Alþýðublaðið - 17.04.1973, Síða 7

Það er margt flagð í þessu fagra skinni - þvi aö
meðaltali búa um tveir milljarðar lífvera í hörundi
hvers manns. Við athugun með nákvæmum smá-
sjám má sjá þar landslag, hrikalegt og á allan hátt
fjarri því sem við gerum okkur í hugarlund hörund
fagurrar konu
VANTAR
BdllN
vi, sem timar liðu fram.
tr franskur biskup, sem
■ fann upp á þvi að taka
með heitu vatni með sér i
Sá merkisatburður
árið 1681.
flaska þessi var gerð úr
egar siðvenjan breiddist
1 það gerði hún með met-
þá komst fólk fljótt að
m, að betra var að hafa
ía úr leir.
stu 200 ár tók hitaflaskan
framförum. Hámarki
skutækninnar var náð á
iutimunum, en þá var
:ð gera hitaflöskur, sem
u við maga eigandans.
i varð ekki komizt.
a.m.k. ekki fyrr en
iið hafði verið fundið upp.
næsta stóra áfanga náð i
rsögu hitaflöskunnar —
i var farið að kalla hita-
'Jú voru hitapokar gerðir,
llu þétt að öxlum og hálsi,
íuleiöis smærri pokar til
5 halda hita á eyrunum.
arapönnur
>ria Englandsdrottning
amtiðarmenn hennar
einnig aðrar aðferðir til
þess að halda á sér hita i
bælunum. Nefnilega hita-
pönnur, sem gerðar voru úr
silfri, kopar eða messing — eftir
þjóðfélagsstöðu eigandans.
Pönnur þessar voru með loki, en
annars áþekkar venjulegum
steikarapönnum og með hand-
fangi, sem var ca. 3ja feta
langt.
Kolaglæðum var skarað ofan i
pönnuna, lokið siðan lagt yfir
hana og pannan traustlega
skorðuð niður i hinar mörgu
undirsængur i rúmum manna á
Viktoriutimabilinu.
Nú um þessar mundir eru
slikar pönnur hreinustu forn-
gripir og seljast fyrir hátt verð.
Einhverjar slikar pönnur munu
hafa verið til hér á Islandi, þótt
ekki fari af þeim margar
sagnir.
Enn i tízku
Og þessar gömlu upphitunar-
aðferðir eru sumar hverjar enn
i tizku. Hitapokar eru viða
notaðir enn þann dag i dag —
bæði vatnshitapokar og raf-
magnshitapokar. Jafnvel hér á
Islandi, þar sem hiti er góður i
öllum herbergjum húsa, eru
þessir pokar viða til. En farið
varlega með þá. Ef þið viljið
forðast að skaðbrenna ykkur á
heitu vatni við það að hita-
pokinn skyndilega sþringur, þá
notið hann ekki öllu lengur, en i
tvö ár eða svo. Að þeim tima
liðnum fer gúmmiið að springa
og rýrna og þá getur slysið orðið
hvenær sem er.
Sama máli gegnir um raf-
magnspoka. Meðhöndlið þá var-
lega. Látið þá ekki blotna og
gætið þess, að hvorki snúran að
pokanum né pokinn sjálfur séu
farin að snjást.
En enn þann dag i dag eru
milljónir Engiendinga og ann-
arra Evrópumanna, sem i
svefnherberginu fá aðeins yl
frá hitapokanum sinum — t>g
konunni sinni. Þrjózkir og
þverir halda þeir áfram að
skjálfa úr kulda i rúmunum
milli þess sem þeir reka á sér
belginn i sjóðheitan hitapokann
með tilheyrandi afleiðingum.
En að leysa vandann einfald-
lega með þvi að kynda eins og
menn? Nei, sú lausn er allt of
eðlileg og sjálfsögð til þess að
nokkur Englendingur eöa
Frakki með sjálfsvirðingu geti
látið sér til hugar koma að falla
fyrir henni.
lANETAN
IDI GIGIR, SKUGGALEGIR SKÓGAR
T UPP A LÍF OG DAUDA
ina” eru innflytjendur, sem
komið hefur verið fyrir i likam-
anum. Þetta eru nokkurs konar
örveruhermenn, sem hafa það
hlutverk að drepa hina hættu-
legu innrásarheri.
Venjulega heppnast þeim ætl-
unarverkið, en mikilvæg undan-
tekning er óvinurinn staphy-
lococcus 80, en hann býr yfir
óþekktu vopni gegn varnarlið-
inu. Staphylococcus 80 — hring-
laga með hunangslitu hári —
yfirbugar pensillin og þrifst vel
á öðrum fúkkalyfjum. Hann býr
fyrst og fremst i nasaholunum
og getur drepið. Oft gerir hann
útrás og veldur alvarlegum
igerðum i sjúklingum á sjúkra-
húsum, og stundum ræðst hann
á ungabörn.
Hvernig sem á þvi stendur, þá
er hann ekki alltaf lifshættuleg-
ur mannfólki. Hraust fólk getur
hýst hann án þess að nokkuð illt
gerist. Svo virðist sem hann
kjósi helzt að vera snöggar,
hættulegar útrásir á annað fólk.
Hjaröir
Staphylococcus 80 er sá
erfiðasti viðureignar af allri
staphylococcus fjölskyldunni.
Ef þeirri ætt er jafnað við
kattarættina, þá er staphylo-
coccus 80 tigrisdýrið.
Aðrar tegundir lifa einnig i
nasaholunum og þær geta or-
sakað bólgur, bólur og rauð út-
brot. Þær eru villikettirnir. En
flestar eru þær þó meinlausar.
Skritnasti ibúi okkar er án efa
sá, sem ber nafnið demodexfolli
culorum. Er það skepna? Svo
segja sérfræðingarnir.
Skrokkurinn á henni er langur
og grannur, hefur átta fætur og
hver þeirra er búinn sogskálum,
Þetta er stærsta skepnan á
mann-plánetunni, en hún er
alveg meinlaus. Mestum tima
ver hún i stórum hjörðum á
skógarsvæðunum — i augnhár-
unum, nasahárum og á hökunni.
Rotnun
Munurinn er þéttbýlasti
hellirinn á mann-plánetunni.
Þar fara fram stórorrustur á
milli góðra gerla og vondra
gerla. Þetta er staðurinn, sem
sýkingar-sýklarnir vildu lang-
helzt fá að lifa á til langframa —
og þar rikja þeir oft um töluvert
langan aldur unz varnarliðinu
tekst loks að hrekja þá á brott.
Tannburstun, sem fjarlægir
skaðlegustu matarúrgangana,
geturekki fjarlægt hina næstum
ófjarlægjanlegu þunnu himnu,
sem myndast á tönnunum eftir
hvern málsverð. Undir þessari
himnu fá að lifa i friði bakteriur
þær, sem orsaka tannskemmdir
með þvi að framleiöa sýru, sem
brýtur niður yzta varnarmúr
tannanna — glerunginn.
t næsta skipti, sem þér finnst
þú vera einmana og útskúfaður
mundu þá, að til eru milljónir
smárra vera, sem hvergi vilja
annars staðar vera en með þér
— eða öllu heldur á þér.
Þriðjudagur 17. april 1973.