Alþýðublaðið - 07.07.1981, Blaðsíða 6

7
Þriðjudagur 7. júlí 1981
Salóme Þorkelsdóttir gefur VR-mönnum orö i eyra og lýsir vanþóknun á aögeröum þeirra.
VR-menn i dyrum Kjörvals.
Lögmenn deiluaðila, Jón Oddsson og örn Clausen þinga undir vegg.
Þessar myndir tók
blaðamaður Alþýðu-
blaðsins í og við verslun-
ina Kjörval í Mosfells-
sveit siðastliðinn laug-
ardag. Félagar í Versl-
unarmannafélagi
Reykjavíkur reyndu að
koma í veg fyrir samn-
ingsbrot-
Hagfræöingur VR, Sigfinnur Sigurösson, deilir viö Mosfellinga innan búöar.
Mosfellingar gera matarinnkaup nokkrum minútum áöur en VR-menn
létu til skarar skriöa.
SKYTTURNAR
eftir Alexandre Dumas eldri
54. — En við verðum að muna, að það er kona i spilínu, sagði d’Artagnan, Kona, sem
hefur verið numin brott, henni hefur verið hótaö, kannski verið pind, vegna þess aö hún
var trú sinni frú!
— Varaðu þig d’Artagnan, sagöi Aramis. Konan er sköpuö til aö blekkja okkur, hún er
upphaf allrar ógæfu.
— Ég er ekki að tala um frú Bonacieux, heldur um drottninguna, sem kardínálinn
ofsækir.
— Hversvegna elskarhún Spánverja og Englendinga? spuröi Athos.
— Af þvi, að Spánn er hennar fööuriand, sváraði d’Artagnan. Og ég hef ekki heyrt að
hún elski nema einn Englending.
— Já, svaraði Athos. Ég verð að viðurkenna, að hann er lika myndarlegur maöur. Ég
hef sjaldan séö nokkurn mann, sem ber sig betur.
— Já, sagði Porthos. Ég sá hann einu sinni kasta perlum út um glugga á Louvrehöll.
Ég> náði meir aö segja tveim þeirra sjálfur.
— Ég væri fús, að leiöa hertogann af Buckingham sjálfur til drottningar, sagði
d'Artagnan. Þó ekki væri nema til að ergja kardinálann. Kardinálinn er okkar raun-
verulegi fjandmaður, og ég væri tilbúinn aö láta hausinn, til aö geta gert honum alvar-
legan grikk.
— Sagöi húseigandinn, aö það ætti að lokka Buckingham hingaö? spuröi Athos.
— Drottningin óttast þaö. Og ég er sannfæröur um aö brottnám konunnar hér, stendur
i sambandi viö þá áætlun.
55. — Ég skal trúa ykkur fyrir nokkru, sagöi Aramis. Ég heimsæki oft vellæröan
doktor í guðfræði, sem veitir mér tilsögn, og i gær hitti ég þar...
Það var augljóst, að Aramis var ekki vel viö aö halda áfram.
— Jæja, þegar ég yfirgaf doktorinn...
— Núnú, spuröu hinir, og horfðu á hann af athygli.
— Doktorinn á unga frænku, sem heimsækir hann oft. Hún er mjög...
Hinir skelltu allir upp úr. — Lítil frænka, jájá?
— Ef þig hlaið meira, segi ég ekki orð!
— Við hlæjum ekki meir vinur.
— Þá held ég áfram, sagði Aramis. Ég varð auðvitað aö fylgja þessari æruveröugu
dömu aö vagni hennar. Þá kom skyndilega maöur aö okkur, dökkur yfirlitum, og ef-
laust aðalsmaður... eins og maöurinn, sem þú lýstir fyrir okkur d’Artagnan. Hann stóö
þarna i myrkrinu, og sex eöa sjö menn með honum, og sagöi kurteisilega: — Hertogi og
þér frú, stigiö upp i vagninn, án minnsta mótþróa, og án þess aö gera nokkurn hávaöa!
— Hannhélt aðþú værir hertoginn af Buckingham, hrópaöi d’Artagnan. Oghann hélt
að frænka doktorsins væri drottningin!
— Það hcld ég, sagði Aramis. Þiö veröiö aö muna, aö ég var i frakka utan um ein- -
kennisjakka skyttanna, og ég var með baröastóran hatt, sem skýldi andliti minu.
— Herrar minir, sagðid’Artagnan. Við megum ekki eyða timanum i snakk. Nú förum
við allir af staö, og leitum að konu húseigandans. Ef viö finnum hana, höfum viö lykil-
inn að þessari gátu.