Alþýðublaðið - 25.04.1976, Side 6

Viðar Símonarson landsliðsþjálfari í handknattleik og leikmaður með
12 IÞROTTIR
Sunnudagur 25. apríl 1976 bia^fö1
ÞAÐ ÞA
í hálfleik. Einhver vandamál eru greinilega á
ferðinni og um þau er skeggrætt af kappi. Við-
mælendur Viðars á myndinni eru Guðmundur
Árni Stefánssonog Sæmundur Stefánsson fyrir-
liði FH-liðsins. Af svip manna má merkja að ekki
haf i allt gengið í haginn í leiknum. En FH-ingar
eru frægir fyrir allt annað en uppgjöf/ þótt á
móti blási og þeir eru ófáir sigurleikir liðsins/
sem af mörgum hafa verið taldir tapaðir í hálf-
leik. Það er ekki ólíklegt, að Viðar hafi einmitt
verið að skýra f rá þeim ráðum, sem duga, þegar
þessi mynd var tekin, því leikurinn endaði með
sigri FH-inga eins og svo margir aðrir.
Viðar að loknum síðasta leik íslandsmótsins. Sá
leikur var við Fram og unnu FH-ingar 19-17 og
I tryggðu sér þar með (slandsmeistaratitilinn.
Með Viðari á myndinni er Guðmundur nokkur
j Jónsson (Muggur) sem er einn dyggasti
stuðningsmaður FH. Til marks um áhuga
Muggs, þá mætir hann á hverja einustu æfingu
FH-liðsins. Viðar áttar sig mæta vel á mikilvægi
áhugasamra stuðningsmanna og þakkar Muggi
veittan stuðning.
LANDSL
Handknattleiksvertiðin
er á enda runnin i þetta
sinn. Sviptingar hafa orð-
ið miklar á handknatt-
leikssviðinu, ekki aðeins í
leikjunum heldur og á
öðrum vettvangi.
Ákveðnir ieikmenn
hafa verið öðrum fremur
i sviösljósinu, eins og
gengur og gerist, þvi i
handknattleiknum eru
margir kallaðir en fáir
útvaldir, eins og á svo
mörgum öðrum vígstöðv-
um.
Viðar Simonarson landsliðs-
þjálfari og einn af máttarstóip-
um liðs Islandsmeistara FH,
hefur verið mjög umræddur i
vetur. Bæði vegna ýmissa
ákvarðana varðandi landsliðs-
mál og ekki siður vegna góðrar
frammistöðu sem Jeikmaður.
Hann er nú þritugur að aldri
og hefur leikið i meistaraflokki i
rúm 14 ár og hefur þvi frá
mörgu að segja.
Blaðamaður Alþýðublaðsins
gekk á fund Viðars, að heimili
hans Miðvangi 4, Hafnarfirði,
mánudagskvöldið fyrir páska.
Viðar er nýkominn af æfingu
hjá FH, og var það lokaundir-
búningur fyrir úrslit i bikar-
keppninni, sem átti að fara
fram kvöldið eftir (þriðjudags-
kvöld).
FULLT HÚS
— Já, sigur i bikarkepininni
er i seilingu, — segir Viðar og
brosir, — sá þriðji i vetur. Fyrst
unnum við Reykjanesmótið,
siðan urðum við íslandsmeist-
arar og nú vinnum við bikar-
keppnina. Þá er aðeins eftir að
vinna utanhússmótið isumar og
þá er komið fullt hús, og ekkert
lið leikur það eftir 'okkur.
Undirritaður verður að sjálf-
sögðu hlessa við þessa skorin-
orðu yfirlýsingu i upphafi við-
tals, en er fljótur til að sam-
þykkja.
HALLSTEINN
LAGÐI GRUNNINN
En það var meiningin að
heyra hvernig upphafið á hand-
knattleiksferli Viðars hafi verið.
Blaðamaður lætur þvi ekki slá
sig út af laginu, þrátt fyrir
þessar siguryfirlýsingar Viðars
og dembir á hann fyrstu
spurningunni.
— Hvar og hvenær kynntist
þú handknattleiknum?
— Égkynntist handboltanum
strax i barnaskóla og þá auðvit-
að i leikfimitima hjá Haiisteini
heitnum Hinrikssyni, föður
handknattleiksins i Hafnarfirði.
Raunar beindist áhugi minn á
þeim árum fyrst og fremst að
frjálsum iþróttum, einkanlega
hástökki. Æfði ég frjálsar undir
handleiðslu Ingvars sonar Hall-.
steins. Ég man að ég stökk 1.50
m á barnaskólaaldri og þótti
það gott i þá tið. Þá var maður i
fimleikunum, undir stjórn
Guðjóns Sigurðssonar, og þar
fékk ég minn fyrsta verðlauna-
pening.
— Nú handknattleikinn fór ég
að taka alvarlega þegar ég hóf
að æfa með Haukum i 3. flokki.
Ég man vel hvernig það gerðist
að ég gekk i Hauka. Ég var að
koma af frjálsiþróttaæfingu
einn daginn og hitti nokkra
Haukastráka m.a. Ólaf ólafs
son og þeir fengu mig með
nokkrum fortölum til að koma á
Haukaæfingu um kvöldið sem
ég og gerði. — Árið 1959 voru
Haukarnir með mjög sterka
yngri flokka og 3. flokkur A og B
sigruðu tslandsmótið það ár. Ég
hélt siðan áfram og komst i
meistaraflokk Hauka, 16 ára
gamall.
16 ÁRA í MEISTARA-
FLOKKI OG PRESSU-
LIÐI
— Sama árið og ég komst i
meistaraflokk Haukanna, þá
var ég valinn til þess að leika
með pressuliði og þótti það tölu-
verður viðburður þá, að 16 ára
snáði væri valinn i pressulið.
— Við i Haukum komumst
siðan upp úr 2. deildinni, i 1.
deild árið 1964, þegar við unn-
um Val i hörkuspennandi úr-
slitaleik. Var þá leikið i Háloga-
landsbragganum gamla. Voru
Haukarnir þá með mjög
skemmtilegt lið undir stjórn
Matthiasar Asgeirssonar og má
segja að hann hafi rifið liðið
upp.
— Það að komast i 1. deildina
olli að sjálfsögðu algjörum
þáttaskilum. Fyrstu árin gekk
ekki of vel hjá okkur. Vorum við
venjuiega i 5.-6. sæti af 8 liðum
deildarinnar. Frá 1966-’70 vor-
um við hins vegar oft i 3ja sæti
og einu sinni i 2. sæti.
— Árið sem við lentum i 2.
sæti, mig minnir árið 1968, þá
töpuðum við fyrstu 3 leikjunum i
mótinu, en unnum þá sem eftir
voru, alls 7. Fengum þvi 14 stig
og vorum aðeins einu stigi frá
Islandsmeistaratitilinum. FH-
ingar komu á hæla okkar i það
skiptið og það eitt þótti saga til
næsta bæjar, að Haukunum
hafði tekizt að skáka FH.
DRIFU EKKI AÐ
MARKINU ÞEGAR
ÞEIR KOMU I HÖLLINA
Varð ekki geysileg breyting
þegar handboltinn var fluttur úr
Há loga landsbra gga num i
Laugardalshöllina?
— Þú getur rétt imyndað þér.
Ég spilaði að visu ekki mörg
keppnistimabil i Hálogalandinu,
en man samt gjörla eftir þvi
hvernig var að leika þar. Þaö
var nú þannig, að sumir ieik-
menn urðu hreinlega að hætta
handboltanum þegar þeir komu
i Höllina. Ástæðan var sú, að
þeir drifu hreinlega ekki að
markinu á hinum stóra velli.
Stærðarmunurinn var lika
gifurlegur. Gólfflöturinn i Höll-
inni er 20x40 m en var i Háloga-
landi að mig minnir 22x12 m.
Þessi stærðarmunur gerði það
auðvitað að verkum, að menn
þurftu að æfa meira en áður til
að vera i betri úthaldsæfingu.
Ekki nenntu allir að leggja þetta
aukna erfiði á sig og nokkrir
gáfust þvi hreinlega upp, þvi
það var litið gaman fyrir þá að
geta ekki drifið að markinu.
FÓR í FH ÁRIÐ 1970
llvers vegna yfirgafst þú þina
gömlu félaga i Haukum og
gekkst i iið með FH-ingum?
—■ Ástandið var þannig i
Haukum, að alltaf voru það
sömu mennirnir sem lögðu eitt-
hvað verulega á sig til að ná
settu marki, sem hlýtur að vera
tslandsmeistaratitill. Um 40%
hópsins voru ekki nægilega
áhugasamirog þess vegna tókst
okkur ekki að vinna mót. Ég
vildi taka handknattleikinn al-
varlega og þar sem það gekk
ekki eins vel og ég vildi i Hauk-
unum, þá neyddist ég til þess að
skipta um félag.
— Það var að sjálfsögðu
dálitið spursmál fyrir mig,
hvort ég ætti að fara i FH eða
eitthvert annað félag. FH og
Haukar höfðu ávallt verið erki-
óvinir á leikvelli, þótt maður
hafi auðvitað verið góður félagi
leikmannanna þess á milli. En
ég hugsaði sem svo, ég er fædd-
ur og uppalinn Hafnfirðingur og
hef fengið allan minn hand-
knattleikslærdóm þar. Hvers
vegna skyldi ég þvi flytja
kunnáttu mina og getu út úr
bænum?
UNNIR SIGRAR MEÐ
FH.
— Með FH hefur þetta gengið
mjög vel. Fyrsta árið sem ég
spilaði með þeim, lentum við í 2.
sæti tslandsmótsins, en fyrsta
tslandsmeistaratitilinn minn
vann ég i útimótinu árið 1973.
Sfðan unnum við innimótið 1974
og var það mjög skemmtilegt
keppnistimabil. Ekki var búizt
við stórum afrekum af liðinu,
þar sem skærasta stjarnan,
Geir Hallsteinsson var erlendis,
en við tviefldumst og sigruðum
örugglega i mótinu.
— Þá unnum við FH-ingar
bikarkeppnina i fyrra og
Islandsmótið i ár. Þá er sigur i
bikarkeppninni vonandi ekki
langt undan. Auk þessa þá höf-
um við unnið Reykjanesmót og
önnur minni mót.
LAUN FY
ítarlegt viðtal við
Viðar um feril hans
sem handknattleiks-
manns. Rætt um
landsliðið og inn-
lendan sem erlend-
an handknattleik