Helgarpósturinn - 17.10.1996, Blaðsíða 11

FIMMTUDAGUR17. OKTÓBER1996
11
WBBBR
, »».
Petta er hefðbundin
skáldsaga í dagbókar-
formi. Söguna segir ungur
Englendingur sem kemur
hingað til lands upp úr
1870 og ég falsa semsagt
dagbók sem hann færir
hér,“ segir Guðmundur
Andri Thorsson um skáld-
sögu sína íslandsförina,
sem er að koma út hjá
Máli og menningu. Þetta
er þriðja skáldsaga Guð-
mundar Andra. Sú fyrsta,
Mín káta angist, kom út
1988, en næsta bók, fs-
Ienzki draumurinn, kom
1991.
Söguna segir ungur Eng-
lendingur sem kemur hingað
upp úr 1870 og ferðast um
landið. Þetta er jöfnum hönd-
um sagan af honum sjálfum og
því sem hann er að hugsa, og
svo því sem ber fyrir augu
hans.
Hefðbundin skáldsaga,
segir þú. Ástarsaga?
Já, ástarsaga með spennu-
ívafi, þar sem glæpir og undir-
ferli koma líka fyrir. Þetta er
þó ekki ádeilubók.
En hver er boðskapurinn?
Ég er svo nýbúinn að skrifa
þessa sögu að ég er eiginlega
ekki búinn að átta mig á því
hver boðskapurinn er. Eg býst
við að hann liggi í einhverri
tilfinningu fyrir landi og þjóð,
tilfinningu sem gengur eins og
rauður þráður í gegnum frá-
sögnina.
Af hverju ertu að bregða
þér í líki Englendings frá
síðustu öld og láta hann
lýsa landinu og fólkinu fyr-
ir íslendingum nútímans?
Vegna þess að mér leiðist
nútíminn og ég botna ekkert í
honum. Sjálfur er ég frá 20.
öld og þess vegna úr takt við
það sem er að gerast núna,
þótt ég sé náttúrlega að skrifa
fyrir íslenzka lesendur. Það er
nærtækt að láta Englending
frá síðustu öld segja þessa
sögu. Á þeim tíma var ísland í
tízku á Énglandi. Þar var fullt
af ríkum aðalsmönnum sem
höfðu ekkert annað við tím-
ann að gera en þvælast um
heiminn og skoða hann. ís-
land, þetta afskekkta og
óspillta land í norðri, heillaði
þessa menn, og með því að
bregða mér í líki eins þessa fæ
ég tækifæri til að líta á fortíð-
ina í nýju ljósi.
Það hefur fœrzt í vöxt að
rithöfundar skrifi fasta
pistla í blöð eða flytji þá í
Ijósvakamiðlum. Þú ert einn
þessara höfunda. Hver er
tilgangurinn?
Slík ritstörf eru liður í því að
taka virkan þátt í mótun hug-
myndalegs umhverfis. Mér
finnst þetta verðugt verkefni,
enda þótti mér það um tíma
galli á íslenzkum rithöfundum
hvað þeir voru afskiptalitlir um
það sem var að gerast í kring-
um þá. Blaðagrein er fullgilt
listform. Það skildu gömlu höf-
undarnir, menn eins og Halldór
Laxness, Þórbergur og Haga-
lín. Þeir gerðu mikið af þessu.
Þeir voru sýknt og heilagt að
skipta sér af einhverju sem þeir
þurftu ekki að láta sér koma
við. Samt töldu þeir ekki eftir
sér að gera það, og nú er þetta
aftur að færast í vöxt, ekki bara
hjá rithöfundum, heldur hjá
fólki í öðrum listgreinum líka.
Margir þeirra pistlahöf-
unda sem hafa sig mest í
frammi segja sjaldnast neitt
nema í hálfkœringi. Hvernig
stendur á því?
Við erum börn lýðveldistím-
ans. Við erum af þessari hálf-
kæringskynslóð og kunnum
sennilega ekki að tala nema í
hálfkæringi. Það stafar senni-
lega af því að við erum dekruð
og feit. Við höfum ekki Ient í
neinu. Ef ekkert hendir mann
þá hefur maður ekkert lífsvið-
horf. Við sem erum af hálfkær-
ingskynslóðinni stöndum
frammi fyrir því að þurfa að
koma okkur upp lífsviðhorfi.
Áslaug Ragnars.
Að
sér upp
lífsvidhorfi
Omagar nútímans
Lífsleiðinn
Mikael Torfason
er virkilega leiður á lífinu
Aokkar dögum virðumst
við vera orðin laus við for-
dóma gagnvart þeim sem
minnst hafa mátt sín í gegnum
aldirnar, þá á ég fyrst og
fremst við homma og konur.
Eflaust eru margir ósammála
mér og röfla um launamál og
réttinn til kristilegrar giftingar.
Sannleikurinn er sá að þjóðfé-
lagið er búið að sætta sig við
samkynhneigð. Hvorki karlar
né konur kippa sér upp við að
sjá Antonio Banderas kyssa
alnæmissmitaðan Tom Hanks.
Samkynhneigt fólk nýtur al-
mennrar virðingar ef ekki öf-
undar í samfélagi nútímans.
Hommar og lesbíur hafa það
best: Engar bleyjur, engir
barnavagnar né bílstólar á ok-
urverði frá VÍS. Allir virðast
vera farnir að öfunda homma.
Tveir karlar spókandi sig á
kaffihúsum borgarinnar vað-
andi í kvenfólki sem þeir kæra
sig ekki um. Svo virðast þeir
(eða svo segir Páll Óskar) lifa
fjölbreyttu og mjög virku kyn-
lífi. Við hinir, sem ekki erum
þeirri lukku gæddir að hafa
fæðst sem hommar, eyðum
meirihluta ævinnar í að tæla
konur okkar til mökunar. Svo
virðist líka sem hommar hafi
bæði vit og gæfu til að njóta ör-
uggs kynlífs á meðan við hinir
ráðumst á allt sem hreyfist og
kveinum hástöfum ef við heyr-
um minnst á getnaðarvarnir.
Af þessu getur maður ályktað
sem svo að framtíð heimsins
felist í samkynhneigð. Og að
Grikkir hafi haft rétt fyrir sér
þegar þeir fóru í baðhúsin til
að gamna sér á föngulegum
ólympíupiltum og notuðu kon-
ur sínar einungis til að ala sér
erfingja. Sjálfir voru þeir sömu
liðleskjurnar og nútímakarl-
maðurinn innan veggja heimil-
isins.
Á stríðsárunum börðust
hommar við að viðurkenna
ekki samkynheigð sína. Svo
þegar „frjálsræði" hippanna
kom fóru drengir og stúlkur að
spyrja sig að því hvort einhver
efi væri á kynhneigð þeirra. I
dag reyna ungir piltar allt sem
þeir geta til að afsanna ömur-
lega gagnkynhneigð sína. Þeir
fara á „drag“-kvöld, íhuga al-
varlega hvort það sé Cindy
Crawford eða William Bald-
win sem hafi haft þessi áhrif á
blóðstreymi líkamans og í
menntaskóla hér í borg ganga
jafnvel þær sögusagnir að pilt-
ar sjúgi getnaðarliminn hver á
öðrum í gegnum plastpoka ein-
ungis til að athuga hvort þeir
hafi hjartað í blessaðan
hommaskapinn. Svo er vart til
sá antisportisti sem ekki leggst
á bæn við annaðhvort náms-
ráðgjafa eða sálfræðing biðj-
andi um undanþágu frá leik-
fimi, sökum þess að í hvert
sinn sem hann sér félagana
striplast um sturtur og bún-
ingsklefa íþróttahússins fái
hann holdris.
Ég hef ekki enn minnst á
lesbíur því ég tel það óþarft
vegna þess að þær eru konur
og fordómar framtíðarinnar
beinast eingöngu að gagnkyn-
hneigðum karlmönnum. Ef Vig-
dís Finnbogadóttir hefði til
dæmis heitið Vignir Finnboga-
son hefði hún aldrei orðið for-
seti. Einstæðum karlmanni
með ættleidda dóttur hefði
verið úthúðað af fjölmiðlum
sem barnaníðingi og pervert.
Gagnkynhneigðir karlmenn
eru bara ómagar og til algjörr-
„Samkynhneigt fólk
nýtur almennrar virðingar
ef ekki öfundar í samfélagi
nútímans. Hommar og lesbí-
ur hafa það best: Engar
bleyjur, engir barnavagnar
né bílstólar á okurverði
fráVÍS."
ar óþurftar. Konur hafa allt
fram yfir þá. Þær eru miklu
betri uppalendur, stjórnendur
og svo mætti lengi telja. Karl-
menn hafa ekkert fram yfir
konur, þeir eru hreinlega verri
helmingurinn. Hverjir fundu til
dæmis upp bílinn og byssuna,
klufu atómið og hafa kúgað
konur í gegnum aldirnar? Það
voru alltént ekki samkyn-
hneigð göfugmenni!
Ein heimspekilegasta skáld-
sagnapersóna samtímans,
Ignatíus J. Reilly, sagði að
lausn vandamála heimsins
fælist í samkynhneigð. Ef allir
karlmenn væru hommar yrðu
vígvellir heimsins að allsherjar
kynsvalli og offjölgun mann-
kynsins yrði ekki til að minnast
á í framtíð hins samkyn-
hneigða heims. Konum yrði
síðan skammtað djúpfrystu
sæði eftir hagfræðilegum þörf-
um heimsins. Og hægt yrði að
bóka það að einar myndu þær
ala börnin miklu betur upp en
með hjálp liðleskjanna; gagn-
kynhneigðra karlmanna. Við
neyðumst því til að horfast í
augu við að verða brátt út-
dauðir. Það eina sem við get-
um gert er að vona að sonum
okkar hlotnist sú gæfa að vera
hommar svo þeim verði hrein-
lega ekki slátrað á altari dóms-
dagsins. Líklega er þetta bara
heimsendirinn sem talað er
um í Biblíunni; endalok karl-
kynsins í þeirri mynd sem við
þekkjum það.
KONUR OG HOMMAR MUNU
ERFA JÖRÐINA!!!
Höfundur fyrirlítur sjálfan sig fyrir aí
vera bara gagnkynhneigð liðleskja...