Alþýðublaðið - 27.05.1972, Qupperneq 11

Kross-
gátu-
krílið
yiÐ L/iKjae: ory_
5/r ST yrtR GErum einir ÚR/P _ r*. / /ú - KL'/Pfí

rtcrtft sr

biryr$i 'Att ynr? HOTNiN TiTill

/ÐNfiV fíR m-iNN
ruCrL. C//TS t/m' Pú/<n j írsrup Jf/NS R//<
Tk/HL KLLfí

V/í) HHEHN vu/Z fíRKP ~2 CfNS
VONDU R fíÐ rnírfí

*> S VÞ
* Þ Oð <3 > Úð -c
* - ^ >> rr> k>
. Þ Qn CTx
s.
O' ■ A > >> % i) •
A VALDI VIÐATTUNNAR
eftir
Arthur
Mayse
Hann hélt áfram. „Ég vildi lika gjarnan fá haf-
meyjarspúninn, sem þú veiddir urriðana á. Ég á
mikið safn af spúnum og byrjaði með þeim, sem
Linny settist á þegar hún var barn”. Hann leit aftan
á dóttur sina og hnyklaði brýrnar. ,,Ég varð
náttúrulega að skipta um öngla. . . .þú sagðir, að
Ves gamli Jones hefði gefið þér þessa hafmeyju?”.
,,Já, það er rétt, Morg”. ,,Til hvers i ósköpun
um notaði hann svona útbúnað?”
,,Ef til vill sem einhvers konar minjagrip”.
„Fjandinn eigi þig, siðskeggur, ert þú að gera
grin að mér?”
,,Það eru dömur viðstaddar. Honum fannst far-
angurinn svo léttur á herðum sér, miðað við hina
þungu byrði, sem hann hafði áður borið. Morgun
sólin brauzt i gegnum morgunþokuna og yljaði
þeim. Brátt yrði timi til kominn að bera á sig sólar-
oliu gegn geislum hennar, sem gátu brennt húðina,
jafnvel þótt kominn væri september. ,,Ef ég ætti að
vera alveg hreinskilin, Morg, þá var það i rauninni
stúlkan, sem Ves Jones hitti i ferð til Salt Lake
City”.
„Þeirri, sem hann skýrði fjall eftir?”
„Einmitt. Mont Angela. Þú getur séð það, þegar
þokunni léttir hérna til vinstri. Það er drottning
Tadulaf jallgarðsins”.
Það marraði i snjónum undir stigvélum Mikes.
Sólargeislarnir léku um hár Linn, sem liðaðist niður
eftir hnakka hennar. Hún hafði fallegt glóbjart hár.
„Fjandinn hafi það, haltu nú áfram”, sagði Hal-
sted óþolinmóður. ,,Ves og hafmeyjan. Ég vil alla
söguna”.
Haltu honum við efnið. Lokkaðu hann áfram með
agninu.
Mike nennti varla að skálda þessar sögur um Ves
Jones. En ef það var eina leiðin til þess að lokka
Halsted áfram, skyldi hann spinna þær upp hverja á
fætur annarri: kalla Ves Jones fram úr gröf sinni i
skriðunni, þann mann, sem Mike hafði átt fyrir
bezta vin, og láta hann hafa ofan af fyrir þeim.
Hann reiknaði með, að agnið, sem Linn gekk fyrir
væri að koma föður sinum i læknishendur. Einnig,
að komast til kærastans i Oakland, þessa lögfræð-
ings sem faðir hennar gat aldrei munað nafnið á.
,,Getur þú séð þessa dökku rönd þarna framund-
an, Morg?” Þetta voru jökulruðningar, mjó rönd i
isauðinni. ,,Þegar við komumst þangað, hvilum við
okkur svolitið, og þá segi ég þér frá þvi”.
Á tilbreytingarlausri göngu þessari, laus við allar
hindranir, fer maður að hugsa. Það við tækifæri
eins og þetta, að fortiðin kemur fram i hugann.
Hvað hélt honum gangandi? Það hafði ekki verið
erfitt að lesa milli linanna i bréfinu frá Alison. Þótt
undarlegt megi virðast, hugsaði hann enn um hana,
sem Alison Mackay. Hið óhamingjusama hjóna-
band og þessa oliukóngs var búið að vera. Nú var
hún frjáls: og ef þetta bréf þýddi eitthvað, var hún
ekki sú hin sama, og hann hafði þekkt, hún sem ekki
tók nokkuð eða nokkurn alvarlega og allra sizt Mike
Clendon. Hann hafði látið Ves deyja aleinan þarna
uppi við Anzacfljótið vegna Alison; og sem viðbætir
við þessa sorgarsögu, hafði hin hranalega gamla
kona, sem hafði alið hann upp og annast hann, vesl-
ast upp af sorg. Nú beið Alison hans niðri við strönd-
ina i Kinross, og ef hann biðlaði til hennar núna,
myndi hann fá allt annað svar en siðast. Þetta gæti
verið það agn, sem hann hafði hangandi fyrir fram-
an sig. Gæti verið. . .en það var nú ekki.
Jafnvel þótt hann hefði brennt bréf hennar gerði
hann sér grein fyrir, að mánuðum saman hafði
hann veigrað sér við þvi að taka ákvörðun. Ákvörð-
unin hafði komið af sjálfu sér á göngunni yfir jökul-
inn með þessum tveim amerikönum, sem hann svo
skyndilega bar ábyrgð á. Alison var honum horfin.
En þessi unga kona, sem gekk ákveðin og stöðug á
undan honum i morgunsólinni, var honum meira
virði en Alison.
Rödd Halsteds rauf hugsanir hans. ,,Jæja, Mike,
hvað er svona skemmtilegt? Leyfðu okkur að
heyra”.
„Skemmtilegt?”
,,Já, þú brosir svo breitt”.
,Ég var bara að hugsa um hvernig, við munum
skeytamaður Georges Bidault -
væru i hættu vegna þess að
grunur hefði falliðá þá og kröfð-
ust þess að þeir yrðu sendir til
London i samræmi við áður
gefin fyrirmæli. Þessu neitaði
,,Z” á þeim forsendum, að um-
ræddir menn væru of nauðsyn-
legir til að sjá mætti af þeim.
Yeo—Thomas og Brossolette
höfðu til allrar hamingju önnur
ráð til að komast i samband við
andspyrnuforingjana. A fundi
með þeim sama dag fengu þeir
staðfestingu á sinum verstu
grunsemdum. Hvarvetna rikti
sama ringulreiðin og i fyrri
heimsókn þeirra i april, við
svæðisforingjana var sam-
bandið lélegt og togstreitan
milli foringja flugaögerða og
andspyrnuhreyfinganna var á
góðri leið með að kljúfa allt
kerfið. I stað samhentrar mið-
stjórnarkomuótal nefndir sam-
an óreglulega og rugluðu þá fáu,
sem hlýddu á þær með smá-
smugulegum og grautarlegum
yfirlýsingum. Það var svo aug-
ljóst sem verða mátti, að hvorki
,,Z” né Bingen bjuggu yfir
myndugleik eða hæfni til að
koma i stað Moulins og
Delestraints.
Vonsviknir sneru
Yeo—Thomas og Brossolette
Yeo-Thomas
aftur til Avenue des Ternes.
Enn lét milligöngumaðurinn
ekki á sér kræla klukkan fimm.
Klukkan tiu um kvöldið var
hannennekkikominn. Minnugir
þeirra glappaskota, sem þeir
höfðu séð til hans, töldu þeir að
öruggara myndi að rýma
ibúðina strax. Brossolette fiutti
sig til Claire i rue de la Faisand-
erie og Yeo—Thomas settist að i
ibúð Jacqueline Devaux i rue
Leverrier.
Daginn eftir var Nicote Baver
send til að komast að þvi hvort
ibúð Peyronnet-hjónanna væri S
ennþá örugg. Hún hitti fö
Yeo—Thomas við Etoile klukk- ®
an sex um kvöldið og sagði hon- jS
um að milligöngumaðurinn p
hefði verið handtekinn kvöldið ®
áður með blað á sér sem á var E
skrifað „Mme P., 3. hæð 102 ®
Avenue des Ternes”. En hann g
hafði tafið timann með þvi að |j
segja Gestapo, að hann fengist s
við svartamarkaðsbrask og ©
hefði átt að fara á þennan stað §
til fundar við tilvonandi viö- g
skiptavin, sem hann hefði aldrei p
séð áður. Vegna þessa hafði ö
Gestapo ekki gert húsrannsókn a
hjá Peyronnet-hjónunum fyrr !jg
en klukkan sex um morguninn æ
og húsvarðárkonunni, sem var S
vinveitt Peyronnet, hafði tekizt g
að sannfæra þá um að þau væru S
á engan hátt viðriðin mót- ffi
spyrnustarfsemi.en hefðu verið E
að reyna að afla svartamarkaðs g
varnings handa vinafólki sinu. S
Við húsleit höfðu engin merki H
fundist um gistingu Brossolette g
og Yeo—Thomas. En húsið §5
númer 102 við Avenue des Tern- g
es varð ekki lengur notað sem B
öruggt hæli þar sem Gestapo a
myndi áreiðanlega hafa á þvi 3
gætur um sinn.
Sunnudaginn 26. september 1
versnuðu fréttirnar um allan S
eins hundrað metrar til aðal-
stöðvanna i sömu götu.
Þessi skortur á einföldustu
öryggisreglum vakti ugg hjá
Brossolette og Yeo—Thomas.
,,Z”, sem var maður hugrakkur
og hafði særzt hættulega i fyrstu
tilraun sinni til fallhlifar-
lendingar i Frakklandi, gerði
gys að mótbárum þeirra. Það
varð strax ljóst að ,,Z” sem var
orðinn vanur þvi að fara með
æðstu yfirráð i mótspyrnu-
hreyfingunni ásamt Bingen frá
handtöku Moulins og
Delestraints, var illa við komu
þeirra og bollaleggingar um
hæfni hans.
Frekari viðræður leiddu og i
ljós, að allt var i óefni komið:
litið hafði verið gert til að
hrinda i framkvæmd áformum
herforingjaráðs Bandamanna,
varúðarreglur voru allar i mol-
um vegna oftrausts sem var að
grafa undan grunni mótspyrnu-
hreyfinganna og Bingen, yfir
maður njósnadeildarinnar á
óhernumda svæðinu, virtist
verja mestu af tima sinum á
hernumda svæðinu, þar sem
hann var reyndar staddur i
þetta skipti.
Fimmtudaginn 23. september
hittu þeir ,,Z” að máli aftur.
Bingen var einnig viðstaddur og
aðspurður um samtökin á óher-
numda svæðinu gaf hann loðin
svör. Hvorki ,,Z” né Bingen
gátu svarað neinum spurning-
um um hernaðarleg atriði.
Brossolette og Yeo—Thomas
fóru frá rue de la Pompe i þung-
um hugleiðingum.
Sama kvöldið biðu þeir
árangurslaust eftir að sendiboði
,,Z” léti sjá sig klukkan fimm
eins og ráðgert hafði verið.
Klukkan tiu um kvöldið var
dyrabjöllunni hringt og var þar
kominn sendiboðinn með bréf
fullt af vélrituðum nöfnum og
heimilisföngum til „monsieur
Shelley”, en Brossolette hafði
eindregið krafizt þess að öll
skilaboð yrðu munnleg.
Daginn eftir hittu þeir ,,Z” og
Bingen á ný og vittu harðlega
það brot á grundvallar varúðar
reglum, sem milligöngumaður
þeirra hefði gert sig sekan um
kvöldið áður. „Z” og Bingen
lofuðu að hafa öll skilaboð
munnleg eftirleiðis, en kváðu
Yeo—Thomas og Brossolette
gera of mikið úr hættunum.
Yeo—Thomas og Brossolette
brugðust illa við þeim að-
dróttunum, að þeir væru hrædd-
ir og bentu á að tveir menn i
þjónustu „Z” og Bingen - þeir
_Nard, og Alain, sem var loft-
Laugardagur 27. maí 1972