Helgarpósturinn - 16.03.1995, Side 20

20
MORGUNPÓSTURINN
FIMMTUDAGUR 16. MARS 1995
Alíslenskar sögur af samförum fjarri hlýju svefnherbergisins
Á Mímisbar
eða Sogni
etur gert það
Aftali manna í
millum hefur
það alltafverið
deginum Ijós-
ara aðfólk
stundar mjög
gjaman kynlíf
utansvefhher-
bergisins. Og
ekkibaraíhug-
anum, þvíjyrir
réttuárisíðan
varþað gert op-
inbertað kyn-
lífsathafnir
jjöldafólks
höfðuverið
festaráfilmuí
hraðbönkum
landsins. Það er
þvífráleittað
Öskjuhlíðin og
Ástarbrautin
séu einu at-
hafnastaðimir
utan luktra
dyra svefnher-
bergisins. Guð-
rúnKristjáns-
Dórim leitaði til
nokkurm, sem
höfðu reynt
töluvertmeira
en trúboðsstell-
inguna ogfékk
uppúrþeim
forvitnilegar
reynslusögur.
var sem er
Hraðbankinn á Akureyri var í
brennidepli fyrir um ári er að-
standendur hans ákváðu í kjölfar
síendurtekinna skemmdarverka
að koma upp myndavél til þess að
freista þess að góma sökudólgana.
Þegar menn svo renndu augum
yftr rœmuna helgina eftir kom á
daginn að menn nýttu sér bank-
ann til annars og meira en að
taka út peninga eða leggja þá
inn. Samkvœmt einni útgáfu sög-
utinar átti hver góðborgarinn á
fœtur öðrum að hafa átt ástar-
fund í hraðbankaklefanum þessa
helgi. í Reykjavík hafa menn hins
vegar óspart nýtt sér rúmgott
anddyri íslandsbanka við Lcekj-
argötuna. Ekkifestustþó allar at-
hafnirþar áfilmu því sumir voru
svo séðir að snúa myndavélinni
sér í hag. Áður en bankamenn
brugðust við var algengt að
myndavélarnar vceru snúnar úr
„hálsliðnum" eða brotnar, en
þeir ncergcetnustu létu sér ncegja
að snúa henni til veggjar. Þetta
var mjög algengt þar til einhverj-
um sérfrceðingnum kom það til
hugar að koma myndavélinni þar
fyrir, sem ekki vceri hcegt að ná til
hennar. Hermt er að til sé safn
blárra mynda ífórum íslands-
banka, og reyndar fleiri banka.
En síðan gerðist það að sömu sér-
frceðingarnir létu loka bankanum
á háannatíma hormónanna, eða
frá miðncetti aðfaranótt föstu-
dags- oglaugardags fram til átta
að morgni. Síðan og reyndar áður
en hraðbankar komu til sögunnar
hefur mannskepnan ekki staðið
ráðalaus þegar kemur að kynlífs-
athöfnum utan svefnherbergisins,
eins og meðfylgjandi sögur bera
með sér.
Karl 26 ára
kunnur athafnamaður
í Bláa lóninu
umkringaur
ættingjum
„Maður hefur náttúrlega farið í
gegnum allt þetta klassíska; Álfta-
nes, Gróttu, hér og þar í bygginga-
grunnum, bak við bensínstöð og á
öllum stöðum hússins. Eftirminn-
anlegasti drátturinn verður þó að
teljast þegar ég og stúlka, sem ég var
í tygjum við, gerðum það í Bláa
lóninu umkringd syni mínum,
systur minni og mági. Þetta var
mjög glæsilegt og lánaðist án þess
að nokkur veitti því athygli," segir
þessi ungi athafnamaður án þess að
vilja fara nánar út í smáatriði. En
hann segist einnig oft hafa gert það
í sjúkrarúmum sem og á salernum
inni á spítölum. „Ég er einnig
nokkuð stoltur af því að hafa einu
sinni náð að sprengja legvatnsbelg
hjá konu sem ég var í föstu sam-
bandi við um tíma. Hún átti svo
barnið eðlilega nokkrum klukku-
stundum síðar.“ ■
Kona 27 ára
Karl 40 ára
háskólanemi
í Þýskalandi
Murikarnir
hneyksluðust
ekkert
„Það var í munkaklaustri í Tíbet.
Ég var búin að þvælast ein um Ind-
land, Nepal og Tíbet í þrjár vikur
þegar ég hitti strák frá Kanada á
hótelinu - ef hótel skyldi kalla - í
Lhasa. Hann var líka einn á ferð og
við eyddum nokkrum dögum í að
villast um borgina og nágrenni
saman. Á íjórða eða fimmta degi
fórum við í langa göngu og enduð-
um í munkaklaustri noldcra kíló-
metra fyrir utan borgina. Þar feng-
um við að skoða okkur aðeins um
fylgdarlaust, þótt við mættum auð-
vitað ekki fara um allt klaustrið að
vild. Nema hvað, á leiðinni að
klaustrinu höfðum við talað mikið
saman, meðal annars um kynlíf.
Það lá eitthvað í loftinu á milli okk-
ar, enda orðnir góðir vinir á þess-
um dögum, sem við höfðum eytt
saman. Það lá í augum uppi, altjent
hvað mig varðaði, að eitthvað
myndi gerast innan skamms. Vinur
minn var hins vegar ekkert að láta
lostann bíða betra færis og dró mig
inn í einhvern skúr eða skýli og fór
ekkert á milli mála til hvers. Ég
hafði hreinlega ekkert á móti því að
við elskuðumst á beru steingólfinu
með skorkvikindi og skít allt um
kring. Við vorum í mesta lagi fimm
mínútur þarna inni, en það hafði
samt komist upp um okkur, því
það var mikið pískrað og brosað
þegar við héldum áfram skoðunar-
ferðinni um klausturgarðinn.
Munkarnir virtust samt ekkert
hneykslaðir eða reiðir og kvöddu
okkur með virktum þegar við fór-
um.“ ■
framkvæmdastjóri
Á klósettinu
með konuna
frammi
„Hámark spennunnar,“ segir
þessi fertugi framkvæmdastjóri
„var að gera’ða inni á klósetti á
skemmtistað á meðan eiginkonan
beið frammi. Það hefði sjálfsagt
verið ömurlegt hefði hún komist
að því, en fyrst hún gerði það ekki
var þetta frábær upplifun. Þarna
sannaðist altjent hið fornkveðna:
„oft má saltkjöt liggja.“
Ekki það að ég sé vanur að
halda framhjá konunni minni,
síður en svo. Það hefur bara gerst
einu sinni fyrir utan þetta kvöld.
En þessi kona var hreint ómót-
stæðileg þar sem hún sat á næsta
borði við mig umkringd að mig
minnir fjórum manneskjum. Ég
hafði verið að gefa henni auga allt
kvöldið. Og jafnvel þó að hún
þóttist ekki taka eftir mér komst
ég að öðru síðar um kvöldið. Þessi
skemmtistaður er reyndar smár í
sniðum, þannig að kvenna- og
karlasalernið var sameiginlegt.
Við vorum ekki nema fáein eftir
þarna inni þegar það kom allt í
einu að því að við lentum á sama
tíma á salerninu. Það var ekki að
sökum að spyrja; við fórum á
sama básinn og kláruðum það,
sem að minnsta kosti ég hafði séð
fyrir mér allt kvöldið.
Frá mínum sjónarhóli lánaðist
þetta fullkomlega, en ég veit ekki
um hana, því í miðjum klíðum
kom einhver inn úr hennar hópi.
Við sáum hver það var þegar allt
var yfirstaðið. Þetta var karlmaður
sem ég veit ekkert hvort hún er
með eða ekki, en ég hef oft séð þau
saman síðan.“ ■
Kona 30 ára
Kona 35 ára
fatahönnuður
í sameiginlegu
þvottahúsi ofan á
þvottavél á fullu
„Einkennilegasti staðurinn, sem ég hef gert það
á,“ segir fatahönnuðurinn „er ofan á þvottavél i
sameiginlegu þvottahúsi ífimm íbúða húsi. Ogvel
að merkja, þvottvélin var að vinda þegar leikurinn
stóð sem hcest, sem var vcegast sagt magnað. Þetta
var eftir ball og með manni sem ég þekkti varla
nokkuð. Við itöfðum fýlgst með hvort öðru um
nokkurt skeið og milli okkar hafði skapast einhver
efnafrceði án orða. Þannig að útrás lá i loftinu.
Fyrir tilviljun, eða ef til vill ekki, gengutn við út af
skemmtistaðnum á sama tíma. Og án þess að hafa
um það tnörg orð gettgum við saman heim á leið til
hatis rétt hjá. Þegar þangað var kotnið fórum við
inn kjallaramegin, en komumstekki lengra en inn í
þvottahús. Þetta er eina stundin, setn ég hef átt
með þessutn manni fyrr og síðar og það kemur allt-
af einhver glampi í augu okkar þá sjaldan við hitt-
umst. Ég hefþað á tilfinningunni að við eigum eft-
irað endurtaka leikinn, jafnvei þótt við séum bceði
gift.“m
sölustjóri
Ýimm
mínútur við
Hljómskálann
„Eftirminnilegasti sjortarinn átti
sér stað í Hljómskálagarðinum
fyrir nokkrum árum. En það var
með manni, sem ég þekkti talsvert
án þess að það hafi nokkurn tíma
komið til að við svæfum saman.
Við höfum alltaf talað mikið sam-
an uni kynlíf bæði í gamni og al-
vöru og fantaserað talsvert saman,
meðal annars um það hvernig það
væri að gera það í Hljómskála-
garðinum. Eina hábjarta sumar-
nótt áttum við óvænt leið um
garðinn. Bara við tvö.
Ég held að klukkan hafi ekki
verið komin mikið yfir miðnætti á
laugardagskvöldi. Við vorum bæði
hífuð og eins og svo oft áður að
ræða kynlíf. Þegar við vorum
komin upp að Hljómskálanum fór
allt úr böndunum og ég upplifði
þann besta sjortara fyrr og síðar.
Hann tók í mésta lagi fimm
mínútur. Ég hef oft velt því fyrir
mér hvort þessi göngutúr hafi
ómeðvitað stefnt í Hljómskála-
garðinn, einmitt með þetta fyrir
augum.“ ■