Alþýðublaðið - 22.07.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
r _ _ eftir
A VAI n| VlflATTIINI MAR Arthur
H VHL U1 VIUHMUIll Mayse
hann hafði sótt um — það sagði Dave Logan mér.
Hann glataði litlu byssunni sinni. Hana gerði lög-
reglan upptæka. Við brutum öxina sem hann hjó af
mér fótinn með og bjargaði þannig lifi minu. Við
notuðum áhöld hans og átum mat hans. Og nú verð-
ur hann sjálfur að borga flugmanni fyrir að lenda
með sig á einhverju stöðuvatninu, svo að hann geti
sótt málmsýnishornin, sem hann varð að skilja eftir
vegna okkar.”
„Flugferðin var ókeypis”, sagði hún grátandi og
huldi andlitið I höndum sér. ,,Ó, pabbi.”
,,Æ”, andvarpaði hann, ,,Þú er ástfangin af ná-
unganum, en vilt ekkert aðhafast, þvi að það á ekki
við þig. Hugsaðu um það, góða min, hve erfitt það
verður i vetur að ljúka náminu. Hann neyðist til að
taka sér starf, sem verkamaður myndi ekki vilja
snerta á, og liklega verður hann að lifa á hafra-
graut, svo framarlega sem hann hættir ekki við allt
og stingur af til Suður-Ameríku. Þú ættir að
skammast þin, og ég vona svo sannarlega, að þú
gerir það!”
Hann lauk ræðu sinni með illskulegu öskri. Hann
minnti hana ótrúlega á hr. Grábjörn.
,,Ef ég gæti stigið á fætur, myndi ég svo sannar-
lega fara upp eftir til stráksins og gera allt, sem i
minu valdi stendur til að bæta honum eitthvað af
þessu. Ég vildi að Mike væri sonur minn og þú værir
ekki dóttir min!” Augnaráð hans smaug i gegnum
merg og bein. ,,En haltu bara áfram Linn. Gifstu
þessum slepjulega vini þinum og vittu, hvort hann
geti yljað þér á fótunum. Snautaðu út! Mér býður
við þér!”
Hún fór ekki. Hún laut niður, grúfði sig að brjósti
hans og grét eins og litið barn.
Eftir dálitla stund byrjaði hann að strjúka henni
um hárið.
,,Svona, svona”, sagði hann strangur, en ekki
lengur reiður. ,,Ég var máske dálitið harðorður,
stelpa min, en ég varð að^fá útrás.”
,,Ég veit ekki, hvað ég á að gera.”
,,Allt i lagi elskan min. Það þurfti að skamma þig.
Nú er það búið. Sökin var ekki öll þin, hann var
stundum þver lika. Hef ég sagt þér frá þvi, að hann
leit inn til min kvöldið, sem læknarnir lagfærðu ax-
araðgerðina? Hann varð að ryðjast hingað inn.
Hann sagði: „Dragnastu ekki svona með fótinn
pabbi” og beygði sig siðan niður og kyssti mig á
kinnina, eins og hann væri átta ára gamall drengur
og ég faðir hans.”
Linn stóð upp og þurrkaði tárin með erminni. Hal-
sted sýndist hún allt i einu hafa breytzt, hún var
hærri og mynduglegri. Hún tók af sér hringinn.
Ég ætti að gera þetta sjálf Morg, en ég hef engan
tima til þess. Láttu lögfræðinginn frá hringinn,
þakkaðu honum kurteislega, og sendu hann heim”.
Hún fleygði hringnum á brjóst hans. ,Svo að við snú-
um okkur aftur að þvi, sem við vorum að tala um
áðan. Þú verður að hætta að móðga hjúkrunarkon-
urnar. Vertu nú góður, meðan ég verð i burtu.”
„Hvað þá? Hvert þykist þú vera að fara?”
„Hefur þú ekki heila?” sagði hún. „Notaðu
hann.” Siðan kyssti hún hann lauslega á kinnina og
flýtti sér út. Hann heyrði fótatak hennar fjarlægj-
ast.
Halsted lá makindalega með hendurnar fyrir aft-
an hnakka. Kuldalegum bjarma sló á demants-
hringinn á brjósti hans. Luke Blaine, sem hann
mundi nú allt i einu hvað hét, var ágætis maður og
duglegur i viðskiptum. Hann yrði ágætur eiginmað-
ur réttri konu. En þetta yrði sannarlega skemmti-
legt samtal, sem þeir áttu i vændum.
„Hvernig stóð ég mig?” spurði hann ungfrú
Primrose, sem stóð við rúm hans.
„Ágætlega. Ég var næstum farin að gráta, þetta
var nú meiri reiðilesturinn, sem þér lásuð henni. En
þetta verðið þér að sjá, Halsted. Hún er ekki að sóa
timanum. Leyfið mér að hækka höfðalagið á rúm-
inu yðar.”
Gluggarnir á stofunni hans náðu næstum niður að
gólfi, og hann hafði ágætt útsýni yfir aðalgötuna i
Kinross. Nú kom dóttir hans hlaupandi út um aðal-
dyr spitalans.
Hún var góð stúlka, hugsaði hann, indæl stúlka,
enda þótt hún væri stundum dálitið viðbragðssein.
Þeim hafði tekizt mjög vel upp, honum og konunni
hans, kvöldið sem þau greiddu siðustu afborgunina
af saumavélinni. Honum kom til hugar að nú þyrfti
hann að biðja Primmie að útvega prest, og hann
velti þvi fyrir sér léttur i skapi, hvernig Lohengrin
hljómaði leikið á sekkjapipu. SÖGULOK
Laugardagur. 22. júlí 1972
11