Alþýðublaðið - 03.10.1972, Blaðsíða 11

Alþýðublaðið - 03.10.1972, Blaðsíða 11
Kross- gátu- krílið &ÆFTflL£X5l m., □ LB LBGRl ÖníUL FUóLfíR SfíR ÚF fíriH FjÖT UR. VRfíUP VOT f MjÖCr SRmrB. STulD URIHN miN FÆW OP/NU [ F/PfíÐ í/tGÐ f U/OUR ifítfHL O GLJÚF UR £Nj). 50R& RíYNT 1 U tt\ ^ ' W' • ^bit * ^ 0 ' A)i>'lÍ3Í>'b mr—-tj i'ni ■^a^bhq-su-^JiCh '-aay K I u * Ga G\ — Varlega. Hérna haldið i hendina i mér. Við megum ekki láta yður togna á ökkla og setja alltá annan endann á skurðstofu- listanum hjá mér. Undir öðrum kringumstæðum hefði Lindsay forsmáð tilboð hans og hörfað undan þessari umhyggjusemi. En með breyttu innsæi brá hún öðruvisi við. Hún hlýddi fyrirmælum hans og tók i framrétta höndina sem luktist óð- ara um fingur hennar i hlýju handtaki. — Lindsay yður er kalt! Það var slikur skelfingarhreimur i rödd hans að Lindsay hefði farið að hlæja nema fyrir það að hún fékk kökk i hálsinn og lá fremur við gráti. — Það vill svo til að nú er köld og hráslagaleg vetrarnótt, Gilligan læknir, og við vorum að koma út upphituðum sal. Þá hlýt- ur alltaf að eiga sér stað nokkurt hitatap. Hún talaði i léttum, spaugsömum tón og hann svaraði henni með þvi að slaka á allri spennu. — Þér sláið mann alveg út af laginu, Blue. Annað veifið eruð þér einhverskonar álfavera og svo ... hókus, pókus, og þá er kominn skurðlæknirinn, skarpur og hvass eins og hnifsegg. Þvi megið þér trúa að það er ekki heiglum hent að eiga við þessar tvær Lindsayur. — Ég er gefin fyrir að halda fólki i vafa. Það hefur sina kosti, get ég fullvissað yður um. Hún var enn að striða honum og hlusta eftir viðbrögðum hans, ekki að- eins með eyrunum heldur sér- hverju skilningarviti. Hún fann að takið um fingur hennar þéttist og vissi að honum var skemmt af þvi hann breytti um göngulag. Hún var þess einnig vör að hann hafði dregið hana þéttar að sér, enda þótt hún efaðist um að hann vissi nokkuð af þessari ósjálf- ráðu, verndandi hreyfingu sinni. Og aðeins til að fullvissa sig um að sér skjátlaðist ekki i ályktun sinni, kreppti hún fingurna inn i lófa hans. Hann svaraði strax með þvi að herða takið um hendi hennar svo fast að hún varð að bita á vör af sársauka. En hann áttaði sig jafnfljótt og linaði takið eins og hann væri hræddur við það sem hann hefði látið i ljós með framferði sinu. — Og nú liggur leiðin upp á við. Þau voru komin að tröppum EDA LÆKNIRED bústaðarins. Forstofuljósið lýsti niður til þeirra og hann bar sig riddaralega til við að hjálpa þeim upp tröppurnar i siðum kvöld- kjólunum. Hann tók jafnvel við lyklinum af Ruth með glæsilegri handsveiflu og tókst að koma honum i skráargatið i fyrstu til raun. En i öllum þessum tilburð- um sleppti hann ekki takinu um hendi Lindsays. — Viljið þér koma inn og fá kaffisopa eða einn undir svefn- inn? Ruth hafði snúið sér við i dyragættinni. Lindsay brá er henni varð Ijóst að þetta var i fyr- sta skipti, sem Ruth mælti orð af vörum frá þvi þau fóru úr dans- salnum. — Nei, þakka yður fyrir Ruth. En þér skuluð gera það. Þér eruð þreytuleg. Varð léttúð kvöldsins yður ofviða? Hann talaði i léttum tón en bakvið orð hans leyndist alvara. — Ekki þreytt, Shane, aðeins leið og upp á kant við heiminn. Þessi opinberu hátiðahöld hafa þannig áhrif á mig. Svo ger- breyttist látbragð hennar og and- lithennar ljómaði af ánægju. - En þessar gerðu það ómaksins vert. Hún lyfti hendinni og snart orki- deurnar á öxlinni á sér. — Þakka yður fyrir Shane, þakka yður innilega. Góða nótt. Hún var farin áður en þau Shane eða Lindsay gátu aftrað henni, og skildi dyrn- ar i hálfa gátt á eftir sér. — Hafið gætur á henni, Lindsay. Ég hef hugboð um að hún sé ekki eins hraust og hún vill vera láta. Lindsay brá við þessi fyrir- mæli. Hugsunin um að eitthvað gæti komið fyrir Ruth, var þess megnug að vikja öllum öðrum umhugsunarefnum til hliðar. Hún sneri sér að honum. — Er yður alvara? Haldið þér i raun og veru... Hún þagnaði er hún sá að hann virti hana fyrir sér með mildu brosi. — Ég veit það ekki. Það er að- eins hugboð. Þið kvenfólkið hald- ið að þið hafið einkarétt á slikum fyrirbærum, en okkur karlmönn- unum er ekki alls varnað. Þetta ereittafminum hugboðum.en ég veit ekki ennþá hvers virði það er. Hafið þetta aðeins i huga og gerið yður ekki áhyggjur, vina min. Það getur verið að mér skjátlist algerlega. Hann hafði fært hend- urnar um leið og hann talaði. Þær héldu nú laust um axlir hennar. Lindsay vissi að hann vildi hug- hreysta hana og stilling hans bægði ótta hennar frá. — Og nú verðið þér að fara inn úr kuldan- um. Það er tillitsleysi af mér að halda yður hérna úti. Hún hefði viljað þakka honum, en átti engin orð á reiðum hönd- um. Hvað gat hún sagt, sem ekki myndi hljóma innantómt og fá- nýtt? Bæði voru þau þess vis aö dansskemmtuninni hafði verið þröngvað upp á þau og að hún hafði ekki verið sérlega vel heppnuð. — Nei, orkideur, hefðu ekki hæft yður, góða Lindsay. Hann talaði svo lágt að hún gat varla greint orðin. Roðinn þaut fram i kinnar henni við tilhugsunina um að hann hefði vitað af hneykslun hennar áður yfir þessu vali hans. Hún varð niðurlút og hann hló við. — Þær eru veraldlegar, framandlegar. Rósin yðar hefur sina eigin töfra og kraft. Hún hef- ur einnig ilm og vaxtarmátt og ferskan hreinan lit. Jafnvel þyrn- irinn á meðal laufanna minnir á sjálfstraust og heilindi. Lindsay var brugðið við orð hans. Hún leit niður á róshnapp- inn i barmi sér. Svo lyfti hún höfð- inu snögglega. Of snögglega fyrir Shane Gilligan. Honum gafst eng- inn timi til að breyta um svip.en gat aðeins vonað, að vegna daufr- ar birtunnar og vegna þess að hún væri með hugann við þaö sem hann sagði, gæti Lindsay ekki ráðið neitt sérstakt af andlitssvip hans. —- Góða nótt. Sofið rótt. Og munið, á minútunni átta i fyrra- málið á skurðstofunni. Hann var farinn, gekk hröðum, fjaðurmögnuðum skrefum án þess að lita aftur. Lindsay lét hurðina hægt aftur og hallaði sér með bakið upp að henni. Hún var borin uppi af til- finningaöldu, sem gerði hana máttlausa og andstutta. Hún hafði séð þennan sama svip svo oft að hún þekkti hann og vissi hvað hann merkti. Hún hafði get- að svarað honum með samúð og skilningi þegar hún varð hans vör hjá sjúklingum sinum, hjá hinum óttaslegnu og kviðnu, hjá þeim sem leituðu huggunar i skilningi hennar og hæfni. Og hann hafði horft á hana á sama hátt! Um það var ekki aö villast. Hún hafði haft hag af ljósinu, sem fallið hafði beint á andlit hans. Og i svip hans hafði verið beiðni um samúð og skilning og fyrirgefningu. Fyrir hvað? Fyrir það að hann elskaði hana, en gæti af einhverjum or- sökum ekki látið það i ljósi? Vegna þess að hann vissi i vitund- inni um fánýti tilfinninga sinna, að hann ruglaði hana og særði stundum? Var það fyrir þetta, sem hann leitaði fyrirgefningar? Og það sem hann hafði sagt um rósina? Var það leið hans til að tjá henni raunverulegar tilfinn- ingar sinar? Lindsay var i of miklu uppnámi til að henda reiður á þessu. Hún rétti sig upp og um leiö varð henni ljóst af þögninni, sem rikti i upp- lýstri setustofunni, að Ruth beið róleg eftir henni þar. Að Ruth byggi yfir þeirri vitneskju sem gæti komið lagi á þessa ringul reið. En Ruth var ekki frjálst að láta hana uppi. Og vegna þess að hún fann til gremju yfir þvi að þessu skyldi vera þannig varið, og vildi ekki láta neinn hrófla við hugsunum sinum þessa stundina, gekk Lindsay hrööum skrefum yfir ganginn og inn i sitt eigið her- 26 FRANSKA SENDINGIN Stytt útgáfa af kvikmynda- sögunni „The French Connection” sem hlaut Óskarsverölaunin í ár sér heim til Tonys Fucas. Hann var að vinna á kaffistofunni. Tveir lögreglumenn biðu kviðnir fyrir utan húsið — hús- leitarheimildin var brátt útrunnin. Þeir fóru inn stundar- fjórðungi eftir að hann var kom- inn heim. Meðan annar þeirra las heimildina fyrir hinum fok- reiða Tony og Peggy, sem skildi hvorki upp né niður i þessu, hóf hinn skipulega leit. Er þeir höfðu leitað i dyrum og dyngjum, tóku þeir að brjóta upp húsgögnin. Hlaðin skamm- byssa kom i ljós i púða, og einnig þrir litlir pokar meö heróini. Á aðalstöðvum eiturlyfjalög- reglunnar var allt á öðrum endanum. Hinir grunuðu voru yfirheyrðir hver á fætur öðrum. Klukkan var næstum niu, er Egan og menn hans ruddust i gegnum þvögu ljósmyndara og fréttamanna, sem heimtuðu nýjar fréttir af handtökunni. Meöan þeir voru að ryðja sér leið upp á aðra hæð, heyrðu þeir hrópin i Joe Fuca. Hróp Nataliu Fucas heyrðust einnig um allt húsið. Egan og Grosso gátu loks komið Barböru og Patsy inn á herbergi og hafið yfirheyrsl- urnar. Patsy var illur viður- eignar, eins og þeir höfðu búizt við. ,,Um hvað eruð þið að tala?” hrópaði Patsy. ,,Ég þekki enga Frakka. Hvers vegna finnið þið ekki morðingja i stað þess að niðast á mér?” Hann vildi ekki kannast við neitt. Carey boðaði til fundar, þar sem samankomnir voru næstum niutiu iögreglumenn. i heilan klukkutima reyndu þeir að raða saman þeim vitneskju- brotum, sem þeir réðu yfir og reyndu að komast að þvi, hvaða hlutverki Angelvin hafði gegnt. Lögreglumönnunum var leyft að fara, er þeir höfðu skýrt frá þvi, sem þeir vissu og höfðu séð. Loks sátu aðeins fimm menn eftir, þ.ám. Egan, Grosso og Waters. 011 nóttin fór i að fást viö formsatriði. En á föstudags- morgunn var eltingaleiknum mikla loks lokið. Það héldu þeir. Sunnudagsmorguninn 20. janúar var Egan beðinn aö fara með ljósmyndara að húsi Fucas i 7. stræti og aðstoða við ljós- myndun i kjallaranum, þar sem heróiniö haföi fundizt. Egan til mikillar undrunar var allt i röð og reglu. Einu merkin um eyði- legginguna voru sárin i veggjum og lofti. Egan gat sér þess til, að Mafiumenn hefðu verið að athuga, hvort lögregl- unni hefði sézt yfir eitthvað. Hann bölvaði sjálfum sér fyrir að hafa ekki dottið i hug að halda vörð um staðinn. Meðan ljósmyndarinn vann að störfum sinum, tók hann eftir ferköntuð- um bletti i dimmu horni her- bergisins. Þetta var plata. Hann lyfti henni upp og starði ofan i holu, sem var um hálfur metri á dýptog tveggja metra löng. Þar var ekkert. Egan kom til hugar, að þarna hefði verið rúm fyrir miklu meira en 11 kilóin, sem þeir höfðu fundið i loftinu. Einhvers staðar hlaut að vera talsvert magn til viðbótar, eða „bank- inn”, þar sem átti að geyma allt heróinið eftir áætluninni. Lög- reglan hafði alltaf haft hugboð um, að Patsy og Frakkarnir hefðu ekki farið að tefla á tvær hættur fyrir svo tiltölulega litið magn sem 11 kiló. Hvernig höfðu þeir smyglaö eitrinu inn i landiö og hve margir voru viö málið riönir? Hver var aðild franska sjónvarpsmannsins, Angelvins? Hafði hann hreinan skjöld? Og hvað um hina Frakkana tvo? En ef meira magn fyrirfannst, hvar var það niðurkomið? Var heróinið þegar komiö i umferð? Það var hugsanlegt, en lögreglan vissi samt ekki betur, en framboðið væri litið, og mikil hræðsla rikti enn meöal neytenda. Sonny Grosso svaf i tvo sólar- hringa. Þá fór hann að kanna skjölin, sem hann hafði fundið i herbergi Angelvins. Þar á meðal var pöntun á skipsrými fyrir bilinn. Angelvin hafði gefið upp, að billinn vægi 4685 pund. Enda þótt hann hefði komið vestur um haf á 3. farrými, ætlaði hann að fara heim á 1. farrými. Eitt bréfanna vakti grunsemdir Sonnys. Angelvin skrifaði i bréfinu, þar sem hann staðfesti pöntun sina, að hann hefði misreiknað þyngd bilsins, og gaf þá skýringu, að rétt þyngd bilsins væri 4573 pund, 112 pundum minna en hann hafði áður gefið upp. Hvers vegna? Venjulega hafði maður meiri farangur meðferðis frá útlöndum en til þeirra! En ef þessi 112 pund — 51 kiló — væru nú það magn heróins, semhafði verið smyglað tií landsins, væri hér um að ræöa mesta magn heróins, sem hefði verið smyglað til New York, og þetta táknaði, að enn væru ekki komin i leitirnar 40 kiló af heró- ini, andvirði 26 milljóna dala, og einhvers staðar hlutu þau þá aö vera. Auða holan i kjallara Joe Fucas og þyngdarmismunur bilsins ýtti undir þann grun lög- reglunnar, að einmitt billinn hefði verið notaður til að smygla inn heróininu. Og sama dag og m/s „AMERICA” átti að leggja úr höfn með bilinn innanborðs, haföi bilnum verið skipaö upp, og siðan hafði hann verið tekinn sundur af færustu mönnum. Bif- reiðasérfræðingur lögreglunnar rannsakaði Buick bilinn vand- lega. Hann fann hvorki vott af eiturlyfjum né felustaðinn. Leitað var álits þeirra, sem hannað höfðu bilinn. Nokkrar skrúfur voru undir bilnum framanverðum, ataðar aur, og var ekki að sjá, aö hreyft hefði verið við þeim. En er aurinn var skafinn burt, kom i ljós, að hann var ekki eins þurr og búizt hafði verið við.Hann var enn rakur. A rannsóknarstofu lögreglunnar kom i ljós að aurinn var franskur. Hann var nýlegur og allt virtist benda til þess, að honum hefði verið klint þarna innan tveggja vikna. En það tókst ekki að losa skrúfurnar, fyrr en sérfræðingur frá verk- smiöjunum gaf þá skýringu, að straumur yrði að vera á raf- kerfinu, og þá losnuöu skrúf- urnar. Felustaðurinn, sem fannst, o Þriðjudagur 3. október 1972.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.