Alþýðublaðið - 08.09.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
HRess/nq/ n , /21;
^ir L—
□ Gnm RZ. P/CT UR. HE/ÐU/t /AW SuHD FÆ.R!
í
‘fJHLUH LOífí
fíF SPuRrL
f TiHDI íifíUN /R
yvixf/fi VUFT 5 KYLD ftST/

HOLU Nft /ZT> A'£S
f 'OÚMK, /<
8ÖI< OOR
f
S iim /fifíul
VOTiR
co cn • LT) N
S *
c i— s>»c a> 3 • i ^ |
íai-ti '«C ■ a>3r-as .
31 io 3> X> » C ^
gerbir hans aö (filligan fengi
áhuga á einhverri annarri. Ef
hann sæi hlutina þróast i þá átt.
yrði hann að taka i taurnana.
5. kafli.
- Ungfrú Page....ee. Lindsay!
Lindsay. sem var á leiö inn i
barnadeildina, hægbi ófúslega á
sér þegar Neil Roscoe kallaði til
hennar. Hún beiö óþolinmóð eftir
að ungi skurðlæknirinn næöi
henni.
— Ætlið þér aö finna Nóru...
systur yðar, á ég við?
— Ég er á leiðinni að lita á
sjúkling. En. jú. ég á eftir að tala
við Nóru. Lindsay lét ekki i Ijósi
neina undrun yfir spurningu
hans. Hún hafði um önnur. miklu
nreira áriðandi efni að hugsa, en
það hversvegna Neil Roscoe
reyndi að vekja athygli hennar.
— Ja-æja. Langdregið orðið
virtist eiga að nægja sem skýr
ing og Lindsay leit nú i fyrsta
skipti nánar á þennan félaga sinn.
Af einhverjum ástæðum var and-
lit hans eldrautt og hann starði
niður fyrir fætur sér.
Fyrstu viðbrögð Lindsay voru
gremja. Hún var orðin dauðleið á
þeim öllum saman. Á Gregory
Martin og þeim skripaleik, sem
þau léku saman. Á þessum
renglulega, reynslulausa unglingi
og reikulli hollustu hans við
Gregory Martin. Á Rugh Jackson
með kænleg, árvökur augun. Og
framar öllu öðru var hún þreytt,
dauðþreytt á þeirri endalausu
áreynslu, sem samskipti hennar
við Shane Gilligan ollu henni.
Ekki svo að skilja að yfirskurð-
læknirinn væri ósanngjarn,
Lindsay var vel ljóst, að það var
hennar eigin óbilgirni, sem hafði
eyðilagt alla möguleika á vin-
samlegu samstarfi þeirra á milli.
Það var Gregory Martin, sem
réði öllu andrúmsloftinu á skurð-
lækningadeildinni. Og með þvi að
bindast honum og leyna sannleik-
anum varðandi trúlofun þeirra
hafði hún verið neydd til banda-
lags, sem enda þótt það væri ekki
lengur fjandsamlegt, kom i veg
fyrir alla brúun skilnings og vin
áttu milli yfirmanns skurðlækn-
ingadeildarinnar og starfsliðs
hans.
Þvi gekk Shane Gilligan ein-
samall og sterkur sina beinu
braut. Hann sýndi þeim vinnu-
hörku en var sanngjarn. Hann
endurskipulagði. sagði fyrir
verkum og krafðist þess bezta af
öllum. þar á meðal hjúkrunarlið-
inu. Hann hafði undravert vinnu-
þrek. tók sinn sanngjarna skerf af
störfum deildarinnar og var fús
hvenær sem var til að kenna eða
skýra allar aðgerðir fyrir áheyr-
endum sinum.
Ætti sanngirni að ráða, varð
Lindsay að viðurkenna að deild-
inni hafði aukizt ásmegin þær sex
vikur. sem Shane Gilligan hafði
rikt þar. Á sama hátt veitti hún
þvi athygli að skurðtækni hennar
sjálfrar hafði farið fram við að
horfa á þennan mann að störfum
og fara eftir kennslu hans. Hún
sagði oft við sjálfa sig að hún
hefði yfir engu að kvarta. En dag
eftir dag fann hún til þessarar
djúpu. sáru óskhyggju. Og hún
batnaði ekki við vitundina um að
Shane Gilligan ætti að minnsta
kosti einn tryggan vin og aödá-
andi Sylvia Hale fór ekki leynt
með að henni fyndist hann mjög
aðlaðandi og mikilsverð persóna.
Lindsay vissi ekki hversu langt
vináttusambandið hafði þróazt.
Hún tók eftir þvi að hann átti
ávallt til bros handa ljóshærðu
hjúkrunarkonunni og hafði gam-
an af léttum, striðnislegum sam-
ræðum við hana þegar skurðað-
gerð var að ljúka. í framkomu
sinni við Lindsay sjálfa var hann
formlegur og kurteis. Itún hefði
nærri þvi getað trúað að það hefði
aldrei átt sér stað að hann kallaði
hana hlægilegu nafni eins og
,,Blue” eða verið viðbúinn að
koma fram við hana á sama hátt
og hann kom fram við Sylviu
Ilale.
Lindsay andvarpaði. Og and-
varpið kailaði hana aftur til raun-
veruleikans. Hún leit snögglega
til Neil Roscoe. En hann virtist
alls ekki hafa orðið var við hina
löngu þögn. Hann var of niður-
sokkinn i sinar eigin þungu byrð-
ar til að veita hegðun Lindsayar
neina athygli.
— Var það eitthvað sem þér
vilduð mér, Neil?
Hin snögga spurning rak hann
til að taka til máls.
— Ég... Ég á við... Hann kyngdi
og svo komu orðin i einni runu. —
Sjúkrahúsballið er á föstudaginn.
Ég ætlaði að biðja Nóru að koma
meö mér.
Lindsay gat ekki gert að sér að
brosa. Hið skoplega við kringum-
stæðurnar hröktu þungbúnar
hugsanir hennar á brott.
1 öllum bænum. hversvegna
spyrjið þér hana þá ekki sjálfa?
Hún brosti til hans. — Varla
snertir þetta mig. Ég vissi ekki
einu sinni að þið Nóra va'ruð vin-
ir.
Við erum það ekki. Það er
einnritt það. Ég... ég hef ekki einu
sinni talað við hana nema I vinnu-
timanum.
Þá ættuð þér að flýta yður að
gera eitthvað i málinu, er það
ekki? Hún er búin að vinna klukk
an fimm. Hann minnti sannar-
lega mest á móður-lausan hvolp
og Lindsay hafði grun um að hin
hreinskilna Nóra yrði fljót að af-
greiða hann svo ekki yrði um
villzt. Þó gat henni skjátlast og
henni kom þetta ekkert við. Neil
Roscoe var i alla staði frambæri-
legur ungur maður þótt feiminn
væri, og hann var efni i góðan
skurðlækni ef hægt væri að venja
hann undan áhrifum Gregorys.
Hugsunin ein um hið svokallaða
mannsefni hennar nægði til að
koma Lindsay aftur i hið versta
skap.
Hún sneri við og hélt hljóð
áfram leiðar sinnar. Hún varð
undrandi þegar hún sá að Neil
Roscoe fylgdist enn með henni.
— Mér datt i hug að þér mynd-
uð einmitt segja þetta. Hann var
beinlinis léttur i máli. — Þó vona
ég að þér leggið mér gott orð þeg-
ar ég hef drýgt dáðina.
— Það skal ég reyna að gera.
Málið var útrætt og samt hélt
hann áfram við hlið hennar. Og
skyndilega varð Lindsay ljóst að
önnur og alvarlegri mál voru á
dagskrá.
Herra Gilligan er fjári góður
skurðlæknir, er það ekki. Nú var
ekkert hik i rödd hans. Hann virt-
ist fremur tala eins og hann hefði
komizt að mjög ákveðinni niður-
stöðu.
Það er hann. Ég held þeir
gerist ekki betri.
Og hann er sjálfur stór-
menni. eruð þér ekki sammála?
Lindsay fann að hún varb að
nema staðar og horfast i augu við
hann. Þetta var eitthvað miklu
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni , Jhe French Connection”
sem hlaut Óskarsverðlaunin í ár
p'
verzlun, sem Patsy Fuca hafði
farið inn i.
Sonny leit sem snöggvast á
Eddie.
,,Þú litur djöfullega út,” sagði
hann.
.Hvernig i fjáranum á annað
að vera? Eg hef setið hálfa
nóttina inni á sjoppu, meðan þið
hafið haftþað náðugt i rúminu.”
,,Það má nú segja, að við
höfum haft það náðugt,” sagði
Waters.
..Hvað er að frétta af froski
nr. 1?” spurði Sonny. „Honum
liður væntanlega vel, eða
hvað?”
„Hann ætti að sofa að minnsta
kosti i viku. eftir allt það, sem
hann drakk i nótt! sagði Egan
og geispaði.
..Þú ættir að taka þér smá-
hvild.” stakk Sonny upp á. ,,Þú
ert búinn að vaka þrjár nætur.”
..Eg ætti að vera hérna hjá
ykkur.”
..Valsauga, við höfum meira
en nóg af mönnum," sagði
Waters. ‘ ..Við Sonny höfum
fengið stutt fri. Þú ættir lika að
gera það. Það er aldrei að vita,
nema þú þurfir að leysa okkur
af! ”
Egan velti þessari tillögu
fyrir sér og samþykkti hana
loks. „Verið þið sælir,” sagði
hann og skreið úrvinda inn i
bilinn sinn. Hann hafði ekki
mátt i sér til að koma sér heim.
„Hvernig væri að fara á
Waldorf Astoxia,” sagði hann
við sjálfan sig. „Maður verður
að hafa eitthvert gagn af kunn-
ingjum sinum.”
Hann var svo slitupþgefinn,
að honum hefði ekki brugðið,
hefði honum verið sagt, að
nokkrum hæðum ofar lægi
gestur frá Paris sofandi. Egan
hafði aldrei heyrt sjónvarps-
stjörnunnar Jacques Angelvins
getið, og nú hafði hann aðeins
áhuga á þvi einu að sofna. En
fjórum dögum siðar áttu þeir
eftir að hittast, Angelvin og
hann. Og þeir fundir urðu til
þess, að allt fór að ganga eitur-
lyfjadeild New York lögreglu i
haginn!
Egan vaknaði eftir að >s
fjögurra stunda svefn. I.i.
tókst ekki að sofna aftu 0
hans á náttborðinu sýr a'
klukkan var orðin rúmlega há.f
tiu að morgni. Han settist upp
með erfiðismunum og horfði
illskulega niður i góltábreiðuna.
Bezt væri að hringja til aðal-
stöðvanna. Nú beindist athyglin
öll að Jean Jehan Frosk nr. 1, en
hann var á Edison Hotel. Hinir
froskarnir tveir voru ekki enn
komnir til gistihúsa sinna, en
Patsy Fuca var heima hjá sér.
Meðan Egan var i baði, ákvað
hann að fara til Edison gisti-
hússins til þess að geta fylgzt
með ferðum Jehans. Einhvern
timann urðu eiturlyfjasalarnir
að ná tali af honum. Eddie flýtti
sér að klæðast og fór út úr gisti-
húsinu án þess aö tilkynna það.
Maður kom út um hringdyrnar.
Eddie beið, unz hann var
genginn hjá og fór þá út á eftir
honum. Þetta var Jehan! Þessi
fjandans spjátrungur rápaði út
og inn. Að minnsta kosti tuttugu
lögreglumenn voru á verði við
gistihúsið, og enginn þeirra brá
við. Egan hljóp út aftur og sá að
Egan var horfinn fyrir horn.
Auðvitað. Engin lögga sýnileg!
Egan dró djópt andann og
hljóp af stað á eftir manninum.
Jehan sem var jafn glæsilega
kla;ddur og endranær, gekk ró-
lega suður Broadway i áttina til
Times Square. Egan var bæði
undrandi og reiður, er hann fór i
humátt á eftir honum. Hvernig i
ósköpunum fóru svokallaðir
þrautþjálfaðir lögregluþjónar
að þvi að taka ekki eftir þessum
gamla skarfi, sem var auk þess
eins áberandi og giraffi i
smárabeði?
Loksins kom hann auga á tvo
menn inni á matsölu. Eddie
blistraði til þeirra. Með þumal-
fingrinum benti hann á Jehan,
sem gekk framhjá með
óhagganlegri ró, og lögreglu-
mennirnir tveir lögðu forviða
frá sér bollana og flýttu sér á
eftir Egan.
Við 43. stræti gekk Froskur
nr. 1 niður á neðanjarðar-
stööin.a.
Ni.V'* hlvtiir híinn a-M'átfln
að
að gerast.” hugsaði lögreglu-
maðurinn æstur með sjálfur sér.
„Nei annars. Þaðer hugsanlegt,
að hann hafi tekið eftir þvi, að
við erum á hælum hans. Hvern
fjandann er hann að gera hér?”
Jehan gekk i áttina til lestar-
innar, sem gengur á milli Times
Square og Aðalstöðvar. Egan
eiti hann og fór inn i simaklefa
&
I
3
I
Sí?

11
Föstudagur 8. september 1972