Helgarpósturinn - 28.09.1995, Síða 31

RMMTUDAGUR 28. SEPTEMBER1995
31
Betri ferð
Sœvars og
Tryggva
„Þetta er þægileg tónlist fyr-
ir venjulegt fólk,“ segir
Tryggvi Hubner gítarleikari,
en á dögunum kom út „instru-
mental“ plata með honum sem
kallast Betri ferð. Titill plöt-
unnar er óbein tilvitnun í bar-
áttu Sævars Ciecelski fyrir að
fá mannorð sitt hreinsað, en
Tryggvi telur hann hafa verið
sakfelldan fyrir glæp sem hann
var saklaus af.
„Ég hef lesið allt sem skrifað
hefur verið um þetta mál, þar
með talið öll fáanleg málsskjöl,
og treysti mér því til að full-
yrða að lögreglurannsóknin
var allan tímann á villigötum
og fjöldi manna dæmdur til
refsingar á hæpnum forsend-
um,“ segir Tryggvi. „Platan
heitir Betri ferð, en menn
minnast þess kannski að þegar
Sævar var dæmdur til sautján
ára fangelsisvistar í Hæstarétti
þá fékk hann leyfi til að ávarpa
dómarana. Hann vitnaði til
lokaorðanna í varnarræðu
Sókratesar þar sem hann tal-
aði um betri ferð og þannig er
titillinn til kominn. Eg get ekki
orða bundist yfir þessu máli,
því meðferðin sem Sævar hef-
ur fengið í kringum það er ís-
lendingum ekki til vegsemdar.
Sævar hefur hvergi fengið
'
Tryggvi Hubner segir meöferð yfirvalda á Sævari Ciecelski íslendingum til skammar.
nokkurn stuðning og þótt ég
þekki hann lítið get ég ekki
annað en borið virðingu fyrir
baráttu hans. Barátta Sævars
er þjóðþrifamái. Því langaði
mig að skírskota til hennar
með nafninu á plötunni.“
Tryggvi leikur á gítar og hljóm-
borð á plötunni en honum til
fulltingis eru þeir Pálmi Gunn-
arsson á bassa og Tómas Jó-
hannesson á trommur.
Af með höfuðið
BRAVEHEART
HÁSKÓLABÍÓI/REGN-
BOGANUM
★★★
Þegar Skotarnir hans Mels
Gibson eru að fara í bar-
daga fletta þeir upp um
sig pilsum og sýna óvinunum
rassinn á sér. Þetta eru glaðir
stríðsmenn, ögn óheflaðir en
viðkunnaniegir. Svo tekur al-
varan við, fylkingum lýstur
saman og af fjúka fætur og
höfuð, menn eru höggnir í
tvennt og í herðar niður,
hross frýsa, en örvar smjúga
inn um höfuðskeljar, augu og
eyru.
Ailar eru þessar limlesting-
ar sýndar í óvenjulegum smá-
atriðum og ekkert verið að
fela hversu höggorrustur
miðalda hafa sjálfsagt verið
ógeðslegar uppákomur. Þetta
eru tilkomumiklir bardagar
og kotbændurnir sem þarna
eiga í vígaferlum eru ólíkt
flottari garpar en kotlýðurinn
sem íslenskir höfðingjar
sendu í stríð um svipað leyti;
eða er ekki sagt að í Örlygs-
staðabardaga hafi þurft fjöru-
tíu sverðshögg áður en loks
tókst að lemja Sighvat til
bana, svo bitu vopnin illa. Hér
höggva þau hins vegar allt í
spað.
Foringi Skotanna er sjálfur
Mel Gibson — með sítt að aft-
an. Hann leikur fjálsræðishetj-
una góðu sem fer í stríð við
vondan enskan kóng, en þó
ekki fyrr en búið er að drepa
fyrir honum foreldrana og
konuna og brenna ofan af
honum bæinn — eins og allar
sannar hetjur er hann sein-
þreyttur til vandræða en fer-
legur viðureignar þegar hon-
um leiðist þófið.
Vondi kóngurinn er enginn
annar en gamli „Harðjaxlinn“,
Patrick McGoohan, raunar nán-
ast óþekkjanlegur vegna elli.
Hann á samkynhneigðan son
sem að vonum mætir litlum
skilningi. Tengdadóttur á
hann líka, franska þokkadís,
sem fellur í stafi þegar hún
hittir Mel Gibson uppi á fjalli;
ólíkt Gunnari á Hlíðarenda
kann hann bæði latínu og
frönsku og þá list að hafa kon-
ur góðar.
Allt endar þetta með þeim
ósköpum að Skotar eru ennþá
undir Englandi, að öðru leyti
en því að þeir hafa sína eigin
deild í fótboltanum. Englend-
ingar voru auðvitað þvílíkar
skepnur að þeir kúguðu þá
mest sem stóðu þeim næst,
nema Walesverja sem voru
sjaldan með uppsteyt; þegar
kvislingar úr flokki skoskra
aðalsmanna svíkja Gibson í
hendur Englendinga taka þeir
til óspilltra málanna að pynta
hann með klípitöngum og alls
kyns skurðtólum. Lýðurinn
hefur gaman af en í kastalan-
um situr prinsessan og græt-
ur beisklega.
Þetta er óhemju fjölmenn
kvikmynd, hrikalega löng, og
má ekki á milli sjá hvort er
hrjóstrugra, skosku heiða-
löndin eða veðurbarin og fúl-
skeggjuð andlitin á statistun-
um. Þeir sem hafa lítið ofbeld-
isþol ættu að halda sig fjarri,
aðrir munu sjá hvað Mel Gib-
son er vel heppnaður tappi,
greindarmaður með sjálfs-
traustið í lagi og sjálfsagt fer-
lega laglegur. Sagnfræðin
stenst líklega enga skoðun en
mitt í blóðinu og forinni nær
hann að kveikja í þessu líf.
Týndu sokkamir koma í leitirnar
Unun-flokkurinn er á túr
og fyrst í stað höngum
við í Kaupmannahöfn.
Spiluðum á eðalbúllu sem
Lpppen heitir. Hún var
smekkfull af landflótta lönd-
um sem æstu okkur upp í
geggjað sveitaballastuð þótt
ætlunin hafi verið að leika yf-
irvegað og listrænt pró-
gramm. Heiða greyið var
bauluð niður þegar hún ætl-
aði að vera international og
kynna á ensku — „talaðu ís-
lensku!" Krádið minnti mig á
týnda sokka, sem þjóðsagan
segir að safnist saman á dul-
arfullum stað fjarri sokka-
skúffunni. Hér var allt liðið
mætt sem maður hafði ekki
séð síðan á gulialdarárum
Roxzý við Skúlagötu; kaffi-
húsagengilbeinur sem snögg-
lega höfðu horfið af kaffihús-
unum, nágrannar sem jörðin
hafði gleypt. Nú voru týndu
sokkarnir komnir í leitirnar,
góðglaðir af hræbillegum bjór
og sögðu sögur af kostum
borgarinnar. Hér er víst hægt
að skúra tröppur á borgar-
stjóralaunum eða hreinlega
fara í endalaust frí og hala inn
tvöfaldar póstútburðartekjur.
Ég veit ekki hvort veggja-
krot er útbreitt á Grænlandi,
en þar fyrir utan gæti Kristj-
anía verið niðurníddur smá-
bær í því ágæta landi. Sleða-
hundarnir hvíldu lúin bein í
öllum nornum og uppflosnað-
ir Inúítar í Jamaica-bolum í
hneggjaðri hassvímu mænd-
uðu ðeir ón bisness eða skáru
út líkneski í rekavið. Ég reyndi
að sýnast kúl og sýna brún-
kökunum áhuga, en þótt það
„Hér var allt liðið
mœttsem maður
hafði ekki séð síðan á
gullaldarárum Roxzý
við Skúlagötu; kaffi-
húsagengilbeinur sem
snögglega höfðu horf-
ið af kaffihúsunum,
nágrannar sem jörðin
hafði gleypt. “
sé nóg pláss held ég að ég eft-
irláti Línu langsokki og öðrum
hasshausum rýmið.
Jónas Hallgrímsson datt
víst niður einhvern stiga
hérna við hliðina á barnum
sem ég sit á núna. Það goð-
sagnakennda drykkjustapp er
vottað framan á húsinu með
skildi. Aðrir í hópnum fóru í
dýragarðinn, en ég gat ekki
beðið og fór í gær. Mér leist
best á mörgæsirnar sem voru
fullar af fjöri, sprelluðu í laug-
inni og stilltu sér upp með
mér til myndatöku. Hin dýrin
nörtuðu í uppþornaða ávexti
eða sýndu ótvíræð merki geð-
veiki með því að ganga eirðar-
laus í hringi eða lemja hausn-
um í trjáboli. Flest héngu þó
gapandi og störðu út í loftið,
enda framtíð þeirra og nútíð
ráðin af verndandi fæðisgef-
andi hendi að ofan. Að því
leyti minna þau mig á Dani,
dýrin, nema hvað þau drekka
ekki jafnmikinn bjór og gefa
ekki frá sér jafnbjánaleg hljóð.
Meira síðar!
Barþjónn
vikunnar...
Kristinn M. Thoraren-
sen er fljótur að koma
kúnnum Bíóbarsins í gott
skap, enda flinkur að
blanda kokkteila sem snar-
virka á stundinni. Á mynd-
inni sést Kristinn blanda
Pinacolada, þann suðræna
drykk, sem hann segir afar
vinsælan um þessar mund-
ir. Kristinn segist ekki vita
af hverju Pinacolada geng-
ur svo vel í fólk á þessu
kalda hausti en líklegasta
skýringin er sú gamal-
reynda; að þegar ein belj-
an mígur þá byrja allar hin-
ar. Vinsælasta skotið á
Bíóbarnum er hins vegar
íkveikjugjörningurinn
Thunderball, en líkt og Pin-
acolada-kokkteillinn snar-
virkar hann. Báðar þessar
uppskriftir eru algert leyn-
dó.
Nýtt tölublað tímaritsins
Mannlífs er nú um það
bil að berast í verslanir.
Meðal forvitnilegs efnis í blað-
inu ber að nefna forsíðuviðtal
við aðalkærustuparið í bænum
og æskublóma íslands, þau
Hrafnhildi Hafsteinsdóttur,
fegurðardrottningu íslands, og
Arnar Gunnlaugsson knatt-
spyrnukappa. í samtali við
blaðið segja þau meðal annars
frá því þegar þau lásu það í
blöðunum eftir fyrsta stefnu-
mótið að þau væru nýjasta
parið í bænum! En fleira efni
en um æskublóma íslands er
að finna í nýjasta Mannlífi, því
þar er líka dregin upp dökk
mynd af íslensku réttarkerfi í
grein um þann hrottalega of:
beldisglæp sem nauðgun er. í
ítarlegri úttekt Gerðar Krist-
nýjar um málið kemur meðal
annars^ fram að mörgum finnst
sem á íslandi sé tekið á nauðg-
urum með silkihönskum...
Sem kunnugt
er varð Stein-
unn Ólína
Þorsteinsdóttir
Ieikkona léttari á
dögunum og ól
um miðjan ágúst
myndarlegt
stúlkubarn. Þótt ekki sé búið
að skíra stúlkuna hefur hún
þegar hlotið nafn. Nafn þeirrar
litlu er þó ekkert lítið, sé tekið
mið af því að ein af okkar
mestu leikkonum heitir því
nafni einnig. Nafnið er semsé
Bríet Ólína, í höfuðið á móður-
inni og móðurömmu, leikkon-
unni Bríeti Héðinsdóttur...