Vísir - 13.05.1969, Blaðsíða 12

12
VI C I R . I»riðjudagur 13. mai 1969.
CHEF
Frá.
m 82120 gj
rafvélaverkstædi
s.melsteds
skeifan
Tökum að
£9 Viðgeröir á rafkerfi
dýnamóum
störturum.
■ Mótormælingar.
P1 Mótorstillingar
■ Rakaþéttum raf-
kerfið.
Varahlutir á staðnum.
peningana
Geríð sjálf við bílinn
FagmaSur aðstoðar.
NÝ3A BÍLAÞJÓNUSTAN
Siml 42530.
'T-''inn bfll. — Fallegur bfll
Þvottur, bónun, ryksugun.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Siml 42530.
Rafgeymaþjónusta
Rafgeymar 1 alla bila.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Simi 42530.
Varablut, i bflinn
Platinur. kerti, báspennu-
kefli, Ijósasamlokur, perur,
frostlögur, bremsuvökvl,
olíur o. fl. o. fl.
WJA BtLAÞJÓNUSTAN
i Hafnarbraut 17.
} Sfmi 42530.
«
,,Ég hef ekki hugsaö um það.
Ég ætla aö reyna að ná í meiri frétt
ir.“
Og enn var þaö frá Belgiu, sem
.fréttirnar bárust með dramatískri
röddu. Þessi rödd tilkynnti, að
kiukkan eitt um nöttina heföu
nokkrar vélar af Messerchmitt- og
Stukasgerö flogið yfir belgískt
Iand og varpað sprengjum á nokkra
staöi.
Skriödrekarnir- höföu fariö um
Ardenna-fjöllin, og belgiska stjórn
in hafði beöið Frakkland um að-
stoö.
Holiendingar höfðu aftur á möti
opnað flóðgáttir sinar, og mikil
landsvæöi lágu undir vatni. Og
það voru uppi hugmyndir um, aö
ef það versta kæmi upp á teningn
um, yrði reynt að stööva innrásina
í mynni Albertsskurðarins.
Á meöan var eiginkona min að
búa til morgunveröinn og leggja á
borðið, og ég heyrði glamriö í leirn
um.
„Skriðdrekar eru á leið yfir
belgísku landamærin svo að segja
alls staöar.“
„En ef....“
Sumt af þvi, sem gerðist þennan
dag, man ég svo nákvæmlega, aö
ég gæti skrifaö lýsingu á því i smá
atriöum, en aörir viðburðir liverfa
meira og minna fyrir sólskininu,
vorilminum og himinblámanum al
veg eins og daginh, sem ég gekk
fyrst til aitaris.
Gatan var smám saman aö vakna ]
til hins daglega lifs. Konan min j
opnaöi útidyrnar til þess aö taka I
inn brauóió og mjolkina, og ég
heyrði, aö hún talaöi við nágranna
okkar til hægri, madame Piedoeuf,
konu kennarans. Þau áttu yndis-
lega, litla stúlku með hrokkna
lokka og rjóöar kinnar, stór, blá
augu og löng augnahár og alltaf i
finum fötum. Þau höfðu átt bil í
eitt ár fóru út aö aka á hverjum
sunnudegi.
Ég veit ekki, hvað konurnar
tvær voru aö ræða. Af hávaöanum
að dæma, þóttist ég vita, að þær
væru ekki einar þar utan dyra,
að konur voru að kallast á milli
húsanna. Þegar Jeanne kom inn aft
ur, var hún fölari en venjulega.
„Þau eru aö fara“. sagöi hún
viö mig.
„Hvert?“
„Suður, eitthvert. Viö endann á
götunni sá ég marga bíla fara fram
hjá meö dýnur á þakinu aðallega
belgískir bilar.“
Við sátim þá fara fram hjá, áö-
ur en Múnchenarfundurinn var, og
í október fóru nokkrir belgiskir bil
ar einnig fram hjá til Suður-Frakk
lands, rikt fólk, sem gat beðið.
„Ætlar þú aö vera kyrr hér?“
„Ég hef ekki hugmynd um það.“
Ég sagði sannleikann. Ég, sem
haföi átt von á þessu svo lengi,
sem haföi beðið eftir þvi svo lengi,
hafði ekki tekið neinar ákvarð-
anir. Það var eins og ég væri aö
bíða eftir merki, eins og ég vildi
láta örlögin ráða fyrir mig.
Ég var ekki ábyrgur lengur. Ef
til vill var þaö einmitt rétta oröiö.
Ef til vill er það þetta, sem ég hef
veriö aö reyna aö segja einmitt
núna. Fram til þessa 'haföi þaö
vefið mitt aö stjörna lífi mfnu og
fjölskyldu minnar, aö vinna fyrir
mér og hafa hönd i bagga með dag
legum viöburðum.
En ekki lengur. Ég stóð ekki
lengur á eigin fótum. Ég var ekki
lengur Marcel Féron, útvarpsvirki
í nýlegu hverfi í Fumay, skammt
frá Meuse, heldur einn meðal millj
óna, sem æöri máttarvöld gátu
ráöskazt meö aö eigin geðþótta.
Ég var ökki lengur raunverulegur
maður háöur heimili mínu, venjum
mínum. £ einu vetfangi hafði ég
stokkið' inn í nýjan heim, ef svo
má segja.
| I ,
Héðan i frá væru engar ákvarö
anir á mínu valdi. f staöinn fyrir
minn eiginn hjartslátt fannst mér
ég finna einhverja almebna tilfinb
ingu. Ég lifði ekki mihu eigin lífi
lengur. Ég lifði f útvarpimi, í göt-
unni, í borginni, sem var nú að
vakna upp miklu fyrr en venjulega.
Við borðuðum þegjandi í eld-
húsinu eins og venjulega og hlust
uöum grannt eftir hávaða utan frá,
þótt við leyndum þvi vegna Sophie.
Dóttir okkar hikaði við að spyrja
okkur nokkurra spurnlnga, o«g hún
virti okkur þegjandl fyrir sór á
víxl.
„Drekktu mjólkina þina.“
„Fáum við nokkra mjöík þar?"
„Hvað mejnarðu með þar?“
„Nú, þar sem við ætlum að vera
Tárin tóku að renna niður kinn
ar konunnar minnar. Hún sneri sér
frá meðan ég horfðí dapur á kunn
uglega veggina og á húsgögnm,
sem við höfðum valiö gaumgæfi-
lega fyrir fimm árum, áður en við
giftum okkur.
„Farðu nú að leika þér, Soþbie.“
Þegar fconan min var orörn ein
meö mér, sagði húm
„Ef til vifl ætfS ég að fara að
fimia föður mmn.*‘
„Til hvers?"
„Til þess að komast að þvi, 'hvað
þau ætia að gera.“
Hún áttí eimþá föður og mööur
á lifi og þrjár systur aöar gáftar.
Tvær þeirra hjugga i Fnmay. ðnn
ur þeirra gift bakara f Rwe dn
Chateau.
WILTON TEPPIN SEM liOIST 0G ENDAST
EINSTÆÐ ÞJONUSTA! — KEM HEIM TIL YÐAR MEÐ SÝNISHORN. — TEK MAL
OG GERI BINDANDI VERÐTILBOÐ YÐUR 4Ð KOSTNAÐARLAUSU!
NÝ MYNSTUR? PANTIÐ TÍMANLEGA. „
Damel Kjartansson . Sínn 312S3
I
EDDIE CONSTANTBNE
HUN OPTRÆDEit - HUN
8PU6ER SIT E6ET NAVN,
CIMRE DEVANT/ER
JE6 RENOtRJO IKRE DERES DATTER i DEN HEDDER "THE
- HVAD HEDDER TRUPPEN, HUN / LOIA 6LRISTSIDST
OPTJtADER /, JKMb. 06 HVOR / JE6 H0RTE FRA
ERHON II JMiBFlHPf yHENDE.VARDEPÁVEJ
TtL STOCKHOLM
„Nú þekki ég ekki dóttur yðar. Hvaö
heitir dansflokkurinn, sem hún starfar
með? — Hvar er hún núna?“ „Iiann heit-
ir Lolasystur og siðast vissi ég af þeim
á leið ti! Stokkhólms."
„Svona lítur hún út, þegar hún ke/nur
fram. - Hún notar meyjarnafn sitt,
Claire DeVantier.“
60DT, JE6 StúU PR0VE \MBI JE&&ttXXBU6
AT HLTTE HENDE TIL DIM\u6-BARE HLWLKKEER
FORHÍBENTUB ÉRDER \TVUNbET MEDOD/M)-
INTETATV&SE UROU6 EOR j GET fORFARDEUSE.-
„AJIt í lagi. Ég skal reyna að fíima
hana fyrir yður. Vonandi er þó örói yðar
ástæðulaus.“ „Ég er samt mikið kvMnn.
Bara að hún hafi ekki látið leiða sig á
neinar villigötur “
m BEST HOPE IS
TO CAPTUKE THE
RENEÓAPE ,,
nH leaper'.
Nt> TIM6 TO PLAN
AMVTHIN6—THAT
CANNON MVST BE
SILENCEP—*
WJíAT—2?
Það vinnst enginn timi tU ráðagerða
/.. það veröur að þagga niöur i þessari ins haldi. Hváð.
faUbyssu.
Bezt væri að geta tckiö foringja liös-