Alþýðublaðið - 12.12.1972, Blaðsíða 15

Kross-
gátu-
krílið
WÆTUT/Í) T/Sél
□ BoPbi LUBBfi LYÐ kylfs/ it
l'OND IR
Rnnbvt! VE/ÐftR r/ER/ \»rr

í
V£/FflV SPIL ÓFl
KjÖR SfímHL. 6 ftnmfí BfíUN /Nfí
H £/N/< sr. ULDN fí
voM
FPEKT LBlJ, . U.
í
SKjÓL- RN
* mfíHM

Qs ;> X) o A Cn
iö N Ö O r- ÍJ
>1 "H -O
c: Cr> k! c o.-o a>
ÖS c. Xj > >
í SKUGGA MARDARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
34
væri dáinn. Mörður... dáinn! Það
virtist óhugsandi. Enginn — ekki
einu sinni Stirling — var svo hlað-
inn lifsorku, sem lifgaði aðra með
endurskininu einu. Nei, ég ætlaði
aðfáMörð ogStirling til að hætta
við námuna. Ég gat ekki afborið
að vita menn deyja úr lungna-
tæringu né heldur svipinn á
andliti Marðar þegar hann talaði
um gull.
Við riðum suður á bóginn og
þegar degi tók að halla fundum
við okkur stað til að tjalda. Hann
var nærri læk svo við höfðum
vatn, en það fór Stirling að sækja
á meðan Jacob Jagger kvekti eld.
Adelaide sagðist ætla að kenna
mér að steikja hveitikökur og svo
gætum við bráðum fengið okkur
að borða.I handtöskum okkar var
soðið svinsflesk og einnig kinda-
kjöt.
Þetta hefði orðið hressandi til-
breyting nema fyrir nærveru
Jacobs Jagger. Ég varð að viður-
kenna að honum tókst vel að
kveikja eldinn. Hann krafðist
þess að fá að sýna mér hvernig
ætti að fá spýturnar til að loga og
hve mikilvægt væri að vleja rétta
staðinp.
— Það er litill vandi að koma af
stað skógareldi, bætti hann við. —
Og það, ungfrú Nora, vona ég að
þér eigið aldrei eftir að sjá.
— Sá siðasti var hræðilegur,
skaut Adelaide inn i. — Ég hélt
satt að segja að allt væri glatað
fyrir okkur.
— Það héldum við öll, sam-
sinnti Jacob Jagger, og búlduleitt
andlit hans var alvarlegra en ég
hafði nokkurntima séð það.
— Við vorum bókstaflega um-
kringd eldi klukkustundum
saman. Ég beið eftir að gúmtrén
næst húsinu spryngju i loft upp,
og það hefði orðið endirinn.
— Það var blóð, sagði ég við
sjálfa mig upp aftur og aftur. — A
runnunum...á jörðinni.. blóð
allstaðar. Mörður hefur drepið
Jagger. Nei, hugsaði ég svo, —
hann hefur aðeins sært hann.
Jafnvel hann myndi ekki dirfast
að drepa mann. Með þvi gerði
hann sig að morðingja.
En ég vissi með sjálfri mér að
Mörður hafði drepið Jagger, og
að það var vegna þess sem hann
hafði reynt að koma fram við
mig.
Það varhljótt i húsinu. Likkista
hafði verið smiðuð utanum
Jagger og henni komið fyrir i
einni stærstu skemmunni, sem
byggð hafði verið til geymslu á
ullarpöliunum.
Hverjum einasta manni úr riki
Marðarins — af búgarðinum, úr
húsinu og úr námunni — hafði
verið boðið að koma til
skemmunnar. Þetta var undar-
legur, kyrrlátur dagur, sorgar-
dagur, og þó eitthvað meira en
það. Það var eins og i vændum
væri einhver hátiðleg helgiathöfn.
Adelaide vildi ekkert segja.
Stirling kom og faðmaði mig að
sér. — Nú er allt gott, Nora, sagði
hann. — Hafðu engar áhyggjur
framar. Hugsaðu aldrei um þetta.
Nú ertu örugg.
Adelaide kom inn i herbergið til
min. — Nora, faðir minn vill að þú
komir i ullarskemmuna. Vertu
ekki hrædd. Þér liður betur. Ég
kem með þér og Stirling lika.
— Ég er ekki hrædd.
— Faðir minn segir að þú eigir
ekki að hræðast neitt framar.
Hann segir að við hefðum átt að
gæta þin betur.
— Þið voruð alltaf að vara mig
við að villast i skóginum.
— En ég hefði átt að láta mér
detta þetta i hug.
Ég minnti hana á Mary. — En
þú trúðir henni ekki, sagði ég.
— Ó, Nora. Veslings Nora min.
En nú er það hjá liðið og það
gerist aldrei aftur. Faðir minn
ætlar að sjá til þess.
Ég mun aldrei gleyma sam-
komunni iullarskemmunni. Þetta
voru fyrstu kynni min af lögum
óbyggðanna. Réttvisinni hafði
verið fullnægt við Jagger. Þetta
var dómurinn. Sérhver maður,
sem kæmi að dóttur sinni i þeirri
aðstöðu sem ég hafði verið i, hafði
fullan rétt til að drepa árásar-
mann hennar.
Likkistan stóð á grindum i öðr-
um enda skemmunnar og logaði á
tveimur kertum sitt hvorum
megin við hann. Mörður stóð hjá
henni og kertaljósin kveiktu bláa
logann i augum hans.
Þegar hann sá mig, rétti hann
fram hendina og ég fór til hans.
Stirling og Adelaide urðu eftir úti
við dyrnar. Skemman var full af
karlmönnum — suma þekkti ég,
aðra hafði ég aldrei séð áður.
Mörður tók i hönd mér, leit á
kistuna og sagði: — I þessum
kassa liggja jarðneskar leifar
Jacobs Jagger. Þessi stúlka er
dóttir min. Leggi nokkur maður
hér hönd á hana, hlýtur hann
sömu refsingu og Jacob Jagger.
Það yrði öllum hér fyrir beztu að
muna þetta. Ég er eins og þið
munuð vita, maður sem stendur
við orð sin.
Að svo mæltu gekk hann út úr
skemmunni með mig við hönd sér,
en Adelaide og Storling fylgdu á
eftir okkur.
5. kafli.
Ekkert gat orðið alveg eins upp
frá þessu. Ég var orðin hæglátari.
Það var eins og ég hefði þroskazt
allt i einu. Fólkið horfði hálf
laumulega á mig — karl-
mennirnir eins og þeir væru
hræddir við mig. Ég býst við að
þeir hafi hugsað til Jacobs Jagger
i hvert skipti sem þeir sáu mig.
Stirling stjórnaði búinu þar til
nýr bústjóri var fenginn i James
Madder, sem frétti brátt af ör -
lögum fyrirrennara sins og leit
varla á mig. Adelaide reyndi að
gera allt eðlilegt með þvi að láta
sem ekkert hefði gerzt, en það er
ekki hægt að vera viðriðinn
voveiflegt dauðsfall og láta sem
það sé hversdagslegur atburður.
1 nokkra daga langaði mig
ekkert á hestbak. Ég hélt mig i
námunda við Adelaide, það
stafaði af henni öryggi. Hún skildi
tilfinningar minar og var alltaf að
bjóða mér að hjálpa sér við ýmis
verk. 1 sameiningu settum við
upp ný gluggatjöld i nokkrum
herbergjum, við fengum okkur
efni og breyttum gömlum kjólum.
Það var alltaf eitthvað i bigerð.
Svo þurfti auðvitað að vinna i
garðinum.
Stundum vaknaði ég á nóttinni
kallandi á hjálp. Ég mundi ekki
alltaf draumana, en þeir stóðu i
sambandi viö óheilladaginn.
— Stirling, sagði ég eitt sinn við
hann þegar við vorum i útreiðar-
ferð, — þú minnist aldrei á
þennan dag. Er ekki betra að tala
um hann?
— Er ekki ennþá betra að
gleyma honum?
— Heldurðu að nokkurntima
verði hægt að gleyma sliku?
— Þú verður að reyna það. Það
fölnar með timanum. Sannaðu til.
— Þetta var eins og sumt sem
mann dreymir. Of illt til að vera
raunverulegt.
— Ég hefði átt að vera með þér.
Ég hefði átt að gera mér grein
fyrir þessu. Jagger var svin.
Hafðirðu eitthvert hugboð um
þetta?
— Ég var alltaf hrædd við hann.
— Þú hafðir aldrei orð á þvi.
— Ég hélt ekki aö það skipti
máli fyrr en ég var orðin ein.
— Talaðú ekki um það.
— En við erum að tala um það.
Og svo kom faðir þinn...hann var
kominn þarna á hvita hestinum
og allt i einu...sá ég blóð. Eg
hélt....
— Svona, ég sagði þér að vera
ekki að tala um það. Hlustaðu á
mig. Nora, þetta er búið. Faðir
minn kom þarna að. Hann kom
mátulega og það urðu endalok
Jaggers. Hann getur aldrei
framar reynt að gera þér mein.
— Hann var drepinn. Faðir
þinn drap hann min vegna.
— Það var lika rétt. Það var hið
eina rétta.
— Hann hefði getað rekið hann.
Iiann hefði getað sagt honum upp.
Hversvegna gerði hann það ekki?
— Faðir minn gerði það sem
rétt var. Lifið er öðruvisi hérna,
Nora. Til skamms tima var hægt
að hengja mann i Englandi fyrir
að stela sauði. Hér hefur hver
maður rétt til að drepa annan
sem ræðst á kvenfólk i fjölskyldu
hans.
. — En þetta var morð.
— Það var réttlæti.
— En gerir enginn neitt veður
út af þvi?
— Það hafa farið fram yfir-
heyrslur. Faðir minn vildi ekki
láta þig mæta vegna þess að hann
hélt það yrði of mikið á þig lagt.
Hann sagðist ekki láta yfirheýra
þig. Hann greindi frá þvi sem
gerzt hafði; hann hafði drepið
Jagger, sagði hann, og myndi hið
sama búið hverjum þeim, sem
48
lugrid: Ég hef enga skoðun
getað myndað mér á þvi. Ég
gafst upp á að reyna það fyrir
mörgum árum. Menn eru
bara eins og þeir eru gerðir.
Ég get fallizt á það. En ég get
ekki fallizt á, að menn séu það
sem þeir þykjast vera. Mað-
urinn, sem gældi við sjálfan
sig, á meðan ég dansaði i
kringum hann skreytt
hænsnafjöðrum, fór til kirkju
á hverjum sunnudegi, gaf fé
til liknarstarfsemi og var —
og er enn — talinn hinn mæt-
asti maður i borg sinni og
landi. Nú er sonur hans einnig
mjög háttsettur. Mér bauð við
þessu i fyrstu.
Andcrson: Fjöðrunum?
lngrid: öllum óþverranum.
Siðan komst ég að þvi, hvern-
ig heiminum er stjórnað.
Hverjir hafa völdin. Hver
máttur peninganna er. Þvi
lýsti ég striði á hendur heim-
inum.
Anderson: Hefur þú unnið það
strið?
Ingrid: Ég mun vinna, Schatzie.
:t. kafli. 17. ágúst kl. 12.41.
Anderson: Það hefði getað farið
öðruvisi.
Ingrid: Ef til vill. En við erum
það, sem heimurinn hefur
gert úr okkur. Við höfum ekki
alltaf valkosti. Þegar ég var
fimmtán ára, var ég orðin fær
gleðikona. Ég hafði stolið,
kúgað fé, ég hafði verið barin
illilega hvað eftir annað, og
ég hafði minn umboðsmann.
En ég var enn barn. Ég var
ómenntuð. Ég reyndi aðeins
að hafa i mig og á. Þá fór ég
ekki fram á mikið. Það er
kannski þess vegna, sem við
eigum skap saman. Varst þú
ekki lika fátækur?
Anderson: Jú,. Fjölskylda min
var eins og hvitir negrar.
Ingrid: Gerðu þér ljóst, að ég er
ekki að afsaka mig. Ég gerði
auðvitað það, sem ég varð að
gera.
Anderson: Auðvitað. En þegar
þú eltist...
Ingrid: Ég var fljót að læra,
Eins og ég sagði þér þá komst
ég að þvi, hvar peningarnir
voru og valdið. Og siðan var
fátt, sem ég gat ekki gert. Það
varð allsherjarstyrjöld. Ég
barðist á móti. Siðan fór ég að
eiga fyrsta höggið. Það
skiptir mjög miklu máli. Eini
glæpurinn i þessum heimi er
sá að vera fátækur. Það er
eini glæpurinn. Þeir, sem eru
ekki fátækir, geta allt.
" \
4. kafli. 17. ágúst kl. 12.08
Anderson: Stundum verð ég
hræddur við þig.
Ingrid: Hvers vegna, Schatzie?
Ég vil þér ekkert illt.
Anderson: Ég veit það. En þú
opnar aldrei hjarta þitt. Þú
birgir allt inni i þér.
Ingrid: Ég hef reynt allt
—áfengi, eiturlyf, kynlif.
Ekkert verður mér að gagni.
Ég verð að búa við þetta
hverja stund, og það geri ég.
Nú lifi ég kyrrlátu lifi. Ég á
mér notálegt héimili og
nægan mat. Ég ávaxta fé mitt
á öruggan hátt. Menn borga
mér. Vissirðu það?
Anderson: Já.
Ingrid: Ég óska einskis lengur.
Það skiptir miklu máli að
vita, hvenær maður á að
hætta að óska sér.
Anderson: Óskarðu þess aldrei
að losna við þetta allt?
Ingrid: Það væri ósköp gott, en
ef ég get það ekki, þá get ég
það ekki. (Sjö sekúndna
þögn).
Anderson: Þú ert meiri konan.
Ingrid: Þetta er atvinna min.
Þetta er ekki kynlif mitt.
5. kafli. 17. ágúst. kl. 2.14.
Ingrid: Þetta hefur verið yndis-
> legur dagur. Finnur þú dálitið
á þér?
Anderson: Dálitið.
Ingrid: Nú verðum við að fara
bráðlega. Þú verður að fara
til vinnu þinnar.
Anderson: Já.
Ingrid: Ertu syfjaður?
Anderson: Dálitið.
Ingrid: A ég að tala við þig á
þann hátt, sem þér þykir
beztur?
Anderson: Já. Finnst þér það
skemmtilegt?
Ingrid: Auðvitað.
(!. kafli. 17. ágúst kl. 3.03.
Ingrid: Jæja, Schatzie, við
verðum að fara. Þú .verður of
seinn.
Anderson: Allt i lagi. Ég ætla að
bursta af mér. Ljúktu við
vinið, ég ætla að tæma
koniaksflöskuna.
Ingrid: Jæja þá.
Anderson: Mig langar að segja
þér, hvað ég ætla að gera.
Ingrid: Nei gerðu það ekki.
Anderson: Þú ert gáfaðasta
kona, sem ég þekki. Ég vildi
gjarnan heyra álit þitt.
Ingrid: Nei. Segðu mér ekkert.
Mig langar ekki að vita um
það.
Aiulerson: Þetta eru stórfram-
kvæmdir.
lngrid: Það eru alltaf stórfram-
kvæmdir. Það er tilgangs-
laust að biðja þig að fara var-
lega. Gerðu það, sem þú þarft
að gera.
Anderson: Ég get ekki hætt við
það nú.
lngrid: Ég skil það.
Anderson: Viltu kyssa mig:
Ingrid: Núna? Já. Á munninn?
(47)
Segulbandsupptaka gerð 19.
ágúst 1968 kl. 11.46.
IIaskins:Var það þetta, sem þú
vildir?
Andcrson: Þetta var ágætt,
Tommy, meira en ég bjóst
við.
Haskins. Það er fint. Eg skal
segja þér frá þvi seinna,
hvernig ég komst yfir þessar
teikningar. Það var stórkost-
legt.
Anderson: Viltu vera með?
Haskins: Með? I ráninu?
Andcrson:Já. (Fimm sekúndna
þögn).
Ilaskins: Hve mikið?
Anderson: Föst laun. Tvö þús-
und.
Haskins: Tvö þúsund? Finnst

Þriöjudagur 12. desember 1972