri þér lalger-
lega á meðan?“
„>éssu verð ég að svara bæði
játandi og neitandi. Að vissu
marki finnst mér ég. vera per-
sónan og lifa henmiar lífi, sfcoðá
hlutina -með' hennar augum o;
s. fry., en um leið verð ég að
vita, að ég er á leifcsviði og
hafa tiMinningu fyrir bæði með
ieikendum mteum og áhorfend
umim i '-salnum. Of mikil ihn-
)ifun éi hreint og beint ekkáj
Framhald á bls. 11.