Alþýðublaðið - 21.01.1977, Blaðsíða 5

blaSiö1 Föstudagur 21. janúar 1977.
Frá SUJ
Sambandi ungra jafnaðarmanna
Umsjón:
Tryggvi Jónsson, Bjarni P. Magnússon,
Guðmundur Árni Stefánsson, Óðinn Jónsson
Meðal markmiða jafnaðarstefnunnar
er takmarkið, að gera einstaklinginn
sjálfstæðan, tryggja öryggi hans og
möguleika til þroska, án þess þó að það
verði á kostnað heildarinnar. Jafnaðar-
stefnan mótast af virðingu fyrír ein
staklingnum og viljanum til þess aö
skapa jafna möguleika fyrir alla.
Það verður þó aðeins gert að tryggt sé
með tjáningar-, prent-, funda- og fé-
lagafrelsi, réttinum til þess að mót-
mæla, frjálsum samningsrétti, jafnrétti
fyrir lögum, með virkri stjórnsýslu,
beinum og leynilegum kosningum og
þingræði.
— ÞESS VEGNA ER ALÞÝÐU-
FLOKKURINN LÝÐRÆÐISFLOKK-
UR.
En lýðræðið er ófullkomið, ef mikil-
vægar efnahagslegar ákvarðanir eru
teknar án lýðræðislegs aðhalds. Alþýðu
flokkurinn mótar afstöðu sina til sósial-
isma, m.a. i hinni nýju stefnuskrá með
þvi að krefjast aukins lýðræðis i efna-
hagslifinu, þannig að stefnt sé að sem
almennastri eign á framleiðslutækjun-
um.
— ÞESS VEGNA ER ALÞÝÐU-
FLOKKURINN SÓSÍALISKUR
FLOKKUR.
Jafnaðarstefnan vill að sérhver ein-
staklingur fái notið sinna hæfileika.
Ekki á kostnað annarra heldur 1 sam
vinnu með öðrum. Að vinna að þvi að
aðrir þroskist og njóti sin stuðlar að eig-
in þroska og velliðan.
B.P.M.
ÍHALDSBULL-ÞJÓÐARKJAFTÆÐI
Siðari grein i lei&ara Morgun-
blaösinsþriðjudaginn 10. janúar
s.l. var opinberun á stefnuleysi
— rökleysi og hugmyndavand-
ræðum Sjálfstæðisflokksins og
þjdðarinnar.Segjamáað aðeins
á einum stað hafi ihaldið i grein-
inni opinberað stefnu sina, að
öðru leyti var hún slikt þrugl að
vonlaust er að fá heila brú i
samhengið. Greinin fjallaði um
rauntekjur, — samanburð milli
Islands og Sviþjóðar. Sú opin-
berun og samkvæmni sem var i
greininni og með stefnu Ihalds-
ins er i raun kjarni mismunar
stefnu frjálshyggjumanna
(Sjálf stæðism anna ) og
jafnaðarmanna. Kjarni felst i
þeirri afstöðu Mogga að benda á
það sem neikvæðan hlut að lág-
launafólk i Sviþjóð hafi það
örugglega betra en láglaunafólk
á Islandi en og hér kemur hið
stóra EN hátekjumenn sem
islenzki læknirinn í Sviþjóð, sem
vitnað er til, hafi það sennilega
alls ekkert betra en hátekju-
menn á Islandi. Ef til vill ætlar
Moggi með slikum röksemdum
að sanna fyrir Islendingum að
jafnaðarmönnum hafi mistekizt
hlutverk sitt. Til þess að skýra
nánar hvernig aðalágreinings-
efni jafnaðarmanna og ihalds
kristallast i þessari lýsingu
Mogga vil ég segja frá öðrum
islenzkum lækni i Svlþjóð.Hann
segir: ,,það skiptir mig ekki
máli þótt sorphreinsunar
maðurinn hafi eftir skatt og
uppbætur aðeins tugþúsund isl.
kr. minni ráðstöfunartekjur en
ég, svo fremi sem ég hef þann
pening að ég telji mig
ánægðan.” Með öðrum orðum
meðan ég lifi góðu lifi er ég ekki
að amast við þvi þótt aðrir geri
það lika.
Samkeppni —
samhugur
Jafnaðarmenn — Alþýðu-
flokksmenn hafa alltaf og vilja
enn stuðla að heilbrigðu
athafnalifi mótuðu á flestum
sömu forsendum og þeim er
Ihaldið hefur i orði viöhaft. En i
stað þess að ala á samkeppnis-
hugmyndinni — ala á öfund —
niði og jafnvel hatri, viljum við
forðast samkeppnina á þvi stigi
(þ.e. milli einstaklinganna
innan heildarinnar) við viljum
rækta samhug og samstSiu —
þróa bræðralag. Ekki það sem
Ihaldiö vill og gegnsýrir okkar
þjóðfélag — eða það að náung-
inn hafi það gott og jafnvel þótt
ég hafi það lika gott verö ég að
hafa það betra. Við þekkjum
þetta dæmi úr kjarabaráttu
siðustu ára — sorglegt að Moggi
skuli enn ala á slikum hug-
myndum þegar þjóðarnauðsyn
krefst þess að bættar ytri
aðstæður verði notaðar til þess
að treysta efnahag landsins —
en eina forsenda þess að slikt
geti gerzt er að bæta hag þeirra
verst settu á kostnaö hinna sem
betur mega sin — aðeins þannig
er það hægt — aöeins þannig
verður þaö þolað. — Moggi er
greinilega annarrar skoðunar.
Ráðstöfunartekjur
Endaleysa — rökleysa — og
þrugl Mogga er hinsvegar aðal-
iiinihald greinarinnar hvernig
eðlilegast — skynsamlegast og
raunhæfast sé að bera saman
laun á Islandi og i Sviþjóð.
Morgunblaðiö segir að eðli-
legast sé að bera saman
ráðstöfunartekjur heimilanna.
Með ráðstöfunartekjum (Akv.
hugtak i hagfræði) á Moggi við
tekjur eftir skatt — Athugist
eftir skatt.
Skynvillan I röksemdarfærslu
Mogga er sú að hann reynir ekki
að skilgreina hvað eru skattar
og hvað ekki. Þegar Sviinn
notar sinar ráðstöfunar tekjur
þá hefur meðalskattur verið
innheimtur um það bil 50%. A
Islandi hefur hið opinbera hin-
svegar aðeins fengið um 10%
sinna tekna þegar til kasta
landans kemur að „ráöstafa”
sinum tekjum. Mismunurinn
liggur i þvi að flestar neyzlu
vörur Svians eru mjög mikið
ódýrari en Islendingsins vegna
þess að afskipti þess opinbera
erulangtum minni þar-lendis en
hérlendis. Verð á eldavélum
húsgögnum, sjónvörpum frysti-
kistum þ.e. iðnaðarvörur alls-
konar er allt að þvi helmingur
þess sem það er hér. Hins vegar
er þessi rökleysa Mogga ekki
dýpsta gröfin —dýpsta gröfin er
SKynvillan kjarni þess sem
jafnaöarmenn hafa alltaf reynt
að fletta ofan af og siðast með
flutningi þingsályktunartillögu
um rannsókn á þvi hvers vegna
laun væru svo mikið lægri hér
en i nágrannalöndum.
Máttarstólpar
þjóðfélagsins
Aðalatriðið er ekki hvernig og
hve mikið tekið er i skatt af ein-
staklingum þegar um er að
ræða skilgreiningu á heilbrigðu
og þróttmiklu atvinnulifi. Aðal-
atriðið er hvernig geta grunn-
einingarnar — máttarstólparnir
— atvinnufyrirtækin starfað á
áhrifarikan og þróttmikinn hátt.
Atvinnufyrirtækin endurspegla
rekstur þjóðarbúsins — stjórn
efnahagsmála og ef það er ekki
lengur mottó Mogga sem
jafnvel má draga i efa að hafi
nokkurn tima verið að atvinnu-
fyrirtækin séu máttarstólpar
þjóðarinnar þá hefur stór hluti
hennar verið blekktur. En er
það annars nokkur furöa þótt
illa gangi að fóta sig á svelli
islenskra efnahagsmála. Höfum
við íslenzkirkjósendur vitaö svo
gjörla um hvert valið var —
örugglega ekki siðustu ár —
enda stefnuákvöröun íhalds og
Alþýðubandalags beinlínis
viðurkenning á nauðsyn þess að
svo verði ekki og þarf ekki
annað en að benda á hvernig
kosningabarátta þessara
tveggja ihaldsafla þjóðfélagsins
hefur snúizt um herinn og aftur
herinn. I stað þess að einbeita
sér að þvi að gera kjósendum
grein fyrir þvi hvernig bæta
skuli efnahag þjóðarinnar —
hvað þá heldur aö benda á hver
markmiðin i efnahagsmálum i
heild væru og eru, um hvað er
aö velja — að hverju skal stefnt.
Markmið
efnahagsstefnu
Höfuðmarkmið efnahagsmál-
anna eru fjögur:
1. Næg atvinna.
2. Jafnvægi i efnahagslifinu.
3. Hagvöxtur.
4. Jöfn tekjuskipting.
Innbyrðis samsvörun þessara
fjögurra markmiða er sú að
hægt er að stefna samtimis að
þvi að uppfylla þau nema ef
vera skyldi fyrstu tvö þ.e efna-
hagslegt jafnvægi og næga
atvinnu. Markvissar aðgerðir
orka þó að auðvelda m jög að ná
megi að uppfylla óskir og kröfur
um framkvæmd þessara
beggja átta samtimis, það er
að viðhalda fullri atvinnu án
þess að veruleg verðbólga sigli i
kjölfarið.
Allir flokkarnir hafa i verki
sýnt vilja sinn til þess að
viöhalda nægri atvinnu.
Varðandi jafnvægi i efna-
hagslifinu er það einungis
Alþýðuflokkurinn sem hefur
sannað hug sinn til raunhæfra
aðgerða. Er viðreisnarstjórnin
dæmi þar um þó segja megi að
töluvert hafi á skort undir það
siðasta en það var fyrst og
fremst vegna tregðu á notkun
markvissra aðgerða. Fram-
sóknarflokkurinn hefur setið við
völd síðustu 5 árin, mestu verð-
bólgu ár þjóðarinnar frá
upphafi. Sjálfstæðisflokkurinn
rúmar einna helzt þá sem
hagnast af þeirri tilfærslu fjár-
magns sem á sér stað á verö-
bólgutimum, enda stjórnarþátt-
taka þeirra sannað það. Um
Alþýðubandaiagið vita allir að
sé möguleiki á þvi að efna til
verðbólguveizlu þá er þeim
einna helzt trúandi til þess.
— Varðandi hagvöxt er
Alþýðuflokkurinn eini flokkur
islenzkra stjórnmálaflokka sem
barist hefur fyrir raunhæfum
aðgerðum i þá átt aö auka hag-
vöxt.
Alþýðuflokkurinn einn allra
flokka vill hætta þeirri hættu-
leguog óhagkvæmu stefnu sem
allir hinir flokkarnir standa að i
land búnaðarm álum.
Iðnaðurinn er sú atvinnugrein
sem lengst hefur verið vanrækt
— sennilega vegna þess aö þar
er hægt að setja fjármagn og
vinnuafl og fá mestan af-
rakstur.
Fiskveiöistefna stjórnarinnar
getur verið afgerandi fyrir
möguleika á hagvexti i
framtiðinni þar eö sú ofveiði
sem stefnt er að getur orsakað
það að stofninn verði tiltölulega
lengur að stækka og þar að leiö-
andi lengra i það að hafið —
mesta auðlindin skili okkur þvi
sem hún getur.
Krafla er dæmi þar sem allir
flokkarnir nema Alþýðuflokk-
urinn vilja endalaust halda
áfram með milljarða fyrirtæki
sem er i alla staði óhagkvæmt
og nánar óframkvæmanlegt.
— Að jafnri tekjuskiptingu
stefnir aðeins Alþýðuflokk-
urinn, ég held að auðveldast sé
að skýra þetta með þvi aö sýna
hvers vegna Alþýðubandalagiö
gerir það ekki og þar með sé enn
augljósara með Framsókn og
Ihaldið. Það er ekki nóg að
hrópa á réttlæti i skattamálum i
þeim tilgangi að jafna tekjur,
ekki heldur duga aðgerðir i
félagsmálum. Til þess að jöfn
tekjuskipting sé þarf i fyrsta
lagi að rikja jafnvægi i efna-
hagslifi, enginn hinna þriggja
flokkanna vill það i raun. En
það er meira, það þarf einnig að
stefna að auknum hagvexti með
þvi að færa vinnuafl og fjár-
magn úr óarðbærum atvinnu-
rekstri sbr. landbúnað og
sjávarútveg. Tekjujöfnun
verður við það að möguleiki
skapast til þess að greiða bónd-
anum hærra kaup við önnur
hagkvæmari störf.
Þaö má lengi halda áfram við
upptalninguna, en læt ég hér
staðar numið i bili.
Að beina fjármagni
og vinnuafli
Ihaldsbulli Sjálfstæðis —
Framsóknar og Alþýðubanda-
lags eru bezt gerð skil með þvi
að greina frá þvi hvernig Sviar
(mætti allt eins taka Þjóðverja
en leiöari Mogga gefur tilefni til
þess að hafa Svia áfram) gera
atvinnufyrirtækjunum kleift að
greiða há laun og fullnægja
þeim fjórum markmiðum sem
að framan greinir. Til þess nota
þeirmarkvissar aðgerðir. Sviar
fara með meira en 10% af rikis-
útgjöldunum i atvinnumarkaðs-
mál, þ.e. að koma á fót nýjum
atvinnugreinum, að endur-
mennta starfsfólk — endur-
þjálfa starfsfólk til þess að taka
þátt i a'rðbærari framleiðslu. I
stað þess aö fara slika leið,
ausum við fjármagni i land-
búnað og sjávarútveg
(byggðarstefnan) til þess að
halda byggðarlögum gangandi.
Báðir atvinnuvegirnir eru þar
af leiðandi reknir með stóru
tapi. Væri fjármagni ekki betur
varið til þess aö byggja upp
varanlegan og hagkvæman
atvinnuveg eins og t.d. iðnaö?
Með þvi að fjárfesta i menntun
og þjáifun fólks sem og aö stuðla
að uppbyggingu iðnaðar í stað
þess sem nú er, slikt verður þvi
aðeins hægt að viöurkenning
fáist fyrir réttmæti stefnu
Alþýöuflokksins á' skipu-
lagningu atvinnulifsins með hin
fjögur megin markmið að
leiðarljósi og þá viðurkenningu
þess að það verður ekki gert
nema með markvissum
aðgerðum. Eða býður Moggi
upp á aðra betri lausn?