Alþýðublaðið - 02.06.1977, Qupperneq 4

4 VETTVANGUR
Fimmtudagur 2. júní 1977 SSr

Alltaf koma ööru hvoru stund-
ir, sem kalla á allt annaö en puð
viö ritvél, ekki sizt fyrir gamlan
sveitadreng, þegar vorblföan
rifjar upp gamlar æskuminn-
ingar. Og nú er sannkallaöur
agúrkutimi hjá blööunum —
þakkaö veri yfirvinnubanni og
ef til vill ekki hvaö sizt komandi
stórhelgi.
Jafnvel þó Hvitasunnan sé
framundan, þegar heilagur andi
kom yfir postuiana foröum, er
vist ekki mikil von um aö slikt
endurtaki sig.
Jú, ef einhver andi ætti að
koma yfir mann, yröi þaö þá
víst fremur spiritus consentrat-
us en spiritus sanctus!
Reyndar voru nú Gyöingarnir
alls ekki vissir um, nema sá
fyrrnefndi heföi eitthvaö komiö
viö sögu, þegar þeir heilögu
menn fóru aö tala tungum!
En þaö er vist ekki einu sinni
von um, aö fá aö heyra neitt
óvenjulegt, mannlegt tungutai,
og hvaö skal þá til bragös taka?
Ef til vill væri ekki svo fjarri
lagi, aö reyna aö leita á vit
náttúrunnar, þó lfklega sé ekki
sá staöur á höfuðborgarsvæö-
krakkar i horninu viö Iönó, til
þess aö gefa bra, bra brauö-
mola, og endurnar eru ekki
kurteisari en svo, aö þær snúa
bara afturendanum upp, þegar
þeim býöur svo viö aö horfa,
jafnvel þó hofmenn séu á gangi
á bökkunum!
Ætli þaö sé ekki bezt aö snúa
til hægri og nálgast álftarhjón-
in, þar sem maddaman
situr i hárri dyngju ábúðarfull
aö sjá tilsýndar og karlanginn
hneigir höföi utanviö hólmann.ef
hólma skyldi kalla. Hún hefur
vist ekki þurft neinn kvennadag,
til þess aö þjappa þvi f hugskot
karlsins sins, hver ætti aö hafa
töglin og hagldirnar i hjóna-
bandinu!
begar ég svo nálgast hólm-
ann, kemur maöur úr annarri
átt sem bersýnilega stefnir aö
sama staö og ég. Nú blessuð
hjónin eiga þá gesta von.
Þetta er nokkuö öldurmann-
legur maöur, en djarflegur i
fasi. Viö köstum kveöju hvor á
annan og staönæmumst þar sem
styttst er aö álftardyngjunni.
Mér veröur fyrir aö hugsa.
Þetta er sjálfsagt ekki fyrsta
ekki annaö þarfara aö gera á
þessum aldri, hættur aö vinna”.
„Tjörnin er yndislegur staö-
ur, eöa gæti veriö þaö, ef henni
væri sýndur veröugur sómi. Og
þaö er mér til efs, aö nokkur
höfuöborg I viöri veröld eigi
aðra eins perlu. En á hvaða
ferö ert þú?”
„j'a, betta er nú eiginlega
skemmtiganga svona i vorblið-
unni. Ég ætlaði aö lita svolitiö á
fuglalifiö hér meöal annars.”
,,Já, fuglalifiö”, segir hann.
„Þaö er ömurlegt aö sjá hvernig
fuglalifinu hér er háttaö nú orö-
iö. Vargfuglinn hefur oröiö
óþægilega umsvifamikill hér
upp á siökastiö og þá flæmast
aörir fuglar frá. Meira aö segja
hefur kriunni þeim skemmti-
lega skapvargi, fækkaö stórlega
i hólmanum og æöarfuglinn á
sér litiö griöland hér nú oröiö”.
,,En er ekki skammt síöan
álftir föru aö verpa hér?”
„Jú, og þvi miöur er ég alls
ekki viss um aö varpiö i ár
heppnist.”
„Hversvegna?”
„Þau voru svo óheppin, bless-
uö hjónin, aö þegar þau höföu
í VORBLÍÐUNNI
inu, þar sem „hún talar ein viö
sjálfa sig” og þá lika vandséö,
hvort maöur yröi þess umkom-
inn aö „skiija hvaö hún mein-
ar”!
En ryöst þá ekki fram i hug-
ann ævagömul ritningargrein?
„Litiö til fuglanna...”
Já, hvar eru fuglar? Biðum
viö, hversvegna ekki aö ganga
niður að tjörn? Bara aö svart-
baksfjandinn og annaö illfygli
sé þá ekki búiö aö leggja undir
sig þennan griöastaö saklausra
anda, gæsa, æöarfugla og
svana.
Nú, þaö sakar auövitaö ekki
aö „skoöa” máliö, eins og þeir
ku gera i stjórnarráöinu! Og
endirinn. varö, ganga niöur aö
tjörn. Já ganga, jæja druslast i
strætisvagni þá! Ekki hefur æfi-
starfiö skilaö manni i hendur
neinum möguleikum, til þess aö
eignast eigiö farartæki, nema
þá postulahestana, og er máske
bættur skaöinn, enda heyra þeir
vist fremur undir fornan merg
en áunniö fé.
„Tjörnin liggur kyrrlát...”,
segir Siggi Þór, og þarf ekki
neina kvöldsólarglóö til, enda er
nú hæstur dagur.
En hvar skal nú byrja? Hér er
enginn Tindastóll, til þess aö
nota sem einhvern Kögunarhól.
Ætlunin var lika aö vappa
hringinn, og þaö er vist um
Tjarnarhringinn eins og aöra
hringa, aö þeirhafa hvorki upp-
haf né endi!
Þaö er annars heldur fátt fólk
á ferli. Meira aö segja eru engir
feröin hans þessa hér á slóöir,
og máske væri unnt aö koma af
staö smáviöræöum.
„betta er fallegur staöur”,
veröur mér að orði. „Kemur þú
hér oft?”
„Já”, svarar hann. „Ég kem
hér daglega, stundum oftar en
einu sinni á dag, enda hefi ég
búiö um sig kom kuldakast, og
ég er alls ekki viss um aö frúin
hafi verið nógu aðgætin meö aö
hlúa aö eggjunum slnum fyrst i
staö, þó ég voni hið bezta”.
Mér fannst nú timi til kominn
aö kynna sig og haföi orö á þvi.
”Ég heiti Siguröur Jónasson”,
sagöi viömælandi minn”, pipu-
lagningameistari aö iön, meöan
þaö var”. Ég nefndi nafn mitt
og bætti svo viö. „Ef þú ert ekk-
ert aö flýta þér, Siguröur, þætti
mér ánægjulegt aö ganga meö
þér smáhring um tjörnina. Hér
ert þú kunnugur, en ég ekki”.
Og þetta varö aö ráöi. Viö
gengum suöur aö Skothúsvegi
og leiðsögumaöur minn
sagöi. „Ætli þaö sé ekki bezt aö
fara hér yfir. Þaö er hvort sem
erlitið aö sjá viö suöur tjörnina,
og himinmigan, sem einn spek-
ingur, sem hélt aö hann væri
fyndinn, kallaöi gosbrunninn,
ekki aö pissa eins og er!”
Viö beygöum nú inn á Skot-
húsveginn og fórum okkur sem
hægast. „Sjáðu nú umgengnina
hér”, sagöi félagi minn. Hér var
einu sinni komið upp snoturri
hleöslu beggja megin vegarins i
tjörninni. En hvernig er þetta
nú? Littu bara á. Hleðslan, sem
var augnayndi, er nú öll i rústa-
haugum!”. Við þetta haföi ég
engu að bæta, nema hneigja
höföi til samþykkis. „Hér gefst
nú hverjum á aö lita, sem opin
hefur augun”, sagöi Siguröur
þegar viö komum á Tjarnar-
brúna. „Littu bara á handrið-
in”!
Satt var þaö, aö þar blasti
viö heldur ömurleg sjón. Viöa
voru handriösrörin ryöguö i
gegn, einkum niöur viö gang-
stéttina, málningin skellótt og
einkar óyndisleg.
„A hvaöa menningarstigi
heldur þú aö ókunnugir telji
okkur vera með annarri eins
umgengni á umhverfi þessa
yndislega staöar?”, sagöi föru-
nautur minn og kvaö fast aö
orðunum. Mér varö svarafátt.
„Athugaöu svo”, hélt hann
áfram, „hvaö myndi gerast, ef
þessi ryöhaugur yröi fyrir
snöggum árekstri. Nei, þaö er
litil vörn 1 ööru eins. Ætli þaö
veröi ekki beöiö með aö kippa
þessu i lag þangaö til slys hefur
orðiö hér?”
Og áfram lá leiðin meöfram
tjarnarbakkanum, Frikirkju-
veginn.
„Hérna fyndist mér”, sagöi
féiagi minn, „aö skaðlaust væri
þó plantaö væri lágu limgerði
milli, tjarnarbakkans og gang-
stéttarinnar. Þeir heföu þó
alténd eitthvaö til aö klippa!”
Nú vorum við komnir á móts
við hólmann. „Hvaö er nú
þetta?” varö mér aö oröi. Þarna
lágu dreifar af heldur óhrjálegu
torfrusli á bakkanum.
„Þeir voru að þekja hólmann,
snyrtimennin!”, sagöi föru-
nauturinn minn og horfði heldur
óhýrt á subbuskapinn. „Og
sjáöu” bætti hann viö. „Þarna I
krikanum við Iðnó er annar
torfhaugurinn I viöbót! Þetta er
svona til aö gleöja augu barn-
anna, sem koma hingaö, tii þess
aö gefa fuglunum! Hérna I
hólmanum var nú einu sinni lif
og fjör á þessum árstíma. Þá
réö krian rikjum hér og hún var
hörö I landvörnum.”
Satt var þaö, aö fuglalifiö var
engan veginn æsilegt. Nokkrir
æöarfuglar ögöuöust um og ein-
staka kria sletti sér niöur ööru
hvoru, en utanviö og umhverfis
hólmann voru hvassbrýndar
veiöibjöllur og biöu færis aö ná
einhverju I gogginn. Þar myndi
ekki hlifzt viö, ef færi gæfist.
Ég var nú um stund búinn aö
dekra ofurlitiö viö þá hugmynd,
aö hér væri maöur, sem myndi,
hafa frá ýmsu aö segja, og rétt
áöur en viö skildum áræddi ég
aö spyrja.
„Mætti ég vera svo frekur aö
biöja þig um smáspjall, sem ég
mundi svo birta i blaðinu?”
„Þaö er nú ekki frá miklu aö
segja”, sagöi förunautur minn.
„En þaö er svo sem enginn
timaskortur hjá mér, ef þú hef-
ur tima til aö rabba viö gamla
jaxla, sem senn eru aö hverfa af
þessum vettvangi”.
Viö bundum þetta fastmæl-
um. „Þú hittir mig á Asvalla-
götu 53, en þaö myndi ekki
skaöa aö hringja áöur, svo ég
veröi heima”, sagöi förunautur
minn um leiö og viö kvöddumst
meö virktum og hvor hélt i sina
átt.