Alþýðublaðið - 12.08.1972, Qupperneq 11

Smásaga
Kross-
gátu-
krílið
S£/Ð/<OWU/s& L'*il
GERT OR SERju i M Gl/t /N lNNV flÚN. VÉL. ÉRK/ ÚR OfíNGÍ
*•
(rfíRm /9
5 KRRN HRÍKH_ 1 $/9/975 r
'j Mfíifí
í
RUÞD! RLJOÐ * £/vÐ V£RK 6/TJ. ófíuúm

Ú/VD ELíKfí 9TÓRV tfí/LL V£RUK
V Fœm
f íR/LL
rnsruR Í'/Kflms HLUT/
MRNN TÓNN
sinn, en hún stóö kyrr utan seil-
ingar. Nú var það hún, sem
brosti að fýlusvip hans.
David Malone var ekki vanur
þvi að vera hafnað af stúlku.
Siðan hann kom til listaháskól-
ans hálfu öðru ári áður eftir að
hafa verið tvö ár i Vietnam,
hafði hann fengið orð á sig fyrir
að njóta meiri kvenhylli en
nokkur annar. Mallory vildi
ekki hugsa um þaö. En siðustu
tvo mánuði hafði hann varið
næstum hverri fristund með
henni. Hún tók að þrifa áhöld
sin.
Af hverju ert þú að flýta
þér? Ég hélt, að við ætluðum að
vera hér i allan dag.” Hann leit
forvitnislega á hana.
,,Ég er kannski aö fara á
stefnumót,” sagði hún.
„Með gamla, góða Gerry?”
„Aha. Gamli, góði Gerry.”
Nú var hann orðinn verulega
þungbúinn á svip. Mallory var
fegin að geta vakið einhverja
afbrýðisemi með David Malone.
Þetta sýndi, að honum hlaut að
þykja dálitið vænt um hana, og
enda þótt hún myndi aldrei
viðurkenna það, ann hún honum
mjög.
Samt var hún forviða á þvi, að
einhver skyldi geta orðið af-
brýðisamur gagnvart Gerry
Williams, sem var að visu
indælis piltur, en ekkert spenn-
andi. Gerry þótti vænst af öllu
um sjóinn, eins og tiðkazt hafði i
hans fjölskyldu kynslóð fram af
kynslóð...Það breytti engu, þótt
hann hefði fengið góða menntun
við hafrannsóknastofnun há-
skólans.
David settist upp og vafði
örmum um hné sér. „Á ég að
hjálpa þér?”
„Viltu vera svo vænn að
leggja saman trönurnar?”
Hann tók þrifótinn og smellti
honum saman.
Mallory gretti sig örlitið, er
hún leit á málverkið, sem hún
hélt á. „Ég vildi, að þú hefðir
ákveðið að mála með mér i dag
David, Ég á alltaf betra með að
átta mig á mistökum minum,
þegar þú ert lika að vinna.”
Þau gengu hægt upp einstigið.
Þegar Mallory var komin upp,
bjóst hún til að létta undir með
honum, en hann hristi aðeins
höfuðið. Þau lögðu af stað eftir
ósléttum malarveginum, sem
hlykkjaðist um dalverpi i áttina
til Pipers Bay.
„Langar þig að koma og
borða með okkur i kvöld?”
spurði Mallory léttum tóni, er
þau lögðu af stað eftir götunni.
David leit snöggt til hennar,
undrandi á svip.
„Ég hélt þú ætlaðir á stefnu-
mót.”
„Æ, það,” sagði hún hlæjandi
og roðnaði litið eitt. „Það var
ekkert alvarlegt. Gerry bauðst
til að aka mér á flugvöllinn
seinna til að sækja pabba. Hann
kemur með siðustu flugvél.”
Áhugi Davids vaknaði, þegar
hún minntist á föður sinn.
„Ég hélt , að hann myndi
halda kyrru fyrir i höfuðborg-
inni þangað til á föstudag.”
„Ég býst við, að hann hafi
skipt um skoðun,” sagði
Mallory og varð óróleg, er hún
minntist simskeytisins frá
honum.
'„Ætli hann hafi fengið námu-
réttindunum þinglýst?”
„Ég veit það ekki. Hann sagði
ekkert um það.”
„Það yrði Pipers Bay til góðs
nú þegar verið er að loka
námunum við Höfða.”
Mallory leit til hans, og hún
undraðist umhyggju hans fyrir
bæjarfélagi, sem hann hafði
ekki vitað af hálfu öðru ári áður.
Um ieið fann hún til iðrunar, þar
sem hún vissi, að tilfinningar
bæjarbúa til Davids voru ekki
gagnkvæmar. Flestum að-
komumönnum var haldið i hæfi-
legri fjarlægð og þeir tor-
tryggðir.
Ferðamönnum, sem jusu út fé
á matsölustöðum og listmuna-
verzlunum, var sýnt umburðar-
lyndi, en öðru máli gegndi um
David. Hann hafði reynt um of
að festa sig i sessi. Hann
slæptist niðri á höfn og spurði
margs. Og bæjarbúum likaði
það ekki, þvi að þeir töldu
skyldu sina að leyna ástandinu.
Af tali þeirra að dæma,
hugsaði Mallory gremjulega,
mátti imynda sér,að þeir vildu
ekki, að hróflað væri við einum
steini. En sem þingmannsdóttir
vissi hún betur. Almenn
óánægja rikti vegna skorts á fé
og atvinnu. Það var verið að
loka námunum, og fiski-
mennirnir átt rétt milli hnifs og
skeiðar.
„Þú hefur ekki sagt,hvort þú
komir til kvöldverðar.” Mallory
einbeitti sér nú að David, sem
arkaði við hlið hennar, klifjaður
málaraáhöldum hennar.
En áður en hann gat svarað,
heyrðu þau vélarhljóð. Hún
þekkti það strax. Enginn komst
hjá þvi að þekkja vörubil
Gerrys. Skröltið i honum minnti
á glamrandi bein i fötu. Hún bar
hönd fyrir augu sér og
skyggndist eftir veginum.
„En sú heppni,” sagði hún og
leit brosandi til Davids. „Nú
þarft þú ekki að burðast með
draslið alla leið til bæjarins.”
,,Eg vildi nú heldur ganga, ”
svaraði David stuttaralega, um
leið og bifreiðin staðnæmdist við
hlið þeirra.
Gerry Williams var þrekvax-
inn, ungur maður, ljósrauð-
hærður og útitekinn. „Halló.
Viljiö þið fá far i bæinn?” Hann
leit eingöngu til Mallory.
„Friður sé með þér," sagði
David dálitið striðnisiega, og
Gerry virtist bregða.
Hann og Mallory fylgdust með
David, er hann setti byrði sina á
bilpallinn, og arkaði siðan einn
af stað eftir götunni án þess að
segja orð. Mallory langaði til að
hlaupa eftir honum.
„Eigum við að stanza?”
fh CD ■
5^ th þ
% ' öh O s ' 'Ai'- ÞOQN
iA.ú'ii'ö • ■
i 5 S »i|
--- ^ O: ■ Xa Cl Öa tv, -- ' |
ÍM
Liui
17. kafli.
1 fyrstu hélt foringi flokksins,
sem hafði tekið hann höndum að
Yeo-Thomas væri að gera sér
upp þróttleysi og formælti hon-
um fyrir að iþyngja mönnum
sinum með þvi að láta bera sig.
En þegar hann hafði virt fyrir
sér tært og óhreint andlit fang-
ans inni i skóginum, breyttist
viðmót hans og hann spurði
vorkunnsamur hvort Yeo-
Thomas væri svangur og lofaði
honum mat þegar hann hefði
verið yfirheyrður.
Yfirheyrslan átti sér stað i
kofa nokkrum undir öflugum
herverði um milu innar i skóg-
inum og framkvæmdi hana höf-
uðsmaður i hernum, sem spurði
er flokksforinginn hafði skýrt
honum frá málavöxtum varð-
andi handtöku Tommys:
— Nafn?
— Maurice Thomas, ýfir-
sveitarforingi i franska flug-
hernum, laug Yeo-Thomas reip-
rennandi, minnugur þess að
minnsta hik gæti orðiö banvænt
og að ef upp kæmist að hann
hefði strokið úr fangabúðum
yrði hann áreiöanlega fenginn
SS-sveitum i hendur til aftöku.
Hann hélt áfram og kvaöst hafa
verið handtekinn; iToursárið
1940 og hefði flúið þegar rýma
hefði átt striðsfangabúðirnar i
Vestur-Þýzkalandi vegna fram-
sóknar Bandamanna.
— Hversvegna reyndirðu að
flýja?
— Vegna þess að það er
skylda hvers striðsfanga að
flýja ef hann getur.
Þetta vfrtist nægja foringj-
anum og nú var farið með Yeo-
Thomas i skála þar sem fyrir
voru tiu eða tólf þýzkir hermenn
sem horfðu á hann forvitnilaust,
og var honum gefin kartöflu-
súpa, sem ýfði upp blóðkreppu-
sóttina. Eftir að honum hafði
verið fylgt á náðhús var hann
la'tinn hvilast það sem eftir var
nætur i skálanum.
Morguninn eftir “'ku tveir
hermenn hann með sef til þoros
nokkurs i þriggja kilóm<
fjarlægð hinum megin við ;
inn. Þar hringdi flokksfor
til yfirvaldanna eftir ir
mælum en áfhenti siðan Yec
Thomas sveit Hitlei æsku, sem
fór meö hann til litils ræjar um
15 kilómetrum að bfki viglin-
unnar. Hjá þessum arengjum,
sem voru fimmtán til sautján
ára gamlir var ekki að finna
sama drengskap og hjá her-
mönnum og þegar þeir sáu að
fangi þeirra átti erfitt með
gang, hertu beir á sér og for-
mæltu honum svo og spörkuðu i
hann þegar hann hrasaði, löðr-
unguðu hann, hræktu i andlit
honum og stungu i hann með
byssustingjum sinum.
I bænum tók staðarlögreglan
við honum, hann var læstur inni
i dimmum klefa en þar gaf hann
venjulegum þjófieinn á baukinn
fyrir að reyna að stela vasatafli
Hubbles. Eftir frekari yfir-
heyrslur var hann settur á vöru-
bil og fluttu aftur til Chemnitz
þar sem hann dvaldi um nóttina
i varðstofu hermannaskála og
sagöi urnsjónarLiðþjálfanum að
fara fjandans" til þegar hann
skipaði honum að sópa gólfið.
Hann var aftur að verða þrótt-
meiri.
Siðdegis daginn eftir var farið
með hann ásamt öðrum frönsk-
um og brezkum föngum i niöur-
niddar hermannabúðir i útjaðri
bæjarins. Þeim var ekkert gefið
að borða og er þeir höfðu sofið
þar af nóttina voru þeir enn
reknir út á veginn gangandi án
þess að hafa fengið neinn mat og
þegar þeir komu að frönskum
fangabúðum siðla þann dag
voru þeir svo hungraðir að þeir
reyndu að sjóða sér súpu úr
brenninetlum.
Um sólarupprás voru þeir
látnir halda af stað aftur og um
Yeo-Thomas
miðjan dag var þeim skipt i tvo
hópa, annan franskan og hinn
brezkan og héldu hóparnir sinn i
hverja áttina. Yeo-Thomas var
auðvitað látinn fylgja þeim
franska, sem siðan var skipt
upp i marga hluta þar til
Tommy var loks eftir einn
með fylgdarmanni sinum. Um
kvöldið var komið með hann til
fangabúða fyrir franska liðsfor-
ingja hjá Grunhainigen en þar
átti að vera dvalarstaður hans
um sinn.
Svo sem búast mátti við hófu
frönsku foringjarnir þegar að
spyrja hann útúr og i fyrstu fór
allt vel: hann gat sagt þeim
hvar hann hefði búið i Frakk-
landi, hvert hefði verði atvinna
hans fyrir striðið og ýmis atriði
varðandi hersveitina sem hann
hefði verið i. En þegar hann
kvaðst hafa flúið frá Stalag IV B
sá hann einn foringjanna horfa
á sig tortryggnislega og gefa
aldursforseta búöanna merki
um að tala við sig. Nokkrum
minutum siðar kom foringinn
aftur og settist á móti Yeo-
Thomas þar sem hann sat einn
við borð og studdi höfuðið i
höndum sér.
— Það er eitt við söguna þina,
sem mér geðjast ekki að, sagði
hann. — Ég var sjálfur i Stalag ^
IV B og sá þig aldrei þar. '
Hvernig má það vera?
Tommy vissi að hann yrð
segja sannleikann, ef hann \
ekki eiga á hættu að v<
álitinn njósnari.
— Ég var þar bara ald
sagði hann. — Mér þykir f-
þvi að ég skuli hafa orðið
Ijúga að ykkur en ef þú vi
gera svo vel og ná i fyrirliða
held ég að ég muni geta koi
ykkur i skilning um hvers vej
ég gerði það. En ég verð

Laugardagur 12. ágúst 1972
11