Alþýðublaðið - 21.11.1970, Blaðsíða 11

YiEkynning
%
%
•Jb
-•#
TIL 'VINNUVEITENDA
frá Lífeyrissjóði Verkamanlnafélagsins Dags
brún og Verkakvennafélagsins Framsókn.
Þeir vinnuveitendur sem enn ekki hafa gert
ful s'kil á iðg.jöldum til sjóðsins, eru beðnir
um að gera það nú þegar. Ef iðgjöld til sjóðs- s
ins fyrir fyrstu 10 mánuði ársins hafa ekki^
verði 'greidd fyrir 10. de(s n.k. verða drátt-
arvextir innheimtir af þeim iðgjöldum.
Ennfremur skal bent á, að iðgjöld hvers mán í
aðar eiga að greiðast fyrir 10. dlag næsta„
mánaðar.
Iðgjöldin má greiða á eftiftöldum stöðum:
La'nd'sbanki íslands, sparisjóðsbók nr.
129.980. .
Sparisjóður Alþýðu, sparisjóð'sbók nr. 31.578

Ingólf s-Cal B I N G Ó á morgun kl. 3. !e
ASalvinningur eftir vali.
11 umferðir spilaðar.
Borðpantanir í síma 12826
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hur8ir —
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all~
flestum litum. Skiptum á einum degi me8
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð
Reynið viðskiptinj
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988,
t
Útför konu minnar
GUÐRÚNAR KRISTJÁNSDÓTTUR
Ljósheimum 12, Reykjavík
verður gerð frá Dómkirkj'unni mániudaginn
23. nóvember kl. 13.30.
Fyrir hönd vandamanna.
Áskell Snorrason.
MOM MMRTINSSOM:
mnm
^tPTf^T
Nei, ég kann ekki að yrkja
.... ég man ekkert af því —
það er bara tóm vitleysa,
svo heimskulegt og vitlaust
stamaði ég háMgrátandi.
Svona, svona, við skulum
ekki hugsa meira um það, hló
húsbóndinn og reyndi að gteiri
gott úr þessu. En nú hiafa
bæði Elsa, Mia og ég lagt
nokkuð fram til skemmtunar.
Nú er komið að hinum að
vinna fyrir mat sínum. Til
dæmis þú, Olg'a?
Nei, Olga mundi ekki eftir
neinu, s'em hún kunni niógu
vel til þess að fara m'eð það
hérna. Eg gat aldriei lært.
neitt í skólanum, sagði hún.
Éig var svoddan óttalegur
tossi, sagði ég og hún reyndi
að hlæja.
Húsmóðirin horfði þung-
lyndislega beint fram undan
sér, það var eins og hún gæti
ekki h'aft augun af ákveðnum
blétti á. gólfinu. Engum datt
:í hug að hún kynni neitt. Að
minnsta kosti bað iánginn
hana að fara með n'eitt.
Jæja, nú skal ég, sagði Karl
bterg hátt. Hlustið nú bara.
Og svo kvað hann við raust:
„Keriling sat í ösku, átti sopa
á flösku. Nei, fjandinn hafi
ef kerlingin kreisti í karl sinn
tár“ ....
Ég skammaðist mín :svo
mikið fyrir hann Kairlblerg.
Hvað skyldi svona mlenntað
O'g fínt fólk haldia um hahn?
Og mig, sem var með hon-
um, átti heim'a í sama húsi
og h.ann? En það hlógu bara
allir; og áheyr'endum hans
kom saman um að það færi
honum flest betur en að fara
mleð kvæði.
Framlag hans til skfemmt-
unarinnar var bara götuvísa,
flem ég gerði ráð fyrir að allir
kynnu. Að minnsta kosti
kunni ég hana.
Að því er ég bézt man eft-
ir. þá var þetta í fyrsta og
einasta skiptið alít' til þess
tíma að ég varð tólf ‘ára, að
gtiþið va.r til bókarinnar til
þiess að gleðja aðra; i fyrsta
skipti að flutt væri af full-
oa'ðnu fólki bókrmenntia'liegt
efni, sem áheynendur lifðu
sig inn í og höfðu ánægju af
að hlusta á.
M'amninum bafði fundizt
kvæðið mitt, „Vorið er komið“
faliegt, það fannist kennslu-
konunni minni í Hólmstað og
sjálfri fannst mér það fal-
iiegasta kvæði sem ég lærði
í allri berinsku minni. Og þ'að .
var enginn, sem sagði mér,
að það væri fallegt, mér bar-
asta fannst það faiiiegt; ég
fann að, það var falleigt. Jú,
það var éitthvað lteyindiardóms
fullt, '. nsýnilcgt band miili
fó'.ksins. ...miili albia manna,
hvar í hleiminum sem var. —
Kannske Stæði eitthvað um
þetta :í („F'erðiir Píliagríms-
ins?“
„Þú ferð méð þetta kvæði
eins og það sé bæn,“ hafði
maðurinn sagt........
Á leiðinni út í skóginn
voru þau svo þöiguil, Olga
og Karl'berg. Á beimleiðinni
gegndi öðru rnáli. Þau þögn-
uðu aldrei. Heima gátu liðið
svo margir dagar í röð, að
Karlberg talaði einu sinhi eða
kainnske ails lekki við nokk-
urn mann. Nú talaði hann og
tataði við okkúir béðair sitf á
bvað alla leiðina. — Við feng-
um líka rúgk'affi og' rúgt-ví-
bökur með, áður en við lögð-
um af stað; beimleiðis.
Við sáum varla til hhnins,
fyrr en við komum niður á
sléttuwa. Það vair glaða tungl
skin. Karlbeng fór að raula
einhverja vísu. Olga söhg
með; hún kunni lítoa þessa
vísu. Það var riaunalegt, —
næstum því grátLegt sorgllegt
kvæði um skipbrot og svik
dauðö. Við vorum komin beim
áður en okkuir varði.
Ég var ósköp þreytt; ég
var svo þrfeytt, að ég -gat
varTa talað. Marnma spurði
mig og spurði spjö'runum úr.
Eihásta svarið, sem ég bafði
á reiðum höndum við spurn-
imgum hennar, var þetta:
Þú getuir ©kki ímyndað' þér,
hvað allt var fínt þ>ar. — Það
var bó'kaskápur og stór tekápur
og allt mögúlegt. Og maður-
inn kann að yrkja.
Og, svei. — Það getur
varla verið svo feitt að vfera
sikómak'ari langt uppi í -af-
skekktri sveit, beyrði ég
'stjúpa minn segj'a. Hann sagði
víst eitthvað flfeira, en ég
hteyrði það ekki. Ég stlein-
sofnaði í stólnum, mteðan
mammia var að tína af, mér
spjarirnar.
Seinni hluta mánudagsins
kom Olga inn til okkar með
öll fötin. sem mumma iánaði
henni til ferðarinniar. Líka
kjólinn, sem mammia saumaði
henni.
Nei, 'svona, svona Olga
mín. Kjólinn átt þú að hafa.
Geymdu hamn til jólanna; þá
kemur hún mágkon'a þín
kannske að heimsækjia þig,
oig þá getur komið sér vel
að hafa eitthvað til þess að
fara í. Það er annans ekki of
mikið handa þér, þótt þú fáir
hann. Mía Iitla hefur baft ó-
sköp gaman og gotit af þess-
ari ferð. Hún er svo hrifin
af honum mági þínum.
É'g kafroðnaði þar sem ég
sat og blaðaði í biblíunini. —
Rrifin af honum. — Eikki
n/ema það þó. — Eg var orð-
in svo gömuil, að eg vissi að
svolfeiðis átti banasta að segj-a
um kærustupör. „Hún er svo
hrifin af honum — eða: —
„Hann er isvo hrifinn af
henni.“
Olga settist á litla rúmið
mitt. Mamma fór út með föt-
in til þess að viðra þau. Olgte
varð svolítið -skrýtin. Eig hleld
bara að henni hafi þótt við
mömmu að gera það. Þegar
mamma kom inn aftur, sagði
Olga:
Ég var nú antnars búin að
bursta fötin til þess að þú
þyrftir ekki að gera þér ó-
ma.k, Hiedvig mín.
Úff, hvað hún rbamma gat
verið ægilega fr'ek. — Þetta
var nú ' tníeira en lítið við-
viðkvæmt mál. Maður viðr-
aði baba til dæmis rúmföt,
LAUGARDAGUR 21. NÓVEMBER 1970 11
UðAr-afiqaaj
iUAJ ií'