Helgarpósturinn - 24.08.1995, Blaðsíða 19

!FI M MTmD'A*GUR~24TTJuÍrnr9*9’5'
19
\
Keanu fær hausuerk
JOHIUniY MMEMOIUIC
LAUGARÁSBÍÓ
★
í óræðri framtíð, á öðrum ára-
tug næstu aldar, er heiminum
skipt í tvennt: Meginþorri mann-
kyns er lýður sem má éta skít og
sætta sig við að sýkjast unnvörp-
um af dularfullum taugasjúk-
dómi (sem hlýst af því að tæknin
er orðin svo yfirgengileg að and-
rúmsloftið er ofhlaðið bylgjum).
Hinir hafa það alveg ágætt,
Óþarft
ámlogg
DOLORES CLAIBORME
REGNBOGINN
★
Myndin hlunkast áfram í tvo
klukkutíma og kortér, þá er mað-
ur löngu búinn að missa meðvit-
und úr leiðindum. Þegar þarna
er komið sögu hefur heldur ekki
neitt komið manni á óvart síðan í
blábyrjun myndar, er Kathy Bates
stendur með kökukefli yfir
hausamótunum á vinnuveitanda
sínum, farlama kerlingu sem er
nýdottin niður stiga — hún reið-
ir til höggs. En ekki lemur hún,
enda er hún ekki sama sturlaða
morðkvendið og í Misery, hinum
Stephen King-þrillernum sem hún
lék einu sinni í, heldur bara feit
og einmana kona á miðjum aldri
sem hefur verið grunuð um að
hafa átján árum áður fyrirkomið
fyllibyttunni eiginmanni sínum.
íbúar í ljótu og leiðinlegu
þorpi við sjávarsíðuna hafa kon-
una að blóraböggli, unglingar
gera að henni hróp og illgjarn
lögreglumaður með bólgið nef,
leikinn af Christopher Plummer, er
að reyna að klína á hana að hafa
myrt kerlinguna - - svona fyrst
honum tókst ekki að loka hana
inni fyrir að hafa kálað eigin-
manninum.
Nú kemur á vettvang dóttir
konunnar sem er þunglynd,
drekkur sig fulla og hakkar í sig
pillur, en veit ekki af hverju.
Þetta veit móðirin hins vegar
vel, enda er það náttúrlega
lausnin á „ráðgátunni" sem
myndin snýst um.
Til að undirstrika hversu
þungt er yfir öllu er mikið af
myndum af dimmu skýjafari og
einmana mávum sem voka yfir
eyðilegri strönd. Það er heldur
ekki reynt að fríkka leikarana:
Kathy Bates er þrútin í framan
og gráhærð og það hvín í henni
þegar hún talar. David Strathairn
leikur eiginmanninn og er lág-
stéttardóni af ömurlegustu sort.
Dóttirin, Jennifer Jason Leigh er
svartklædd, föl og baugótt. Eftir
því sem myndin dregst á langinn
sér maður betur hvað Ieikararnir
eiga í agalegum brösum með að
komast í gegnum þetta. Verst er
þó Jason Leigh; hún getur ekki
dulið hvað henni leiðist.
Kannski hefði myndin skánað
ef Kathy Bates hefði þrátt fyrir
allt verið geðbiluð ofbeldiskona,
eltandi alla með blóðugum köku-
keflum. í staðinn þarf maður að
sitja undir þreytandi alvöru-
þrungnu innleggi í endalausa
umræðu um kynferðislegt of-
beldi, sjálfsagt vel meinandi —
en það eru konurnar í Stígamót-
um náttúrlega líka.
-EGILL HELGASON
svona mitt í allri hátækninni, og
til að gæta þess að skítapakkið
ráðist ekki inn í betri stofurnar
hafa þeir fengið austurlenska
vígamenn til að passa sig, al-
gjöra þrjóta. Lágstéttin er afar
illa þvegin og klippt, fremsti full-
trúi hennar er lce T með rasta-
greiðslu; hástéttin skartar vönd-
uðum merkjafatnaði og snyrti-
legum hárgreiðslum.
Snyrtilegastur af öllum er Ke-
anu Reeves, óvenju sléttur og
felldur náungi. Hann er þó um
margt viðsjárverður karakter;
heilabúið á honum er nefnilega
útbúið eins og öflugur tölvudisk-
ur. Lifibrauð sitt hefur hann af
því að fara í hættuferðir með
heilann fullan af mikilvægum
upplýsingum; í þetta skiptið er
heilinn óvenju fullur og upplýs-
ingarnar svo merkilegar að
vandi er að finna neinn sem ekki
ágirnist þær. Ekki bætir það úr
skák að Keanu er með þrálátan
hausverk af allri vitneskjunni - -
raunar er það svolítið þver-
sagnakennt að hugsa sér að heil-
inn á náunga eins og Keanu sé að
springa af viti, að minnsta kosti
er ekki að sjá mikil merki um
vitsmunalíf í augunum í honum.
Annars er mestanpart um-
horfs í heiminum eins og í Blade
Runner, nema hvað öngstrætin
eru ennþá sóðalegri. Áþekkt og
þar er sumt fólkið líka endur-
bætt með alls kyns vélarpörtum;
tröllið Dolph Lundgren, sem stig-
magnar gagngeran kjánaskapinn
þegar hann birtist í hlutverki of-
beldissinnaðs trúboða, er eigin-
lega ekkert nema ál og plast. Bar-
bara Sukowa, eftirlætisleikkona
Fassbinders forðum, fær hins veg-
ar það hlutverk að vera aftur-
ganga í tölvuheimum, nokkurs
konar tölvuvírus í mannsmynd.
Að öðru leyti eru illmennin ská-
eygir djöflar; komplexar Amerík-
ana gagnvart Japönum ríða ekki
við einteyming — fremur en til
dæmis í Rising Sun.
En Keanu má svo sannarlega
eiga það að hann reynir, hann
reynir svo átakanlegt er á að
horfa, en þegar allt kemur til alls
er hann eiginlega talsvert ófim-
ari leikari en höfrungurinn Jones
- - sem reynist vera tölvuséníið í
myndinni (sic!). Kannski átti Ke-
anu sínar fimmtán mínútur í Spe-
ed og kannski eru þær liðnar.
Eða verður honum fyrirgefið
þetta, og þá í leiðinni að vera
kannski hommi?
-EGILL HELGASON
KINA VEISUIR 06 PARTY
FYRIRTÆKI - FJÖLSKYLDUR - STARFSMANNAHÓPAR
Fiábæi maiui á qóöu vciði
Okkar veislum fylgir ýmislegt til að skapa rétta stemmningu;
M.a. spákökur - heitar handþurrkur
kínversk stjörnuspeki á diskamottum
og að sjálfsögðu prjónar
og ofl. og ofl.
Leitið tilboða - Sendum frítt heim.
*
i

«1 1 \ i l

Metnaður í matargerð
Suðurlandsbraut 6 - Pantanasími 588 9899 - Fax 588 9997

Bréftil
blaðsins
Ég verð nú að
leggja orð í belg eftir
að ég las grein í Helg-
arpóstinum fimmtu-
daginn 17. ágúst síð-
astliðinn undir fyrir-
sögninni „Vill koma
Tælendingunum
burt“.
Ég hélt að íslend-
ingar væru ein af fá-
um þjóðum sem
væru þroskaðri en
þetta, allavega státa
þeir sig af því að hér
ríki ekkert kynþátta-
hatur. Mér finnst
þetta til háborinnar
skammar. Eru Tæ-
lendingar ekki mann-
eskjur eins og við þó
svo að litarhátturinn
sé dekkri? Er ekki
meirihluti íslensku
þjóðarinnar að
rembast við að
verða brúnn með
óteljandi ljósatím-
um? Hver er munur-
inn?
Ef ég væri Tælend-
ingur væri ég hreyk-
in af því að vera ekki
íslendingur ef þróun-
in stefnir eingöngu í
þessa átt.
Það ákveður eng-
inn einn einstakling-
ur hvernig hann lítur
út, hvort sem hann
er svartur, gulur,
rauður eða hvítur.
Við erum nú öll
einu sinni manneskj-
ur.
R. Step.