Alþýðublaðið - 16.10.1973, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 16.10.1973, Blaðsíða 6
Sjöwall og Wahlöö: DAUÐINN TEKIIR SÉR FAR 22 reglunnar fengu nýtt vatn á sina myllu. — Lögregluhatrið blundar i öllum stéttum þjóðfélagsins, sagöi Melander. — Það þarf aðeins óveru til að það blossi upp. — Og af hverju stafar það, sagði Kollberg áhuga- laus. — Einfaldlega af þvi, að lögreglan er ill nauðsyn, sagði Melander. Allt fólk, atvinnuglæpamenn meðtaldir, veit, að það getur komist i þá aðstöðu að lögreglan sé þess eini bjargvættur. Þegar innbrotsþjófur vaknar ein- hverja nóttina viö að einhver er i kjallaranum hjá honum, hvað gerir hann þá? Jú, hann hringir til lögreglunnar. En á meðan ekkert slikt kemur fyrir, bregðast flestir við með ótta eða fyrirlitningu þegar lögreglan gripur á einhvern hátt inn I tilveru þesseða truflar geðró þess. — Er það ekki nógu bölvað samt, þó maður eigi ekki til þess að vita að maöur sé ill nauðsyn. sagði Kollberg. — Mergurinn . málsins, hélt Melander ótrauður áfram — er auðvitað sú þverstæða, að lögreglu- starfið sjálft geri ráð fyrir góðri greind og óvenju- legum sálr- likams- og siðferðisstyrk hjá starfs- mönnum sinum, en býr sjálft ekki yfir neinu, sem höfðar til manna með slika eiginleika. — Djöfull er að heyra til þin, sagði Kollberg. Martin Beck hafði oft verið vitni að svipuðum umræðum og var ekki i skapi til að hlusta á meira. — Getið þið ekki farið eitthvað annað með þetta félagsfræðistagl ykkar sagði hann úrillur. — Eg er að reyna að hugsa dálitið. — Um hvað svo sem? spurði Kollberg. Þá hringdi siminn. — Já, Beck hérna. — Þetta er Hjelm. Hvernig gengur? — Okkar á milli sagt, þá gengur þaö ekkert. ur það ekkert. — Hefur ykkur tekist að komast að hver þessi and- litslausi er? Martin Beck hafði þekkt Hjelm lengi og mat hann mikils. Hann var reyndar ekki einn um það, þvi margir voru þeirrar skoð- unar, að Hjelm væri einn færasti tæknimaður i heimi, á sviði glæpamála. En það varð að taka hann réttum tökum. — Nei, svaraöi Martin Beck,- það virðist enginn sakna hans. Við höfum siegið eintóm vindhögg. Hann dró and- ann djúpt og hélt áfram: - Já, þú ætlar vist ekki að segja mér, að eitthvað nýtt hafi komið fram hjá ykkur? Það varð að skjalla Hjelm. Hjá þvi varð yfir- leitt ekki komist. — Jú, svaraði Hjelm með sjálfsánægjuhreim i rödd- inni,- við höfum gefið okkur tima til að lita nánar á hann, reynt aö gera okkur nákvæmari mynd. Mynd, sem gæti gefið til kynna hvernig hann leit út i lif- anda lifi. Ég held okkur hafi tekist að finna aðal- drættina. Get ég sagt: Nei, þú segir það ekki? hugsaði Martin Beck. — Nei, þú segir það ekki, sagði hann. — Jú, jú, sagði Hjelm haröánægður. Arangurinn varð betri en búist var við. Martin Beck hugsaði : Hvað á ég nú að segja til að smyrja hann? Stórkost- legt? Fyrirtak? Eða bara: Gott? Eða ef til vill: Prýði- legt? Ég verð að leggja betur við eyrun næst þegar Inga hefur saumaklúbb. — Stórfint, sagði hann. — Ég þakka, sagði Hjelm glaður. — Það er ég, sem ætti að þakka. En geturðu ekki sagt mér. ... — Jú, það var einmitt til þess, sem ég hringdi. Við litum fyrst á tennurnar i honum. Það var miklum erfiðleikum bundið, þvi þær höfðu allar orðið illa úti. En þær fyllingar sem við fundum voru illa gerðar og við gerum ekki ráð fyrir að nokkur tann- læknir hér á landi vilji kannast við þær. Meira vil ég helst ekki segja um þá hlið málsins. — En þetta er nú þ'ó nokkuð, sagði Martin Beck. — Svo voru það fötin. Við höfum grafið það upp, að fötin voru keypt i Holly- wood-búð hér i Stokkhólmi. Til eru þrjár slikar, ein við Vasagatan, ein við Göt- gatan og ein á St. Eriksplan. — Gott, sagði Martin Beck án hrifningar. Nú hafði hann ekki þrek til að hræsna lengur fyrir Hjelm. — Já, svaraði Hjelm sposkur,- það finnst mér lika. Fötin voru annars mjög óhrein. Þau hafa sennilega aldrei verið hreinsuð og ég gæti trúað að hann hafi gengið i þeim á hverjum degi um langan tima. — Hversu langan tima? — Að minnsta kosti eitt ár, á að giska. — Hefurðu nokkuð meira handbært? Það varð nokkur þögn. Hjelm hafði geymt það uesta þar til siðast. Þetta var aðeins leikþögn. — Já, sagði hann loks- ins,- I brjóstvasanum á jakkanum hans fundum við ögn af hassi, og korn, sem við fundum i hægri buxna- vasa reyndust vera úr muldum Preludin-töflum. Rannsóknir á sýnunum, sem tekin voru við krufninguna, staðfesta að maðurinn var eiturlyfja- neytandi. Ný leikþögn. Martin Beck hélt sér saman. — Og svo var hann með lekanda á háu stigi, sagði Hjelm. Martin Beck lauk við að skrifa niður hjá sér, þakkaði Hjelm og lagði heyrnartólið á. — Undirheimalyktina leggur langar leiðir, sagði Kollberg. Hann hafði staðið bak viðstólinn og hlustað á samtalið eftir bestu getu. — Já, sagði Martin Beck. — En við höfum ekki fingraförin hans i skránni. — Hann hefur ef til vill verið útlendingur. — Það gæti vel hugsast, sagði Martin Beck. - En hvaö eigum við að gera við þessar upplýsingar? Við getum ekki með góöu móti látið blöðin hafa þær. — Nei, sagði Melander,- - en við getum látið þær berast frá manni til manns meðal þeirra hylmara og eiturlyfjaneytenda, sem við þekkjum til. Við setjum okkur I samband við eitur- lyf jadeildina og varnarliðið i úthverfunum. — Umm, sagði Martin Beck. Þetta var eins og hvert annað hálmstrá, hugsaði hann. En hvað var til bragðs að taka? Næstu sólarhringa á undan hafði lögreglan gert tvær áber- andi húsrannsóknir i hinum svokallaða undirheimi Stokkhólmsborgar, en ekki hafterindi sem erfiði. Allir höfðu átt von á hinu mikla lögregluliði og forðað sér undan nema þeir sem lágu alveg i svaðinu, bæði i eiginlegri og óeiginlegri merkingu. Af þeim rúmlega hundrað og fimmtiu einstaklingum, sem lögreglan hafði hand- tekið, voru flestir á þvi stigi að þeir áttu hvergi heima nema á hæli og var með þá farið i samræmi við það. Rannsóknirnar innávið höfðu engan árangur borið og þeir sem höfðu samböndin voru sannfærðir um að hylmararnir segðu það satt, að enginn vissi neitt. Margt benti til að þetta væri rétt. Það voru engar likur til að neinn gæti talið sér hag I að halda hlifi - skildi yfir glæpamanni i til- viki sem þessu. — Nema dóninn sjálfur, sagöi Gunvald Larsson, sem hafði hörmulega til- hneigingu til að undirstrika hið augljósa. Það ein, sem hægt var að gera, var i stórum dráttum að byggja á þeim gögnum, sem þegar hafði tekist að afla, til dæmis að reyna að hafa uppi á morðvopninu og halda áfram yfir- heyrslum á öllum þeim, sem á einhvern hátt voru tengdir fórnardýrunum. Þeim höfðu nú bætst nýir kraftar við yfirheyrslrrnar . nefnilega auk Manssons aðstoðarforingi frá Sundswall, Nordin að nafni. Það hafði ekki reynst mögulegt að fá Gunnar Ahlberg lausan frá föstum störfum, en það skipti minna máli nú, þvi enginn hafði trú á að yfir- heyrslurnar leiddu neitt i ljós. Klukkustundirnar siluðust áfram. Ekkert nýtt gerðist. Dagarnir liðu og brátt var önnur vika á enda. Og enn leið vika. Það var mánudagur enn á ný, hinn fjórði desember. Það var kalt i veðri og hvasst. Jólasirkusinn versnaði stöðugt. Liðsauka- mennirnir voru i slæmu skapi og þá var farið að langa heim. Mansson til hins milda loftslags Suður — Sviþjóðar og Nordin til hreinviðris og hressandi vetrar i Norr- land. Hvorugur þeirra var vanur stórborgum eins og Stokkhólmi og þeir van- þrifust báðir. Það var margt, sem reyndi á taugar þeirra, einkum másandi hraðinn, þrengslin og óþýtt viðmót fólksins. Sem lögreglu- menn gramdist þeim hin slaukna spilling i þjóð- félaginu og blómleg og út- breidd smáglæpastarf- semi. —Ég skil ekki hvernig þið þolið við i þessari borg, sagði Nordin. Hann var fremur alvörugefinn maður með skalla, loðnar augabrýr og stingandi brún augu. —Við erum fæddir hér og upp aldir, sagði Koilberg. — Við höfum aldrei kynnst neinu öðru. — Ég kom hingað með neðanjarðarbrautinni núna, sagði Nordin. Einungis á milli Alvik og Fridhemsplan sá ég að minnsta kosti ein tiu, fimmtán stykki, sem við hefðum tekið á stundinni, ef við hefðum verið heima i Sundswall. — Við höfum of fáa starfsmenn, sagði Martin Beck. — Já, veit ég það, en... — En hvað þá? — Hafið þiðekki veitt þvi eftirtekt hve huglaust fólk er hérna, venjulega, sóma- samlegt fólk?. Spyrji maður til vegar eða biðji það um eld, er engu likara en það flýi frá manni. Það er hreint og beint hrætt. Það finnur til öryggis- leysis. — Já, hver gerir það ekki? sagði Kollberg. — Ekki ég, sagði Nordin. — Að minnsta kosti ekki yfirleitt, en ætli það fari ekki að koma að þvi að skelfingin gripi mig lika. Hvernig er það, hafið þið eitthvaö, sem ég gæti byrjað á? — Við höfum fengið bendingu, sem er dálitið frábrugðin þvi venjulega, sagði Melander. — Nú um hvað? — Um manninn, sem við vitum enn ekki hver er. Kona I Hagersten hringdi og sagðist búa nálægt bila- verkstæði þar sem ynnu Danskir læknar senn færir um lifraígræðslu Enn hafa danskir læknar ekki skipt um lifur i sjúklingi, en i hálft-annað ár hafa læknarnir i sjúkrahúsinu i Gentofte i Kaupmannhöfn undirbúið slika aðgerð, segir i danska blaðinu Aktuelt. Þessi undirbúningur hefur m.a. verið fólginn i þvi, aö skipta um lifur i grisum. Lif- færabygging grisa er á marg- an hátt svipuð liffærabygg- ingu manna. Skurðlæknarnir i Gentofte telja sjálfir, að þeir séu tækni- lega þess umkomnir að geta skipt um lifur i mannverum, en þeir vilja með engu móti flýta slikum uppskurði. — Það er svo margt, sem verður að falla, segir Helge Baden, prófessor. Við verðum að hafa i höndum I senn hæfan sjúkling og gefanda. 011 hin tæknilega hlið verður að vera reiðubúin. Þar að auki verða heil- brigðisyfirvöld, og siðastur allra sennilega heilbrigðis- málaráðherrann, að gefa leyfi. Einnig er spurning, hvort ekki eigi að biða þar til hugtakið heiladauði hefur öðl- ast viðurkenningu. Reynslan virðistsýna, að meiri likur séu á að skurðaðgerðin lánist á sjúklingum, sem eru „heila- dauðir”, en sjúklingum, sem eru „hjartadauðir”. Hinn ungi læknir Torben Stæhr Johansen sneri fyrir þrem vikum heim eftir eins árs dvöl í Denver i Colorado. Þar býr skurðlæknirinn T.E. Starzl, sem alls hefur 76 sinn- um framkvæmt lifrarflutning. A þvi ári, sem Stæhr Johansen dvaldi i Denver, voru fram- kvæmdir 19 lifrarflutningar og 80 nýrnaflutningar. Af þeim 11 sjúklingum, sem dr. Starzl framkvæmdi lifrar- græðslu I árið 1972, lifa nú fimm. Meðal þeirra eru börn og flest fólkið er ungt að árum. Stæhr Johansen telur, að ekki eigi að reyna lifrarigræðslu á eldri sjúklingum, en 40 ára. Sjúklingarnir, sem dr. Starz hefur skorið, er fólk með herpilifur, skyndilega lifrar- bólgu eða með krabbamein á frumstigii lifrinni. Einnig hef- ur hann skorið fólk með enzym-hörgulsjúkdóminn Wil- sonsveiki. I öllum tilvikum hefur hér verið um að ræða dauðveikt og meðvitundar- laust fólk. Það er þvi hreint ótrúlegt að fylgjast með þvi, hvernig þetta fólk vaknar að skurðaðgerðinni lokinni, heil- brigt og án þess að múna, hvað gerst hafði. En aðgerðir sem þessar eru ákaflega dýrar. Kostnaðurinn við eina slika aðgerð er senni- lega ekki innan við 2 millj. Isl. kr. En vinningurinn er lika stór ef með þessu móti er hægt að bjarga mannslffi. Þess vegna telur dr. Stæhr Johan- sen, aðáfram verði aðhaldatil raununum með lifraigræðslu. Ef til vill finna menn dag einn lausnina á mesta vandamál- inu við slikan liffæraflutning — hvernig á að vinna bug á höfnunareigind likamans við slikum aðskotahlut. Vonin er, að visindamenn finni einhvern tima það lyf, sem geti brotið á bak aftur mótstöðu likamans við igræðslunni án þess þó að sjúkdómavarnir hans bili um leiö. Slík aðgerð kostar vart undir 2millj. ísl. kr. jyL | 1 L ] rnk f**. »• i fji •*-" |H : F * ./11 Jk M -'Mm TIGNARLEGYFIRSKEGG i Englandi hefur nýlega verið haldin landskeppni um, hver bæri tignarlegasta yfirskeggið. Sigurvegarinn, Alan Bryan, mætti til keppninnar með 16 millimetra langa skeggtoppa á yfirvörinni. Verðlaun hans eru þau að fá að benda á eitthvert mannúðar- mál, sem fær 100 enskra punda stuðningsgjöf frá stærstu dag- blöðunum á Bretlandseyjum. önnur verðlaun, sem hann fékk og voru frekar til einkaafnota, voru ein tunna af bjór, rakvéla- blöð til iifstiðar og snyrtivörur fyrir karlmenn. Þyngri refsingar fyrir ölvun við akstur Það ætti að refsa drukknum ökumönnum miklu harkalegar, en nú er gert. Slik er krafa hinna eldri borgara Danmerkur. Skoðanakannanir, sem BDM og Gallup-stofnunin hafa gert, sýna, að 41% þjóðarinnar er á þessari skoðun. Það kom einnig i ljós, að mjög margir eru meðmæltir auknum umferðarhraðatakmörkunum og fólk vill sjá fleiri lögreglu- þjóna úti á vegunum. Einnig eru margir — aðallega meðal hinna yngri — sem vilja, að reglulega sé litið eftir ástandi bifreiðanna og vilja fá betri ökukennslu. Athuganirnar sýna, aðdanir eru nú meira á varðbergi gegn bilismanum, en nokkru sinni fyrr. Níu ára skolaskylda í gildi í Danmörku frá og með þessu hausti Námsmaður heldur heim til Chile til að berjast gegn herforingjastjórninni „Um leið og ég hef afl- að nægilegs fjár held ég til Chile til þess að taka þátt í baráttunni gegn herforingjastjórninni. Nám mitt hér hefur engan tilgang lengur. Nú er aðeins hin mikla barátta, sem gildi hefur". Þetta segir ungur Chile-búi i Kaupmannahöfn I viðtali við danska blaðið Politiken. Hann hefur lagt stund á félagsfræði um tveggja ára skeið við há- skólann. Nú hefur hann hætt náminu. Þekkingin átti að koma Allende forseta og sósialisman- um að gagni. En i þeirri baráttu, er nú er i vændum, eru það vopnin, sem gilda. „Þvi miður er það svo”, segir þessi ungi maður og leggur um leið áherslu á nauðsyn þess, að nafn hans sé ekki nefnt. Hann hefur ef til vill enn möguleika á þvi að komast til Chile. En tak- ist honum það ekki fer hann til Argentínu, þar sem verið er að byggja upp chilenskar skæruliðasveitir. „Það,er ekki rétt af mér að dvelja lengur i Danmörku nú”, segir hann enn fremur. „Þar er ég langt i burtu frá þvi fólki, sem ég er hluti af. Verið er að brjóta á bak aftur hugsjónir, sem ég aðhyllist. Hugsanlegt er, að félagar minir i Chile, séu enn heilir á húfi, en það getur lika verið, að þeir hafi flúið til Argentinu eða að þeir hafi verið drepnir. Fyrir valdarán hersins hafði ég stöðugt samband við þá, en siðan hef ég ekki heyrt orð frá þeim. Ég vil heldur ekki reyna að hringja i þá. Þeir eru allir flokksbundnir sósialistar og ef til vill eru þeir umsetnir af hermönnum og njósnurum herforingjastjórnar- innar. Þvi gæti verið hættulegt að reyna að taka aftur upp sam- band við þá”. „Fyrir tveim árum siðan gerði ég hlé á námi minu og hélt til Chile. Þar dvaldi ég siðan eitt ár áður en ég kom aftur hingað til Kaupmannahafnar. Þegar á þeim tima höfðu borgaraflokk- arnir i Chile mikil umsvif, en herinn var þriskiptur: Einn hópur var hollur Allende.annar var tvistigandi og hinn þriðji var beinlinis gegn honum. Ég hefði aldrei imyndað mér, að allt myndi fara eins og farið hefur. Ég bjóst við þvi, að herinn myndi virða stjórnar- skrána, en það sýnir sig enn einu sinni, að ekki er unnt að framkvæma sósialisma á friðsamlegan hátt. Ég geri ekki ráð fyrir, að neitt hafi komið fyrir foreldra mina” heldur hann áfram. „Þau voru ekki stuðningmann Alende. Ég hef nú með öllu slitið sambandi við þau. Þau eru kapitalistar. Ég geri ekki ráð fyrir, að þau hafi neitt samband við her- foringjastjórnina, en þau hafa sterka samúð með henni.” Frá og með þessu hausti er niu ára skólaskylda i Ilan- ' mörku og af þvi tilefni ræddi ! blaðið Aktuelt við nokkra : nemendur og kannaði hug þeirra til málsins. Meginatriðið virðist vcra það, segir blaöið, að flestir eru ánægðir með nýskipunina, en þeir eru einnig til, sem eru óánægðir. Fjölmargir nem- enda segja einnig, að auk niu ára skólaskyldunnar hugsi þeir sér að bæta tiunda árinu sjálfviljugir við. Athuganir blaðsins leiddu einnig i Ijós, að talsvert marg- ir nemendur efstu bekkja skyldunámsstigsins störfuðu eitthvað auk skólavinnunnar. Þess vegna áttu suinir þeirra i 1 erfiöleikum með að fá nógan tima til námsins. En það er ekki hægt að vænta þess, að foreldrarnir borgi allt fyrir okkur, sögðu þeir. Eitt foreldri — sem sat i skólastjórn — taldi, að skóla- gönguvandamálin ykjust ekki i hluttalli við lengingu skyldu- námsins. Þau börn og þá for- eldra, sem við eigum I erfið- leikum með á niunda skyldu- námsárinu þekkjunt við þá þegar vcl frá sjötta skyldu- námsárinu, sagði sá. Ungur chilenskur stúdent hættir námi í háskólanum í Kaupmannahöfn: „Nú eru það vopnin, sem tala”. segir hann og hvatningarhrópin heyrðust alveg inn i stofu I húsinu litla. Sjálf hefur Susan engan sér- stakan áhuga á knattspyrnu. — 1 allt vor og sumar hef ég verið við upptökur hér I Eng- landi, segir hún. A helgum flýg ég til eiginmanns mins I Paris, eða þá, að hann kemur hingað og heilsar upp á mig og son okkar litinn. Þetta er prýðisgott „flug-hjónaband” og okkur finnst það ganga vel. Við þreytum ekki hvort annað með daglegri samveru. Eiginmaðurinn Susan Hampshire er franski kvik- my ndaleikstjórinn Pierre Granier. Þau hafa verið gift i fimm ár, og allan þennan tima hafa þau ferðast aftur og fram yfir Ermasund til þess að lita hvort til annars. Það er vel talað um hjóna- band þeirra i ensku og frönsku blöðunum. Það er orðið hálfgerð fyrirmynd fyrir aðra: Þannig geta uppteknar og stressaðar mennskjur á vorum timum haldið persónulegu sambandi hvor við aðra ár eftir ár,án þess að nokkur snuðra hlaupi þar á. Og það jafnvel þótt bæði séu þau I sviðsljósinu. — Ég fékk hlutverkið i „The Pallisers” fyrirhreina tilviljun, segir Susan Hampshire. Leik- konan, sem upphaflega hafði verið valin, gat ekki uppfyllt skilyrði samningsins. Eftir langvinnar viðræður dró hún sig i hlé. „Hin konan” var dóttir leikarans John Mills og ástæða þess, að hún gat ekki uppfyllt snýr aftur Fók á að fara varlega i alla spádóma, en ég þori næstum að veðja, að „The Pallisers” vekur jafn mikla lukku og saga Forsytanna. Þetta er stórfinn sjónvarps- þáttur, sem sérlega gaman hefur verið að vera með i að gera. Vissulega hefur veríð nóg að starfa. TIu stundir á dag i sex daga vikunnar. En nú er það erfiðasta yfirstaðið. Það er Susan Hampshire — hin fagra Fleur úr Forsyte- þáttunum—sem sagði þetta i viðtali við sænska Aftonbladet, sem heimsótti hana i hibýli hennar rétt við Bridge-fót- boltaleikvanginn i London. Þetta er heimavöllur Chelsea Nýr framhaldsflokkur getur orðið jafn vinsæll og Saga Forsytanna samninginn, var, að hún var með barni. Það myndi ekki haga gengið á skjánum, þvi vaxtarlagið hefði breyst eftir þvi, sem lengra hefði liðið á upptökuna. Þá var einnig sagt meðal sjónvarpsfólks i Bretlandi, að hún hefði ekki verið allskostar ánægð með það hlutverk, sem henni átti að úthluta i þessu mikla, breska fjölskyldusjón- varpsleikriti. — 1 stórum dráttum erum við innan sama ramma og settur var umhverfis sögu Forsytanna, segir Fleur. Það er um að ræða lif breskrar fjöl- skyldu frá þvi um 1830. En i þetta skipti ér það ekki yfir- stéttin, eins og i sögu Forsytanna. Þetta fjölskyldu- leikrit eftir John Galsworthy fjallar um venjulega borgara- fjölskyldu. Susan Hampshire hefur gengið fjárhagslega vel eftir að hún lék i sögu Forsytanna. Það kom ekki á óvart, að Ameriku- mönnum skyldi geðjast vel að konu eins og henni og hún hefur oft verið i Bandarikjunum, þar sem hún hefur komið fram i sjónvarpi, farið með ljóð og laust mál, veita viðtöku viður- kenningum, eða til þess að fara I vel borgaðar fyrirlestraferðir á vegum kvennaklúbba. — Kosturinn við hlutverk eins og Fleur — sem slær i gegn og vekur athygli i meira en 40 löndum allt frá Sovétrikjunum til Nýja Sjálands — er, að eftir það getur maður valið og hafn- að úr þeim tilboðum, sem berast, segir Susan Hampshire. En þannig hefur það nú ekki alltaf gengið fyrir henni. Þegar hún fyrir tólf-þréttán árum barðist við að koma sér áfram i London varð hún að taka hvaða tilboði sem bauðst. Meðal annars lék hún á móti Cliff Richard i söngvamynd „Lifið er popp,” sem m.a. hefur verið sýnd i sjónvarpsstöðvum á Norðurlöndum. — Þessari kvikmynd vil ég helst geta gleymt, segir Susan Hampshire. Þettá var léleg mynd. Hlutverkinu myndi ég harðneita I dag, en þá kom það sér vel. Ég hef alls ekkert á móti Cliff Richard, en sögu- þráðurinn var ósköp þunnur, segir hún. Framhaldsmyndaflokkinn „The Pallisers” á að taka til sýninga i enska sjónvarpinu eftir áramótin. Það merkir lik- lega,aðnafn Susan Hampshire verður heimsfrægt á ný, og kyrrðin i litla húsinu I Chelsea verður rofin af bréfahlöðum, simahringingum, simskeytum, beiðnum um viðtöl og öllu, sem þvi fylgir, segir Aftonbladet. „Þvi miður stóð ekki þjóðin öll að baki Allende, er hann var kjörinn forseti. Aðeins þriðjung- ur atkvæðanna féllu honum i skaut við forsetakjörið og þvi hlaut hann aðeins takmörkuð völd. En hann gerði fólkið (bændur og verkamenn) að pólitiskt sannfærðum mönnum. 1 dag myndi hann hafa fengið meir en helming allra greiddra atkvæða.” „Það var af þessari ástæðu, að herinn hlaut að láta höggið riða. Samt hef ég ekki fullan skilning á þvi sem gerðist. Ungir menn i Chile eru þvingaðir i herinn, rétt eins og i Danmörku. Sá her, er svipti Allende völdum er saman settur af verkamönnum og verka- mannasonum. Ég skil ekki hvernig þeir gátu framfylgt slikri fyrirskipun. Hins vegar þykist ég vita, að þeir hafi ekki gert það af sinum eigin frjálsa vilja. Hins vegar skil ég vel, að margir hermenn neita nú að skjóta þá verkamenn, sem verja þjóðnýttar verksmiðjur og sem hafa gengið i varnar- sveitir alþýðunnar. Þess vegna held ég nú sjálfur tii Chile og vona, að ég komist inn i landið. Það verður hörð og blóðug or- usta, en ekki með öllu vonlaus. Ég þekki afstöðu chilensku þjóðarinnar. Eftir fimm ár eða jafnvel fyrr verður landið á nýjan leik orðið sósialiskt”, segir þessi ungi stúdent frá Chile, sem neyðist til að leyna nafni sinu vegna valdaræningj- anna i Chile. Blaðburðarfólk vantar nú þegar i eftirtalin hverfi: Voga Hagar Skipasund Laugarnes Kleppsvegur (lág nr.) Teigar Lækir Fossvogur Kópavogur Hrauntunga Hliðarvegur Auglýsingasími Alþýðublaðsins er 86660 O Þriðjudagur 16. október 1973 Þriðjudagur 16. október 1973

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.