Alþýðublaðið - 13.11.1970, Blaðsíða 11

F
Flokksstarf
BRIDGE — BRIDGE — BRIDGE —BRIDGE
Spilað verður Bridge á vegum Alþýðufiokksfélags Reykjavíkur
í vetur og verður liann á iaugardögum í'Ingólfskaffi’. Fyrsti spiia-
dagurinn verður laugardaginn 14. nóv. og hefst jkl. 2. Stjórnándi
Guðmundur Kr. Sigurðsson. — Skenuntincfndin.
ÚTBOÐ
Bæjarsjóður Keflavíkur óskar eftir tifboð-
um í .gerð útrásar fyrir vænt'an'l'ega lbftræsis-
lögn í Aðjalgötu í Keflavík. Vierkið er að
veruiegu leyti trésmiðavitnna.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu bæjar-
tæfcnifræðings, að Mánagötu 5, Keflavík,
mánudaginn 16. nóv. og þriðjudaginn 17.
nóv. fcl. 14—16 báða dagana.
Tilboðin verða opnuð laugardaginn 28. nóv.
1970, kl. 11 á skrifstofu bæjarstjóra Kefla-
víkur að Hafnargötu 12, Kefflavífc.
Réttur er ásfcilinn til að taífca hvaða tilboði
sem er, eða hafna öliúm.
Blaðburðarbörn
vantar í eftirtalin hverfi:
□ FREYJUGÖTU
□ GUNNARSBRAUT
□ LAUGAVEG (neðri)
□ LÖNGUHLÍÐ
Aiþýmm&mð
Sími 14900—22710. 7
t
Námskeið i sjúkrahjálp
Námskeið í sjúkrahjálp verður haldið á veg- •
um Borgarspítaláns og byrjar 1. marz 1971.
Upplýsingar gefnar og umísóknareyðublöð
afhent á skrifstofu forstöðukonu Borgarspít-
alans. — Umsóknir skudú hafa borizt fyrir
1. desember 1970.
Reykjavfk 12. nóv. 1970.
Heilbrigðismálaráð Reykjavíkurborgar
Volkswageneigendut
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir —
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all-
flestum litum. Skiptum á einum degi með
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verS
Reynið viðskiptin,
Bílasprautun Garðars Sigmundssónar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988,
MOA MARTINSSm:
tomm
G1FW
óblönduðum rúgi, brenndum
og möluðum. Og þó hafði ég
aldrei setið eins hátiðlega og
stórfenglega veizlu fanmst
mér.
Hvert barn hafði sinn sér-
staka stól, og ekki nóg msð
það, heldui’ voru þeir misstór-
ir og að stærð alvfig við hæfi
þess, sem í þeim sat. Þau
fengu öll að sitja mfið okkur
gestunum til borðs. Það var
annars ekki venja á fátækl-
ingáheimilum, að Ikrakkar
sætu með gestum til borðs. —
Þegar gestir komu á sdík heim
ili, þá húktu krakkarnir úti í
homi með fingur upp í sér og
horfðu á mömmu sma bera á
borð fyrir gestiinn allt það
bezta, sem húsið hafði að
bjóða, en fengu ekkert sjálf
fyrtr en í fvrsta lagi eftir að
gesturinn var farinn.
Húsbóndinn hjellti sjálfur í
bollana'Okkar og þegar hatnn
hellfi í minn, þá strauk hann
á mér hárið og þá varð ég svo
rugluð, að það hraút út úr mér
sú vitleysa, að ég notaði ekki
sykur í kaffið. Hvers vegna
mér endiiega datt þetta rugl
í hug, veit ég enn þann dag
í dag né ski'l ekki, því sykur
var yfirleitt í mínum augum
hið mesta sælgæti í hvernig
'formi sem það birtist. —
Kannske var það lífca ástæð-
an, einmitt hvað mér þótti
það gott? Eg eða réttara minn
innri maður, þurfti sem sé að
fóma þessum nýja guði ein-
hverju, og þá skyldi það líka
vera einmitt það, sem mér
þótti bezt af öllu: sykurmo'li.
En það merkilega skeði, að
hann tók mig ekki alvarlega
og fékk mér þrjá rnola, sem
ég á svipstundu setti út í boli-
ann minn. Svo fékk hann mér
. líka stóra sneið af hveitikö’k-
unum h'ennar Olgu og tvær
rúgtvíbö'kur. Þegar ég afn'eit-
aði sykurmolunum, tók ég
, eftir því mér til mlestu
armæðu, að Olga gaf mér gæt- .
ur og skildi hvorki upp né
niður. Enda lái ég henni það
ekki; hún vissi vel, að ég not-
aði sy.kur heima og að mamma
varð ailtaf að loka sykurílátið
uppi í skáp til þess að það
fengi að vera í friði fyrir mér.
Aldrei skyldi maður hafa
neinn með, sem maöur þ'ekkir,
þegar maður í fyrsta skipti
kemur meðal fólks, sem mað-
ur vill kynna sig vel hjá. Þedr,
s!em þekktu mann, vissu um
alla manns galta og veikleika,
og þá var náttúrllega eklki
hægt að leyna þeim fyrir hin-
um ókunnugu. Og þá getur
maður ekki leikið galMausa
persónu nema eiga á hættu að
verða að aíthlægi í augum
þess kun-nuga manns, sem með
manni er.
Án þess að fólfcið á heimii-
inu tæld eftir því, þá hafði
Kariberg h'ennar Oigu ein-
hvemveginn læðst út. Eg vissi
til hvers. Hann var náttúriega
að spýta út úr sér tóbakinu.
Svona gat hann líka breyzt.
Heima fór bann aldrei út til
þ'ess að hrækja; spýtti bara í
eldstæðið, hvort sem það var
í því logaindi eldur eða efcki.
Eg bafði svo oft hieyrt Olgu
kvarta undan þessu. En hér
gat hann ekki verið þekktur
fyrir að spýta í eldinn. Það
vo'ru þá fieiri en ég, sem
reyndu að lteyna göllum sín-
um, bara ef umhverfið var
nógu fínt eins og hérna, þar
sem ailt var svo einfalt og
hlýleigt og þó hreint pg þokka-
legt í öllum sínum einlfaldleik,
og hópur af brúnleygðum
krökkum í beztu fötunum
sínum, grófum, ódýmm kjól-
úm og húsbóndi, slem hló giað
lfiga og hýrt framan í konuna
sína, — föla, feitlagna konu,
gamia fyrir tímann af barn-
eignum og erfiðlteikum — og
kannske líka vegnia þeirnar
sorgar, sem örlögin nefsa þeim
með, sem voga sér að brjóta
á móti boði foreldra sinna,
dkki sízt ef foreldrannir eru
ríkir. Hún grét, þlegar hún sá
hest, sögðu •kriafckarnir. Henni
gramdist fátæktin, sem verða
myndi hlutskipti barnanna
hennar, foarna, sem aldrei
myndu eiga þess kost að aka
í hiestvagni, he'Idur ætíð og
ævinlega myndu verða fá-
tæktinni ofurseld, nema mað-
urinn Jrennar gæti haldið
þeim upp úr foeinni, maðúr-
inn, sem hún aldrei gat skil-
ið hvert vald bafði yfír hedl-
brigðu hyggjuviti hennar. —
Með öðrum orðum: hér var
andrúmsloftið þrungið angist,
ást og trúnaðairtrausti.
Það var nýtt fyrir Olgu, að
kairlmaður’ opinberliega auð-
sýndi konu sinni ást sína og
þá var það lífca nýtt fyxir
mér, s'em von var til. I
Olga var orðin nítján ára
og ég var átta ára, og hvorug
vissi ekki betur en að ástin
væri nokkuð, sem bara væri
lesið um í ástasögum, hjóna-
bandið hins vegar rifrildi,
börn og barneignir, fátækt,
eymd og volæði.
Hvað skyldi krakkinn hafa
meint með . því að mam-
ma kra'kkanna foefði farið að
gráta út af hestinum? Kiatnn-
ski hefur afi-nn verið vondur
við dóttur sína. Kamnske hef-
ur hann átt tuttugu þúsund
hesta og hún samt ekki feng-
ið neinn. Það voru dæmin til
þess að alfarnir fæi’u svoleið-
is m.eð mlainn. Ég hafði lítið á-
lit á öfum eftir að matmmia
sagði mér að hann pabhi henn
ar, sem sagt hann móðurafi
minn hefði fiíeygt öllum pen-
ingunum mínum í bóndadótt-
ur, — í konunia hans stóra-
Víaldimars, að vísu ekki í hana
sjálfa, heldur svoleiðis, ,— að
pabbi hennalr fék'k hann til
þess að skrifa fyrir sig upp á
víxil og tapaði svo í hann
öllum peningunum.
Móðuratfar voru blábjánar,
hrokkna hárið kom nú yfir
til mín til þess að rannsaka
nánar mína lítiifjörtegu pter-
sónu. Hún þuklaði og þukl-
aði á kjólnum mínum og
komst að þeirri niðurstöðu, að
hann hefði kostað minnst eitt
hundrað krónur. Það vissi ég
reyndar, að hann ekki kostaði,
og ég vissi líka, að langa fram
tíð myndi ég ekki þrá annað
heitar en að eignast svoleið-
FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1970 11