Alþýðublaðið - 25.08.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
2 E/r*S Fi.n/R RtKT SKOÓR Rwr? iv-r-r
ur/6 V/Ð/ KOPfíS , //V/V

SuÐA /cornu V£/?/C ÞREiíR VRTN/
V
WEIRn ftL FflÐ/P
sk *>-r 3efiD/l

C £/</</ rvOT H/TFft
/fíBRK /?P FljöT
£NT) UflL/P
t MJÚK þvOTr
Tv/hl FR TÆKT SftmHL ‘bK ST
V
DÚTlR
C A) t^ N
X tlA t" >1 s 't)
U\ i) ' H U\
< s T'
5: > xi ■ Cð Ci
k) ú c
Hún sagöi, er birti yfir svip
Lindsay: „Hreyfðu þig ekki. Ég
hef ströng fyrirmæli. Nú ert þú
algerlega á minu valdi, og ég hef
ekki hugsað mér að láta þetta
tækifæri ganga mér úr greipum.
Hugsaðu þér allt óréttlætið frá
þvi, að við vorum stelpur, sem ég
get jafnað”. Meðan Nora var að
glettast, var hún ekki aðgerðar-
laus. Hún stakk hitamæli upp i
Lindsay og greip þétt um úlnlið
hennar. Lindsay hætti að sýna
mótþróa, og hún var fegin að hafa
Nóru hjá sér.
,,Þú liggur að minnsta kosti
ekki banaleguna”. Nóra stakk
mælinum i sliður sitt.
,,Nóra, reyndu að vera alvar-
leg. Þú veizt eins vel og ég, að
þetta var aðeins höfuðverkur.
Það er óþarfi að gera veður út af
þessu”.
Nóra svaraði ekki. Hún skrifaði
inn á spjald. Er hún sneri sér aft-
ur að systur sinni, sagði hún að nú
þyrfti að þvo henni.Lindsay mót-
mælti harðlega.
„Hvilik vitleysa. Ég er ekki...”
,,Heyrðu nú, Lyn. Ég hef
fengið minar skipanir. Það er
hyggilegast að leyfa mér að vinna
i friði”. Glettnin var horfin úr
svip Nóru.og hún var ákveðin á
svip.
,,Frá hverjum fékkst þú skip-
anir?” Lindsay var jafnákveðin á
svip eins og systir hennar.
,,Frá Matthews trúnaðarlækni.
Og frá Shane Gillingan, hinum
nýja yfirmanni þinum?”
„Shane Gilligan... nýja yfir-
manni...”, sagði Lindsay, eins og
hún tryði ekki sinum eigin eyrum.
,,En hvað um Gregory?”
„Vertu nú róleg. Ég yrði manna
siðust að fara að skipta mér af
þinum málum, en það eru vissir
hlutir, sem þú verður að vita. Ég
ætla að sækja vatn og handklæði,
og við getum talað saman, á með-
an ég er að þvo þér”.
Nóra gaf henni nánar gætur,
meðan hún talaði. Er Lindsay
svaraði ekki tók hún þögn hennar
sem samþykki og flýtti sér út.
,,Jæja”. Lindsay gat ekki leng-
ur leynt óþolinmæði sinni. Nóra
heyrði samt, að uppgjafartónn
var i röddinni. Hennar starf yrði
svo miklu auðveldara, ef Lindsay
hlustaði þegjandi á hana.
„Taktu eftir þvi, Lyn, að það
sem ég ætla að segja þér er bæði
spitalaslúður og staðreyndir. Þú
veizt, að það getur verið erfitt að
greina hvort frá öðru á þessum
stað”. Nóra vann rösklega. ,,Ég
ætla að segja þér sannleikann
fyrst. Shane Gilligan er nýi yfir-
skurðlæknirinn. Yfirhjúkrunar-
konan tilkynnti það við morgun-
verðarborðið i morgun. Hann er
Ástraliumaður og... jæja, ég þarf
ekki að segja þér frá manninum
sjálfum. Bar hann þig ekki hingað
i gærkvöldi eins og deyjandi
svan? Að minnsta kosti er það
helzta umræðuefnið þessa stund-
ina”. Hún barði Lindsay
þéttingsfast á lærið til merkis um,
að hún ætti að snúa sér við.
„Þetta hlýtur að hafa verið
mikið áfall fyrir Gregory. Hann
vissi ekkert um þetta”. Orðin
köfnuðu næstum i koddanum.
Hún sá ekki, að svipur Nóru
harðnaði.
„Gregory Martin hafði meira
en órökstuddan grun um það,
hvað var að gerast. En hann vissi
ekki, að aðrir höfðu komizt að þvi,
hvað hann ætlaði sér. Endanleg
ákvörðun var tekin með mestu
leynd". Nú var Nóra komin að
erfiðasta hluta frásagnar sinnar,
og leitaði að orðum. Þótt Lindsay
hlustaði á hana, var óvist, að hún
tryði henni.
,,Þú getur eins vel sagt mér
afganginn. Þú hefur aldrei kunn-
að að tala utan aö hlutunum”.
Nóra sagði þetta rólega, en hún
ýtti höndum systur sinnar frá sér,
sneri sér við og horfði i andlit
Nóru.
Nóra dró djúpt andann og
byrjaði hikandi.
,,t fyrstu var Gregory Martin
talinn hæfasti umsækjandinn
vegna reynslu sinnar. En margir
læknanna voru ekki fyllilega
ánægðir með hann. Þú veizt
meira um þetta en ég,Lyn, en mér
skilst, að þeir áliti, að gangi ekki
að hann fái nærri ótakmarkað
vald. Þeir héldu þvi fram i
skýrslu, sem þeir lögðu fyrir
nefndina, að hann ætti til að láta
eiginhagsmuni ganga fyrir öryggi
sjúklinga. Ég veit ekki, hvort
þessi fullyrðing er sönn, en það
ættir þú að gera”. Nú var hún bú-
in að létta á hjarta sinu og beið
eftir storminum.
En Lindsay kom henni á óvart.
Aö visu var hún þvinguð á svip, en
það var lika allt og sumt.
,,Er þetta slúður eða sannleik-
ur? ”
„Sannleikur. Þetta er kannski
dálitið orðum aukið. Þetta frétt-
ist, þegar Pam Little var tekin til
bæna. Hún heldur þvi fram, að
Gregory Martin hafi verið hrifinn
af henni um nokkurt skeið, eða
siðan Adams sagði upp störfum.
Og hún hefur leyft honum að lita á
hverja trúnaðarskýrslu, sem hef-
ur komið frá nefndinni um
væntanlega ráðningu".
,,En ég skil þetta ekki”.
Lindsay virtist ráðþrota og leið.
Augu hennar virtust stór i fölu
andlitinu.
,,Nei, þú skilur þetta ekki. Þú
getur ekki skilið svona fram-
komu. En leyfðu mér að halda
áfram. Það versta er eftir”. Nóra
dró enn djúpt andann og byrjaði.
..Læknarnir, sem ég nelndi
áðan, mæltu með bér”
,,Mér?” Lindsay reisti sig á oln-
bogann og starði undrandi á
Nóru. ,,Ég skil ekki, hvernig ég
kem þessu máli við”.
„Getur þú það ekki?” Augu
Nóru skinandi björt, er hún
leit ástúðlega á systur sina. „Það
litur út fyrir, að allmargir séu á
annarri skoðun. Þeir álita að þér
'komi þetta við. Þeri mæltu með
þvi að þú yrðir ráðin til starfsins
skamma stund aðeins. Og að
lenginm ársr.ynslu yrði Lindsay
Page ákjósaníegasti læknirinn til
að skipa stöðuna.”
Nóra sá, að þessi tiðindi komu
Lindsay gersamlega á óvart. Og
hún var ekki hissa á þvi. Enda
þótt Lindsay teldi sjálfa sig sæmi-
legan lækni, hafði hún aldrei þótzt
framúrskarandi góð.
„Ertu að gefa i skyn, að
Gregory hafi vitað þetta?”
Nóru brá, er hún fann, hve
mikill sársauki lá aö baki þessar-
ar spurningar.
„Hinn sautjánda þessa
mánaðar sýndi Pam Little
Gregory Martin afrit af viður-
kenningu nefndarinnar á þessum
meðmælum. Hún er m jög viss um
þetta atriði".
,,0g tveimur dögum siðar opin-
beruðum við trúlofun okkar,”
sagði Lindsay, og rödd hennar
varð nærri aö hvisli.
,,0g þú flýttir þér að hjálpa
honum við fyrirætlanir hans.
Þrátt fyrir tilraunir okkar til að
halda aftur af þér, þurftir þú að
segja öllum, að læknisferli þinum
ff
Fætur hans drógust i sleipri
leðjunni og hann rann og skrik-
aði eftir forugum götuslóð-
anum, Allt i einu hrasaði hann
og féll ofani eitthvað mjúkt, og
þegar hann þreifaði fyrir sér
með höndunum. uppgötvaði
hann að hann hafði dottið i
djúpa gryfju fulla af nýviðar-
greinum, hann breiddi þær efstu
yfir sig eins og teppi, féll i
djúpan draumlausan svefn og
svaf þarna alla nóttina.
Þegar hann vaknaði á ný, var
enn rigning, en greinarnar
höfðu skýlt honum og enda þótt
hann væri enn rakur hvar hon-
um hlýrra. Hann var hungr-
aður, en þar eð hann hafði
engan mat var ekkert um annað
að gera en að staulast áfram.
Allan þann dag hélt hann áfram
i rigningunni og dró á eftir sér
fæturna, sem urðu blýþungir af
forinni. Um kvöldið kom hann
að kartöfluakri og rótaði von-
góður i honum öllum, en fann
engar kartöflur. Enn rigndi og
honum var hræðilega kalt, en
hann hélt áfram i myrkrinu þar
til hann kom að hlaða af viöar-
bolum við rætur trés, fleygði sér
niöur á milli þeirra og sofnaði.
Er hann vaknaði morguninn
eftir hafði stytt upp þótt enn ýrði
úr lofti. Hann fékk maga-
krampa og hungrið svarf að
honum. Þegar hann reis á fætur,
snerist skógurinn i kringum
hann eins og hringekja og hann
féll endilangur á jörðina. Hann
stóð upp aftur og hallaði sér upp
að tré, þar til hann hafði náð
jafnvæginu. Þá lagði hann af
stað, hægt og með herkjum.
Alltaf viö og við létu fæturnir
undan honum, en hann stóð
jafnóðum upp aftur og hélt
áfram.
Það birti i lofti og sólin tók að
skina, geislar hennar hresstu
hann og kættu, yljuðu honum og
vöktu hjá honum nýjan ásetn-
ing. En blóökreppusóttin hélt
áfram að draga úr honum mátt
og brátt rann allt út i móðu fy/ir
augum hans. Hann gat með
erfiðismunum gr nt slórt
skógarrjóður framundan sér.
Þangað staulaðist hann, en
leið og hann kom þanga ' '
fæturnir undan honum oj.
missti meövitund.
Þegar hann rankaði við sé.
aftur fann hann að nhver var
að toga hann upp og taidi vist að
nú hefði hann aftur vcrið tekinn
til fanga, en var of veikburða til
að láta sig þaö nokkru skipta.
Hann sá ekki annað en skugga,
og skugginn hreyfðist með hon-
um um leið og hann dró hann
upp af jörðinni og reisti hann
upp viö tré. En skugginn varð að
manni með góðlegt, brosandi
andlit, sem talaði til hans á
máli, sem var ekki þýzka. Yeo-
Thomas gat ekki svarað, en sá
af merkjunum á tötralegum
einkennisbúningi mannsins, að
þetta var striðsfangi. Loks tókst
honum að stynja upp nokkrum
orðum á friinsku og þá svaraði
maðurinn honum slitróttá sama
máli, að hann væri júgóslav-
neskur striðsfangi. sem ynni
þarna i nágrenninu.
— Ég er Frakki á flótta, sagði
Tommy þegar hann gat komið
upp orði. Hann þurfti ekki að
taka fram að hann væri hungr-
aður og uppgefinn — það gat
Júgóslavinn séð sjálfur.
Þeir brostu hvor til annars af
þeirri vinsemd sem fylgir sam-
eiginlegu skipbroti. Yeo-Thom-
as reyndi að risa á fætur, en
hneig strax niöur aftur. Júgó-
slavinn hristi höfuöiö, lyfti hon-
um upp og bar hann lengra inn i
rjóðrið, þar sem hann skoröaöi
hann upp við tré. — Moi cherch-
er manger. vous rester ici, pas
bouger, reposer, sagði hann.
i Ég sækja að boröa, þú vera
hér, ekki hreyfa, hvila I. Svo fór
hann og skildi Yeo-Thomas eftir
einan.
Júgóslavinn kom aftur að
vörmu spori og ýtti við öxlinni á
Yeo-Thomas, sem enn lá i hálf
Yeo-Thomas
gerðu öngviti. Upp ur skjóöu,
sem hann hafði um öxl sér, dró
hann hálfpundshleif af brauði og
flösku af hvitvini. — Manger,
sagði hann, þegar hann hafði
skorið sneið af brauðinu, en
þegar Tommy reyndi að borða
það seldi hann upp. Júgóslavinn
lét hann þá dreypa á vininu og
við þaö færðist ylur og lif i
aðframkominn likama Tomm-
ys. Júgóslavinn skar nú brauðið

$

niöur i litla teninga og tróð þeim
i vasa Tommys. Siðan dró hann
upp úr mal sinum litinn lérefts-
poka með hönk , lét vinflöskuna
i hann og fékk Yeo-Thomas. —
Pour vous, sagði hann. Bonne
chance.
Tommy var of hrærður og of 'fc
máttfarinn til að mæla orð af
viirum. Hann skók hendi
mannsins og Júgóslavinn brosti f}
til hans. Méfier, sagði hann. ýí
Dangereux. Ici beaucoup de Sj
soldats allemands. iVarlega. ífe
llættulegt. Hér margir þýzkir
hermenn.l Á bjagaðri en ^
skiljanlegri frönsku sagði hann
Yeo-Thomas að biða þangað til
hann gæfi honum merki um að
fara yfir auöa svæðið fram- y
undan, þar sem margir þýzkir $
hermenn væru að störfum $
skammt frá. Og meira sagöi ~í
hann ekki áður en hann skildi jjS
við Tommy, en brosið sagði allt g
sem þurfti og einnig að Tommy
skyldi ekki hafa áhyggjur af þvi %
sem hann sjálfur átti ósagt.
Klukkustund siðar gaf hann
merki um að öllu væri óhætt og if.
Yeo-Thomas lagði enn land und-
ir fót, endurnærður og hresstur
af vininu. Þegar hann kom að
trjánum hinum megin við engið
sneri hann sér við til að veifa
Júgóslavanum, sem stóð og bar
við skýin og himininn og veifaði
á móti.
11
Föstudagur 25. ágúst 1972