Alþýðublaðið - 17.11.1971, Blaðsíða 4

□ Fagur vetrarmorgun.
□ A5 sjá hiS fagra
□ ÁSur lifSu menn rólega daga
í skammdeginu. ^
□ Of mikiS of snemma-
ÞÁ ER HÆGT að segja að
vetur sé gemginn í ffaró, orðið
hvítt að kalla og einu sinni geng
ið yi'ir rysiuveður. Annars hef
ur veðurgæzka bessa árs verið
meiri en algengt er á undan-
förnum áraturrum. Einsog ég- hef
stundutn rætt um áður þá eru
allar árstíðir fagrar, og t. d.
á þriðjudagsmorguninn var ein
staklega fagurt út að lita. Skýja
huia nokkuð þykk og dökk lá
yfir Ioftinu öllu nema niður und
ir sjóndendarhring við sióinn
og fjallahringinn, þar var skaf
heiðrík rönd; og þaðan lagði
hirtu yfir horgina og Sundin,
fölblejka skammdegisbirtu. Þad
var kyrrt veður, og þegar veður
er kyrrt líður flestum vel.
EINHVERJUM kann að finn-
ast >mér verða heldur tíðrætt
um veðrið og náítúruna. En
þetta. eiga að vera hversdagsleg-
ir þættir og ekkert er hversdags
legra en veðrið og náttúran. Eg
vii líka stuðla að þvj að fólk láti
svo lítid aff horfa í kringum
sig, þaff má vera aff því
og það’ gerir það ekki verra.
Fátt er raunar heilsusamlegra
en venja sig á að sjá hið fagra
hvar sem það birti&t.
SEM BETUR fer þurfa ekki
allir að láta minna sig á að s.iá
íegiiTð. Þeir eru allan tímann
vakandi fyrir henni. Og alital’
eru það þeir sem geta sér tíma
til að vera til sem bezt sjá slíka
hluti, hinir sem eru að flýta sér.
flýta sér að vinna, sofa, éta,
skemmta sér, gefa sér ekki tíma
til að nióta neins, ekki einu
sinni þess scm þeir eru alltaf
að eltast við.
I FYBiRI daga var skammdeg-
ið talinn kjörinn tími þeirra.
iðkana sem útheimta ró. Þá
iðkuðu menn meira bóklestur en
aðra tíma og dunduðu við hitt
og þetta sem þeir annars liöfðu
engan tíma til að sinna. Rit-
lineigðir sátu viff skriftir; þá
töidu menn ekki eftir sér aff af-
rita heilar bækur, og þeir orff-
högu sömdu. Ekki vantaði bó
að nóg væri að gera á íslenzk-
um heimilum fyrir hálfri öld
eða svo í skammdeginu, en öl!
vinna var þá meira háttbundir.
en aðra tíma, einkum í sveit-
inni, föst verk er inna þurfti af
hendi.
MIG GRUNAR að eitlhvað
hafi glatazt, þegar kyrrð skamm
degisins var rofin af iðandi at-
hafnalífi sem gengur allt árið
um kring. Eg haiyna þó ekki að
tekizt hefur að sigra skamm-
degið' og ýmis vinna getur geng
ið, jafnvel úti við, allt árið
um kring. En ég harma aö ekki
skuli vera einhver tími þegar
menn eru knúnir til ,að taka líf
inu rólega og annað hvort láta
sér íeiðast'eða finna sér eitthvað
til sem auðgar þeirra líf.
ÞEGAR EG var unglingur
þekkti ég mann sem vann ö!l
sumur einsog aðrir menn í
sveÁtinni, en veiíti sér alltal' góð
an t’,*na á vetrum til lestrar og
skrifta. Mig grunar að hann
mundi j dag hafa verið kallaður
prýðilega menntaður maður
þótt ekki sæti liann einn ein-
asta dag á skóiabekk. Kannsk;
höfum við úr of miklu að velja
í dag? Kannski er of auðve’í
að skemmta sér? Til þess að
maður hafi gagn af að skemmta
sér veirður hann annað slagið að
hafa tækifæri að láta sér leiðast.
Ef skerpmtunin er svo auðfeng-
i?i að marni þarf aldrei að leið-
ast er hætt við að líka hún verði
leiðinleg. Og guð hjálpi okkur
þá.
MÉR ^ÝNIST skemmtanir i
höíuðstaðnum vera óskaplega
m’kil þjáning og Ieið;ndi fyrir
fólk. Það sést varla glaður .mað
u.r á skemmtistað. flestir í liálf
gerðri fýlu. Skemmtistaðimir
eru orðnir að ávana einsog
t.óhak otr brennivín fremur en
þeír hiálni ,*rönnum t;I að gleði-
ast. Þetta er auðvifað ekk>
skomimtistöðuni’m að kenna —
helfhir félkinu. Það h'*fur kanr>-
ske feneið of mik:ð of “nernma?
Og kannski athngar það pkk;
rógn vel að það eitt er verulega
,.skemmtilegt“ s«m maður get-
ur gleymt sér yfir.
SIGVALDI
Oft er
snotur
seinn til
svars.
íslenzkur málsháttur.
m m
ÆTTAA
□ Nýlega var haldin **áð-
steína í New York, þar sem
forstöð'umenn um það bil 60
stéttafélaga, háskólafortmenn
og ýmsir aðrir komu saman
tll að ræða eitthvert kvalar-
fyllsta augnablik isérhvers
starfsmanns, á hvaða sviði
sem er, nefnilega augnablikið
þegar hann hættir starfj og
kemst á eftirlaun.
AJmennt var álitið að hið
mikla álag stai-fsins væri
ekki nóg og góður undirbún-
ingur undir svo skyndilegan
létti, sem þsssi atburður er.
Þá komst ráðstefnan einnig
að þeh-ri niðurstöðú, að
vandamálið næði dýpra nið-
íur í þjóðfélag nútímans.
Drá Harry Cox^ prófessor
við Harvard háskólann,
rakti vandamálið alveg aftur
til siðaskiptanna og annarra
atburða á 16. öld, sem á-
kvörðuðu að miklu leyti í-
hugunarmenningu Vestur-
landa. En þsasari menningu
var breytt í áhrifarika heinrrs
skoðunarstefnu.
„Við höfu.m sigrazt á heim-
inum og erum nú um Það
bil að sigrast á tunglinu,'‘
'■’gði hann. „En að þeesu
loknu vitum við ekki hvað
við eiffum að gera við hann
og höfum því kornizt að því,
að þetta er ekki upphaf og
endir lifsins sjálfs.“
Greinileg teng-l eru milli
íhugunar og hátíðarhalda, að
því er hann segir, um leið og
hann vitnar í hinn löngu
gleymda Sabbats-dag, als-
‘herjar hvildardaginn, þegar
allir hættu líkamlegri vinnu
og tóku, þess i stað, að skoða
og njóta fegurðar heknsins."
„Að slikum hátí'ðaihöldum
undanskildum,“ saeði hann,
„lifum við í ánægjusnauðu
þjóðfélagi.“
Lausn starfsleynisvanda-
málsins er ekki að fá eitt-
hvað fyrir eldra fó-lkið að
gera, heldur að skapa á-
kveðna menningu inna.n
þess samfélags, sem inni-
heldur sanna íhugun og há-
tíðahöld.
Tilhneiging var hjá skóla-
mönnurum til að halda fram,
að aðalvandamálið ætti ræt-
ur að r.ekja til ónógr.ar mennt
unar. Einn stakk upp á því,
að menntun og undirbúning-
ur fó'lks undir betra og til -
gangsfyllra líf, þegar starfs-
ferli lýkur ætti þegar að hofj
ast á meðan menn eru í starfi.
Dr. William J. McGill, [or-
stöðuimaður Háírkólans í Col-
umbia, bar fram þá tillögu,
að róttækai' breytingar ættu
ÞAÐ ER ViD
MARGAN VÁND-
ANN AÐ GLÍMA
ÞEGAR ELLIN
✓ ✓
HLUT!
að eiga sér stað á starfsferii
manna, þar sem hver at-
'hafnamaður væri stöðugt á
ferli frá viðskiptalífinu til
rólegs iífe andegra iðkana og
öfugt, allan tímann sem hann
ei' í starfi. Á þennan hátt
væru skólarnir nær viðskipta
lífinu og e&ki hæltta á að
m'enntun athafniamann.sii’s
hætti snemma á ævinni.
„Þegar íjáum við aítuihaid
venj ubu n di nna mj?:nntunarað
ferða vegna hinna feikilegu
framfara á tæknisviðinu, og
,;l?gna t .-'sarar niðurníðslu,
sem tröllríður öllu þjóðfélag
Framhald á bls. 11.
4 Miffvikudagur 17. nóv. 1971