Alþýðublaðið - 03.11.1970, Blaðsíða 11

BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32
LJÓSASTILLINGAR
HJÚLASTILLIfjGfifl MÚTORSTILLINGAR
Látiö siilla i tíma.
Fljót og örugg þjónusta.
13-10 0

Hver býður befur?
í»að er hjá okkyr sem þið getið fengið
AXMINSTEE
teppi með aðeins 10% útborgun
AXMINSTEE — airnað ekld.
AXMINSTER
ANNAÐ EKKI
Grensásvegi 8 — Sími 3067l
Laugavegi 45B — Sími 2628»
, i
' < i
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir —
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all-
flestum litum, Skiptum á einum degi með
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð
Reynið viðskiptin;
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988,
Áskriftarsíminn er 14900
BUEoTAFELL
RÉTTARHOLTSVEGl 3 - SÍMl 38840
PÍPUR
HITA- OG VATNSLAGNA.
LFaUTTDKl®
MOA MARTINSSON:
umm
4IFTIST
förnu, en ekki snjóaö neitít.
Ég hamaðist við að leita undir
trénu og út í frá því, miíkdu
lengra eri nokkur líkindi voru
tii að þau heíðu getað kömizt.
En þau voru þar efcki. Ég
leitaði þar til ég var orðin
blá af kulda og krókloppin á
höndunum.
Hefurðut týnf einhvlerju,
Mia mín? spurði Olga. Hún
var líka blá af kulda, enda
þótt hún kæmi innan úr her-
berginu sínu og væri í þykk-
um jakka af mannmum sán-
um.
— Nei, nei, nei.
Að hverju ertu að Leita? —
Hiefurðu tapað einhveirju?
spurði miamma, sem í þessu
kom út og vildi fá mig inn til
þess að klippa niður fyrir sig
tuskur, sem hún ætlaði að nota
í klútateppi.
— Ne-ei.
Sæktu í eldinn og komdu
svo inn að klippa niður fyrir
mig tuskur. Þú verður líka
að fara að læra, ki-akki. Þú
ferð að gleyma því litla, sem
þú varst búin að læra. f vor
vierðum við að láta þig gatnga
í skóla. Það getur ekki geng-
ið að hafa þig ólsesa og ó-
skrifandi,
Ég bar i'nn eldivið.
— Mér er illt í ma'gahum,
salgði ég, eftir að ég kom inn
í annað skiptið með eins mik-
ið í fanginu og ég gat boiið.
Og svo hraðaði ég mér á dyr.
Ég skrfeið eftir jörðinni og
þuklaði niður í grasið með
íingrunum, lenda þótt mér
byði við, þvi ekki svo sjaid-
an hafði ég séð stjúpa og
m'anninn hennar Olgu snýta
sér hérna fyrir utan dyrnar.
En eplin voru þar ekki.
Eg þorði ökki að wetna lengi
úti og' neyddist- til þess áð
hætta ledtinni. Kannske ein-
hver héfði fundið eplin og"
tekið. Kannske líka krákurn-
ar hefðu vlerið hér að verki.
Og ég, sem bafði vlerið búin
að hlQkka svo til að eignast
þau einn góðan veðúrdag. —
Þarnia höfðu þau hamgið .fyrir
augunum á mér sVo langa
lengi — og að því er virtist
lek'ki hægt að komast hjá því
að ég eignaðist þau, þieigair
þau loksins dyttu niður. Og
hér var heldur engin Mmgi'rð-
ing eða búðargluggi milli mín
og þeirra; enginn, sem gat
sagt það, annar en ég, — að
hann ætti þau.
Ég settist á rúmið mitt og
kepptist við að klippa niður
tuskur. Mamma hafði fengið
mér heila hrúgu af fatagörm-
um, ekki veit ég hvar hún
fékk þá. En það vair ekki
þykkt í þleim og mér hlefði átt
að ganga vel að klippa, en
skærin hireyfðust svo hægt,
svo. voða, ósköp hægt.
Þetta var snemma dags. —
Marnma var búin að setja upp
kartöflumar. Úti var allt svo
tómt og grátt. Allt var svo
tómt og grátt, af því að eplin
voiru horfin. Inni var hleitt og
tómt. Mamma klippti og
klippti eins og þrjózk, gömul
kerling, — eins og kerlin'gin
sem klippti hafra með fingr-
unum, þa'ngað til kairlinn.
hennar dnekkti henni.
Ætlarðu að viðurkenna að
þú skerir h'afrana? öski'aði
karlinn. Nei, skæa’i'n mín geira
það ekki, þau kiippa þá. Karl-
inn tók um hálsinn á henni
og klemmdi að. Þau klippa
þá. — Þau klippa þá, hvein
hún án afláts. Svo dró hann
hana niður að vatninu og hélt
henni niðri í því, en lét höf-
uðið standa upp úr. Vi'ltu nú
játa, að þú skerir hafrana?
Ég' klippi þá — ég klippi þá.
Svo dýfði hann henni lengra,
en lét þó mumninn standa upp
úr. Þau kl'ippa. — Þau klippa
hvæsti kerlingin. Þá kaffærði
'h'ann hana, lét höfuðið alveg
í kaf — úha — ég vissi hvað
það var voðavont; ég glerði
einu sinni tilraun m'eð það í
þvottaifatiniu — ,en kerlingin
teygði tvo fingur upp úr vatn-
inu og klippti með þeim .eins
og skærin klipptu hafran'a. Og
þá varð karlinn svo óður, að
hann drefckti kerlingunni.
f hyert skipti sem ég rifjaði
upp þessa sögu, þá óx virðing
mín fyriir þegsari k'erlingu.
Það voiu áreiðatnlega ekki all-
ir, sem heldur létu drekkja
sér en láta undan.
. Þarna situr mamma súr á
svipjnn og kMppir og klipp-
ir; það er vond lykit af kiarl-
öflunum, það er víst komin
leinhver vond vei'ki með þeim
niður í pottinn. Á diski á borð-
inu liggur síld, sem við eigum
að borða mieð bairtöfhmum.
Úti fyrir er allt svo tómit og
'kalt, inni aUit að vísu hlýtt,
en lika tómt.
Ekki veit ég hvennig ég á
að i fara að því að safna mér
aurum til þess að geta giert
ókkur dagamun á jólumum. -*■
Nú þarf hann að fá nýja belg
vettlinga og nýj'a kápu; tóbak
etur hann eins og honum" sé
borgað fyrir, síðan við komum
hingað, og stígvéliln ha<ns eru
álveg að verða ónýt, sagði
mamma ög kUppti og ldippti.
Ég vissi, að hún garði ekki
ráð fyrir að ég svaraði hteomi
neinu. Mér var lífca aivteg.
sarna, þótt það væri ekkert til
á jólunum.
Við hieyrðum, að Olga var
að syngja yfiir khakkanum sín-
um fr ammi.
Já, það var satt. Bamrn stjúpi
eyddi miklu tóbalki. Minnst
heilu .pundi á hvenri em-
ustu viku. Ég átti þieigar
fimm. stykki af silfurpappír,
sem ég hafði eigniazt bara
síðan við komum hingað í
sveitima. Ég ætíaði að geyma
þau til jólanma og skreyta
með þeim þá.
Skitnar tíu krónur fáum
við á mánuði, bæði saman-
lagt. Kartöflumar veirðum
við að kaupa, hvað þá heldux
'ánnað, og grís eigum við ekki
andvairpaði mamma og liagði
skærin. frá sér eitt andartak.
Svo fór hún og hlellti ’yatn-
inu af kartöflunum. — Eai
þrjá potta af brennivíni, hief-
ur hann paritað handa sér til
jólanna. — Það kostar nú
hvorki mieia’a né minna en
hátt á þriðju krónu. Ætli við
verðum ekki að gem okkui’
að góðu að éta síld og kart-
ÞRIÐJUDAGUR 3. NÓVEMBER 1970 11