Alþýðublaðið - 03.10.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
&ÆFTflL£X5l
m.,
□ LB LBGRl ÖníUL FUóLfíR SfíR

ÚF fíriH
FjÖT UR.
VRfíUP VOT
f MjÖCr SRmrB. STulD URIHN
miN FÆW OP/NU
[
F/PfíÐ í/tGÐ
f U/OUR ifítfHL
O GLJÚF UR £Nj).
50R& RíYNT
1
U tt\ ^ '
W'
• ^bit * ^ 0
' A)i>'lÍ3Í>'b
mr—-tj i'ni
■^a^bhq-su-^JiCh '-aay
K
I
u
*
Ga
G\
— Varlega. Hérna haldið i
hendina i mér. Við megum ekki
láta yður togna á ökkla og setja
alltá annan endann á skurðstofu-
listanum hjá mér.
Undir öðrum kringumstæðum
hefði Lindsay forsmáð tilboð hans
og hörfað undan þessari
umhyggjusemi. En með breyttu
innsæi brá hún öðruvisi við. Hún
hlýddi fyrirmælum hans og tók i
framrétta höndina sem luktist óð-
ara um fingur hennar i hlýju
handtaki.
— Lindsay yður er kalt! Það
var slikur skelfingarhreimur i
rödd hans að Lindsay hefði farið
að hlæja nema fyrir það að hún
fékk kökk i hálsinn og lá fremur
við gráti.
— Það vill svo til að nú er köld
og hráslagaleg vetrarnótt,
Gilligan læknir, og við vorum að
koma út upphituðum sal. Þá hlýt-
ur alltaf að eiga sér stað nokkurt
hitatap. Hún talaði i léttum,
spaugsömum tón og hann svaraði
henni með þvi að slaka á allri
spennu.
— Þér sláið mann alveg út af
laginu, Blue. Annað veifið eruð
þér einhverskonar álfavera og
svo ... hókus, pókus, og þá er
kominn skurðlæknirinn, skarpur
og hvass eins og hnifsegg. Þvi
megið þér trúa að það er ekki
heiglum hent að eiga við þessar
tvær Lindsayur.
— Ég er gefin fyrir að halda
fólki i vafa. Það hefur sina kosti,
get ég fullvissað yður um. Hún
var enn að striða honum og hlusta
eftir viðbrögðum hans, ekki að-
eins með eyrunum heldur sér-
hverju skilningarviti. Hún fann
að takið um fingur hennar þéttist
og vissi að honum var skemmt af
þvi hann breytti um göngulag.
Hún var þess einnig vör að hann
hafði dregið hana þéttar að sér,
enda þótt hún efaðist um að hann
vissi nokkuð af þessari ósjálf-
ráðu, verndandi hreyfingu sinni.
Og aðeins til að fullvissa sig um
að sér skjátlaðist ekki i ályktun
sinni, kreppti hún fingurna inn i
lófa hans. Hann svaraði strax
með þvi að herða takið um hendi
hennar svo fast að hún varð að
bita á vör af sársauka. En hann
áttaði sig jafnfljótt og linaði takið
eins og hann væri hræddur við
það sem hann hefði látið i ljós
með framferði sinu.
— Og nú liggur leiðin upp á við.
Þau voru komin að tröppum
EDA LÆKNIRED
bústaðarins. Forstofuljósið lýsti
niður til þeirra og hann bar sig
riddaralega til við að hjálpa þeim
upp tröppurnar i siðum kvöld-
kjólunum. Hann tók jafnvel við
lyklinum af Ruth með glæsilegri
handsveiflu og tókst að koma
honum i skráargatið i fyrstu til
raun. En i öllum þessum tilburð-
um sleppti hann ekki takinu um
hendi Lindsays.
— Viljið þér koma inn og fá
kaffisopa eða einn undir svefn-
inn? Ruth hafði snúið sér við i
dyragættinni. Lindsay brá er
henni varð Ijóst að þetta var i fyr-
sta skipti, sem Ruth mælti orð af
vörum frá þvi þau fóru úr dans-
salnum.
— Nei, þakka yður fyrir Ruth.
En þér skuluð gera það. Þér eruð
þreytuleg. Varð léttúð kvöldsins
yður ofviða? Hann talaði i léttum
tón en bakvið orð hans leyndist
alvara.
— Ekki þreytt, Shane, aðeins
leið og upp á kant við heiminn.
Þessi opinberu hátiðahöld hafa
þannig áhrif á mig. Svo ger-
breyttist látbragð hennar og and-
lithennar ljómaði af ánægju. - En
þessar gerðu það ómaksins vert.
Hún lyfti hendinni og snart orki-
deurnar á öxlinni á sér. — Þakka
yður fyrir Shane, þakka yður
innilega. Góða nótt. Hún var farin
áður en þau Shane eða Lindsay
gátu aftrað henni, og skildi dyrn-
ar i hálfa gátt á eftir sér.
— Hafið gætur á henni,
Lindsay. Ég hef hugboð um að
hún sé ekki eins hraust og hún vill
vera láta.
Lindsay brá við þessi fyrir-
mæli. Hugsunin um að eitthvað
gæti komið fyrir Ruth, var þess
megnug að vikja öllum öðrum
umhugsunarefnum til hliðar. Hún
sneri sér að honum.
— Er yður alvara? Haldið þér i
raun og veru...
Hún þagnaði er hún sá að hann
virti hana fyrir sér með mildu
brosi.
— Ég veit það ekki. Það er að-
eins hugboð. Þið kvenfólkið hald-
ið að þið hafið einkarétt á slikum
fyrirbærum, en okkur karlmönn-
unum er ekki alls varnað. Þetta
ereittafminum hugboðum.en ég
veit ekki ennþá hvers virði það er.
Hafið þetta aðeins i huga og gerið
yður ekki áhyggjur, vina min.
Það getur verið að mér skjátlist
algerlega. Hann hafði fært hend-
urnar um leið og hann talaði. Þær
héldu nú laust um axlir hennar.
Lindsay vissi að hann vildi hug-
hreysta hana og stilling hans
bægði ótta hennar frá. — Og nú
verðið þér að fara inn úr kuldan-
um. Það er tillitsleysi af mér að
halda yður hérna úti.
Hún hefði viljað þakka honum,
en átti engin orð á reiðum hönd-
um. Hvað gat hún sagt, sem ekki
myndi hljóma innantómt og fá-
nýtt? Bæði voru þau þess vis aö
dansskemmtuninni hafði verið
þröngvað upp á þau og að hún
hafði ekki verið sérlega vel
heppnuð.
— Nei, orkideur, hefðu ekki
hæft yður, góða Lindsay. Hann
talaði svo lágt að hún gat varla
greint orðin. Roðinn þaut fram i
kinnar henni við tilhugsunina um
að hann hefði vitað af hneykslun
hennar áður yfir þessu vali hans.
Hún varð niðurlút og hann hló
við. — Þær eru veraldlegar,
framandlegar. Rósin yðar hefur
sina eigin töfra og kraft. Hún hef-
ur einnig ilm og vaxtarmátt og
ferskan hreinan lit. Jafnvel þyrn-
irinn á meðal laufanna minnir á
sjálfstraust og heilindi.
Lindsay var brugðið við orð
hans. Hún leit niður á róshnapp-
inn i barmi sér. Svo lyfti hún höfð-
inu snögglega. Of snögglega fyrir
Shane Gilligan. Honum gafst eng-
inn timi til að breyta um svip.en
gat aðeins vonað, að vegna daufr-
ar birtunnar og vegna þess að hún
væri með hugann við þaö sem
hann sagði, gæti Lindsay ekki
ráðið neitt sérstakt af andlitssvip
hans.
—- Góða nótt. Sofið rótt. Og
munið, á minútunni átta i fyrra-
málið á skurðstofunni.
Hann var farinn, gekk hröðum,
fjaðurmögnuðum skrefum án
þess að lita aftur.
Lindsay lét hurðina hægt aftur
og hallaði sér með bakið upp að
henni. Hún var borin uppi af til-
finningaöldu, sem gerði hana
máttlausa og andstutta. Hún
hafði séð þennan sama svip svo
oft að hún þekkti hann og vissi
hvað hann merkti. Hún hafði get-
að svarað honum með samúð og
skilningi þegar hún varð hans vör
hjá sjúklingum sinum, hjá hinum
óttaslegnu og kviðnu, hjá þeim
sem leituðu huggunar i skilningi
hennar og hæfni. Og hann hafði
horft á hana á sama hátt! Um það
var ekki aö villast. Hún hafði haft
hag af ljósinu, sem fallið hafði
beint á andlit hans. Og i svip hans
hafði verið beiðni um samúð og
skilning og fyrirgefningu. Fyrir
hvað? Fyrir það að hann elskaði
hana, en gæti af einhverjum or-
sökum ekki látið það i ljósi?
Vegna þess að hann vissi i vitund-
inni um fánýti tilfinninga sinna,
að hann ruglaði hana og særði
stundum? Var það fyrir þetta,
sem hann leitaði fyrirgefningar?
Og það sem hann hafði sagt um
rósina? Var það leið hans til að
tjá henni raunverulegar tilfinn-
ingar sinar?
Lindsay var i of miklu uppnámi
til að henda reiður á þessu. Hún
rétti sig upp og um leiö varð henni
ljóst af þögninni, sem rikti i upp-
lýstri setustofunni, að Ruth beið
róleg eftir henni þar. Að Ruth
byggi yfir þeirri vitneskju sem
gæti komið lagi á þessa ringul
reið. En Ruth var ekki frjálst að
láta hana uppi.
Og vegna þess að hún fann til
gremju yfir þvi að þessu skyldi
vera þannig varið, og vildi ekki
láta neinn hrófla við hugsunum
sinum þessa stundina, gekk
Lindsay hrööum skrefum yfir
ganginn og inn i sitt eigið her-
26
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni „The French Connection”
sem hlaut Óskarsverölaunin í ár
sér heim til Tonys Fucas. Hann
var að vinna á kaffistofunni.
Tveir lögreglumenn biðu
kviðnir fyrir utan húsið — hús-
leitarheimildin var brátt
útrunnin. Þeir fóru inn stundar-
fjórðungi eftir að hann var kom-
inn heim. Meðan annar þeirra
las heimildina fyrir hinum fok-
reiða Tony og Peggy, sem skildi
hvorki upp né niður i þessu, hóf
hinn skipulega leit. Er þeir
höfðu leitað i dyrum og
dyngjum, tóku þeir að brjóta
upp húsgögnin. Hlaðin skamm-
byssa kom i ljós i púða, og
einnig þrir litlir pokar meö
heróini.
Á aðalstöðvum eiturlyfjalög-
reglunnar var allt á öðrum
endanum. Hinir grunuðu voru
yfirheyrðir hver á fætur öðrum.
Klukkan var næstum niu, er
Egan og menn hans ruddust i
gegnum þvögu ljósmyndara og
fréttamanna, sem heimtuðu
nýjar fréttir af handtökunni.
Meöan þeir voru að ryðja sér
leið upp á aðra hæð, heyrðu þeir
hrópin i Joe Fuca. Hróp Nataliu
Fucas heyrðust einnig um allt
húsið.
Egan og Grosso gátu loks
komið Barböru og Patsy inn á
herbergi og hafið yfirheyrsl-
urnar. Patsy var illur viður-
eignar, eins og þeir höfðu búizt
við.
,,Um hvað eruð þið að tala?”
hrópaði Patsy. ,,Ég þekki enga
Frakka. Hvers vegna finnið þið
ekki morðingja i stað þess að
niðast á mér?”
Hann vildi ekki kannast við
neitt. Carey boðaði til fundar,
þar sem samankomnir voru
næstum niutiu iögreglumenn. i
heilan klukkutima reyndu þeir
að raða saman þeim vitneskju-
brotum, sem þeir réðu yfir og
reyndu að komast að þvi, hvaða
hlutverki Angelvin hafði gegnt.
Lögreglumönnunum var leyft
að fara, er þeir höfðu skýrt frá
þvi, sem þeir vissu og höfðu séð.
Loks sátu aðeins fimm menn
eftir, þ.ám. Egan, Grosso og
Waters.
011 nóttin fór i að fást viö
formsatriði. En á föstudags-
morgunn var eltingaleiknum
mikla loks lokið. Það héldu þeir.
Sunnudagsmorguninn 20.
janúar var Egan beðinn aö fara
með ljósmyndara að húsi Fucas
i 7. stræti og aðstoða við ljós-
myndun i kjallaranum, þar sem
heróiniö haföi fundizt. Egan til
mikillar undrunar var allt i röð
og reglu. Einu merkin um eyði-
legginguna voru sárin i
veggjum og lofti. Egan gat sér
þess til, að Mafiumenn hefðu
verið að athuga, hvort lögregl-
unni hefði sézt yfir eitthvað.
Hann bölvaði sjálfum sér fyrir
að hafa ekki dottið i hug að
halda vörð um staðinn. Meðan
ljósmyndarinn vann að störfum
sinum, tók hann eftir ferköntuð-
um bletti i dimmu horni her-
bergisins. Þetta var plata. Hann
lyfti henni upp og starði ofan i
holu, sem var um hálfur metri á
dýptog tveggja metra löng. Þar
var ekkert.
Egan kom til hugar, að þarna
hefði verið rúm fyrir miklu
meira en 11 kilóin, sem þeir
höfðu fundið i loftinu. Einhvers
staðar hlaut að vera talsvert
magn til viðbótar, eða „bank-
inn”, þar sem átti að geyma allt
heróinið eftir áætluninni. Lög-
reglan hafði alltaf haft hugboð
um, að Patsy og Frakkarnir
hefðu ekki farið að tefla á tvær
hættur fyrir svo tiltölulega litið
magn sem 11 kiló. Hvernig
höfðu þeir smyglaö eitrinu inn i
landiö og hve margir voru viö
málið riönir? Hver var aðild
franska sjónvarpsmannsins,
Angelvins? Hafði hann hreinan
skjöld? Og hvað um hina
Frakkana tvo? En ef meira
magn fyrirfannst, hvar var það
niðurkomið? Var heróinið þegar
komiö i umferð? Það var
hugsanlegt, en lögreglan vissi
samt ekki betur, en framboðið
væri litið, og mikil hræðsla rikti
enn meöal neytenda.
Sonny Grosso svaf i tvo sólar-
hringa. Þá fór hann að kanna
skjölin, sem hann hafði fundið i
herbergi Angelvins. Þar á
meðal var pöntun á skipsrými
fyrir bilinn. Angelvin hafði gefið
upp, að billinn vægi 4685 pund.
Enda þótt hann hefði komið
vestur um haf á 3. farrými,
ætlaði hann að fara heim á 1.
farrými. Eitt bréfanna vakti
grunsemdir Sonnys. Angelvin
skrifaði i bréfinu, þar sem hann
staðfesti pöntun sina, að hann
hefði misreiknað þyngd bilsins,
og gaf þá skýringu, að rétt
þyngd bilsins væri 4573 pund,
112 pundum minna en hann
hafði áður gefið upp. Hvers
vegna? Venjulega hafði maður
meiri farangur meðferðis frá
útlöndum en til þeirra!
En ef þessi 112 pund — 51 kiló
— væru nú það magn heróins,
semhafði verið smyglað tií
landsins, væri hér um að ræöa
mesta magn heróins, sem hefði
verið smyglað til New York, og
þetta táknaði, að enn væru ekki
komin i leitirnar 40 kiló af heró-
ini, andvirði 26 milljóna dala, og
einhvers staðar hlutu þau þá aö
vera.
Auða holan i kjallara Joe
Fucas og þyngdarmismunur
bilsins ýtti undir þann grun lög-
reglunnar, að einmitt billinn
hefði verið notaður til að smygla
inn heróininu. Og sama dag og
m/s „AMERICA” átti að leggja
úr höfn með bilinn innanborðs,
haföi bilnum verið skipaö upp,
og siðan hafði hann verið tekinn
sundur af færustu mönnum. Bif-
reiðasérfræðingur lögreglunnar
rannsakaði Buick bilinn vand-
lega. Hann fann hvorki vott af
eiturlyfjum né felustaðinn.
Leitað var álits þeirra, sem
hannað höfðu bilinn. Nokkrar
skrúfur voru undir bilnum
framanverðum, ataðar aur, og
var ekki að sjá, aö hreyft hefði
verið við þeim. En er aurinn var
skafinn burt, kom i ljós, að hann
var ekki eins þurr og búizt hafði
verið við.Hann var enn rakur. A
rannsóknarstofu lögreglunnar
kom i ljós að aurinn var
franskur. Hann var nýlegur og
allt virtist benda til þess, að
honum hefði verið klint þarna
innan tveggja vikna. En það
tókst ekki að losa skrúfurnar,
fyrr en sérfræðingur frá verk-
smiöjunum gaf þá skýringu, að
straumur yrði að vera á raf-
kerfinu, og þá losnuöu skrúf-
urnar.
Felustaðurinn, sem fannst,

o
Þriðjudagur 3. október 1972.