Alþýðublaðið - 23.12.1970, Qupperneq 10

O BARNIÐ fæddist rétt fyx-
itr jólin. Lítil ljósrauð og
hruklkótt telpa stem foreldr-
aflrnir sögðu að ætti að h'eita
Ltone.
Allir dáðust að barninu þeg
aír mamma kom með það
h-eim, líka Inga, en í fj arlægð
þó.
— Br hún ekki yndisleg?
sþurði mamma.
— Jú hvíslaði Inga. Hún
óskaði að hún mætti halda á
henni, klappa á kollinn henn-
ar, baða hana og setja hreina
'bleyju á litla bossann. — En
mamma gerði þetta allt, með
lipirum firigrum. Pabbi gat
svo sem líka skipt á henni,
en enginn bauð Ingu að hjálpa
til með þessai brothættu litlu
systur.
Jólin voni alveg að koma,
undirbúninguTÍnn var sá sami
og venjulega, jólatré sem for
eldrarnir sfcrieyttu þegar Inga
var sofnuð, leyndad'dómsfuMir
pakkar í litrfkum umbúðum.
Þó hafði eitthvað breytzt. —
Litla systir vair komin og
hennar varð að gæta nótt og
dag. Inga læddist stundum að
yöggunni og horfði löngunar-
full á barnið.
— Ekki vekja hana, sagði
mamma.
Inga læddist hljóðlega inn
í herb'ergið sitt, henni hafði
ekki komið til hugair að vekja
hana, langaði aðeins til að
halda litlu krepptu hlendinni í
sinni eitt augn'ablik.
Stundum fannst henni
amma gefa sér auga og einu
sinni þegar pabbi og mamma
voru úti og þær amma alein:-
■ar með Lonu, tók arnma hana
upp og rétti Ingu. — Hérna
háltu á henni elskan.
Inga stóð eins og saltstólpi
með systur 3ína í fan'ginu.
Hún stóð og stóð og vissi
ekki hvað lengi, þar tál hún
rétti ömmu barnið skelkuð á
svipinn.
Þetta augnablik mundi hún
vél, meðan jólamatúrinn var
etinn maðan þau gengu um
hverfis jólatréð og sungu
sálma, hún, mamma; pabbi,
amma og a-fi. Hún vissi efcki
að þegar hún hafði systur
sína í fáðminum höfðu augu
hennar ljómað eins og jóla-
stjörnur. En amma hafði tek-
ið eftir því. Þegar gjöfunum
var deilt út, rétti amma Ingu
stóran kassa. Hvað er þetita?
sögðu foréldrarniir einum
munni. — Þú hefur ekki
minnzt á þetta. En amma
brosti bara og horfði á Ingu
taka stóra brúðu úr kassan-
um.
— Nei, sagði Inga,''hún er
eins og lifandi barn. Hún lík-
ist Lone, Kassinn var ful'lur
af barnaifötum. Nú er fjöl-
skyldan orðin stór, hló pabbi.
— Hún á að heita Guilbrá —•
sagði Inga.
Það er sérkennilegt nafn —■
sagði mamma.
— Passar vel, sagði amnts.
Mamma leit rannsakandi á
Ingu, í því vaknaði litla systir.
Milli jóla og nýárs var mik-
ið að gera. Þegar mamma
baðaði og skipti á Lone, gerði
Inga það sama við Gullbrá.
Stillt og alvarleg hugsaði hún
um „barnið“ og inn á milli
hafði hún alvarlegar samræð
ur við ömmu um barnaupp-
eldi.
— Hún fer bráðum að taka
terinur, sagði hún fullorðins-
lega. — Er það ekki full-
snemmt, sagði mamma — og
brosti. —- Hvað er hún gömul?
— Jafngömul Lone, sagði
Inga.
Mamma varð hugsandi á
svipinn. Hún var eiginlega
hætt að botna í telpunni-. Það
var eins og einhver ósýnileg-
ur véggur væri komin á milli
þeirra. En við ömmu talaði
Inga eins og hún ætti lífið; að
leysa, þær töluðu um lítil
böm, og bairnaföt og Inga
fékk gam og prjóna til að
gema Gullbrá hlýjia þeysu.
Þegar mamma gaf Lone
brjóst, reyndi Inga að gera
það sama rrieð Gullbrá, en af
skiljanlegum ástæðum gekk
það ékki sem bezt. Líf Ingu
‘litlu viair eftrrmynd móður
hénraar og hún annaðist Gull-
brá eins og mamma Lonu.
— Þú ert orðin of stór til
að léika þér svona mikið með
brúðu, sagði mamma. — Þú
ert 10 árá stúlka.
— Gullbrá er ekki brúða
hún er barri, sagði Inga sár
Á gamlaárskvöld horfði
pabbi á sjónvarpið, meðan
mamma bjó Lone undir svefn
inn. — Komdu og horfðu með
mér — sagði pabbi við Ingu
— Nei, ég þarf að hátta
Gullbrá — sagði Iríga.
— Þú getur verið inni hjá
mér — sagði rriamma. Henni
fannst Inga vera alltof mikið
inni í sjálfri sér. Hún fylgdist
mteð hvernig Inga klæddi
brúðuna, úr fötunum, og tal-
aði við hana í hálfum hljóðuim
á barnamáid, nákvæmlega á
sama hátt og hún gerði við
Loríe. Mamma starði á þessa
10 áfa telþu, húrí sá sjálfa sig
fyrir sér, sömu hreyfingaimar,
sama tónfallið, allt var svo
líkt.
Kinnar Ingu glóðu og það
var móðurleg ummhyggja í
sviþnum þegar hún tók „barn
ið“ upp og bar það í brúðu-
rúmið.
— Hún sefur — sagði hún
lágt. Hún sefur alveg rólega
þar til klukkan sjö í fyrramái
ið.
— Alveg eins og Lona, hugs
aði móðirin. Inga gekk til
hennar. Lona litl'a var sofnuð
með höfuðið á öxl móður Sinn
ar. Mamma horfði á Ingu, en
Inga horfði á systur sína. Og
allt í einu skildi mamma það
sem hún haáði ekki skilið áð-
ur. Hún hafði aldrei gefið
eldri dóttur sinni hlutdeild í
gleðinni yfir Lonu. Amma
hafði skilið þetta en ekki hún
sj álf.
— Inga.
.-— Já mamma.
— Hefur þú nökkua-n tíma
fengið að halda á litlu syst-
ur?
— Já, amma leyfði mér það
einu sínni, sagði Inga og ljóm
aði í framan.
— Viltu það núna? sagði
mamrna eins rólega og hún
gat.
— Vilt.u setja hana í vögg-
una sína fyrjr mig?
— Eins og Inga hefði aldríei
gert annað, tók hún Lone,
vönu'm handtökum, lágði
hania i vögguna og breiddi vel
yfir hana litlu sængina.
— Inga, sagði mamma. —
í framtíðinini skiptumst við
á með að gæta Lone, viltu það
ekki? Nema |náttúrlega að
gefa htenni brjóst, bætti hún
við og brosti.
Hún sendi Gullbrá afSak-
andi hugsun, þvi nú vissi hún
að brúðubarnið hennar Ingu
yrði dálítið útundan í fram-
tíðinrii —- þangað til að Lone
iitla yrði nógu stór til að
leika sér að henni.
KAREN BRASEN.
0 i gærkvöldi var dregiö úr
réttum úrlausnum í jólagetraun
AlþýðublaÖsins og urðu þessir
hlutskarpastir:
1. Friðrik Arngrímsson,
Hafnartúni 2, Siglufirffi
2. Ólafur Hreinsson.
Skinagötu 2, Akureyri
3. Þórir Kjartansson,
Brekkugötu 11, Hafnarfirði.
Lausnirnar eru skráðar á
myndirnar hér til hliðar. Við ósk-
um sigurvegurunum til hamingju,
biðjum þá að hafa samband við
okkur. hið snarasta vegna vinn-
inganna — og biðjum þá vel að
njóta.
MERKI
□ Fram kom á aðalfundúm
kl.úbbanna Öruggur akstur, sem
hialdnir voru á fjórum stöðum.
nú í desember að klúbbarnir hijifa
haft margs konar afskipti af uim-
ferðaraðstöðú heimafyrírj,! hsaft
forgang um hreinsun umferðár-
merkja og tekið þátt i fyilfir-
greiðslu við landgræðslustárf:
samtakanna „Landvierndar“,
sem klúbbarnir styðja m.eð þájtt-
töku sinni.
10 WIDVIKUÐAGUR 23. DESEMBER 1970