Alþýðublaðið - 30.07.1970, Blaðsíða 7

Fímtntudíagur 30. júl'í 197© 7 :
ffiutningi, varð að grípa tií
hljómplatna til uppfylLingar. Því
var það að við Guðrún urðum
ævinlega að vita hvort af ann-
. arri og gefa upp símanúmer
þeirra, sem við vorum hjá. Við
urðum að vera með varaþætti,
sem gætu tekið þetta frá tólf og
allt upp í tuttugu mínútur í flutn
. - . ingi.
— Manstu eftir einhverju
slíku atviki?
. . — Já, ég var einu sinni stödd
á ferðafélagsfundi í Sjálfstæðis-
húsinu og móðir mín vissi, hvar
ég var stödd. Þá var dagskráin
. að því, mig minnir allt til klukk
- an hálf-tólf að kveldi. Þar sem
-ég sat með kaffið kom til mín
þjónn og spurði mig heátis. Það
- var víst hringt frá útvarpinu
. rétt um ellefu leytið þetta sama
kvöld.
— Og-hvað vildi útvarpið þér?
— Ekkert nema segja mér að
koma á siundinni. Mér var auð-
vitað ljóst, að eitthvað hafði
komið fyrir og því var heppilegt
hvað stutt var að hiaupa úr-
Sjálfstæðishúainu og upp eftir.
Hver heldurðu, að hafi beðið
eftir mér uppi? Helgi Hjörvar
og honum var mikið niðri fyrir.
Hann sagði mér, að Kristján tí-
undi Danakonungur og okkar,
væri látinn og sér hefði verið
skipað að koma með fréttina í
lok dagskrár. ..Geturðu. Silla
fundið á stundinni sorgarlög til
að spila með?“
ferðin að Strandakirkju og það
einmitt þessi ár, sem þú varst
að ræða við mig um. Við geng-
um þar um hraun, sem yar held-
ur illt yfirferðar og því betra að
vera vel skóaður. Þar sáum við
í hraunstrauminum eins konar
strik, sem reyndist vera gata. —
Það var mikil hvíld að fylgja
henni. Þessi. gata, sem við sáum
þarna yfir hraunið er einhver sú
elzta, sem ég hef séð á fefðum
mínum, enda tala þessir gömlu
götuslóðar sínu hljóða máli. Þar
birtist svipur horfinna kynslóðar
Og líður fram hjá.
Sagan tekur á sig und-
arlega skýrar myndir, þar hillir
undir langa lest niður frá. Þai’
er einhver stórbóndjnn á leið
með ullina sína, sem er þéíttroð
in í mislita hærupoka. Niður
hraúnið að vesta kemur önnur.
A henni eru skreiðarpokar svo
stórir, að þá ber við loft. Ei'tf-
hvað á nú að borða af þorskhaus
um á þessum bæ. S.vo gyllir á
gullna hnappa og skrautbúin
reiðtygi. Danska valdið er að
fara með fátækan bónda . að
Bessastöðum. en þar á að dæma
hann til fangavistar -fyrir að
siela gamaiii roilu til að seðja
hungur barna sinna. Já, sjtthvað
sögðu þessi gcmlu spor mér. Ég
horfðá á og sá í huganum menn
á stangli. Á þá, sem þangað
komu fótgangandi og hörmulega
útleiknir, meðsár á f'tum, þrút-
in augu og svartar tanngeiflur.
— Ekki hefurðu nú séð það
með augunum?
— Nei, en með huganum og
ekki síður fvrir þær sakir, séð
það glöggt. Ég sá fólkið, sem var
að koma þessa leið frá eldunum
— frá Skaftáreidunum. svona
verka gömul spor kynslóðanna
á, vegfarendann, sem rekur þau.
— Hvernig var aðkoman, þeg-
ar þu komst í Vogana?
— Nu við stallsysturnar heim
sóttum einu manneskjuna, sem
váð þekktum þar. Hún hét Mar-.
grét. Henni þótti hart að geta
■ekki gefið okkur kaffi, en það
var þá þrotið og ekki þýddi að
leita á náðir nágrannanna, því
að alls staðar var sama sagan.
Margrét var einmitt að elda sér
kjötsúpu úr síðasía útákastinu,
sem hún átti og, sem meira var,
síðasta kjðtbitanum og hún sagð
ist ekkert hafa að borða, fyrr en
‘báturinn kæmi m.eð vörurnar.
Það var ekki um það að tala
að komast á sjóinn. Það var einn
'bátur sjófær, en engir rnenn til
að róa, því að allur tíminn fór
í að bjarga lömbunum. Margrét
gaf sér sam.t. tíma til að fara
JT>eð okkur út að Strandakirkju
og sýna okkur haná. Það er ein-
'hver snotrasta kirkja, sem ég
hef komið í um dagana. Henni er
vel við haldið og í henni ef. ein-
hver sérsfök síemmning,
kannski vegna þjóðsögunnar um
hana og því. hversu vel hún verð
ur við áheitum. Það hefur verið
hlaðinn. um hana mikill og sterk
ur garður, enda ekki vanþörf,
því að ég skil ekki. hvernig.á því
stendiir, að hún skuli ekki ve:ra
fyrir löngu komin í sjóinn, jafn
nærri honum og hún síendur.
A þessa kirkju hafa ménn heitið
um áraraðir og henni hafa bor-
ÉG VAR SÓTT KLUKK-
AN ELLEFU UM I
KVÖLDIÐ
— Finnst þér ástæða til að geta
þess, hvornig vinnan við Ríkis-
útvarpið hiefur breytzt í gegnum
árin?
— Ég held, að hún sé ekki
sambærileg eftir að segulbandið
kom til sögunnar. Eftir að það
varð til. var unnt að taka þá,
sem áttu að tala í útvarpið upp
áður, en e'kkri bíða eftir því að
þeir kæmu á kvöldin. Ég man
sérstaklega eftir einum manni,
sem bjó fyrir austan Fjall. Það
. varð ófært þangað kvöldið, sem
hann átti að flytja erindið og
hann komst ekki til Reykjavík-
ur. Þá fór það eins og oftast
áður, að yrðu forföll á erinda-
FÚLGUR FJÁR
FYRÍR TRÚ MANNA
Á GUÐSHÚS
— Áður. en ég skil við þig,
langar mig til að frétta eitthvað
um þær mörgu ferð.ir. sem þú
fórst í. Hver var þér minnisstæð-
ust?
— Þær eru svo margar minnis
stæðar, að ég get ekki gert upp
á milli þeirra. En ég gleymi
aldrei sumum þeirra og ein er
arpskórnum. í fremstu rö5 má sjá séra Emil Björnsson, Helga Hjörvar, Magnús
útvarpsstjóra, Jónas Þorbérgssön, Pál ísólfsson, Valgerði Tryggvadíóttur, skrif
>inii og séra Sigurð Einar;son frá Holti | ; G _ í _
izt fúlgur fjár fyrir trú manna
á' guðshús.' ■ ’
I
ÞÁ KOMST ÉG í TÍMA
TIL ÚTVARPSINS
— Hvernig gekk þér að konv*
ast heim þaðan?
— Það var víst, er við kom*
um að Nesi, að okkur voru færS
þau tíðindi, að bátsins væri voa
þá úm daginn. Það var alveg
sjálfsagt að nota- ferðina ti!
Stokkseyrar þann daginn, én það
an var báturánn. Bæði reyndisí
sá flutningur fljótlegri og sv«
komust við hjá því að níðast á
veslings, lúnu klárunum. Ég
þurfti að komast í vinnu og eft-
ir brottfarartíma bátsins. frá
Stokkseyri að dæma. reiknaðist
þeim í Selvogi þannig til, áð vicí .
g'ætum náð síðustu áætlunárferð .
tii Reykjavíkur, en tafirnar urðu
það miklar við útskipun í Vog- .
inum, að klukkan var orðin tvij
um nóttina, þegar þaðan var lagt
af stað. Við stúlkurnar áttum
auðvitað „kojuvakt11 og héldum'
eldinum við i „kahyssunni“,
fengum okkur kaffið, sem til var •
á könnunni og létum fara vel '.
um okkur. Þegar við komurá
upp undir Stokkseyri var ekki
það hátt í, að við gætum flotið
inn fyrir. Þess vegna settist öll
skipshöfnin (og við stallsystur) .
að káffidrykkju niður í lúkar og ■
þar var þá glatt á hjalla. En allt
í einu tók báturinn snarpaii
kipp, enda ekki nema von. Við-
dingluðum upp á skeni. Báturinn
var kominn í strand! Það er yfir
leitt ekkert hlátursefni, en í
þetta skipti vakti það óskiptan
hlátur skipshafnar! Formaður-
inn, Ingimundur á Strö.nd, sem
talinn var einhver sá öruggasti á
Stokkseyri, hafði nefnLlega sag't
í upphafi fararinnar: „Ég veit
ekki nema við sleppum allri
stjórn á bátnum og keyrum í
strand. fyrst við höfum slíkan
ágætis farm um borð.“ Þeir voru
þrír ungir , pilíar, skipverjarnir
og við vorum líka ungar stúlkúr,
en flóðið losaði bátinúmeð hjálp
vélarinnar og allir björguðust
vel í land. Ég komst til Reykja-
víkur á mánudag og' náði til
vinnu rninnar við útvarpið. —
Ingibjörg..
Sendum gegn póstktjofti.
PUÐM. ÞORSTEINSSPIC ,
gutlsmiður
Saníastratf 12.,