Alþýðublaðið - 17.04.1973, Qupperneq 11

KRÍLIÐ
'iMVSKT
H»L£/V~Dt
LURKfí TifíKfí
RfíK/N SK/Pó VOFuR

'ftUT /H
DRUS Lfí
NOKjC Rfí 7 , 5 JO
»
ÚNM £/A//<. ST.
L/lkN. VENJfí
ÚTL TiTiLL f£STf\
'fíiVÓXr UR
f
FjfíLL /n£Ð TÓLU
Í , FoR S K. 1
'HV'/LT fíérHlR > 'fí RBIKN
TRÚLOFUNARHRINGAR
Fljót afgreiðsla.
Sendum gegn póstkrðfu
GUÐM. ÞORSTEINSSON
gullsmiður, Bankastr. 12
MINNINGAR-
SPJÖLD
HALLGRÍMS-
KIRKJU
fást i
Hallgrímskirkju (Guðbrandsstofu),
opið virka daga nema laugardaga kl.
2-4 e. h.; sími 17805, Blómaverzluninni
Domus Medica, Egilsg. 3, Verzl. Hall-
dóru Ólafsdóttur, Grettisg. 26, Verzl.
Björns Jónssonar, Vesturgötu 28, og
Biskupsstofu, Klapparstíg 27.
UR tK> SKAHIGKIHIR
KCRNELÍUS
JONSSON
SK0LAV0ROUS1IG8
BANKASTR4T16
1H‘)H8 -18600
alÞÝH Sími
mm 86660
William Terry
Hannie Caulder
— Alltaf tveir á móti einum,
svaraði Rufus ólundarlega.
— Þið yrðuð ekki lengi að hætta
ef pabbi væri lifandi.
— Hann væri það ef þú hefðir
ekki skotið hann, hélt Emmett
áfram.
Rödd Rufus varð að góli: —
Hvað á ég að segja ykkur það oft?
Ég var að hreinsa byssuna mina.
Hann kreisti tár úr sljóum augun-
um. — Það liður ekki svo nótt aö
ég fari að sofa án þess að hugsa
um andlitið á pabba.
— Þú átt við það sem eftir var
af þvi, hreytti Frank i yngra
bróður sinn og rak upp enn eitt
sársaukavein þegar Emmett
herti á umbúðunum og hnýtti
fast.
— Hættiði, kallaði Emmett og
leit af einum á annan um leið og
hann reis á fætur. — Þó enginn
hafi náð okkur ennþá, þýðir það
ekki að þeir geri það ekki.
Geturðu riðið, Frank?
Frank reyndi að standa upp,
stiga i særða fótinn og kveinaði
sér. — Ég veit ekki.
— Ég sagði riðið, ekki gengið,
Emmett lagði handlegginn um
mitti bróðurs sins og hóf hann á
loft.
Frank hlunkaðist niður i hnakk-
inn og rak enn upp vein.
— Það er ekki litið sem hann
veinar, sagði Rufus og glotti um
leið og hann fór á bak. — Hann
hefði átt að fá skotið i hausinn. Þá
hefði hann ekki fundið eins mikið
til.
— Ég skal...
— Hættiði, segi ég, gelti
Emmett og lyfti sér i hnakkinn á
sinum eigin hesti. — Við verðum
að komast eins langt frá þessari
bæjarholu og viö getum.
Hann keyrðihestinn áfram með
hælunum og hinir fylgdu á eftir,
Rufus glottandi og Frank kveink-
andi sér við hverja hreyfingu.
— Hvert förum við, Emmett?
spurði Rufus eftir nokkra stund.
Emmett skyrpti. — Niður til
Nyju Mexico, býst ég við.
— Þú ert á leið austur, skaut
Frank inn i. — Kansas er i þessari
átt.
Emmett varð ögn hvumsa við,
en breiddi yfir það með reiði.
— Ég veit, ég veit, flýtti hann
sér að svara, tók i taumana á
hesti sinum og sneri honum á
hægagang i aðra átt. — Ég var
bara að villa um fyrir þeim, ef
einhverjir væru á eftir okkur,
kallaði hann um öxl sér.
Rufus hvatti hest sinn á eftir
bróðurnum, en Frank stöðvaði
sinn.
— Þeir halda áreiöanlega ekki
að þú hafi farið til Nýju-Mexikó
þegar þeir sjá þessa slóð eftir þig,
hrópaði Frank kaldhæðnislega en
veikróma af sársauka. — Þetta er
norður. Leiöin til Wyoming og
Montana.
— Ég veit, ég veit, sagði
Emmett og andlit hans dökknaði
af reiði. — Heldurðu að ég sé
einhver bjáni? Ég er að reyna að
rugla þá.
En hann snarsneri hestinum
óðara og flengreið framhjá Frank
með Rufus heimskulega glottandi
á hælunum.
Frank fékk að gjalda þess að
hafa gert gys aö þvi hvað Emmett
var gersamlega áttavilltur. Þvi
Emmett hélt miklum hraða allt
það sem eftir var dagsins og
leyfði aðeins örfárra klukku-
stunda hvild áöur en þeir þeystu
af stað aftur i dagrenningu.
Kraftar svolans entust honum
vel og á honum sáust engin
þreytumerki. Rufus var litið
anna.ð en heilalaus vél, sem fylgdi
bróður sinum hugsunarlaust án
þess að vita af þreytunni, sem
læddist að honum. En Frank, illa
haldinn af likamlegum sársauka
og nýjum blóðmissi i hvert skipti
sem hestur hans hnaut á grýttri
jörðinni, var sér fyllilega
meðvitandi um þá örmögnun sem
fylgdi honum i hverju spori. Oft
sofnaði hann i hnakknum en var
vakinn aftur af enn meiri sárs-
auka.
Aldrei sáust nein merki um
eftirför, en Emmett reið eins og
hann hefði úlfahjörð á hælum sér,
leit aldrei um öxl á skeiðinu. Vél-
mennið Rufus hélt sér jafnt og
þétt tiu metrum á eftir fyrirlið-
anum og Frank rak lestina,
gleypti rykið og lét hesti sinum
það eftir að fylgja hinum. Það var
viljastyrkurinn einn, sem hélt
honum i hnakknum og þar tolldi
hann i nærri þrjá daga. Þá var
það hestur hans, sem gafst upp
ásamt hinum hestunum.
■ ■
■ ■
j Áskriftarsíminn er j
BS666
nytt
AFBURÐA
LAKK
Ákjósanlegt fyrir
verksmiðjur, frystihús,
fiskvinnslustöðvar-og vélar,
skipslestar og sundlaugar.
Jícupahf
Það þarf ekki að blanda með
herði og hefur hörkuslitþol.
Það þornar fljótt og fyrir áhrif
loftraka. Það stenzt lút, ýmsar
sýrur, olíur, þynningarefni
o.þ.u.l.
Við þekkjum ekkert sterkara lakk!
aðeins
nokkra
dropa
Þriöjudagur 17. april 1973.
o