Vísir - 14.05.1969, Blaðsíða 12

í S 111 . Miðvikudagur 14. maí 1969,

KAN OC SB HVOR. PA
KLODCH “7/LE LOLA 6WLS'
> _ OPTRÆD&! NU ?
/ TAK-STIKMI6 1
p*/ aue oe mazis m \
[ ; PQOfíCiMMFP fil nm
x,(t omimmpm— á t
! \ HHSJE6 IWAHAm
r „ \ i pS vejbí i
§Æ&nw®®é
GHEF
Frá Jfeklu
3 82120 ■
rafvélaverkstædi
s.melsteds
skeifan 5
Tökum að okkur:
1g Viðgerðir^i rafkerfi
dýnanaóum og
störturum.
0 Mötormælingar.
(58 Mótorstillingar
9 Rakaþéttum raf-
kerfið.
Varahlutir á staönum.
SÍDDi 82120
í ; /
Þaö var veana lööur hennar. aötunni Þaó er oft bannic i
Þaö var vegna föður hennar,
sem ég hafði stofnað eigiö fyrir-
tæki, því að hann bar hag dætra
sinna fvrir brjósti og hafði ekki
.leyft neinni þeirra aö giftast und
irtyllu annarra.
Það var líka iiann, sem hafði
fengiö mig til aö kaupa húsið með
tuttugu ára lánum. Ég átti enn
eftir aö vera skuldugur í 15 ár, en í
hans augum var ég húseigandi og
með því fannst honum framtíðinni
borgiö.
„Það er aldrei að vita, hvað kynni
að koma fyrir þig, Marcel. Þér er
batnað, en fólki hefur vissulega
slegið niöur.“
Hann hafði byrjað sitt líf sem
námamaöur í námunum i Del-
motte og hafði siöan oröiö verk
stjóri. Han-n átti sitt eigið hús líka
og sinn eiginn garð. Það er hægt
aö kaupa hús á þann hátt að skyldi
eiginmaöurinn deyja, þarf eigin-
konan ekki aö borga meira. Var
nú ekki hlægilegt aö vera einmitt
að hugsa um þetta þennan sér-
staka morgun, þegar enginn i víöri
veröld gat verið viss um framtið
sína.
Jeanne klæddi sig og setti upp
hattmn.
„Viltu líta eftir Sophie'?“
Hún fór til þess aö hitta föóur
sinn. Bilarnir óku hjá fleiri og
fleiri og stefndu suöur. Og tvisv
ar eöa þrisvar þóttist ég - heyra i |
flugvélum. Þær vörpuöiy engum j
sprengjum. Ef til vill voru þær
franskar eða enskar. Það var ómögu
Iegt að segja, þvi aö þær flugu
mjög hátt, og sólin blin.daö'.
Ég opnaði búöina, en Sophie lék
sér í garöinum. Það er reyndar ekki
raunveruleg búð, þvi aö húsið var
ekki byggt með slíka starfsemi fyr
ir augum. Viöskiptavinir mínir
verða aö fara yfir gang, og venju
legur gluggi verður að þjöna sem
búöargluggi. Sama er að segja um
mjölkurbúðina spölkorn niður með.
götunni. Þaö er oft þannig i út
hverfunum, aö minnsta kosti hér
noröur frá. Þetta hefur það í för
meö sér, að viö verðum að skilja
útidyrnar eftir opnar og ég hef
komiö fyrir bjöllu við búðardyrn
ar.
Tveir viðskiptavinir af fljóta-
bátunum komu til að sækja viötæk-
iti sín. Þau voru ekki tilbúin, en þeir
vildu endilega fá þau samt. Annar
þeirra var á leið til Rethel, en hinn
sem var Flæmingi, vildi komast
heim, hvað sem þaö kostaði.
Ég þvoði mér og rakaði mig og
horfði á dóttur mína út um glugg-
ann, en þaöan haföi ég útsýni vfir
alla garöana i götunni fulla af blóm
um og grasi, sem var enn iðjagrænt.
Fólkið var að spjalla saman yfir
veggina, og ég heyrði samræöur
Matray-hjónanna, því aö gluggam-
ir voru opnir.
„Hvernig heldurðu, aö viö getum
tekið allt þetta meö okkur?"
„Við munum þarfnast þess.“
„Við þurfum ef til vill á því að
halda, en ég sé ekki hvernig við
eigum að komast með þessar tösk
ur á stöðina.“
„Viö tökum leigubil“‘.
„Ef viö fáum þá nokkurn. Ég veit
varla, hvort það ganga nokkrar
lestir lengur.‘‘
Ég varö . skyndilega gripinn
hræöslu. Ég sá fyrir mér allar gö.t-
urnar fullar af fólki, sem streymdi
í átt til litlu brautarstöðvarinnar,
alveg eins og bílarnir streymdu í
suöurátt. Það greip mig allt í einu,
að við ættum að vera lögð af stað,
að hú væri það ekki lengur spurn-
ing um klukkustundir, heldur mínút
ur, og ég formælti sjálfum mér fyr-
ir aö hafa leyft konunni minni að
fara aö finna föður sinn.
1-Tvaða ráö gæti hann gefið henni?
Hvaö vissi hann. sem é.g vissi ekki?
Reyndin var sú, að hún hafði
aldrei hætt aö tilheyra fjölskyldu
sinni. ííún haföi gifzt mér, búið
með mér, aliö mér eitt barn og ætl-
aði aö ala mér annaö. Hún bar mitt
nafn, en var enn Van Straeten,
hvað sem öllu ööru leiö, og af
minnsta tilefni hljóp hún til aö
hitta foreldra sína eöa systur.
„Ég verð aö fara og spyrja Berthe
ráða“.
Berthe var bakarafrúin, yngst
þeirra systra og sú, sem haföi náð í
bezta makann, er var að likindum
ástæðan til þess, aö Jeanne leit á
hana sem véfrétt.
Ef við ætluðum aö fara, var kom
inn tími til þéss. Ég var sannfærö-
ur um það, alveg eins og ég var
sannfæröur um þaö, án þess að
vita hvers vegna, aö við yrðum
að fara frá Fumaíy. Ég átti ekki
bíl, og ef ég þurfti að flytja við-
tæki notaði ég handvagn.
Án þess aö bíða eftir þvr, að kon-
an mín kæmi heim, fór ég upp á
háaloft til aö sækja ferðatöskur og
svart koffort, sem viö geymdum
i gömul föt.
„Eigum við aö fara meö lest-
inni, pabbi?“
„Ég býst viö þvi“.
„Ertu ekki víss?”
Ég var oröinn taugaóstyrkur. Ég
var gramur við Jeanne fyrir aö fara
út og hræddur um, aö eitthvaö
kynni að koma upp á, eitthvað, ef
til vil ekki endilega koma þýzku
skriödrekanna inn í borgina held-
ur til dæmis kannski loftárás, sem
kæmi í v(eg fyrir að viö næöum
saman.
Við og viö fór ég inn í svefn-
herbergi Sophie, sem aldrei hefur
veriö notað, þar sem hún vildi ekki
sofa þar, til þess að gá út á götuna.
Fyrir utan þrjú hús, þar á með-
ai næsta hús, var verið aö hlaöa
bila. Dóttir kennarans, Michele,
jafn glansleg og fín í hvíta kjólnum
sínum eins og hún væri á leið til
kirkju á sunnudegi, hélt á búri
rnún beiö eftir því, aö foreldrar
kanarífugls, meöan hennar lykju
viö að binda dýnur ofan á bilþakið.
Þetta minnti mig á hænurnar okk
ar og hanann, Nestor. sem Sophie
var svo hrifin af. Þremur árum áöur
hafði ég sett upp vímetiö í einu
garöshorninu og búiö þar til nokk-
urs konar hænsnahús.
Jeanne haföi viljaö fá ný egg
handa barninu. Þaö var auövitað
komið frá föður hennar, sem allt-
af hafði haft hænur, kanínur og dúf-
ur. Hann átti meira af segja nokkr
ar bréfdúfur og þegar hann sendi
þær í keppni á sunnudögum, gat
hann setið hreyfingarlaus í garöin-
um sínum langtimum saman og beö
ið eftir, að fuglarnir snern aftur til
dúfnahússins.
Nokkrum sinuum í viku flatig
haninn okkar yfir ,veggina, og ég
mátti ganga hús úr húsi aö leita
að honurn. Somir kvörtuöu yfrr
tjóninu, sem hann oíffi í göröum
þeirra, aðrir y-fir aö vakna viö gaJ-
ið í-honum.
„Má ég hafa brúöuna meö mér?“
„Ja.“
„Og vagnirm?”

EDDIE CONSTANTINE
peningana
Geriö sjáll við bíiiun
Fagmaðui aðstoðar.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Sími 42530.
'¥ -'inn bíll. — Fallegur bíll
Þvottur, bónun, ryksugun.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Símj 42530.
Rafgeymaþjónusta
Rafgeymar í alla bíla.
NÝJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Sími 42530.
Varahlut, i bílinn
Platinur. kerti, háspennu-
kefll, Ijósasamlokur, perur,
frostlögur, bremsuvökvi,
olíur o. fl. o. fl.
’ - NÝJA BÍLAÞJONUSTAN
Hafnarbraut 17.
Sím) 42530.
Á ráðniagarskrifstofu skemmtikrafta:
„Viltu fletta fyrir mig upp á Lolasystr-
um — hvar þær skemmta um þessar
mundir?“ - „Þær era líklega hættar. Þáð
er minnsta kosti ár liðið síðan þær fengu
okkur íil þess að útvega sér starf...
.. og þegar við senduro þeim skeyti
nýiega tii Stokkhölms, fengum við það
svar, að þær væru famar til HeIsingfors.“
„Takk. ©afóa mér alla augiýsingapésa og
myndir, sem þú átt af þeim. Þá hef ég
eitthvaö uö iesa á leiðinni.“
Nokkrum stundum síðar:
„Þetta á nú við mig. Þeytast hálfa
Evrópu á enda á annarra kostnað til þess
að hjálpa litlum áttavilltum dætrum heim
til föðurhúsanna til pabba gamla.“
•yCUR LCSP Gbtí fS\ OKE!
TO CEASE * T WOSÓEREO WHSN
• IVOW/ l -OOO 5MOW UÞ—:
thouóht MAvee
I CHSCKeNEÞ
N
Skipaðu mönnum þinum aö hætta ao
skjðta — strax. Greystoké lávarður, ég
var að liugsa um hvenær þú myndir
vou
koma. Hélt, að kannski hefðirðu laum-
azt burtu.
Slepptu mér — eða hleypt verður af
fallbyssunni... beint inn í húsið, sem
við sáum konuna þina fara mn í.
i