Alþýðublaðið - 01.12.1974, Blaðsíða 3

JUBAS A SVIBIHU
Þeirra stærsti galli er, að þeir eru ekki pott-
þéttir, og á ég þar við, að maður getur alls ekki
gengið út frá þvi sem visu, þegar maður ætlar
á ball með þeim, að þeir verði þar upp á sitt
besta. Þetta er þó alveg afsakanlegt, hér i
okkar popptónlistarlifi, þar sem það er alls
ekki hægt að ætlast til þess af hljómsveitum,
hversu góðir sem meðlimir hennar kunna að
vera, að þeir séu eins og trekktir upp fyrir
hvaða ball sem er tilbúið i stuðið. Taka verður
hér sérstakt tillit til þess, hversu erfitt upp-
dráttar góðir hljómlistarmenn hér eiga. Þeir
þurfa að spila út um allar sveitir til þess að
hafa eitthvað upp úr þessu, og vinnst litill sem
enginn timi til að sinna þvi sem þeir helst vildu
gera. Þetta gerir þeim óneitanlega erfitt fyrir.
Og það mega Júdas eiga, að þegar þeir taka sig
til, þá standa fáar hljómsveitir þeim framar,
og Brambolt hefur orðið vitni að þvi, að undan-
farin tvö ár, hefur þeim skiptum sem þeir
félagar leggja sig alla fram, farið fjölgandi til
muna, og er það mjög jákvætt. Brambolt
heyrði i henni á balli, þar sem hún spilaði fyrir
dansi hjá einum menntaskóla bæjarins, og þar
spiluðu þeir af mikilli innlifun, og voru á fullu
allan timann, og engrar deyfðar eða leiða gætti
hjá hljómsveitarmönnum. Tónlist þeirra var
vönduð, og örugglega flutt, og þeir voru allir
mjög samæfðir. Þá átti lagaval þeirra einnig
mjög vel við þann hóp sem þarna var saman
kominn. Það verður þvi hér með sagt, að Júdas
er tvimælalaust meðal bestu pop/rock-hljóm-
sveita um þessar mundir á Islandi.
Sparks, eru bresk hljómsveit,
sem getiö hafa sér gott orð þar i
landi, og undanfarnar vikur
hafa menn verið að taka eftir
þeim hériendis. Aðaiuppistaða
hljómsveitarinnar má segja að
séu bandarísku bræðurnir, Ron
og Russel Mael. Þeir komu til
Engiands fyrir nokkrum árum,
og hófu þá að leika með þar-
lendum hljómlistarmönnum,
uns þeir fyrir stuttu síðan
stofnuðu Sparks. Þeir urðu fljót-
lega mjög þekktir, og er það
fyrst og fremst
að þakka sérkennilegum
tónlistar-og söngstil þeirra
bræðra. Sú plata sem hafði
úrslitaáhrifin á frægð þeirra
heitir þvi furðulega nafni
BPiflMBQLT
UMSáÚW: GI5LI 5\)EiWW LDFT55QW
„Kimono my house”, en á henni
eru meðal annarra, lögin
„Talent is an asset” og
„Amateur hour”, en það siðar-
nefnda varð mjög vinsælt i
Bretlandi i sumar. En síðan
þessi plata þeirra kom út, hafa
orðið nokkur mannaskipti i
hljómsveitinni, og urðu þau
fyrst og fremst vegna þess að
hinir meðlimir hljómsveitar-
innar þoldu ekki yfirráð þeirra
Mael-bræðra innan hljóm-
sveitarinnar. Þegar „Kimoni”
kom út, skipuðu hljómsveitina
Sparks: Russel Mael, sem sér
um sönginn, Ron Mael, sem
annaðist pianó og orgelleik,
Adrian Fisher, sem spilar á
gitar, Martin Gordon, sem
þenur bassann, og Dinky
Diamond, sem lemur húðirnar.
Nú munu að minnsta kosti tveir
siðastnefndu vera hættir, en
ekki er Brambolt kunnugt um
hverjir tóku við. Nýjasta plata
þeirra Sparksmanna heitir
„Propaganda”, en hún er
nýkomin út erlendis, og ætti þvi
að berast hingað fyrir jól. Eins
og fyrr segir, er tónlist þeirra
mjög sérkennileg, og söngur
þeirra gcfur alls ekki til kynna
að hér séu karlmenn á ferð, en
þetta er þó nijög skemmtileg
hljómsveit, og einkar athyglis-
verð, og minnir mann sterklega
á Change. Nýjasta lag þeirra á
vinsældarlistum erlendis heitir
„Wonder girl”.
Country life/Roxy music
Island
Það hefði verið gaman, þar
sem ég er mjög hrifinn af tónlist
Roxy Music, og hef fylgst með
þeim frá byrjun, að geta skrif-
að, að þessi nýja plata þeirra sé
mjög góð, ef ekki ofsaleg. En,
svo er þvi miður ekki. Siðasta
plata þeirra.” Amazona” lofaði
mjög góðu, og var eins konar
fullkomnun á þvi sem þeir höfðu
áður gert. En liklega hefur
Bryan Ferry eitt of miklum
tima i sinar eigin plötur, eða
þeim hefur hreinlega misheppn-
ast, hvers vegna sem það nú
gæti verið. Platan er ekki léleg,
en hún bregst vonum einlægra
aðdáenda, og umslagið bætir
þar ekkert úr skák. Þarna er
engu að siður að finna ágæt lög,
en þau jafnast ekkert á við það
sem á undan er komið. Hið full-
komna „Roxy-Sound” sem allt-
af hefur verið að finna, og hinar
sérstæðu útsendingar, virðast
hafa týnst á leiðinni i stúdióið.
En þróun er þróun, og við verð-
um bara að biða og vona að
þeim takist betur upp næst.

Odds and Sods / The Who Track
Hér er á ferðinni ein elsta
starfandi hljómsveit frá
árunum i kringum 60, og láta
ekkert á sjá þrátt fyrir það.
Platan sem hér er um að ræða
hefur inni að halda gömul lög,
sem ekki hafa komið út áður,
utan tvö „Pure and Easy” og
„I’m the face” sem er fyrsta
íagið sem gefið var út með
þeim. Nú gæti maður freistast
til að halda að hér væri eitthvert
safn af rusli, sem ætti að fara að
græða á peninga. Svo gæti lika
veriö, ef um aðra væri að ræða,
en það er ekki tilfellið hér. Lögin
á þessari plötu eru hvert öðru
betra, þó svo að þau spanni
langt timabil i sögu hljóm-
sveitarinnar. Platan byrjar á
tveim mjög skemmtilegum
lögum eftir John Entwistle,
„Postcard”, og „Now I’m a
farmer. Siðan kemur kröftugt
lag eftir Townsend, „Put the
money down”. Þetta er
einstæður fengur fyrir alla
gamla Who- aðdáendur, og
einnig kjörið tækifæri fyrir þá
sem vilja kynnast ferli Who. t
alla staði mjög góð plata.
K.C. and the sunshine band
K.C. kallar aðalsprauta þess-
ararsólskinsgrúbbu sig, en mun
raunar heita Casey. Þeir kom-
ust á vinsældarlista i sumar
með lagið Queen of clubs,
ágætis lag, sem greip mann
fljótt. Það veldur manni þvi
vonbrigðum, að þessi plata
þeirra skuli ekki vera betri en
hún er. Hér er um að ræða
miðlungsgóða hljómlistarmenn
sem eru að spila miðlungsgóða
tónlist. Platan er ekki léleg, en
hún nálgast það að vera það, og
er það einkum þvi að kenna, að
hún hefur ekki haft nægan tima
til að vinna að þessari plötu
sinni, og viröist kastað til hönd-
unum við gerð hennar. Til dæm-
is nær platan i heild alls ekki
þeim lágmarkstima, sem hægt
er að ætlast til að breiðskifa
teygisig yfir. Viröist þeir þannig
vera i efnishraki. Annars er
þarna að finna ágæt lög, svo
sem „I need a little lovin!”, I’m
a pushover”, og svo „Queen of
clubs”. Fyrir næstu plötu, ættu
þeir að gefa sér nægan tima, og
þá gæti útkoman orðið mjög
góð.
Rock me gently / Andy Kim
Þessi nýja plata Andy Kim,
byrjar á laginu „Rock me
gently”, sem kom honum i efstu
sæti vinsældalistanna fyrir
skömmu. Ef einhverjir kynnu
að halda, að hann geti bara gert
eitt og eitt gott lag, ætlað til
vinsælda, þá skjátlast honum i
þvl efni. Hér er á ferðinni mjög
skemmtilegur lagasmiður, og
enn skemmtilegri flytjandi lag-
anna. Það er ferskur og
skemmtilegur blær yfir
lögunum, og þau gripa mann við
fyrstu heyrn. Hann minnir tals-
vert á Neil Diamond, en þó ekki
það mikið, að það sé til skaða,
og útsetningar hans eru fjöl-
breyttari, og mjög lifandi,
ásamt þvi að vera vandaðar.
Hvergi ber á þvi að lögin séu
ofhlaðin hljóðfærum, og nýstár-
legar útsetningar koma þeim
öllum á sinn rétta stað i lög-
unum. Lögin sem ég tók fyrst
eftir, og finnst best að byrja að
hlusta á eru „Hang up those
rock and roll shoes”, „Fire,
baby I’m on fire”, Here comes
the morning”, og svo auðvitað
„Rock me gently”. Vel þess
virði að fá sér hana.
The place I love / Splinter
Dark horse records
Ein af fyrstu plötunum, sem
gefnar eru út af nýstofnuðu
p 1 ötu f y r i rtæki George
Harrisons, „Dark horse
records”, og verður ekki annað
sagt en að hann byrji vel. Splint-
er samanstendur af tveim
ungum mönnum, sem virðast
hafa það sér til ágætis að vera
all þokkalegir lagasmiðir. Þeir
fara þarna troðnar slóðir, og
fátt er um einhverjar nýjungar
á plötunni. Tvö fyrstu lögin,
„Gravy Train”, og „Drink all
day” eru skemmtileg á að hlýða
og i f jörugra lagi, en yfirleitt er
platan i rólegra lagi. Þetta er
fyrst og fremst plata sem nýtur
sin i ró og næði, og það mætti
segja mér að hún vendist mjög
vel, og að ef ég skrifaði um hana
eftir svo sem hálfan mánuð
myndi ég telja hana betri.
Útsendingar allar eru
vandaðar, þó að stundum sé
hljóöfærum ofaukið. Það má
búast við góðu af Splinter i
framtiðinni, og þessi frumraun
þeirra er nokkuð góð.
Sunnudagur 1. desember 1974,
o