Alþýðublaðið - 10.03.1974, Blaðsíða 2

Sunnudagssaga Alþýöublaðsins
Lífsvenjur
eftir
Peter Cheyney
Latimer, Garche og Jones
skoðuðu kinversku öskjuna að
innanverðu i ibúð á Ritz: Hún
var fagurlega útskorin, og var
úr filabeini, og á botni hennar
glampaði á eftirlikingu dem-
antsins, sem var vandlega sett-
ur á flauelspjötlu. Eftirlikingin
var svo vel gerð, að það þurfti
sérfræðilega athugun til þess að
sjá, að um svik var að ræða.
Latimer leit á Jones. ,,Þú
veist svo mikið um þetta mál,”
sagði hann, hörkulega, ,,að þú
værir vis til þess að gefa meiri
upplýsingar. Að öðrum kosti...”
,,Vertu ekki ókurteis, umsjón-
armaður,” sagði Jones, „að
öðrum kosti mun ég fara burt.
Mig langar til þess að benda yð-
ur og Monsieur Garche á einn
hlut, og hann er þessi: Áður en
Mr. Garche yfirgaf sveitasetrið
i Auteuil i gær, þá reikna ég með
þvi, að hann hafi álitið rétta
demantinn vera i kassanum,
eða hvað segið þér um það?”
,,En — auðvitað,” sagði
Garche. „Þegar þjónninn minn
kom með öskjuna inn i borðstof-
una, þar sem ég sat að morgun-
verði með leynilögreglumönn-
unum, þá sýndi ég þeim hann.
Ég minntist á undursamlegan
glæsileik hans, og hið mikla
verðmæti hans. Ég veit, aö þaö
var hinn raunverulegi demant-
ur.”
„Frábært,” sagði Jones, „og
þar sem ég fór ekki frá Frakk-
landi, fyrr en þér voruð komnir
til þessa lands — ég flaug milli
landanna — þá verður Latimer
foringi að viðurkenna að það er
útilokað, að ég hafi á nokkurn
hátt verið viðriðinn þennan
þjófnað. Með öðrum orðum, ég
hefi pottþétta fjarvistarsönnun,
og hefi þarafleiðandi enga löng-
un til þess að hlusta á neitt
þvaður af vörum foringjans.
Samt sem áður,” hélt hann
áfram, „þá ætla ég að segja
ykkur söguna, eins og ég álit, að
hún sé sönnust og réttust:
„Fyrir mörgum árum, þá eig-
nuðust þér óvin, Monsieur
Garche. Þér munuð muna eftir
nafni hans —Galette. Allir álita,
að Galette sé látinn, en hann er
sko sprelllifandi, og hann var
valdur að þjófnaðinum. Það var
ástkona Galette, sem datt niður
fyrir framan yður á landgangin-
um, og það var sjálfur Galette,
sem hafði skipti á öskjunum, á
meðan þér voruð að reisa yður á
fætur.
Nú, nú, hér er ég með uppá-
stungu. Ég gerði Galette einu
sinni stóran greiða, og ég er
þess fullviss, að hann muni vera
til i að eiga viðskipti við mig. Ef
Monsieur Galette er til i tuskið,
þá mun ég ná sambandi við Gal-
ette — sem ég hefi góða og gilda
ástæðu til þess að álita að sé i
London — og ég get mjög liklega
gert við hann samning. Ég skal
setja dæmið upp fyrif1 ykkur.
Látið öskjuna aftur i peninga-
skápinn hérna, Monsieur
Garche, greiðið mér fimm
hundruð pund, og ég gef yður
mitt drengskaparloforð um, að
klukkan ellefu i fyrramálið, þá
skal rétti demanturinnn vera
kominn aftur i öskjuna. Auðvit-
að treysti ég á það, aö Latimer
foringi taki þátt i leiknum, og
haldi engan vörð um þetta hótel.
Jæja, heiðursmenn, eigum við
að eiga viðskipti?”
Klukkan tiu morguninn eftir
kom Jeremy Jones i heimsókn
til Latimers leynilögreglufor-
ingja hjá Scotland Yard. Honum
varvisaðinn til þessa embættis-
manns með slikum hraða, að
það var auðséð, að þá var svo
sannarlega búist við honum.
Latimer stóð við gluggann, og
sneri sér strax við, þegar Jones
kom inn, og leit á hann með
ruddalegu glotti.
„Jæja, Hr. Jones,” sagði
hann hrottalegar en nokkru
sinni fyrr, „hefurðu unnið fyrir
fimm hundruð pundunum, sem
Monsieur Garche var svo vit-
laus að láta þig fá?”
Jones brosti ánægjulega. „Ég
er ansi hræddur um að þér hafið
ekki leikið yðar hlutverk alls
kostar rétt, foringi,” sagði
hann. „Vissulega var það hluti i
ráðagerðinni, að þér ættuð ekki
aö láta vakta hótelið. Ég veit
aftur á móti mjög vel um það,
að þér höfðuð hálfa tylft af yðar
bestu mönnum dreifða i kring-
um það til þess að...”
„Gripa félaga yðar, þegar
hann færi inn, til þess að taka til
baka raunverulega demant-
inn,” greip Latimer inn i. „Sjáið
nú til, Jones, ég er búinn að fá
nóg af yður — þú hefur gert
hálfvita úr mér áður, en að
þessu sinni fellur það i þinn
hlut!”
„En ef demanturinn er kom-
inn á sinn stað á réttum tima...”
sagði Jeremy.
Síðari
hluti
Latimer glotti. „Jafnvel, þótt
svo takist til, þá ætla ég að
handtaka yður, með þá ákæru i
höndunum, að þér hafið tekið
við fimmhundruð pundunum úr
hendi Garche á röngum for-
sendum —. yöur datt þaö ekki i
hug, er það?”
Jones brosti aftur. Siðan leit
hann á úrið sitt.
„Alitið þér það ekki góða hug-
mynd, að þér hringduð til
Garche. Það er möguleiki á þvi,
að rétti demanturinn sé núna
kominn aftur i öskjuna.”
Latimer leit á hann. Hann sá
eitthvað i brosi Jones, sem
stöðvaði hann. Siðan greip hann
heyrnartólið.
„Jú, jú, Monsieur Latimer,”
sagði Garche, þegar heyrðist til
hans á linunni, „demanturinn —
raunverulegi demanturinn — er
kominn aftur i öskjuna. Ég
hlýddi fyrirskipunum hins klóka
Monsieur Jones, skilyrðislaust.
Ég leyfði engum að vakta dyrn-
ar. Ég er mjög þakklátur Hr.
Jones.”
Latimer lagði tólið á. Hann leit
á Jones, og þrátt fyrir það, þótt i
móti blési, þá færðist háðsglott
yfir andlit hans.
„Það litur "helst út fyrir, að
þér hafið fengið yðar áformi
framgengt enn einu sinni,”
tautaði hann. „Ég veit, að þér
eruð sekur um fyrsta upphaf-
lega þjófnaöinn. Ég veit, að sag-
an, sem þér sögðuð Garche um
Galette og atvikið i landgöngu-
brúnni, var buil og vitleysa. En
takið eftir þvi, sem ég segi,
Jones, einn góðan veðurdag
mun ég ná tangarhaldi á þér, og
þegar það skeður, þá...”
„Þá munu svinin taka upp á
þvi að fljúga, skaut Jeremy
ismeygilega inn i. „Jæja, for-
ingi, ég þakka fyrir alla fyrir-
höfnina. Ég ætla að freista gæf-
unnar með þessum fimm hundr-
uð pundum við spilaborðin i
Monte Carlo. Ég þarf á hvild að
halda. Verið þér sælir, foringi,
verið þér sælir!”
Bros hans var glaðlegra en
nokkru sinni fyrr, þegar hann
gekk tigulega á burt.
Klukkan hálfátta þennan
sama dag, kom sendill úr hérað-
inu með bréf, sem var stilað til
Latimer, c/o Scotland Yard.
Morguninn eftir las umsjónar-
maðurinn það. Það var frá
Jones, og hljóðaði svo:
„Kæri umsjónarmaður,
Ég hefi verið að huglciða
þetta Garche demantsmál, og
mér hefur komið i hug hugsan-
leg lausn á þvi. Hér kemur hún:
Hugsum okkur, að eirihver
hafi þóst vera blaðaljósmynd-
ari, og hafi mútað þjóni Garche
tii þess að leyfa sér að taka
mynd af Garche demantinum, á
meðan Garche og mennirnir yö-
ar tveir sátu að morgunverði.
Þetta myndi tryggja honum, að
hann væri einn hjá demantinum
i bókaherberginu.
En hann tekur alis ekki neina
mynd af demantinum. t stað
þess, þá steiur hann frumsmið-
uðu öskjunni, og setur nákvæma
eftirlikingu hennar i staðinn.
Eftiriikingin er með fagurlega
gcrðum fölskum botni sem
geymir vél, er vinnur i tuttugu
og fjórar klukkustundir. Á ann-
arri hlið flauelispúðans liggur
eftirliking af Garche demantin-
um, og á hinni raunvérulegi
demanturinn. Timavélin i eftir-
likingunni tryggir það. að
tuttugu og fjórum klukkustund-
um eftir að kassanum er lokað,
snýst púðinn við, setur upp fals-
aða demantinn, og felur hinn.
Tuttugu og tveimur klukku-
stúndum eftir þetta snýst púð-
inn aftur við, og raunverulegi
dcmanturinn kemur i ljós. Þetta
myndi orska það, að skiptin
hafa getað átt sér stað, þrátt
fyrir það, að þér hafið haft sex
mcnn, til þess aö vakta hótelið!
En þér getið fljótlega komist á
snoðir um það, hvort ég hafi á
réttu að standa. Látið Monsieur
Garche athuga botninn á kass-
anum. Ef hann kemst að raun
um það, að botninn er falsaður,
og á hinni hlið púðans sé eftir-
likti demanturinn ennþá, þá
munuð þér vita allt um þetta
mál. Segið Garche, að hann
skuli láta lagfæra öskjuna, að
öðrum kosti mun púðinn halda
áfram að snúast á tuttugu og
fjögurra tima fresti, þangað til
timavélin er ónýt.
Að lokum flyt ég yður minar
innilegustu kveðjur, kæri um-
sjónarmaður.
Virðingarfyllst,
Jeremy Jones.”
Baldur Kristjánsson þýddi
______2___y-,
Ai
Sonnudagur 10. marz 1974.