Alþýðublaðið - 12.10.1970, Blaðsíða 6

6 Mánudagur 10. október 1970
Einsog
■ •• X 1
jorom
gleypt
hann
□ í ENGLANDI týnast eða
hverfa rúmtega 3 þúsnnd börn
á ári, og þótt flest þeirra finn-
ist aftur, eru ailltatf mörg sem
aldrei koma í leitirnar og eng-
inn veit hvað um Verður.
t
Mánudaginn 8. júní tfór
Ohristopher Ba'ber, 14 ára gam-
iall, með móður sinni út á
strönd. Meðan hún lá í sólbaði í
15 minútur, hvarf hann.
Og enn hefur hann ekki fund
izt eða neitt spurzt af honum
þrátt fyrir rækilega leit bæði
fjölskyldu hans og vina og lög-
reglunnar.
„Það er eins og martröð“,
segir móðir hans, frú June Bak-
er sem er teiknari að atvinnu,
„martröð sem ekki er hægt að
vafcna af“.
Faðir drengsins, Defoe Bak-
er, er verkfræðingur. og þau
eiga glæsilegt heianili se;m nú
er orðið að miðstöð leitartilraun
anna. Þau senda út auglýsingar
og bréf, heita fundiarlaamum,
hringja um aJ'lt land . . . en
e3ít kemur fyrir ekki. Það er
eins og jörðin hafi gleypt
Christopher.
„Fyrst gátum við ekki trúað
þtósu“, segir frú Baker. „Hann
var ekki klæddur öðru en
skyrtu og stuttbuxum, bertfætt-
ur og ekki með neirta peninga
á sér. Þetta er svo óiíkt hon-
um — hann var etoki einn af
þessum uppreisnargjömu ung-
lingum“.
Hún hefur fengið alls konar
undarleg bráf, mörg þeirra
sýnilega frá geðbiluðu fólki.
Eítt sakaði hania jafnvel um
að hafa myrt son sinn og graf-
ið hann í sandinn.
Fimmtudaginn 5. marz
fcvaddi Dayid McCaig, 13 ára
garnall, móður sína með kossi
og lagði af stað í skólann sem
var rétt hjá. Hann fór á reið-
hjólinu sínu. Síðan hefur
Framh. á bls. 8

::: -•

■
.

mmm
■ y ;■

■
::::::sA<ííwí:íiýíiíií>>:::
-
.

KAFLI ÚR NÝÚTKOMIN
[71 Bóík Einars Gerhardsen,
Samvinna í stríði og friði, kom
í bókaverzílanir í Noregi 8. októ-
ber. Við höfum fengið leytfi höf
undar til að birta gtefsur úr ein-
um kafla bókaránnar. Sá kafli
sem varð tfyrir vaílinu nefnist
,,Fólk spyr svo margs“, þar sem
Gerhardsen ræðir ihlluta þeirra
mörgu spurninga sem lagðar
voru fyrir hann eftir að hann
varð forsætisráðherra og þau
svör, sem hann gefur lesen.dum.
Fjn-sta spurnin.gin er: „Hafði ég
búizt við að verða tforsætisráð-
herra“. Við þessará spurningu
gefur hann að vísu svar þegar
í foi-málanum. En í ikaflanum.
sem við tökurn hér upp segir
hann m. a.:
„Mig langar að nefna vissa at
burði frá dvölinni í Sachsenhaus
en. I skálann sem við d.völdum
kcm ofí iþýzkur fangi í heimsókn.
Hann tiiheyrði hópi manna sem
nefndir vovu bitííukönnuðiir en
þeir voru hatfðir í nauðungar-
vinnubúðum á nazistaí.ímanum.
Maður þessi spáði fyrir okkur
og fékk venjule-ga að launum
dós af sardínum. Hann spurði
aráíð um fæðingardag og ár og
athuigaði hendurnar á okkur.
Svo sagði hann okkur í stóru og
smáu frá lf/Ei oltikar, fjölskyldum
og átvinnu. Sumt var rétt ann-
að ran.gí. í byrjun ársins 1944
sagði hann við mig: „Þegar stríð
inu lýkur, ikemur þú til með að
verða tíður gesíur í konungs-
höllinni“.
En það sem vakti mesta hrifn
ingu okkar var að hann sá fyrir
daginn sem bandamenn gerðu
innrásina í Italíu, og viku aður
en tilræðið við Hitler var gert
í júlí 1944, sagði hann við okk-
ur í trúnaði: „Eftir viku mun
hann d'eyja“. Það var næsturn
rétt.
Það sem hann sagði um mig,
iagði enginn okkar trúnað á.
Það var fyrst sumarið 1945. að
einn samfanga minna, Trygve
Sabel,' rhinnti mig á það sem
hann hafði sagt.
Það hiýtur að hafa verið in-
'daelt að fara svo að segja beint
úr íangelsi í forsjætisráðherra-
starfið?
Vissúléga var það indælt. En
allt var .indælt á þeim tímum.
Síráðið og herseían breytti lífi
okkar ailra, hvar sem við vor-
um. Fyrir mér eins og svo mörg
um öðrum voru þetta ár ólög-
legrar vinnu, handtaku, yfir-
heyrslu, fangelsunar með hungri
og misþyrmingum, en einnig ár
vináttu, sem eru manni miklu
minnisstæðari en allt það illa
sem við urðum að ganga í gegn-
um. Mikilvægust var ef til vill
breytingin frá stríði og ófrelsi
til friðar og frelsis. Þá fepgu
allir að vera með. Undarleg ham
ingjutiilifinning sem hélzt lengi.
Það var eins og mennirnir yrðu
glaðari og' betri, þeir voru ekki
sífellt uppteknir við að gagnrýna
hverir aðra. Margár voru fluttir
og settir niður á ný á þessum
tímum. Ég minnist Lingepilt-
anna og þeirra sem voru í öðr-
um skemmdarverfcahópum og í
'beimavarnarliðinu; minnist
þeirra mörgu sem komu frá víg
völlunum, úr fangelsum., frá Sví
þjóð, frá Englandi og af verzl-
unarfdotanum. Nú áttu þeir all-
ír að snúa aftur ti'l eðlilegs lífs.
Margra biðu ný störf og vinnu-
siaðir, annað en þeir höfðu haft
áður. Þeir seni tóku við ríkis-
síjórninni voru ekki einir um
að fá ný ‘síörf sem kröfðust
sk.iótrár úrlausnar.
Hvort ég hafi verið sáttur við
hið nýja ástand?
'Hvort tveggja. já og nei. Mað-
ur sem hefur áhuga á stjórn-
m.áium er auðvitað iþakklútur
fyrir að fó tækifæri til að starfa
að aðaléhugamálum sinum. En
veifciefnin voru ekki eingöngu
freistandi. Margir héldu því
fram að þeir sem bæi-u höfuð-
á'byrgðina á stjórharstárfinu
fyrstu eftirstríðsárin mundu
hálsbrjóta sig á þvi. En eimitt
þetta hedd ég að engum ofckar
hafi dottið í hug. Við höfum
fengið þýðingannikið verkefni
og urðum að reyna að le.ysa það
edns vel og okfcur var unnt. Ég
vidl leyfa mér að segja að ég
mæifJti vinsemd frá öllum hiið-
um, ekki bara frá mínum eig-
in mörmum í verkalýðshreyfjng
unni. Það er í sííkri aðstöðú
sem maður verður bæði glaður
og þakkdátur, en einnig hrædd-
ur um að geta ekk'i 'staðið Si'g
eins og til er ætdazt.
Var ég hræddur þegar ég átti
að koma fyrst fram í Stórþíng-
inu?
Ég man vél að ég sát hóima
alldt kvöddið og nóttina og skrif-
aði niður iþað sem ég ætlaði að