Vísir - 19.01.1970, Qupperneq 9

V r SIR . Wfánúdagur Í9. Janúar 1970,
Þaö fer greinilega ekki amaiega um þá ketti, er slökkviliðsmenn bjarga úr ýmsum „hæöar-
lífsháskum“.
Hann hefur níu líf og
„mannlegatf'
— Jafnvel á að vera hægt að krefjast bóta fyrir drepinn kött,
bar eð þeir geta á stundum kostað skildinginn
lljjann hefur 9 líf, og meira að
segja kannski fleiri. Ef þú
ekur yfir hann, þá er eins víst
að hann spretti upp sprelllifandi,
svolítiö skrámaður, en sjaldan
steindauður, þar eð verið getur
að hann hafi ekki hlotiö nema
fimm eöa sex „andlát", og þá
eru alténd nokkur lífin eftir
til góða.
Seiökonur nota hann gjaman
viö myrkraverk sín og þá verð-
ur hann að vera svartur á litinn
og mala vel og mikið, því að
kötturinn á að geta magnaö
hugsaðar óskir seiðkonunnar og
flutt þær til réttra aðila.
Börnin gera kisu að leikfélaga
sínum og þykir afar vænt um
hana, jafnve] eins og væri hún
systkini. Fulloröið fólk bereinnig
hlýjan hug til kisu, það er að
segja heimiliskisu, og getur það
jafnvel farið út í algjörar öfgar,
eins og til dæmis konan, sem
var haldin þvílíkri kattarást að
hún átti ekki færrj en 30.
Undi konan sér lengi vel á-
samt sinnj „mannmörgu" fjöl-
skyldu, en tímarnir breyttust
og og versnuöu hin siðarj ár og
brátt varö það konunni ofviða
að ala önn fyrir sinni stóru „fjöl-
skyldu“. Hún neyddist til að
aö láta „koma þeim fyrir kattar-
nef“
Geta allir imyndað sér, að
slíkt hlýtur að hafa tekið á kon-
una sem þá var orðin gömul og
fólk gerist einmitt mjög tilfinn-
inganæmt á efri árum, en al-
kunna er að sálfræðingar halda
þvf fram, að tilfinningatengsl
bau sem skapazt geta á milli
manna og svokallaðra húsdýra
geta orðiö það náin, að séu þau
rofin geti það haft ófyrirsjáan-
legar sálrænar afleiðingar.
Að minnsta kosti eru víst fáir
foreldrar, sem vildu verða fyrir
því að heimiliskötturinn yrði
skotinn í viðurvist bama þeirra,
enda þótt kisa hafi gerzt svo
djörf aö klifra upp í ljósastaur.
Það er nú einu sinni eðli kisu að
gera slíkt.
Kettir hafa „mannleg-
ar“ tilfinningar og eðli.
Að mörgu leyti er eðli kattar-
ins svipað og mannfólksins.
Heimiliskettj getur þú til aö
mynda alið upp i hina mestu
teprumennsku, og kisa veröur
sífellt að þvo sér og þolir ekk-
ert óhrein sér nærri. Hún getur
jafnvel veriö skemmtanafikin,
að minnsta kosti áleit konan
það sem átti sér eina indæla
læðu. Og þegar vinur hennar
bauð henni til kvöldgleðskapar,
þá fannst konunni, að kisu
hennar væri sko ekkert of gott
að koma með og skemmta sér
líka. Vinurinn átti nefnilega
högna, stóran og myndarlegan.
Og konan tók kisu sina með
þegar báðar höfðu farið í sitt
fínasta „púss“.
Kvöldið og nóttin leið i glaum
og gleöi hjá femingunni, það er
að segja hjá vininum og vinkon-
unni á fyrstu hæð og hjá kis-
unum í kjallaranum.
Bjarga að minnsta kosti
einu kattarlífi.
Ef þú sæir nú kött í dauðans
angist hátt uppi f Ijósastaur,
hvað er þá til ráða? Undir venju
legum kringumstæðum getur þú
ekki fremur en aðrir almennir
vegfarendur klifrað upp í ljósa
staur svona rétt eins og ekki
neitt. Þá skaltu bara hringja
í lögregluna. Hún hringir síðan
i slökkviliðiö og þeir eiga þessa
ágætu kranabíla og stiga. Vert
er að þakka öllum þessum á-
gætu mönnum fyrir djarflega og
vasklega framgöngu I björgun
katta úr ýmiss konar „hæðar-
lifsháska".
Það þarf svo sannarlega hug-
hraustan mann til að klifra
10—15 metra upp til að ná í
nauðum stöddum kött, því að
venjulega hrjáir hann geigvæn-
leg lofthræðsla og hann heldur
heljartaki sinni klófestu og vill
ekki sleppa af hræðslu við að
hrapa.
Stundum lenda líka hinar
beittu klær I bjargvættinum og
jafnvel í höndum eða andliti
svo að úr vætlar blóð. Bjarg-
vætturinn tekur hlutverk sitt
hins vegar grafalvarlega og er
staðráöinn í að bjarga, að
minnsta kosti einu kattarlífi, á
hverju sem gengur.
Hann á sér óvin.
Nú mætti halda, eftir þess-
um skrifum, að aðeins væru til
góðir kettir og góðir menn, er
væru innilegir kattavinir og að-
dáendur og allt þar af leiðandi
I ró ,og spekt á milli katta og
manna.
Málið er alls ekki svo einfalt.
Kettir eiga sér óvin og hann i
líki meindýraeyðis. Meindýra-
eyðirinn varð til, af því að menn
voru til, þó að ótrúlegt megi
þykja, sem ekki hirtu nægilega
um sína heimilisketti og urðu
þá heimilskettimir að útilegu
köttum, réttdræpir hvar sem til
náðist En hvað flokkast undir
útileguketti og hvað heimilis-
ketti?
Eru til dæmis heimiliskettir
orðnir útilegukettir um leið og
þeir voga sér út og klifra
kannski upp í næsta ljósastaur
og þvi réttdræpir, jafnvel að
börnum áhorfandi?
Ekki erú til neinar lágaregl-
ur um ketti og ekki er katta-
hald bannað. Virðist þvi hver
og einn, sem hefur með þessi
mál að gera, setja sér sínar
starfsreglur. Á einum stað úti
á landi veröa til dæmis allir
heimiliskettir að ganga meö
hálsband, annars réttdræpir.
Köttur eign rétt eins
og ibúð og sófasett.
Á þá vesalings kisi engum
réttindum aö fagna hér í mann
heimi? Jú, þaö hlýtur að vera
hægt að flokka hann með eign
um, ja, rétt eins og íbúöin okk-
ar og innanstokksmunir eru
eign. Þá nýtur kötturinn vemd-
ar 67. gr. stjórnarskrárinnar,
er fjallar um eignarrétt. Þá leið
ir af sjálfu sér að ætti aö vera
hægt að leita skaðabóta vegna
drepins kattar.
Burtséð frá lagalegu sjónar-
miði er þó að minnsta kosti
hægt að fetta fingur út f það af
öryggisástæöum, að tilteknir
embættismenn fái óáreittir að
skjóta af færi á útileguketti.
Þaö hlýtur þó að teljast hættu-
legt, þar eð þar sem kettir eru,
bar eru börnin venjulega ekki
langt undan. M. V.
-0' Ö
■

timm
Finnst yður að banna
ætti kattahald í þéttbýli,
eða hafa þá háða sér-
stöku leyfi líkt og hund-
ana?

' V“ k
Jóhann Kristmundsson, múr-
ari: „Já, mér finnst alveg sjálf-
sagt að banna þá, það er helv.
sóöaskapur og óþverri, sem
fylgir þessum dýrum, hvort sem'
þeir teljast til útilegukatta eða
þeirra með heimilisforskeytinu."
Tómas Bergsson. nemi í Kí:
„Nei, mér finnst bara alls eng-
in ástæða til að banna þá. Þetta
eru alveg ágætis grey!“

Guðmundur Sigurðsson, bif-'
reiðarstjóri: „Ég held aö málin
megi standa áfram svipað og þau
standa í dag. Mér er vel við
kettina!“
Össur Aðalsteinsson, verzlun-'
stjóin „Nei, nei, nei! Ég sé ekki'
nokkra ástæðu til að banna þá,,
eða setja i spennitreyju ein-
hverra kreddulaga. Þetta eru'
dásamlegar skepnur.“
Jón Rafn Jóhannsson, land-
mælingamaður: „Alls ekki ’
Kettir eru mestu dásemdardýr.“
Ingibjörg Bragadóttir: „Banna
ketti. Nei. það finnst mér sko
ekki. Þeir eru svo ósköp in-
dælir.“
■PgWiHiWi